“อี๋! เหม็น!” อาหารมากมายบนโต๊ะเลื่อนหน้าตาน่ากินทั้งนั้น แต่กลับมีแต่กลิ่นเหม็นเน่าลอยคละคลุ้ง“กินซะ”“มะ...ไม่กินได้ไหม”“ต้องกิน”“ก็ฉันเหม็นนี่ ฉันทนกินเข้าไปไม่ไหวหรอก โอ๊ย!” ปลายคางมนถูกมือหนาดึงกระชากไปบีบอย่างแรงเมื่อเธอต่อรองขัดขืน“เธอจะรู้สึกยังไงก็ช่าง แต่ลูกของฉันต้องได้รับสารอาหารที่มีประโยชน์” ไม่พูดเปล่าแต่ปีแสงตักข้าวที่คลุกกับอาหารมาป้อนให้เธอ แม้หญิงสาวจะพยายามขัดขืนแต่เขาก็พยายามยัดอาหารเหล่านั้นเข้าไปในปาก บังคับให้เธอเคี้ยวและกลืนลงไปให้หมดอ๊ะ...อั๊วะ...อ้วกกกกกก!!จนแล้วจนเล่าที่เธออดทนกับความกระอักกระอ่วนไม่ไหว เรติกาอาเจียนออกมาใส่คนตรงหน้าแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้จะพยายามบังคับให้ตัวเองหยุดแต่ก็ดันอาเจียนออกมาอีก จนเนื้อตัวของปีแสงเต็มไปด้วยอ้วกของเธอที่ไหลเปรอะไปทั่วร่าง“ฉะ...ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ก็บอกแล้วไงว่าเหม็น มะ...ไม่อยากกิน”“เช็ด! เช็ดมันด้วยปากของเธอ” เขาตวาดใส่เธอเสียงดังลั่นทำเอาร่างบางตัวสั่นระริก สีหน้าของปีแสงในตอนนี้ราวกับจะฆ่าเธอให้ตายคามือ“ไม่นะ”“เช็ดมันออกให้หมด กินและกลืนเข้าไป” เขาบังคับให้เธอกินอ้วกของตัวเองที่ติดเลอะเปื้อนเสื้อของเข
Last Updated : 2025-01-26 Read more