All Chapters of ไม่จำเป็นต้องเฝ้าคะนึงหาในช่วงชีวิตที่เหลือ: Chapter 11 - Chapter 20

เซี่ยงหานโทรออกด้วยความกังวลไปไม่รู้กี่สาย แต่ฉีซื่อกลับไม่รับสายเลยวิลล่าริมอ่าวทะเลสาบก็เย็นสบายเหมือนกันอยู่ที่ไหนก็ดูเหมือนจะไม่ได้มีความแตกต่างจนกระทั่งตกดึก อุณหภูมิลดลงเรื่อย ๆ และในที่สุดทั้งสองคนก็นั่งต่อไม่ไหว จึงทำได้เพียงกลับไปที่วิลล่าริมอ่าวทะเลสาบทันทีที่ประตูเปิดออก สิ่งที่ปรากฏสู่สายตาก็คือเซี่ยงหานซึ่งนั่งงีบอยู่บนโซฟาวิลล่าริมอ่าวทะเลสาบมีแสงสีเหลืองนวล มองดูสลัวแต่ก็อบอุ่นทว่าลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อกลับไม่มีอารมณ์สนใจเรื่องพวกนี้“ทำไมเธอยังไม่นอนอีก?”ในน้ำเสียงของฉีซื่อมีความงัวเงีย ทั้งยังมีความหงุดหงิดอยู่เล็กน้อยเขาไม่มีอารมณ์จะมาดูแลคนป่วยสักคนอีกแล้วจริง ๆลู่อวิ๋นเซินเดินตรงไปที่ห้องของตัวเอง ทั้งยังทิ้งคำพูดเย็นชาไว้หนึ่งประโยค“ถึงเวลาก็ควรไปนอน หลังจากนี้ไม่ต้องรอพวกเราอีก”เซี่ยงหานขดตัวอยู่ในโซฟานุ่ม บนใบหน้าเต็มไปด้วยความมึนงงเขียนอยู่เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?เห็นได้ชัดว่าก่อนหน้านี้ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่ออ่อนโยนต่อเธอมากขนาดนั้น หรือเป็นเพราะซ่งสือเวยจากไป พวกเขาก็เลยเย็นชาแบบนี้?เซี่ยงหานก้าวเดินไปมาที่ห้องของลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อ

ฉีซื่อยืนสับสนอยู่ที่เดิม การแสดงออกบนใบหน้าเปลี่ยนไปหลายครั้งสุดท้ายบนใบหน้าของเขาก็เผยรอยยิ้มฝืนที่ดูไม่น่ามองยิ่งกว่าร้องไห้ออกมาเขาขยับริมฝีปากหลายครั้ง จึงเพิ่งเปล่งเสียงพูดออกมาได้“เวยเวย เธอไปหานักแสดงมาจากที่ไหน? แสดงไม่ได้เรื่องเลยสักนิด อย่าหลอกพวกเราเลย”แม้จะมีแหวนกับทะเบียนสมรสชัดเจนอยู่ตรงหน้า เขาก็ยังไม่เชื่อซ่งสือเวยไม่คิดว่าจะได้เจอพวกเขาเร็วขนาดนี้เพียงแต่เธอไม่คิดจะมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาต่อตั้งนานแล้ว“เขาไม่ใช่นักแสดงที่ฉันหามาหรอก ทำให้พวกนายต้องผิดหวังแล้ว อย่างที่พวกนายเห็น ฉันแต่งงานแล้ว”เธอพูดอย่างไม่ยี่หระ ทั้งยังเปิดทะเบียนสมรสในมือ สะบัดไปมาตรงหน้าลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อกู้ฉือหลานก็โอบเอวของซ่งสือเวยอย่างใจเย็น และพยักหน้าให้พวกเขาอย่างสุภาพ“สวัสดีครับ ผมขอแนะนำตัวเองสักหน่อย ผมเป็นสามีของเวยเวย ชื่อว่ากู้ฉือหลาน”ดวงตาของเขาเป็นสีอ่อน ซึ่งเป็นสีอำพันอันงดงามแววตาที่มองลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่ออย่างสบาย ๆ แบบนี้ เหมือนเป็นการมองจากมุมที่สูงกว่าชนิดที่ไม่เห็นอยู่ในสายตารูม่านตาของลู่อวิ๋นเซินหดแคบลง ขณะที่โทสะไม่ทราบที่มาสายหนึ่งปะทุขึ้นในใจ

ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อเคยตกลงกัน ไม่ว่าตอนนั้นซ่งสือเวยจะเลือกใคร อีกคนหนึ่งจะต้องระงับความคิดที่ไม่ควรมีทั้งหมดไว้ในใจ และนับแต่นี้จะเป็นแค่เพื่อนธรรมดาเท่านั้นแต่พวกเขาทั้งสองคิดไม่ถึงว่าซ่งสือเวยจะไม่เลือกใครเลยเป็นแบบนี้ได้อย่างไรกันนะ?ทำไมบีบบังคับแค่ครั้งเดียวจุดจบถึงเป็นแบบนี้?ลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อมองอีกฝ่าย ในใจก็เกิดความขุ่นเคืองขึ้นเล็กน้อยทำไมตอนนั้นถึงคิดไอเดียแย่ ๆ แบบนี้ออกมา?แม้ว่าตอนนั้นจะเร็วขึ้นอีกนิด หรือว่าช้าลงอีกหน่อย บางทีการที่พวกเขาทั้งสามรักษามิตรภาพก่อนหน้านี้ไว้ ก็อาจจะดีกว่าตอนนี้ซึ่งพบหน้ากันได้ยากมากเป็นพิเศษเฮลิคอปเตอร์ลงจอดบนดาดฟ้าของวิลล่าริมอ่าวทะเลสาบทั้งสองถูกบอดี้การ์ดจับโยนลงมาอย่างหมดสภาพ ผ่านไปไม่นาน เฮลิคอปเตอร์ก็บินขึ้นไปอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงดังก้องจากบนดาดฟ้า เซี่ยงหานก็รีบขึ้นมาตรวจสอบดูเห็นลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อถูกมัดมือมัดเท้า ดวงตาของเซี่ยงหานก็แดงก่ำ“พวกนายไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”เธอถามอย่างเป็นห่วง แถมยังช่วยแก้มัดให้ทั้งสองอย่างร้อนรนอีกลู่อวิ๋นเซินนวดข้อมือที่เขียวช้ำของตัวเองเบา ๆ ด้วยสีหน้าเย็นชา ไม่ได้มองเซี่ย

วันรุ่งขึ้น ผลการตรวจสอบออกมาแล้วหลังจากเซี่ยงหานเข้าบริษัทที่ซ่งสือเวยอยู่ ก็จับตามองซ่งสือเวยทันทีซ่งสือเวยแต่งกายดูมีสง่าราศี การพูดจาก็สุภาพอย่างมาก แค่แวบเดียวเซี่ยงหานก็มองออกแล้วว่าเธอเป็นเด็กที่มาจากครอบครัวร่ำรวยเซี่ยงหานแค่แสร้งทำตัวน่าสงสารอยู่ต่อหน้าซ่งสือเวย และร้องไห้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจเสียหน่อย แถมยังจ้างคนปลอมเป็นพ่อแม่โทรศัพท์มาหาหลายครั้ง ซ่งสือเวยก็ดูแลเธออย่างใจดีแล้วจนกระทั่งเซี่ยงหานติดตามซ่งสือเวย และตอนที่เห็นลู่อวิ๋นเซินกับฉีซื่อ จึงรู้ว่าภูมิหลังครอบครัวของซ่งสือเวยดีแค่ไหนคนอย่างลู่อวิ๋นเซิน เซี่ยงหานเคยเจอแต่ในนิตยสารการเงินเท่านั้นส่วนฉีซื่อ ยิ่งเป็นนักแข่งรถที่มีชื่อเสียงของไห่เฉิง โปสเตอร์ของเขาก็ได้รับความนิยมไปทั่วไห่เฉิงอยู่ช่วงหนึ่งเซี่ยงหานอิจฉาจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว คนที่เธอทุ่มเททั้งชีวิตก็ยังเอื้อมไม่ถึง คิดไม่ถึงว่าจะอยู่รอบตัวซ่งสือเวยกันหมดความรู้สึกไม่ยุติธรรมในใจอย่างรุนแรงเข้าครอบงำเธอในทันทีเซี่ยงหานพยายามทุกวิถีทางเพื่อระบายกับซ่งสือเวย เกาะติดเธอ หยิบยืมความสัมพันธ์อันดีของเธอกับลู่อวิ๋นเซินและฉีซื่อเพียงแต่เซี่ย

แม่ฉีดึงเสื้อของเซี่ยงหาน และกดศีรษะของเธอลงในน้ำพุน้ำที่ไหลไม่เร็วมากพุ่งเข้าสู่ทางเดินหายใจ แต่กลับทำให้คนรู้สึกทรมานอย่างมากเซี่ยงหานสำลักน้ำหลายครั้งติดต่อกัน ตอนที่กำลังไอ กลับมีน้ำพุ่งเข้ามาในหลอดลมมากกว่าเดิมผ่านไปครู่หนึ่ง แม่ฉีถึงจะดึงคอเสื้อของเธอ จับเธอเงยหน้าขึ้นมา“เป็นยังไงบ้าง? รู้สึกถึงความสิ้นหวังที่เหมือนกำลังจะขาดใจตายของเวยเวยแล้วหรือยัง? แค่พยายามอีกนิดก็จะรอดได้แล้วแท้ ๆ แต่กลับทำอะไรไม่ได้เลย!”แม่ฉีโยนเธอลงกับพื้นอย่างรังเกียจ แถมยังปัดมือที่ไม่ได้สกปรกอีก“อาซื่อ อวิ๋นเซิน ใครเขาตามจีบผู้หญิงด้วยการทำดีกับผู้หญิงอีกคนเพื่อให้เธอหึงแล้วรู้ใจของตัวเองบ้าง? โง่จริงๆ! มิน่าเวยเวยถึงได้เลือกกู้ฉือหลานที่มาจากเมืองหลวงคนนั้นแล้วไม่เลือกพวกแก”ครั้งนี้แม่ฉีไม่ตั้งใจจะช่วยพูดแทนลูกชายของตัวเองแล้วจริง ๆ แม่ลู่เห็นด้วยกับความคิดของแม่ฉี ก็พยักหน้าอย่างสง่างาม“เรื่องนี้พวกแกทำไม่ถูกจริง ๆ ทางด้านซ่งสือเวยจบไปแล้ว แถมเธอยังแต่งงานแล้วด้วย พวกแกสองคนก็อย่าไปยุ่งกับเธออีกเลย”ลู่อวิ๋นเซินหลุบตาลงต่ำ อารมณ์ในดวงตาแปรเปลี่ยน แต่กลับยังไม่ให้คำตอบอะไรออกมาฉีซื