All Chapters of ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ: Chapter 1 - Chapter 7

บนแท่นพิจารณาคดี มีหน้าจอขนาดใหญ่ยาวหลายเมตรวางอยู่ พร้อมกันข้อความที่แสดงแบบเรียลไทม์“เป็นคนแรกเลยที่กล้าขึ้นมายืนบนแท่นพิจารณาคดี!”“อาชญากรพวกนี้จะยอมรับก็ต่อเมื่อมีหลักฐานมัดตัว”“ใกล้ได้ดูเรื่องสนุกแล้ว”ก่อนจะเริ่มการพิจารณาคดี ผู้พิพากษาได้ประกาศคำเตือนสุดท้ายให้ฉัน“จำเลย คุณทราบขั้นตอนการพิจารณาคดี เข้าใจผลลัพธ์ที่จะตามมา และตัดสินใจแล้วใช่ไหมว่าจะเข้าร่วมการพิจารณาคดี?”หากพิจารณาคดีออกมาและพบว่าฉันมีความผิดจริง ฉันจะถูกการุณยฆาตทันที อวัยวะทั้งหมดในร่างกายของฉันจะตกเป็นของพ่อแม่เมื่อถึงตอนนั้น หัวใจของฉันก็จะถูกนำไปช่วยชีวิตซูเสี่ยวเสี่ยวบนที่นั่งโจทก์ พ่อแม่แท้ๆ ของฉันมองมาด้วยความรังเกียจพวกเขามั่นใจมากว่าจะต้องชนะการพิจารณาคดีครั้งนี้ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขา พวกเขากลับเอาแต่ทำร้ายฉันซ้ำๆ เกลียดชังและรังแกฉันมาตลอดสิบปีสุดท้าย พวกเขายังคิดจะเอาหัวใจของฉันไปอีกฉันแอบสงสัยอยู่หลายครั้งเลยนะ ว่าซูเสี่ยวเสี่ยวที่นั่งอยู่ข้างพวกเขามากกว่าที่เป็นลูกสาวแท้ๆน่าเสียดายที่ซูเสี่ยวเสี่ยวสวมแว่นกันแดดและหน้ากาก ฉันเลยมองไม่เห็นสีหน้าขอ

เหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง มีเพียงข้อความที่เคลื่อนที่อยู่บนหน้าจอเท่านั้น"ไม่ใช่คนแล้ว! คนที่ควรโดนตัดสินคดีคือพ่อแม่ของเธอมากกว่า!”"เธอใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขาจริงเหรอ ขนาดศัตรูยังไม่ทำขนาดนี้เลยมั้ง!”ผู้พิพากษาเอ่ยขึ้น“คณะลูกขุน โปรดลงคะแนนเสียงตัดสินด้วย สามารถตัดสินให้พ้นความผิดโดยตรง หรือตัดสินให้พ้นผิดเฉพาะข้อกล่าวหานี้ก็ได้ ข้อกล่าวหาที่เหลือยังคงมีมูล คณะลูกขุนยังสามารถตัดสินว่ามีความผิดได้”สามสิบสามเสียง ตัดสินให้ฉันพ้นผิดโดยตรง......"อืม...ถึงสภาพความเป็นอยู่ของเธอในครอบครัวจะย่ำแย่มาก แต่หลังจากนั้นเธออาจจะกลับไปเอาคืนก็ได้”"ใช่ จะอ่อนแอและแสนดีแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ? ฉันว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่างแน่ๆ"ต่อมาคือข้อหาที่สองที่พ่อแม่กล่าวหาฉัน"ขโมยเงินสินสอดหนึ่งล้านบาทและหลบหนีไป ไม่ส่งข่าวคราว ทำให้พ่อแม่ต้องแบกรับหนี้ก้อนโต"ข้อความบนหน้าจอปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง"อย่างที่คิดเลย เธอยังก่อวีรกรรมอย่างอื่นเอาไว้ด้วย!”"หนึ่งล้านบาท ถ้าไม่ใช่ญาติกัน นี่เข้าข่ายฉ้อโกงติดคุกได้เลยนะ!"พอเห็นว่าแนวโน้มความคิดเห็นเปลี่ยนไป พ่อก็ยืดหลังนั่งตรงอีกครั้งฉันมองไปที

ฉันถึงกับสงสัยว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉันจริงหรือไม่การพบกันครั้งที่สองของฉันกับซูเสี่ยวเสี่ยว คือตอนที่ฉันอายุสิบขวบในวันตรุษจีน ครอบครัวของซูเสี่ยวเสี่ยวมาเยี่ยมบ้านเรา พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายตกลงจะไปเที่ยวที่เมือง A ซึ่งมีชื่อเสียงเนื่องจากพ่อแม่ของฉันติดธุระด่วน พ่อแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวจึงพาฉันขึ้นรถไปก่อนระหว่างทาง พวกเขาทะเลาะกันอีกครั้ง แล้วก็เงียบใส่กัน ไม่พูดจากัน ไม่แม้แต่จะมองหน้ากันฉันกับซูเสี่ยวเสี่ยวนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง รู้สึกกลัวบรรยากาศอึมครึมในรถจนไม่กล้าพูดอะไรซูเสี่ยวเสี่ยวยื่นมือไปดึงแขนแม่ของเธอที่นั่งข้างคนขับ พูดเบาๆ ว่า "แม่คะ อย่าโกรธเลยนะ"แม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวกำลังโมโห จึงสะบัดมือออกแต่เธอออกแรงมากเกินไป และซูเสี่ยวเสี่ยวก็ดึงมือกลับกะทันหัน มือของแม่เธอจึงไปฟาดโดนหน้าพ่อที่กำลังขับรถอยู่พ่อของซูเสี่ยวเสี่ยวโกรธจัด กระโจนเข้าใส่แม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวราวกับสิงโตที่กางกรงเล็บโจมตี ตบหน้าแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวอย่างแรงในจังหวะที่เขาปล่อยมือจากพวงมาลัยรถ ก็มีก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งลงมาจากบนเขาพอดีกว่าเขาจะสังเกตเห็นก็สายเกินไปแล้ว ได้แต่บังคับพวงมาลัยตามสัญ

พ่อตะโกนทันที "รีบพาคนหน้าไหว้หลังหลอกนี่ออกไปซะ เธอนั่นแหละที่สมควรถูกลงโทษ!"ฉันลุกขึ้นยืน "ท่านผู้พิพากษา ฉันขอให้มีการดึงความทรงจำของซูเสี่ยวเสี่ยวด้วยค่ะ"ในห้องพิจารณาคดีเริ่มวุ่นวาย คณะลูกขุนกระซิบกระซาบกัน ข้อความบนหน้าจอไหลผ่านรัวเร็วจนแทบอ่านไม่ทันผู้พิพากษาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าอนุญาตซูเสี่ยวเสี่ยวดิ้นรนขัดขืน แต่เธอไม่มีแรงต่อต้าน จำต้องสวมอุปกรณ์ดึงความทรงจำภาพเริ่มปรากฏบนจอทนายวางสัญญาฉบับหนึ่งตรงหน้าซูเสี่ยวเสี่ยว"พ่อแม่ของเธอต่างก็ทำประกันชีวิตไว้ โดยมีเธอเป็นผู้รับผลประโยชน์ เงินค่าสินไหมมีมูลค่าหลายสิบล้าน แต่เพราะเธออายุยังน้อย เงินเหล่านี้ต้องให้ผู้ปกครองคนใหม่เป็นผู้ดูแล""แต่พวกเขามีสิทธิ์แค่ดูแลเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์นำเงินออกมาใช้จนกว่าเธอจะบรรลุนิติภาวะ พอเธอโตแล้วก็จะสามารถจัดการเงินพวกนี้ได้อย่างอิสระ”ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไป ประตูเปิดออก พ่อและแม่ยืนอยู่ที่หน้าประตู สีหน้าตกตะลึงยังไม่จางหาย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาแอบฟังอยู่นานแล้วภาพมืดสว่างสลับกัน ซูเสี่ยวเสี่ยวยืนอยู่ที่ประตู มือจับสายกระเป๋านักเรียนแน่น กัดริมฝีปากลังเลคล้ายตัดสินใจไม่ถูก