เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 0001
บทที่เกี่ยวข้อง
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0002
แต่พ่อกับแม่ไม่เคยสนใจเลยสักครั้งไม่นานแม่ก็ใช้เส้นสายหางานในโรงงานแห่งหนึ่งให้ฉัน บอกให้ฉันไปทำงานหาเงิน"ตั้งใจทำงานให้ดีๆ ล่ะ ส่งเงินกลับบ้านให้ตรงเวลาด้วย เสี่ยวเสี่ยวเข้าเรียนชั้นมัธยมปลายแล้ว ค่าใช้จ่ายเยอะมาก"ทุกคำพูดของแม่พูดถึงแต่ซูเสี่ยวเสี่ยว ไม่สนใจฉันที่หน้าซีดและเพิ่งมีประจำเดือนครั้งแรกจนกางเกงเปื้อนเลือดแดงฉานแม้แต่น้อยงานในโรงงานเหนื่อยมาก แต่ที่นั่นมีห้องสมุดที่เต็มไปด้วยตำราและหนังสือเก่าๆ ที่ชำรุดในเวลาพัก ฉันมักจะวิ่งไปอ่านหนังสือและศึกษาเล่าเรียนด้วยตัวเองในโรงงานมีพนักงานที่เคยเรียนมัธยมปลาย เห็นฉันยังเด็กและมีใจรักในการเรียน พวกเขาเต็มใจสอนและช่วยเหลือฉัน แถมยังพยายามช่วยติดต่อโรงเรียนมัธยมปลายให้ฉันด้วยฉันส่งเงินเดือนส่วนใหญ่กลับบ้าน เก็บไว้นิดหน่อยด้วยความหวังว่าจะได้เรียนต่อแต่วันนั้น ฉันล้มป่วยและมีไข้สูง ทำให้ส่งเงินกลับไปให้ที่บ้านช้า พ่อกับแม่บุกมาถึงที่โรงงานเพื่อด่าทอและทุบตีฉันเพื่อนร่วมงานพยายามช่วยกันห้าม ท่ามกลางความชุลมุนนั้น เงินที่ฉันซ่อนเอาไว้ในหนังสือก็ร่วงออกมาพ่อเตะท้องฉันอย่างแรง"อีลูกชั่วกล้าซ่อนเงิน กูจะตีมึงให้ตายเลย!
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0003
เหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง มีเพียงข้อความที่เคลื่อนที่อยู่บนหน้าจอเท่านั้น"ไม่ใช่คนแล้ว! คนที่ควรโดนตัดสินคดีคือพ่อแม่ของเธอมากกว่า!”"เธอใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขาจริงเหรอ ขนาดศัตรูยังไม่ทำขนาดนี้เลยมั้ง!”ผู้พิพากษาเอ่ยขึ้น“คณะลูกขุน โปรดลงคะแนนเสียงตัดสินด้วย สามารถตัดสินให้พ้นความผิดโดยตรง หรือตัดสินให้พ้นผิดเฉพาะข้อกล่าวหานี้ก็ได้ ข้อกล่าวหาที่เหลือยังคงมีมูล คณะลูกขุนยังสามารถตัดสินว่ามีความผิดได้”สามสิบสามเสียง ตัดสินให้ฉันพ้นผิดโดยตรง......"อืม...ถึงสภาพความเป็นอยู่ของเธอในครอบครัวจะย่ำแย่มาก แต่หลังจากนั้นเธออาจจะกลับไปเอาคืนก็ได้”"ใช่ จะอ่อนแอและแสนดีแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ? ฉันว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่างแน่ๆ"ต่อมาคือข้อหาที่สองที่พ่อแม่กล่าวหาฉัน"ขโมยเงินสินสอดหนึ่งล้านบาทและหลบหนีไป ไม่ส่งข่าวคราว ทำให้พ่อแม่ต้องแบกรับหนี้ก้อนโต"ข้อความบนหน้าจอปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง"อย่างที่คิดเลย เธอยังก่อวีรกรรมอย่างอื่นเอาไว้ด้วย!”"หนึ่งล้านบาท ถ้าไม่ใช่ญาติกัน นี่เข้าข่ายฉ้อโกงติดคุกได้เลยนะ!"พอเห็นว่าแนวโน้มความคิดเห็นเปลี่ยนไป พ่อก็ยืดหลังนั่งตรงอีกครั้งฉันมองไปที
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0004
หนึ่งล้านบาทมิน่าล่ะถึงได้โทรเรียกฉันกลับมากะทันหันแบบนี้ฉันรู้สึกขำขึ้นมาทันที ชี้ไปที่ซูเสี่ยวเสี่ยวที่เอาแต่นั่งเงียบตลอดเวลา แล้วพูดกับลุงจางพร้อมรอยยิ้ม"ดูเธอสิคะ ทั้งสวยทั้งการศึกษาดี เหมาะสมกับคุณมากเลยนะ”"เพี้ยะ!"แม่ตบหน้าฉันอย่างแรง เล็บยาวของเธอข่วนแก้มฉันจนเลือดซิบ“แกพูดแบบนี้ได้ยังไง นังคนเลี้ยงไม่เชื่อง!”พวกเขาตะโกนสุดเสียง ราวกับว่าฉันเป็นคนที่ขายลูกสาวเสียเองที่แท้พวกเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นขุมนรกฉันวิ่งหนีออกมาจากบ้านในสภาพโซซัดโซเซ ร้องไห้เหมือนจะขาดใจฉันไม่หลงเหลือความผูกพันธ์กับครอบครัวแห่งนี้อีกแล้วไม่นานหลังจากนั้น ฉันก็ถูกลุงจางโทรมาก่อกวนและส่งข้อความข่มขู่ เรียกร้องให้คืนเงินสินสอดหนึ่งล้านบาท ไม่งั้นจะฆ่าทั้งครอบครัวฉันทั้งหมดฉันตอบอย่างเย็นชา "งั้นก็ทำสิ"ต่อมาการทวงเงินก็เปลี่ยนเป็นการคุกคามทางเพศ ฉันทนไม่ไหวเลยเปลี่ยนงาน ที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ จึงหลุดพ้นจากลุงจางได้ในที่สุด รวมถึงคนในครอบครัวด้วยตอนที่ฉันคิดว่ากำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ก็ดันเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น......"ถุย ไร้ยางอาย พ่อแม่ที่ขายลูกสาวกินแบบนี้สมควรตาย"
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0005
ฉันถึงกับสงสัยว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉันจริงหรือไม่การพบกันครั้งที่สองของฉันกับซูเสี่ยวเสี่ยว คือตอนที่ฉันอายุสิบขวบในวันตรุษจีน ครอบครัวของซูเสี่ยวเสี่ยวมาเยี่ยมบ้านเรา พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายตกลงจะไปเที่ยวที่เมือง A ซึ่งมีชื่อเสียงเนื่องจากพ่อแม่ของฉันติดธุระด่วน พ่อแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวจึงพาฉันขึ้นรถไปก่อนระหว่างทาง พวกเขาทะเลาะกันอีกครั้ง แล้วก็เงียบใส่กัน ไม่พูดจากัน ไม่แม้แต่จะมองหน้ากันฉันกับซูเสี่ยวเสี่ยวนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง รู้สึกกลัวบรรยากาศอึมครึมในรถจนไม่กล้าพูดอะไรซูเสี่ยวเสี่ยวยื่นมือไปดึงแขนแม่ของเธอที่นั่งข้างคนขับ พูดเบาๆ ว่า "แม่คะ อย่าโกรธเลยนะ"แม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวกำลังโมโห จึงสะบัดมือออกแต่เธอออกแรงมากเกินไป และซูเสี่ยวเสี่ยวก็ดึงมือกลับกะทันหัน มือของแม่เธอจึงไปฟาดโดนหน้าพ่อที่กำลังขับรถอยู่พ่อของซูเสี่ยวเสี่ยวโกรธจัด กระโจนเข้าใส่แม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวราวกับสิงโตที่กางกรงเล็บโจมตี ตบหน้าแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวอย่างแรงในจังหวะที่เขาปล่อยมือจากพวงมาลัยรถ ก็มีก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งลงมาจากบนเขาพอดีกว่าเขาจะสังเกตเห็นก็สายเกินไปแล้ว ได้แต่บังคับพวงมาลัยตามสัญ
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0006
"ทุกอย่างของเธอเป็นของฉันแล้ว ทำไมเธอยังมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่ตายไปสักที"ฉันค่อยๆ ตระหนักถึงความชั่วร้ายของซูเสี่ยวเสี่ยวฉันถอยออกห่างจากครอบครัว ไม่ใช่แค่เพราะพ่อแม่ แต่เพราะฉันไม่อยากแย่งชิงกับซูเสี่ยวเสี่ยวแม้แต่ความรักจากพ่อแม่แท้ๆ ยังถูกแย่งไป แล้วมีอะไรที่ซูเสี่ยวเสี่ยวจะแย่งไปไม่ได้อีกล่ะ?ฉันรู้จักประมาณตัวเอง แล้วก็ไม่อยากดิ้นรนโดยเปล่าประโยชน์แต่ถึงฉันจะไม่ได้ไปหาซูเสี่ยวเสี่ยว เธอก็เป็นฝ่ายมาหาฉันอยู่ดีเธอบอกฉันว่าการจับคลุมถุงชนรอบแรกล้มเหลว แต่พ่อก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆพวกเขาวางแผนครั้งที่สอง"ผู้ชายคนนี้น่ะ ทั้งแก่ทั้งขี้เหร่ ชอบเที่ยวผู้หญิงชอบเล่นการพนัน ยอมจ่ายค่าสินสอดตั้งหนึ่งล้านห้าแสนบาทเลยนะ ถ้าเธอมีลูกชาย จะได้เพิ่มอีกห้าแสน"ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมซูเสี่ยวเสี่ยวถึงเกลียดฉันขนาดนี้พวกเราทะเลาะกันฉันถามเธอว่า "ซูเสี่ยวเสี่ยว เธอเป็นบ้าหรือไง จะมาแก้แค้นอะไรกับฉัน? เธอรู้ดีกว่าฉันว่าพ่อแม่เธอตายยังไง!""พ่อแม่ฉันตายเพราะแก!" ซูเสี่ยวเสี่ยวอารมณ์พลุ่งพล่าน "แกควรตาย ทำไมแกถึงยังไม่ตายสักที!"เธอพุ่งเข้ามาจะทำร้ายฉันฉันหลบอย่างว่องไว แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0007
พ่อตะโกนทันที "รีบพาคนหน้าไหว้หลังหลอกนี่ออกไปซะ เธอนั่นแหละที่สมควรถูกลงโทษ!"ฉันลุกขึ้นยืน "ท่านผู้พิพากษา ฉันขอให้มีการดึงความทรงจำของซูเสี่ยวเสี่ยวด้วยค่ะ"ในห้องพิจารณาคดีเริ่มวุ่นวาย คณะลูกขุนกระซิบกระซาบกัน ข้อความบนหน้าจอไหลผ่านรัวเร็วจนแทบอ่านไม่ทันผู้พิพากษาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าอนุญาตซูเสี่ยวเสี่ยวดิ้นรนขัดขืน แต่เธอไม่มีแรงต่อต้าน จำต้องสวมอุปกรณ์ดึงความทรงจำภาพเริ่มปรากฏบนจอทนายวางสัญญาฉบับหนึ่งตรงหน้าซูเสี่ยวเสี่ยว"พ่อแม่ของเธอต่างก็ทำประกันชีวิตไว้ โดยมีเธอเป็นผู้รับผลประโยชน์ เงินค่าสินไหมมีมูลค่าหลายสิบล้าน แต่เพราะเธออายุยังน้อย เงินเหล่านี้ต้องให้ผู้ปกครองคนใหม่เป็นผู้ดูแล""แต่พวกเขามีสิทธิ์แค่ดูแลเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์นำเงินออกมาใช้จนกว่าเธอจะบรรลุนิติภาวะ พอเธอโตแล้วก็จะสามารถจัดการเงินพวกนี้ได้อย่างอิสระ”ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไป ประตูเปิดออก พ่อและแม่ยืนอยู่ที่หน้าประตู สีหน้าตกตะลึงยังไม่จางหาย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาแอบฟังอยู่นานแล้วภาพมืดสว่างสลับกัน ซูเสี่ยวเสี่ยวยืนอยู่ที่ประตู มือจับสายกระเป๋านักเรียนแน่น กัดริมฝีปากลังเลคล้ายตัดสินใจไม่ถูก
บทล่าสุด
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0007
พ่อตะโกนทันที "รีบพาคนหน้าไหว้หลังหลอกนี่ออกไปซะ เธอนั่นแหละที่สมควรถูกลงโทษ!"ฉันลุกขึ้นยืน "ท่านผู้พิพากษา ฉันขอให้มีการดึงความทรงจำของซูเสี่ยวเสี่ยวด้วยค่ะ"ในห้องพิจารณาคดีเริ่มวุ่นวาย คณะลูกขุนกระซิบกระซาบกัน ข้อความบนหน้าจอไหลผ่านรัวเร็วจนแทบอ่านไม่ทันผู้พิพากษาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้าอนุญาตซูเสี่ยวเสี่ยวดิ้นรนขัดขืน แต่เธอไม่มีแรงต่อต้าน จำต้องสวมอุปกรณ์ดึงความทรงจำภาพเริ่มปรากฏบนจอทนายวางสัญญาฉบับหนึ่งตรงหน้าซูเสี่ยวเสี่ยว"พ่อแม่ของเธอต่างก็ทำประกันชีวิตไว้ โดยมีเธอเป็นผู้รับผลประโยชน์ เงินค่าสินไหมมีมูลค่าหลายสิบล้าน แต่เพราะเธออายุยังน้อย เงินเหล่านี้ต้องให้ผู้ปกครองคนใหม่เป็นผู้ดูแล""แต่พวกเขามีสิทธิ์แค่ดูแลเท่านั้น ไม่มีสิทธิ์นำเงินออกมาใช้จนกว่าเธอจะบรรลุนิติภาวะ พอเธอโตแล้วก็จะสามารถจัดการเงินพวกนี้ได้อย่างอิสระ”ภาพเหตุการณ์เปลี่ยนไป ประตูเปิดออก พ่อและแม่ยืนอยู่ที่หน้าประตู สีหน้าตกตะลึงยังไม่จางหาย เห็นได้ชัดว่าพวกเขาแอบฟังอยู่นานแล้วภาพมืดสว่างสลับกัน ซูเสี่ยวเสี่ยวยืนอยู่ที่ประตู มือจับสายกระเป๋านักเรียนแน่น กัดริมฝีปากลังเลคล้ายตัดสินใจไม่ถูก
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0006
"ทุกอย่างของเธอเป็นของฉันแล้ว ทำไมเธอยังมีชีวิตอยู่ ทำไมไม่ตายไปสักที"ฉันค่อยๆ ตระหนักถึงความชั่วร้ายของซูเสี่ยวเสี่ยวฉันถอยออกห่างจากครอบครัว ไม่ใช่แค่เพราะพ่อแม่ แต่เพราะฉันไม่อยากแย่งชิงกับซูเสี่ยวเสี่ยวแม้แต่ความรักจากพ่อแม่แท้ๆ ยังถูกแย่งไป แล้วมีอะไรที่ซูเสี่ยวเสี่ยวจะแย่งไปไม่ได้อีกล่ะ?ฉันรู้จักประมาณตัวเอง แล้วก็ไม่อยากดิ้นรนโดยเปล่าประโยชน์แต่ถึงฉันจะไม่ได้ไปหาซูเสี่ยวเสี่ยว เธอก็เป็นฝ่ายมาหาฉันอยู่ดีเธอบอกฉันว่าการจับคลุมถุงชนรอบแรกล้มเหลว แต่พ่อก็ยังไม่ยอมแพ้ง่ายๆพวกเขาวางแผนครั้งที่สอง"ผู้ชายคนนี้น่ะ ทั้งแก่ทั้งขี้เหร่ ชอบเที่ยวผู้หญิงชอบเล่นการพนัน ยอมจ่ายค่าสินสอดตั้งหนึ่งล้านห้าแสนบาทเลยนะ ถ้าเธอมีลูกชาย จะได้เพิ่มอีกห้าแสน"ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมซูเสี่ยวเสี่ยวถึงเกลียดฉันขนาดนี้พวกเราทะเลาะกันฉันถามเธอว่า "ซูเสี่ยวเสี่ยว เธอเป็นบ้าหรือไง จะมาแก้แค้นอะไรกับฉัน? เธอรู้ดีกว่าฉันว่าพ่อแม่เธอตายยังไง!""พ่อแม่ฉันตายเพราะแก!" ซูเสี่ยวเสี่ยวอารมณ์พลุ่งพล่าน "แกควรตาย ทำไมแกถึงยังไม่ตายสักที!"เธอพุ่งเข้ามาจะทำร้ายฉันฉันหลบอย่างว่องไว แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเห็
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0005
ฉันถึงกับสงสัยว่าพวกเขาเป็นพ่อแม่ของฉันจริงหรือไม่การพบกันครั้งที่สองของฉันกับซูเสี่ยวเสี่ยว คือตอนที่ฉันอายุสิบขวบในวันตรุษจีน ครอบครัวของซูเสี่ยวเสี่ยวมาเยี่ยมบ้านเรา พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายตกลงจะไปเที่ยวที่เมือง A ซึ่งมีชื่อเสียงเนื่องจากพ่อแม่ของฉันติดธุระด่วน พ่อแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวจึงพาฉันขึ้นรถไปก่อนระหว่างทาง พวกเขาทะเลาะกันอีกครั้ง แล้วก็เงียบใส่กัน ไม่พูดจากัน ไม่แม้แต่จะมองหน้ากันฉันกับซูเสี่ยวเสี่ยวนั่งอยู่ที่เบาะด้านหลัง รู้สึกกลัวบรรยากาศอึมครึมในรถจนไม่กล้าพูดอะไรซูเสี่ยวเสี่ยวยื่นมือไปดึงแขนแม่ของเธอที่นั่งข้างคนขับ พูดเบาๆ ว่า "แม่คะ อย่าโกรธเลยนะ"แม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวกำลังโมโห จึงสะบัดมือออกแต่เธอออกแรงมากเกินไป และซูเสี่ยวเสี่ยวก็ดึงมือกลับกะทันหัน มือของแม่เธอจึงไปฟาดโดนหน้าพ่อที่กำลังขับรถอยู่พ่อของซูเสี่ยวเสี่ยวโกรธจัด กระโจนเข้าใส่แม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวราวกับสิงโตที่กางกรงเล็บโจมตี ตบหน้าแม่ของซูเสี่ยวเสี่ยวอย่างแรงในจังหวะที่เขาปล่อยมือจากพวงมาลัยรถ ก็มีก้อนหินขนาดใหญ่กลิ้งลงมาจากบนเขาพอดีกว่าเขาจะสังเกตเห็นก็สายเกินไปแล้ว ได้แต่บังคับพวงมาลัยตามสัญ
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0004
หนึ่งล้านบาทมิน่าล่ะถึงได้โทรเรียกฉันกลับมากะทันหันแบบนี้ฉันรู้สึกขำขึ้นมาทันที ชี้ไปที่ซูเสี่ยวเสี่ยวที่เอาแต่นั่งเงียบตลอดเวลา แล้วพูดกับลุงจางพร้อมรอยยิ้ม"ดูเธอสิคะ ทั้งสวยทั้งการศึกษาดี เหมาะสมกับคุณมากเลยนะ”"เพี้ยะ!"แม่ตบหน้าฉันอย่างแรง เล็บยาวของเธอข่วนแก้มฉันจนเลือดซิบ“แกพูดแบบนี้ได้ยังไง นังคนเลี้ยงไม่เชื่อง!”พวกเขาตะโกนสุดเสียง ราวกับว่าฉันเป็นคนที่ขายลูกสาวเสียเองที่แท้พวกเขาก็รู้อยู่แก่ใจว่ามันเป็นขุมนรกฉันวิ่งหนีออกมาจากบ้านในสภาพโซซัดโซเซ ร้องไห้เหมือนจะขาดใจฉันไม่หลงเหลือความผูกพันธ์กับครอบครัวแห่งนี้อีกแล้วไม่นานหลังจากนั้น ฉันก็ถูกลุงจางโทรมาก่อกวนและส่งข้อความข่มขู่ เรียกร้องให้คืนเงินสินสอดหนึ่งล้านบาท ไม่งั้นจะฆ่าทั้งครอบครัวฉันทั้งหมดฉันตอบอย่างเย็นชา "งั้นก็ทำสิ"ต่อมาการทวงเงินก็เปลี่ยนเป็นการคุกคามทางเพศ ฉันทนไม่ไหวเลยเปลี่ยนงาน ที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ จึงหลุดพ้นจากลุงจางได้ในที่สุด รวมถึงคนในครอบครัวด้วยตอนที่ฉันคิดว่ากำลังจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ ก็ดันเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น......"ถุย ไร้ยางอาย พ่อแม่ที่ขายลูกสาวกินแบบนี้สมควรตาย"
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0003
เหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่ง มีเพียงข้อความที่เคลื่อนที่อยู่บนหน้าจอเท่านั้น"ไม่ใช่คนแล้ว! คนที่ควรโดนตัดสินคดีคือพ่อแม่ของเธอมากกว่า!”"เธอใช่ลูกแท้ๆ ของพวกเขาจริงเหรอ ขนาดศัตรูยังไม่ทำขนาดนี้เลยมั้ง!”ผู้พิพากษาเอ่ยขึ้น“คณะลูกขุน โปรดลงคะแนนเสียงตัดสินด้วย สามารถตัดสินให้พ้นความผิดโดยตรง หรือตัดสินให้พ้นผิดเฉพาะข้อกล่าวหานี้ก็ได้ ข้อกล่าวหาที่เหลือยังคงมีมูล คณะลูกขุนยังสามารถตัดสินว่ามีความผิดได้”สามสิบสามเสียง ตัดสินให้ฉันพ้นผิดโดยตรง......"อืม...ถึงสภาพความเป็นอยู่ของเธอในครอบครัวจะย่ำแย่มาก แต่หลังจากนั้นเธออาจจะกลับไปเอาคืนก็ได้”"ใช่ จะอ่อนแอและแสนดีแบบนี้ตลอดไปเลยเหรอ? ฉันว่าเธอต้องทำอะไรบางอย่างแน่ๆ"ต่อมาคือข้อหาที่สองที่พ่อแม่กล่าวหาฉัน"ขโมยเงินสินสอดหนึ่งล้านบาทและหลบหนีไป ไม่ส่งข่าวคราว ทำให้พ่อแม่ต้องแบกรับหนี้ก้อนโต"ข้อความบนหน้าจอปรากฏขึ้นอย่างต่อเนื่องอีกครั้ง"อย่างที่คิดเลย เธอยังก่อวีรกรรมอย่างอื่นเอาไว้ด้วย!”"หนึ่งล้านบาท ถ้าไม่ใช่ญาติกัน นี่เข้าข่ายฉ้อโกงติดคุกได้เลยนะ!"พอเห็นว่าแนวโน้มความคิดเห็นเปลี่ยนไป พ่อก็ยืดหลังนั่งตรงอีกครั้งฉันมองไปที
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0002
แต่พ่อกับแม่ไม่เคยสนใจเลยสักครั้งไม่นานแม่ก็ใช้เส้นสายหางานในโรงงานแห่งหนึ่งให้ฉัน บอกให้ฉันไปทำงานหาเงิน"ตั้งใจทำงานให้ดีๆ ล่ะ ส่งเงินกลับบ้านให้ตรงเวลาด้วย เสี่ยวเสี่ยวเข้าเรียนชั้นมัธยมปลายแล้ว ค่าใช้จ่ายเยอะมาก"ทุกคำพูดของแม่พูดถึงแต่ซูเสี่ยวเสี่ยว ไม่สนใจฉันที่หน้าซีดและเพิ่งมีประจำเดือนครั้งแรกจนกางเกงเปื้อนเลือดแดงฉานแม้แต่น้อยงานในโรงงานเหนื่อยมาก แต่ที่นั่นมีห้องสมุดที่เต็มไปด้วยตำราและหนังสือเก่าๆ ที่ชำรุดในเวลาพัก ฉันมักจะวิ่งไปอ่านหนังสือและศึกษาเล่าเรียนด้วยตัวเองในโรงงานมีพนักงานที่เคยเรียนมัธยมปลาย เห็นฉันยังเด็กและมีใจรักในการเรียน พวกเขาเต็มใจสอนและช่วยเหลือฉัน แถมยังพยายามช่วยติดต่อโรงเรียนมัธยมปลายให้ฉันด้วยฉันส่งเงินเดือนส่วนใหญ่กลับบ้าน เก็บไว้นิดหน่อยด้วยความหวังว่าจะได้เรียนต่อแต่วันนั้น ฉันล้มป่วยและมีไข้สูง ทำให้ส่งเงินกลับไปให้ที่บ้านช้า พ่อกับแม่บุกมาถึงที่โรงงานเพื่อด่าทอและทุบตีฉันเพื่อนร่วมงานพยายามช่วยกันห้าม ท่ามกลางความชุลมุนนั้น เงินที่ฉันซ่อนเอาไว้ในหนังสือก็ร่วงออกมาพ่อเตะท้องฉันอย่างแรง"อีลูกชั่วกล้าซ่อนเงิน กูจะตีมึงให้ตายเลย!
ฉันพ้นผิดด้วยระบบพิจารณาคดีจากความทรงจำ บทที่ 0001
บนแท่นพิจารณาคดี มีหน้าจอขนาดใหญ่ยาวหลายเมตรวางอยู่ พร้อมกันข้อความที่แสดงแบบเรียลไทม์“เป็นคนแรกเลยที่กล้าขึ้นมายืนบนแท่นพิจารณาคดี!”“อาชญากรพวกนี้จะยอมรับก็ต่อเมื่อมีหลักฐานมัดตัว”“ใกล้ได้ดูเรื่องสนุกแล้ว”ก่อนจะเริ่มการพิจารณาคดี ผู้พิพากษาได้ประกาศคำเตือนสุดท้ายให้ฉัน“จำเลย คุณทราบขั้นตอนการพิจารณาคดี เข้าใจผลลัพธ์ที่จะตามมา และตัดสินใจแล้วใช่ไหมว่าจะเข้าร่วมการพิจารณาคดี?”หากพิจารณาคดีออกมาและพบว่าฉันมีความผิดจริง ฉันจะถูกการุณยฆาตทันที อวัยวะทั้งหมดในร่างกายของฉันจะตกเป็นของพ่อแม่เมื่อถึงตอนนั้น หัวใจของฉันก็จะถูกนำไปช่วยชีวิตซูเสี่ยวเสี่ยวบนที่นั่งโจทก์ พ่อแม่แท้ๆ ของฉันมองมาด้วยความรังเกียจพวกเขามั่นใจมากว่าจะต้องชนะการพิจารณาคดีครั้งนี้ฉันไม่เข้าใจเลย ฉันต่างหากที่เป็นลูกสาวแท้ๆ ของพวกเขา พวกเขากลับเอาแต่ทำร้ายฉันซ้ำๆ เกลียดชังและรังแกฉันมาตลอดสิบปีสุดท้าย พวกเขายังคิดจะเอาหัวใจของฉันไปอีกฉันแอบสงสัยอยู่หลายครั้งเลยนะ ว่าซูเสี่ยวเสี่ยวที่นั่งอยู่ข้างพวกเขามากกว่าที่เป็นลูกสาวแท้ๆน่าเสียดายที่ซูเสี่ยวเสี่ยวสวมแว่นกันแดดและหน้ากาก ฉันเลยมองไม่เห็นสีหน้าขอ
