All Chapters of พิศวาสรักมาเฟียร้าย (ดวงใจมาเฟีย): Chapter 51 - Chapter 60

“ จะยืนซื่อกันอีกนานไหมจะได้ไล่ออกทีเดียว ตามหมอสิเร็ว! ” ภวิชเหวี่ยงใส่บรรดาสาวใช้ที่ยืนตะลึงกับเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป ภวัตต์ได้แต่ส่ายหัวมองน้องชายที่กังวลวุ่นวาย ในใจนึกสมน้ำหน้าในความใจร้อนเดี๋ยวถ้ามินตราตื่นขึ้นมาเขาจะยุให้โกรธไอ้เจ้าวิชให้เข็ด “ วัตต์นายกลับไปก่อนได้ไหมธุระของนายไว้เราค่อยคุยกัน ” “ นายนั่นแหล่ะต้องไปวิช นายปล่อยภรรยานายอยู่คนเดียวได้ไง ส่วนมินเขาอาจเคยเป็นเมียนาย แต่ตอนนี้สถานะมันไม่ควรเป็นแบบนั้นแล้วนะ ฉันจะดูแลมินเองนายไปเหอะ ” คำพูดของภวัตต์ทำให้คนที่กำลังใช้น้ำแข็งประคบหน้าผู้หญิงที่เขามีใจให้ ถ้าเธอไม่ทรยศเขาซะก่อนเขาหยุดชะงัก พลางคิดในใจว่า นี่ไอ้พี่ชายเขามันคงยังไม่ติดตามข่าวสารทำแต่งานจนไม่รู้เลยรึไงว่าข่าวมันเป็นยังไง.... “ ภรรยาฉัน? ” เขาเลิกคิ้วหันไปมองหน้าพี่ชายที่ยืนพิงตรงประตูกอดอก สายตาที่มองไม่บอกก็รู้ว่ากำลังด่าทอเขาอยู่ในใจ แต่ยังไม่บอกดีกว่าปล่อยให้พล่านแบบนี้รอให้รฏาเฉลย...จิกกัดเขาเรื่องมินดีนัก เหมาะเจาะพอดีที่จะเอาคืน “ ก็รฏาไงนายแต่งงานกั

ภวิชขยับตัวมือควานหาคนข้างกายหวังจะกอดแต่กลับว่างเปล่าจมูก ซุกไซร้หาความหอมที่เขาได้สัมผัสแต่ก็ไม่เจอ เขาค่อยๆหรี่ตาขึ้นเพื่อมองรอบๆ มองนาฬิกาหัวเตียง “ หกโมงเช้าทำไมตื่นเร็วจัง ” เขาเอามือยีผมตัวเองที่ชี้โด่วเด่แล้วหาวอย่างคนนอนไม่เต็มตื่นค่อยๆลุกจากเตียง ไปหยิบผ้าขนหนูพันกาย “ มิน มินจ๋า มินอยู่รึเปล่า? ” เขาตะโกนเรียกหวานใจค่อยๆก้าวออกจากห้องนอน มองไปห้องครัวก็ว่างเปล่า แล้วไปไหนหล่ะ “ อ้าว อยู่นี่เอง ” ภวิชยิ้มกว้างเมื่อเห็นคนสวยของเขานั่งอยู่ที่โซฟาเขาเห็นเพียงหลังที่พิงกับโซฟาเท่านั้นก่อนจะค่อยๆ ย่องเบาๆ ไปข้างหลังเธอแล้วโค้งตัวกอดรอบคอเธอไว้จากทางด้านหลังโดยมีพนักโซฟากั้นไว้ “ จ้ะเอ๋อรุณสวัสค่ะคนสวยของพี่ ฟอด ” เสียงนุ่มของเขาที่เปล่งออกมาพร้อมกับกดริมฝีปากหอมคนตรงหน้า มินตราเอาแต่นิ่งภวิชพรมจูบกับผมสวยๆของเธอ “ ไม่น่ารีบตื่นเลย พี่ยังไม่หายคิดถึงว่าแต่มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ หืม ” เขายังคงกอดคอแนบศีรษะเกยที่ไหล่ของเธอ

“ มินหยุุด! ” การฉุดกระฉากดึงและผลักของทั้งภวิชทั้งมินตราทำให้ทุกคนชะงักมินตราสะบัดมือออกจากเขาภวิชเองก็เริ่มโกรธแล้วเหมือนกัน “ พี่บอกให้หยุด มิน ปังๆๆๆๆๆๆ ” เสียงปืนหลายนัดที่ดังขึ้นมาทำให้ทุกคนตะลึงตกใจรฎายกมือขึ้นปิดปากไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำ ภวิชมองปืนในมือตัวเองที่เล็งไปที่มินตราแล้วเล็งลงพื้นทุกคนบริเวณนั้นไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ มินตราเองก็นิ่งงันไม่แพ้กัน เขายิงเธองั้นหรอ เขาทำแบบนี้ได้ยังไง ควันจากกระบอกปืนที่ยิงลูกกระสุนออกไปทำให้ภวิชถึงกับมือสั่น ไม่มีใครในบริเวณนั้นขยับไปไหนสักคน อากาศบริสุทธิไม่น่าพิศมัยเช่นเดิมมันอึดอัดยิ่งกว่าอะไรดี.......ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ มินตราเหมือนวิญญาณหลุดร่องลอยถ้าเขาจะยิงแบบนั้นทำไมไม่ยิงให้โดนเธอไปเลยหล่ะ เธอเองก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้วเหมือนกัน “ มะมิน ” “ หยุดเลย ผลั่ก! ” รณภพที่วิ่งออกมาจากห้องพักเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายและได้เห็นภวิชถือปืนยิงไปที่มิน เขาวิ่งเข้ามากันภวิชที่กำลังจะเดินเข้าไปหามินตราแล้วซัดหมัดหนักๆไปทีนึงที่หน้าหล่อๆ รณภพชี้หน้าภวิชอย่างเอาเรื่อง

ภวิชนั่งทำงานในห้องทำงานของตัวเอง เอกสารต่างๆกระจัดกระจายเต็มโต๊ะ เขาหัวหมุนกับการงมเอกสารมานานพอสมควร “ ก๊อกๆๆๆ ” “ เข้ามา! ” “ เจ้านายครับ ทุนการศึกษาที่เจ้านายมอบให้ทางมหาวิทยาลัยตอนนี้มีนักศึกษาที่ผ่านการคัดเลือกแล้วนะครับ ” สายชลเดินเข้ามาพร้อมกับซองเอกสารซองหนึ่ง ภวิชปิดกระดาษที่เปิดอ่านอยู่แล้วมองหน้าเหมือนตั้งคำถามกับสายชล “ แล้วยังไง มันก็ปกตินี่แต่แค่ครั้งนี้เงื่อนไขฉันมันสูงแค่นั้นเอง ” “ ผมคิดว่ามันน่าสนใจนะครับถ้าคนที่ได้รับทุนนี้เป็นคนใกล้ตัว นี่ครับ นักศึกษาที่ได้รับทุน ” ภวิชรับซองเอกสารที่สายชลยื่นให้แล้วดึงออกมาดู ภวิชอึ้งไปเล็กน้อยกับบุคคลที่ได้รับทุนของเขา “ มิกงั้นหรอ? ” เขายิ้มอย่างภูมิใจในตัวเด็กหนุ่มที่สามารถชิงทุนการศึกษาไปต่างประเทศได้ในสาขาคณะแพทย์ที่อเมริกา เขาตั้งเงื่อนไขทุนนี้สูงไม่น้อยทั้งเงื่อนไขรวมถึงค่าเล่าเรียนสูงยิบไม่ต่างกัน “ ใช่ครับเจ้านาย เกรด GPA และเกณฑ์ทุกอย่างผ่านหมดครับ ทั้งวิชาที่เรียนวิชาบังค

มินตราเหม่อมองไปนอกหน้าต่างเธอรู้สึกเหนื่อยและไม่อยากทำอะไรทั้งนั้นเลย วันก่อนสายชลคุยกับเธอเรื่องของมิกที่ได้รับทุนไปเรียนต่อจากมหาวิทยาลัย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทุนที่รณภพได้นั้นเป็นทุนที่มาจากภวิช แล้วเธอยังคิดจะฆ่าตัวตายแบบนี้ได้ยังไง มือถือก็ใช้ไม่ได้ โดนยึดไปอีก มินตราไม่ต่างจากนกน้อยใจกรงเลยสักนิด แต่เธอจะรู้ไหมที่ภวิชให้เธอหลบอยู่แต่ในบ้านนั้นเพราะมีคนคิดที่จะทำร้ายเธอ “ ก๊อกๆๆ ” เสียงเคาะประตูทำให้มินตราหันไปมอง และเมื่อประตูเปิดออกเขาก็เห็นหน้าของน้องชายตัวเองที่ยิ้มจางๆส่งมาให้ “ ว่าไงมิน ทำไมทำหน้าเซ็งแบบนั้น อย่าบอกนะว่าคิดจะหาวิธีฆ่าตัวตายอีก ถ้าเธอคิดจะทำแบบนั้นอีก ฉันจะไม่นับถือว่าเธอเป็นพี่ฉันอีกต่อไป ” มินตรามองหน้าน้องชายที่มานั่งฝั่งตรงข้ามกับโซฟาของเธอ ตั้งแต่รณภพมาอยู่ที่นี่ความคิดเขาก็ดูโตเป็นผู้ใหญ่รับผิดชอบอะไรกับชีวิตมากขึ้นแววตาความห่วงใยของมินตราและความรู้สึกผิดไม่น้อยที่ตัวเองคิดทำร้ายตัวเองได้ “ มิกพี่ขอโทษนะที่คิดอะไรโง่ๆแบบนั้น พี่แค่รู้สึกท้อ มิกรู้เรื่องของพ่อรึยัง ”