All Chapters of หมอหญิงบัลลังก์เลือด: Chapter 81 - Chapter 90

เขาบอกว่านางสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด…นี่คือความรู้สึกของการได้รับการปกป้อง ความรัก และการยอมรับอย่างนั้นหรือ?ซูอวี่ซีได้รับความรักจากทุกคนในตระกูลซู ที่ผ่านมาชีวิตนางจะมีความสุขเพียงใดกันนะ!หัวใจของซูอวิ๋นเต็มไปด้วยความปั่นป่วนนางเคยโง่เขลาจนเกือบต้องตายมาแล้วครั้งหนึ่ง นางเคยเตือนตัวเองว่าจะไม่เชื่อใจใครอีกแต่เซียวลู่เซิง…บุรุษผู้มีชื่อเสียงโหดเหี้ยมราวพญายม เขากลับไม่ได้ดุร้ายอย่างที่เล่าลือ แถมแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเขาปกป้องนาง นางแทบจะต้านทานความรู้สึกไม่ได้“ดูเหมือนพระชายาจะไม่เชื่อนะ” เขายิ้มพลางกล่าวซูอวิ๋นยิ้มบาง ๆ “เดิมทีก็ไม่เชื่อเพคะ แต่ในเมื่อเป็นคำพูดขององค์ชาย หม่อมฉันก็จะเชื่อ”นางสังเกตเห็นว่าในช่วงไม่กี่วันที่หิมะตกหนัก เซียวลู่เซิงยุ่งมาก ทว่า…รอยยิ้มของเขากลับมากขึ้นกว่าที่เคยหรือว่านางคิดไปเอง?เซียวลู่เซิงพยักหน้า มองไปที่กระดานหมากล้อม ก่อนจะเปิดฝาของกล่องหยกขาว “พระชายา มาเล่นสักกระดานกับข้าเถอะ”ซูอวิ๋นนั่งลงฝั่งตรงข้าม "แต่หม่อมฉันไม่ใช่คู่ต่อสู้ขององค์ชายเลยนะเพคะ"เซียวลู่เซิงเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาว นางพองแก้มเล็กน้อย ท่าทางอ่อนหวานแต่แฝง

และประกาศออกมาอย่างสงบว่า "พระชายาเสด็จ"นอกประตูจวน เมื่อซูอวี่ซีได้ยินเช่นนั้น นางก็พุ่งเข้ามาหาซูอวิ๋น แต่ชิงหนิงรีบก้าวมาขวางไว้ซูอวี่ซีพุ่งตัวเข้ามา น้ำตาอาบแก้มอย่างน่าเวทนา "ท่านพี่ ท่านพ่อบอกว่ามีแต่ท่านพี่เท่านั้นที่จะช่วยข้าได้ ได้โปรดช่วยข้าด้วย..."ซูอวิ๋นหลบขานางอย่างรังเกียจ "คุณหนูรองซูคงจะสับสนแล้วกระมัง? ฝ่าบาทพระราชทานการแต่งงานไปแล้ว ใครจะช่วยเจ้าได้ และจะช่วยด้วยวิธีไหนกัน?""ไม่ใช่นะ ไม่ใช่ ท่านพ่อบอกว่า ขอแค่ท่านพี่ยอมทูลขอความเมตตาจากองค์ชาย ฝ่าบาทจะทรงเห็นแก่องค์ชายและจะยกเลิกพระราชทานการแต่งงาน"" แค่เพราะท่านพ่อพูด เจ้าก็คิดว่าเป็นเรื่องจริง?”ซูอวี่ซีชะงัก น้ำตาไหลพรากลงมาทันที เมื่อโดนลมหนาวพัดผ่าน น้ำตาก็แห้งไปบนแก้มจนรู้สึกเจ็บแสบ "อ๋องผิงเหยาตายไปแล้วตั้งหลายพระชายา ส่วนสนมยิ่งตายไม่ถ้วนเลย ซูอวิ๋น เจ้ายังจะไร้ใจถึงเพียงนี้ จะบังคับข้าให้กระโจนลงหลุมไฟเช่นนั้นหรือ?"ซูอวี่ซีชะงัก น้ำตาไหลเป็นสาย พอถูกลมหนาวพัดผ่านก็แห้งกรังบนแก้มจนแสบ “เจ้าอยากให้ข้าแต่งเข้าไปในจวนอ๋องผิงเหยาจริง ๆ หรือ? อ๋องผิงเยียวแต่งชายามาแล้วตั้งกี่คน แต่ละคนตายไปหมดแล้ว แม้แ

"ตอนนี้องค์ชายเชื่อหม่อมฉันแล้วใช่หรือไม่เพคะ?"นางเอ่ยถามด้วยความภาคภูมิใจ รอยยิ้มของนางยิ่งดูสดใสขึ้นกว่าเดิมในชั่วขณะนั้น เซียวลู่เซิงกลับรู้สึกว่านางเป็นสตรีที่งดงามที่สุดในโลก"เชื่อแล้ว"เขาตอบโดยไม่แม้แต่จะให้หมอประจำจวนหรือแม้แต่หมอหลวงตรวจสอบส่วนผสมของยาขี้ผึ้งนับตั้งแต่เขารู้ว่านางคือเด็กสาวที่เคยช่วยชีวิตเขาเมื่อหลายปีก่อน เซียวลู่เซิงก็เชื่อมั่นในตัวนางอย่างไร้เงื่อนไขเพราะในตอนนั้น เขาเคยบอกว่าจะตอบแทนนาง แต่นางกลับปฏิเสธสุดท้าย นางก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย นั่นแสดงว่านางช่วยเหลือเขาโดยไม่หวังสิ่งตอบแทนจริง ๆ"เช่นนั้น..."นางจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของเขาอย่างจริงจัง เอ่ยถามเสียงแผ่วเบา"คืนนี้หม่อมฉันจะฝังเข็มรักษาขาขององค์ชาย ดีหรือไม่เพคะ?"เซียวลู่เซิงจับมือนางไว้ในฝ่ามือ บีบเบา ๆ ราวกับสิ่งล้ำค่าที่ไม่อาจปล่อยให้หลุดมือ"องค์ชาย?"ซูอวิ๋นเห็นเขาเงียบไป ก็อดรู้สึกกังวลไม่ได้แม้ว่าเขาจะบอกว่าร่างกายของตนไม่มีปัญหา แต่จนถึงตอนนี้ เขายังไม่เคยมีสัมพันธ์กับสตรีคนใด ใครจะไปรู้ว่าเขาจะสามารถให้กำเนิดทายาทได้หรือไม่?"ตกลง"เห็นนางร้อนใจ เซียวลู่เซิงก็พยักหน

สายลมหนาวพัดกระทบหน้าต่างจนเกิดเสียงเอี๊ยดอ๊าดเซียวลู่เซิงมองดูนางที่ซุกอยู่ในอ้อมอก หัวใจที่เพิ่งสงบลงก็กลับมาเต้นโครมครามอีกครั้งแม้แต่ในฝัน นางก็ยังเรียกหาเซียวอวี้ชอบเขามากถึงเพียงนั้นเลยหรือ? ปล่อยเขาไปไม่ได้เลยหรือ?"อวิ๋นเอ๋อร์..." เสียงของเขาต่ำพร่า แฝงไปด้วยเสน่ห์ที่เป็นเอกลักษณ์ น่าเสียดายที่ซูอวิ๋นไม่ได้ยินตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยเห็นแก่ตัวอยากได้อะไรเลยแต่ตอนนี้ เขาแน่ใจแล้วว่า ไม่ว่านางจะรักใครอยู่ในใจ เขาก็จะเอานางมาเป็นของเขาให้ได้!มือใหญ่ของเขาแตะลงบนแก้มของนางเพียงเบา ๆ ทว่านางกลับสะดุ้งราวกับหวาดกลัวอย่างที่สุด ร้องออกมาอย่างตระหนก "อย่า! ซูอวี่ซี ซูอวี่ซี!""อวิ๋นเอ๋อร์ อวิ๋นเอ๋อร์..." เซียวลู่เซิงตกใจ รีบปลอบนางที่อยู่ในอ้อมกอด "ข้าอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว ไม่ต้องกลัวนะ"เขาปลอบโยนด้วยเสียงแผ่วเบาซูอวิ๋นราวกับยังอยู่กึ่งกลางระหว่างความฝันและความจริง "พวกเจ้า...ทำแบบนี้กับข้าทำไม..."เสียงร้องไห้ปวดร้าวของนางเหมือนค้อนหนักกระแทกลงกลางใจเขา "ไม่ต้องกลัว ต่อไปข้าจะปกป้องเจ้า ข้าจะปกป้องเจ้าเอง"เซียวลู่เซิงไม่เคยปลอบโยนใครมาก่อนเขาเพียงคิดว่า การตบหลังนา

ซูอิ่งขมวดคิ้ว ชวนเจียนซุ่นเดินออกไปให้ไกลขึ้น ก่อนจะพูดเสียงเบา "คนนอกอาจไม่รู้ แต่เจ้ากับข้าจะไม่รู้เชียวหรือ?""คนภายนอกต่างพากันลือว่าองค์ชายบาดเจ็บร้ายแรง ไม่สามารถเป็นบุรุษเต็มตัวได้""องค์ชายเสียโฉม แถมพระบาททั้งสองก็พิการมาหลายปี ไม่มีทีท่าว่าจะดีขึ้น""อีกทั้งยังไม่มีทายาท บรรดาขุนนางทั้งที่รู้และไม่รู้เรื่อง ต่างก็พากันเลือกข้างสนับสนุนจวนองค์ชายผิงซีไปแล้ว"เจียนซุ่นขมวดคิ้วแน่น "ข้าก็รู้ดีอยู่แล้ว"ซูอิ่งพูดด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่มีท่าทีอยากนินทาหรือสอดรู้สอดเห็นเรื่องของผู้เป็นนาย"ก่อนหน้านี้ องค์ชายไม่เคยเหลียวแลเหล่าสายลับหรือนางกำนัลแม้แต่คนเดียว การจะมีรัชทายาทในจวนอ๋องนี้จึงเป็นเรื่องยาก แต่ตอนนี้แตกต่างออกไป"ซูอิ่งหยุดไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกล่าวอย่างจริงจัง "องค์ชายทรงปฏิบัติต่อพระชายาแตกต่างออกไป เจ้าและข้าต่างก็รู้ดี หากพระชายาประสูติรัชทายาทขึ้นมาแล้ว ยังจะมีผู้ใดกล้าต่อกรกับองค์ชายอีก?"พระชายาก็คือสตรีที่เคยช่วยชีวิตองค์ชายไว้เมื่อครานั้น!"เพียงเพราะเป็นผู้ช่วยชีวิต องค์ชายก็ทรงมอบเกียรติยศทั้งหมดให้พระชายาแล้ว""ใช่แล้ว" เจียนซุ่นเห็นด้วยกับซูอิ่ง กล่าวอ