All Chapters of รักเล่นกล: Chapter 21 - Chapter 30

           เวหาอาบน้ำแล้วก็รู้สึกสดชื่นขึ้น เขาออกจากห้องมาก็เห็นว่าบนโต๊ะมีข้าวผัดปูกับต้มจืดวางอยู่ ชายหนุ่มรีบทานอย่างรวดเร็วเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่มีอะไรตกถึงท้อง พอทานเสร็จก็กลับเข้าห้องแปรงฟันแล้วเตรียมเข้านอน          แต่เขาก็ไม่สามารถข่มตานอนได้ เมื่อนึกไปถึงภาพเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในห้องนี้เมื่อคืนที่ผ่านมา มันกระตุ้นให้ชายหนุ่มอยากทำมากกว่านั้น          เขาเดินออกจากห้องตรงไปยังห้องนอนของเมญาวี เคาะเบา ๆ          “มีอะไรหรือเปล่าคะ”          “พี่นอนไม่หลับ ถ้าเมยยังไม่นอน เราคุยกันหน่อยดีไหม”          “ค่ะ พี่เวย์รอที่ห้องรับแขกนะคะเมยขอหยิบเสื้อคลุมก่อน”          &ldquo

ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาเมญาวี ไม่เจอกับเวหาเลย แต่เขาก็โทรมาคุยด้วยทุกวัน แม้จะเข้าใจว่าชายหนุ่มต้องให้เวลากับมารดาแต่บางครั้งก็ยังแอบน้อยใจไม่ได้ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็คงไม่คิดมากอย่างนี้ แต่หลังจากวันนั้นเธอก็กำจัดความรู้สึกนี้ออกไปไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าระหว่างเขากับเธอจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานไหมเมญาวีไม่อยากเก็บความรู้สึกเอาไว้คนเดียว เย็นนี้เธอจึงมาหารินรดาที่บ้าน“รินว่าเมยลองไปเยี่ยมแม่ของเขาดีไหม จะได้เห็นด้วยว่าป่วยจริงหรือแค่เรียกร้องความสนใจ” รินรดาเห็นอาการของเพื่อนแล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้“ใครเขาจะแกล้งป่วยกันล่ะ รินดูละครเยอะไปหรือเปล่า”“ก็มันจริงนี่เมย ถ้าแม่เขายังป่วยอยู่แบบนี้แล้วเมยจะทำยังไงจะรอเขาเหรอกี่ปี”“ก็เมยรักเขา เขาเป็นคนแรกของเมย”“จะคนแรกหรือคนที่เท่าไหร่ ใครเขาสนใจกัน ถ้ายอมทนเพราะเห็นว่าเขาเป็นคนแรกแล้วจะอยู่แบบไม่มีความสุขแบบนี้เหรอ”“เมยก็อยากให้เวลาเขา”“นานแค่ไหนล่ะ”“เมยก็ไม่รู้เหมือนกัน”“รินถามหน่อยนะเมยมั่นใจแล้วใช่ไหมว่ารักเขาจริง ๆ ไม่ใช่เพราะเขาเป็นคนเดียวกับพี่ชายใจดีที่เมยรอมาตลอด”“มั่นใจสิ ถ้าไม่มั่นใจเมยคงไม่ยอม”“เขาไม่ได้บังคับใช่ไหม”“

สัปดาห์นี้เวหาได้เข้าทำงานในตำแหน่งรองประธานบริษัท เพราะเขาทำผลงานได้ดีจนผู้ถือหุ้นยอมรับในความสามารถ งานที่ต้องรับผิดชอบมากขึ้นอีกหลายเท่าตัวคุณสิงหลมอบหมายงานให้เขารับผิดชอบแทนเกือบทุกอย่าง ส่วนตัวเองนั้นขอเข้าบริษัทแค่เวลาที่มีการประชุมใหญ่ ดังนั้นตอนนี้เวหาก็เลยได้ผู้ช่วยถึงสองคนทั้งอาธรและเมญาวีซึ่งสองคนนั้นก็ช่วยงานของเขาได้ดีทีเดียวความสัมพันธ์ของกับเมญาวีก็ยังไม่มีใครรู้ แม้ทั้งสองคนจะไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดแต่ทุกคนก็เข้าใจดีว่ามันเป็นเรื่องงาน แต่เขาไม่แน่ใจอาธรจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า แต่เวหาก็ไม่กังวลเพราะชายหนุ่มรู้ดีว่าอาธรเป็นคนแบบไหน เขาไม่มีทางจะเอาเรื่องส่วนตัวของเจ้านายไปพูดให้คนอื่นฟังอย่างแน่นอนโต๊ะทำงานของเมญาวีไม่ได้อยู่ในห้องเดียวกับเวหาเหมือนตอนที่ยังทำงานเป็นหัวหน้าโปรเจกต์ ทำให้เธอและเขาไม่ค่อยได้คะยกันมากเวลาอยู่ที่ทำงาน และไม่ค่อยได้ออกไปทานอารหารกลางวันด้วยกันเหมือนกันขณะที่เมญาวีกำลังนั่งทำงานอยู่คุณอาธรก็เดินน้ำหน้าผู้หญิงสองคนเดินตรงมายังหน้าห้องของรองประธานบริษัท“เมญาวี นี่คุณวราพรแม่ของท่านประธาน” อาธรแนะนำให้หญิงสาวรู้จัก“สวัสดีค่ะท่าน” เป็นครั้งแ

สองสัปดาห์แล้วที่คุณวราพรเอาแต่เหม่อลอย เวหาเห็นอาการของมารดาแล้วก็ยิ่งโกรธผู้หญิงคนนั้นที่เป็นต้นเหตุของเรื่องราวทั้งหมด แต่เขาก็ยุ่งจนไม่มีเวลาไปจัดการอย่างที่ตั้งใจ ตอนนี้ป้ายุพาและหลานสาวผลัดกันมาเฝ้าที่โรงพยาบาล นอกจากนั้นก็ยังมีพยาบาลอีกสองคนที่คอยดูแล ส่วนเวหาก็จะแวะมาตอนเช้าและอยู่คุยกับท่านจนดึกเกือบทุกวันก่อนจะกลับไปค้างที่คอนโดกับเมญาวี เวหากลับมาถึงคอนโดแล้วแต่เขายังไม่ได้ขึ้นไปข้างบน ชายหนุ่มหยิบซองสีน้ำตาลจากนักสืบขึ้นมาเปิดดูเป็นครั้งแรกหลังจากที่ได้รับมาตั้งแต่สองสัปดาห์ก่อน เมื่อเห็นข้อมูลที่นักสืบให้มาเวหาก็รู้สึกหนักอึ้ง เขาไม่รู้ว่าพระเจ้ากำลังเล่นตลกอะไรกับเขาอยู่ เมื่อได้รู้ว่าผู้หญิงที่ทำให้ครอบครัวของตัวเองเป็นแบบนี้ก็คือมารดาของเมญาวี ชายหนุ่มทั้งโกรธและโมโหจนทำอะไรแทบไม่ถูก ถ้าหากย้อนเวลากลับไปได้เขาจะไม่ตามสืบเรื่องนี้เป็นอันขาด แต่ตอนนี้มันแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ชายหนุ่มมีสองทางเลือกคือจะเดินหน้าต่อเพื่อแก้แค้นหรือลืมเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้น รวมไปถึงเรื่องของเขาและเมญาวีให้หมด ลืมว่าเคยรักกัน ลืมว่าเคยรู้สึ

เพราะเป็นนักเรียนที่ดี เชื่อฟังที่คุณครูสอน เมญาวีเลยรู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว กว่าจะลุกจากที่นอนได้ก็เกือบจะเที่ยง หญิงสาวมองร่างตัวในกระจกด้วยใบหน้าร้อนผ่าว ตอนนี้ตัวเธอมีแต่รอยแดงเต็มไปหมด ทั้งหน้าอก ลำคอ รวมไปถึงท้องน้อยและต้นขา เมื่อคืนเวหาทำให้เธอมีความสุขไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เสียงพร่ำบอกรักและคิดถึงยังห้องอยู่ในหู ไม่คิดมาก่อนว่าการไม่ได้ใกล้ชิดกันนาน ๆ จะทำให้คิดถึงและโหยหาสัมผัสของกันและกันมากถึงเพียงนี้ ยิ่งเขารุนแรงเธอก็ยิ่งเร่าร้อน ทุกอย่างทำไปด้วยสัญชาตญาณดิบที่ซ่อนอยู่เธอหลงลืมความอายไปจนหมดสิ้น รู้แต่ว่าอยากให้เขามอบความสุขให้ อยากทำให้เขามีความสุข ทุกอย่างมันลงตัวจนนึกไม่ออกเลยว่าจะมีอะไรที่ทำให้มีความสุขได้แบบนี้อีกไหม“เมย หิวหรือยังพี่ว่าจะชวนออกไปทานข้าวข้างนอก”“เริ่มหิวแล้วค่ะ พี่เวย์ตื่นนานแล้วเหรอทำไมไม่ปลุกเมย”“วันหยุดนี่ครับไม่เห็นต้องรีบตื่นเลย พี่อยากให้เมยพักให้เต็มที่ครับ”“ขอบคุณค่ะ” เมยาวีมองหน้าคนรักวันนี้ดูเขาผ่อนคลายกว่าหลายวันที่ผ่านมามาก“เมยครับ ทานข้าวเสร็จแล้วพี่จะพาเมยไปพบคุณแม่”“อะไรนะคะ”“พี่อยากให้ท่านรับ