All Chapters of พ่อหมอ!อย่าตีข้าแรงนัก!!: Chapter 11 - Chapter 20

NC พิศวาสกลางหนองน้ำ"ขะ ข้าไม่เป็นอันใด""ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?"คุณหญิงเอิบถามหมอผีไกรเสียงสั่นพ่อหมอไกรยืนมองซากศพของโจรที่นอนแน่นิ่งใต้ต้นไม้ใหญ่ กลิ่นคาวเลือดคลุ้งกระจายไปทั่วอากาศ เขาหายใจเข้าออกช้าๆ ก่อนจะตัดสินใจพาคุณหญิงเอิบออกจากที่เกิดเหตุ "อย่าพึ่งถามอันใด เราต้องไปจากที่นี่ก่อน" สายตาคมกริบของเขากวาดมองไปรอบๆ อย่างระแวดระวัง มือหนาคว้าข้อมือนางแน่น หวังพานางเดินลัดเลาะผ่านแนวไม้ไปสู่ที่ซ่อนตัวแห่งใหม่"นางต่าย บ่าวของข้าอยู่ในถ้ำ" นางรีบบอก"บ่าวอยู่นี่เจ้าค่ะ"นางต่ายที่แอบฟังอยู่นานแล้วรีบออกมา"เราต้องไปจากที่นี่ก่อน พวกเจ้าตามข้ามา" เสียงพ่อหมอกระซิบบอกพวกนาง ก่อนจะนำทางไปยังถ้ำเล็กๆห่างออกไป ที่ซ่อนตัวอยู่ในแนวเขา"คุณหญิงไม่เป็นอันใดนะเจ้าคะ"คุณหญิงเอิบยังคงหายใจถี่ เงาแห่งความหวาดกลัวฉายอยู่ในดวงตาคู่งาม แต่นางก็เลือกจะก้าวตามเขาไปเงียบๆ ณ เวลานี้ มีเพียงพ่อหมอไกรเท่านั้นที่นางเชื่อใจได้---ย้อนกลับไปคืนก่อนที่คุณหญิงเอิบจะออกเดินทางค่ำคืนนั้น พ่อหมอไกรแอบเร้นกายไปยังเรือนของเจ้าพระยาสุรเดช เพื่อสืบหาความจริงเกี่ยวกับการตายของแม่แย้ม เขาลัดเลาะผ่านรั้วเรื

NC คุณหญิงหิวกล้วย...ข่าวลือเรื่องการตายของคุณหญิงเอิบแพร่สะพัดไปทั่วอยุธยา ดังก้องไปทุกตรอกซอกซอยว่า นางถูกโจรป่าปล้นฆ่าอย่างอำมหิต ไม่มีใครพบศพของนาง ทว่าเสียงร่ำลือก็เติบโตขึ้นทุกวัน ราวกับเถาวัลย์ที่แผ่ขยายไปทั่วบ้านเมือง"โธ่! แม่เอิบของพี่"เจ้าพระยาสุรเดชแสร้งทำเป็นเสียอกเสียใจ น้ำเสียงของเขาสั่นเครือขณะออกคำสั่งให้ลูกน้องออกตามหาศพของคุณหญิงเอิบ “คุณหญิงของข้า...เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นได้อย่างไร” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงสลด แต่แท้จริงแล้ว ใบหน้ากลับแฝงรอยยิ้มบางเบา แววตาของเขาไม่มีแววเศร้าหรือทุกข์ตรมเลยแม้แต่น้อย“เราจะต้องพบศพของนาง ไม่ว่านางจะอยู่ที่ใด” เขาสั่งลูกน้องเสียงเข้ม แต่ในใจกลับรู้สึกโล่งอกที่นางอาจตายไปแล้วจริง ๆ สิ่งที่เขาไม่ต้องการที่สุดคือการให้คุณหญิงเอิบมีชีวิตอยู่ต่อและมาเปิดโปงความลับอันโสมมของเขาย้อนกลับไปในกลางดึกคืนหนึ่ง ภายใต้เงามืดของเรือนเจ้าพระยา เสียงหัวเราะของเจ้าพระยาสุรเดชและนางจันทร์ดังก้องออกมาจากห้องโถง ทั้งสองดื่มกินจนมึนเมา เสียงขลุกขลักของเครื่องถ้วยชามปะปนไปกับเสียงสำรอกของนางจันทร์ที่ดื่มจนเกินขนาด“คืนนี้เราจะมีความสุขกัน” เจ้าพระยากระซิบข้า

NC น้ำนองคืนเดือนเสี้ยว หลายวันคืนพ้นผ่าน แต่ชีวิตที่ได้หลีกหนีจากความยุ่งยากช่างแสนสุขใจ แต่คุณหญิงเอิบรู้ว่าสักวันนางต้องกลับไป.... คืนเดือนเสี้ยวทอดแสงสีเงินซีดลงมายังลานทราย กระท่อมไม้เล็กที่ถูกล้อมด้วยแนวไผ่เอนไหวตามสายลม เสียงจิ้งหรีดขับขานในความเงียบ ดวงไฟจากกองฟืนใกล้มอด ทว่าความร้อนระอุภายในกระท่อมกลับเพิ่มสูงขึ้นทุกขณะ ไกรมองเรือนร่างของคุณหญิงเอิบที่อยู่ในอ้อมแขน แววตาคมเข้มฉายประกายบางอย่างที่ทำให้นางแทบลืมหายใจ เขาก้มลงแนบปลายจมูกกับซอกคอขาวของนาง สูดกลิ่นหอมประจำกายอย่างโหยหา “พี่ไกร…” นางพึมพำเสียงเบา ขณะมือหนาลูบไล้เอวบาง สัมผัสจากเขาทำให้เนื้อนางสั่นสะท้าน “เจ้างดงามเกินไป…” เขากระซิบ ก่อนใช้ปลายลิ้นลากไล้ไปตามลาดไหล่ เปลวไฟที่เต้นไหวสะท้อนเงาของร่างทั้งสองที่เริ่มขยับเข้าหากัน นางเงยหน้าขึ้นรับสัมผัสจากริมฝีปากของเขาที่ประกบลงมา ลึกซึ้งและเนิ่นนาน รสจูบของเขาร้อนแรง ค่อยๆ ปลุกเร้านาง

NC พ่อหมอเอาทั้งคืน เสียงลมหายใจหนักหน่วงของไกรดังก้องอยู่ในกระท่อมเล็กที่มีเพียงตะเกียงน้ำมันให้แสงริบหรี่ กลิ่นควันธูปจาง ๆ คลุ้งอยู่ในอากาศปะปนกับกลิ่นเหงื่อและไอร้อนแห่งราคะที่คุกรุ่นจนแทบเผาไหม้ทุกสิ่ง เขาจ้องมองร่างของคุณหญิงเอิบที่บัดนี้นอนระทดระทวยอยู่ใต้ร่างของเขา เสื้อผ้าแทบไม่เหลือเป็นชิ้นดี เนื้อนวลเปลือยเปล่าประจักษ์แก่สายตา ดวงตาของนางฉ่ำวาว ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อยขณะที่ยังหอบหายใจแรง “เจ้ายังคิดถึงมันอยู่หรือไม่?”ไกรถามเสียงต่ำ สายตาของเขาฉายแววเดือดดาลปะปนกับแรงปรารถนา มือหนาบีบข้อมือของนางตรึงไว้กับฟูกไม้ไผ่ ร่างแกร่งบดเบียดแนบชิดจนแทบไม่มีช่องว่าง “ข้า...อึก...” นางยังไม่ทันได้ตอบ ร่างของไกรก็เริ่มเคลื่อนไหว เขาไม่เปิดโอกาสให้นางได้หายใจหายคอ ยังคงลงทัณฑ์นางด้วยเพลิงหึงหวงที่ลุกโชน “อย่าคิดถึงมัน! จำไว้ว่าเจ้ามีข้าเพียงคนเดียว” ไกรคำราม มือใหญ่คว้าจับเอวบางให้เข้าที่ก่อนจะเริ่มเคลื่อนไหวอีกครั้ง แก่นกายยาวเสียบลึก ตำตึ

NC แสงจันทร์อาบโลกีย์ หลังพักผ่อนกันจนหายเหนื่อย ทั้งสองคนก็ชวนกันลงไปอาบน้ำในคลอง ตอนนี้มืดแล้ว เสียงแมลงร้องขับขาน สองคนคลอเคล้ากันอยู่ริมคลอง เสียงน้ำในคลองลึกกระเพื่อมเบาๆ ยามต้องแสงจันทร์ที่ส่องสะท้อนเงาของสองร่างที่แนบชิดกัน พ่อหมอไกรประคองคุณหญิงเอิบลงสู่น้ำอย่างทะนุถนอม ปลายนิ้วแข็งแกร่งวักน้ำขึ้นลูบไล้ลำคอระหงของนางอย่างแผ่วเบา ความเย็นของสายน้ำตัดกับไออุ่นจากฝ่ามือเขา ทำให้นางสะท้านไหวเบาๆ “เย็นหรือไม่” เขากระซิบถาม ริมฝีปากแตะอยู่ใกล้ใบหูนาง คุณหญิงเอิบเอนศีรษะพิงแผงอกกว้างของเขา แววตาฉ่ำเยิ้มในเงาจันทร์ “เย็นก็จริง แต่เมื่ออยู่กับเจ้า ข้ากลับรู้สึกอบอุ่น...” พ่อหมอไกรหัวเราะแผ่วเบา มือสากแตะแก้มของนาง ลูบไล้ลงมาจนถึงลาดไหล่ ก่อนจะเลื่อนลงต่ำ ปลายนิ้วไล่ไปตามแนวกระดูกไหปลาร้าเนียนละเอียด หัวใจของนางเต้นระรัว เมื่อสัมผัสของเขาอ่อนโยนแต่เร่าร้อนในคราเดียวกัน “เจ้าไม่รู้หรอกว่าข้าหลงใหลเจ้าเพียงใด...&