All Chapters of เมื่อฉันกลายเป็นภรรยาขี้โรคในยุค 80: Chapter 51 - Chapter 60

ภายในห้องประชุมของหน่วยพยัคฆ์ขาวปรากฎชายฉกรรจ์ในเครื่องแบบทหารเต็มยศกำลังประชุมกันอย่างเคร่งเครียด ก่อนจะมีชายอีกคนที่อยู่ในหน่วยเดียวกันเปิดประตูเข้ามาอย่างไร้มารยาท“นี่คือหลักฐานในส่วนของฉัน”หยางซีห่าวโยนเอกสารเกี่ยวกับการติดสินบนเจ้าหน้าที่รัฐของนายพลท่านหนึ่งลงบนโต๊ะภารกิจนี้เกี่ยวพันกับหลายฝ่าย ทหารหลายนายถูกตั้งข้อกล่าวหา จต้องใช้หลักฐานจำนวนมากเพื่อเอาผิดคนเหล่านี้ ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาทหารในหน่วยพยัคฆ์ขาวจึงต้องช่วยกันรวบรวมข้อมูลทั้งหมดจนหัวหมุน ซึ่งส่วนของหยางซีห่าวหามานั้นนับเป็นชิ้นสุดท้ายแล้วเจ้าของใบหน้าไร้อารมณ์ทิ้งกายลงนั่งบนเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่โดยไม่ได้ทำความเคารพร้อยเอกที่เป็นหัวหน้าหน่วยอย่างที่ควรจะเป็น เขาห่างภรรยามาเกือบสามเดือนแล้ว และไม่ได้ติดต่อเธอนับหลายสัปดาห์ ภารกิจในครั้งนี้ค่อนข้างเสี่ยงกว่าทุกครั้งที่เขาทำมา และกินเวลายาวนานที่สุดในชีวิตการทำงานเลยก็ว่าได้เพราะ

จ้าวคุนขับรถตรงมายังบ้านหลังใหญ่ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะต้องมารับมาส่งหญิงสาวเจ้าของบ้านอยู่เป็นประจำตามคำขอของน้องสาว ชายหนุ่มจึงขับรถเข้ามาภายในตรอกโดยไม่ต้องปลุกคนหลับสนิทขึ้นมาบอกทางด้วยซ้ำ“คุณ! ถึงบ้านแล้ว”เสียงทุ้มดังขึ้นขณะที่รถยนต์เคลื่อนมาจอดอยู่บริเวณหน้าบ้านสกุลเยว่ทว่านอกจากหญิงสาวจะไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่เขาพูดขึ้นแล้ว ร่างบางในชุดกี่เพ้าสีเหลืองอ่อนกลับดีดตัวนั่งหลังตรง ก่อนจะผายมือไปอีกด้านในเวลาต่อมา“อื้อออ! ชำระเงินทางนี้ได้เลยค่า”สิ่งที่หญิงสาวพูดออกมานั้นเรียกเสียงหัวเราะขบขันจากคุณชายจ้าวได้เป็นอย่างดี “คุณได้ยินผมหรือเปล่า”ชายหนุ่มไม่ละความพยามที่จะปลุกอีกฝ่ายให้ลงจากรถ เขามาส่งเธอในยามวิกาลเช่นนี้ การจะอุ้มร่างบางเข้าไปในบ้านอย่างสนิทสนมนับเป็นเรื่องไม่สมควรอย่างยิ่ง อีกอย่างคาดว่าคุณนายเยว่คงหลับไปแล้ว ถ้า

เหวินซูเจินทำทีเป็นเดินเข้าไปเลือกชุดอีกราวหนึ่งที่อยู่ใกล้กับพนักงาน ก่อนจะถามออกไปด้วยท่าทางเย่อหยิ่ง“นี่หล่อน! พอรู้จักผู้หญิงที่ใส่ชุดกี่เพ้าคนนั้นไหม?”พนักงานมองไปยังร่างของเจ้านายที่เดินเข้าห้องทำงานไปก็เข้าใจได้ในทันที “อ๋อ! คุณจางซิ่วอิงหรือคะ…เธอเป็นเจ้าของร้านนี้เองค่ะ”“เจ้าของร้าน!!!”สองแม่ลูกอุทานออกมาอย่างไม่อยากเชื่อหู ก่อนคนแม่จะลากแขนลูกออกมาให้ห่างจากผู้คน“เราต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว! แม่จะให้มันได้ดีกว่าฉันที่เป็นลูกสาวแม่ไม่ได้นะ!!”เหวินซูเจินเริ่มโวยวายกับผู้เป็นแม่ เธอไม่ยินยอมเด็ดขาดให้รองเท้าผุพังอย่างจางซิ่วอิงได้ดีไปกว่าเธอ ชาตินี้ไม่ว่าอย่างไรคนอย่างมันจะต้องถูกกดอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอเพียงเท่านั้น“งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน”เหลียงอี๋นั่วเริ่มกระซิบแผนการกับลูกสาว

จ้าวคุนที่ไปคุยธุระด้านนอกตั้งแต่เช้าเมื่อกลับมาในสำนักงานชั้นบนของห้างสรรพสินค้าก็ได้ยินเรื่องที่พนักงานกำลังพูดถึงกันอย่างออกรส ไม่รอช้าความร้อนใจทำให้เขาเร่งฝีเท้าลงมาหาน้องสาวยังร้านอ้ายเหม่ยในทันทีร่างหนาในชุดสูทเรียบหรูสีกรมท่าผลักประตูห้องทำงานน้องสาวเข้าไปด้วยความเป็นห่วง ทว่าภาพที่เขาเห็นกลับเป็นน้องสาวที่กำลังนั่งทำงานอย่างขมักเขม้นโดยมีน้องเขยที่ไม่รู้กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่นั่งเฝ้าอยู่บรรยากาศเงียบสงบภายในห้องทำงานทำให้ชายหนุ่มรู้สึกแปลกใจ“เป็นอย่างไรบ้าง?”เสียงทุ้มปนหอบเหนื่อยถามออกไป ก่อนจะทรุดกายนั่งข้างน้องเขย หยางซีห่าวเห็นพี่ภรรยาก็รีบลุกขึ้นทักทายในทันที แต่จ้าวคุนไม่ได้สนใจเรื่องมารยาทในตอนนี้เท่าใดนัก นัยน์ตาคมเพ่งสำรวจไปยังร่างกายน้องสาวเพียงคนเดียวไม่วางตา“สบายมากค่ะ”จางซิ่วอิงเพียงตอบออกไปด้วยน้ำเสียงปกติ ไหล่สองข้างยกขึ้นเพียงเล็กน้อย ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มกว้

เพียงชั่วพริบตาเวลาก็เวียนผ่านมาราวสามเดือนแล้ว ตอนนี้จางซิ่วอิงค่อนข้างสนุกกับการใช้ชีวิตไม่น้อย ในวันที่สามีไม่มีภารกิจยามเช้าเธอก็จะตื่นมาในอ้อมกอดของสามี ทานมื้อเช้าร่วมกัน ออกไปทำงานพร้อมกัน ช่วงเย็นก็กลับมาเจอกันที่บ้าน ทานอาหารแล้วเข้านอนพร้อมกันตามประสาคนรักนับว่าชีวิตของเธอในชาตินี้ค่อนข้างลงตัว เธอมีความสุขที่ได้ใช้ชีวิตครอบครัวที่ดี มีหน้าที่การงานมั่นคง แถมยังร่ำรวยมากอีกด้วย แต่ความรู้สึกของเธอกลับรู้สึกขาดบางสิ่งไป นั่นคือเจ้าหัวผักกาดที่เธอกับสามีตั้งตารออยู่ตลอด“คิดอะไรอยู่ครับ”เขาเห็นภรรยายืนเหม่ออยู่หน้ากระจกได้สักพักแล้ว ก่อนใบหน้างามจะค่อย ๆ หม่นหมองลงราวกับมีเรื่องไม่สบายใจ เขาจึงเดินเข้ามาโอบกอดเธอไว้แล้วถามออกมาด้วยความเป็นห่วง“ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วค่ะ ว่าฉันยังจะมีลูกให้คุณได้จริง ๆ”จางซิ่วอิงตอบสามีอย่างเป็นกังวล แม้เขาจะพูดมาตลอดว่าไม่มีก็ไม่เป็นไร แต่หลายครั้งเธอแอบเห็นสายตาของเขาเวลามองเด็กเล