All Chapters of เมื่อฉันกลายเป็นภรรยาขี้โรคในยุค 80: Chapter 21 - Chapter 30

“เป็นอย่างไรบ้างครับ?”เสียงทุ่มถามภรรยาทันทีที่เห็นร่างบางเดินตรงเข้ามาหา เขานั่งรออยู่ตรงนี้เกือบชั่วโมงแล้วกว่าภรรยาจะออกมา ทำเอาเขาเป็นห่วงจนกระวนกระวายใจแทบนั่งไม่ติด“ที่ผ่านมาคงเพราะขาดสารอาหารมานานค่ะ หลังจากนี้คงต้องบำรุงร่างกายให้มากขึ้น”จางซิ่วอิงตอบคำถามด้วยสีหน้าผ่อนคลายลงกว่าตอนเข้าไปมากทีเดียว อาจะเพราะร่างกายนี้ไม่ได้รับสารอาหารที่เพียงพอเป็นระยะเวลานาน หากค้นจากความทรงจำก็คงจะตั้งแต่ช่วงที่แม่ของจางซิ่วอิงคนก่อนเสียชีวิต เพราะผู้เป็นพ่อไม่ได้ใส่ใจเธอมากนักอาหารแต่ละมื้อนั้นเหมือนกินเพื่อให้อิ่มท้องแต่เพียงเท่านั้น แล้วยิ่งมีแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างสายเลือดเพิ่มเข้ามา ชีวิตจางซิ่วอิงในตอนนั้นไม่เคยได้กินอิ่มท้องด้วยซ้ำ แม้ต่อหน้าพ่อของเธอ แม่เลี้ยงจะทำทีให้เธอได้กินอาหารดี ๆ แต่พอลับหลังลูกติดของแม่เลี้ยงก็จะมายึดอาหารเหล่านั้นคืนไป แต่ละวันร่างนี้จึงได้กินเพียงแค่น้ำข้าวต้มใส ๆ ที่นับเม็ดข้าวได้เพียงเท่านั้น

เมื่อเป็นฝ่ายถูกเกี้ยวขึ้นมาบ้างพลันแก้มสองข้างกลับขึ้นสีแดงระเรื่อลามไปถึงใบหู อัตราการเต้นของก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายนั้นรุนแรงราวกับแผ่นดินไหว ไอร้อนจากริมฝีปากหนายังคงตราตรึงอยู่ไม่จางหาย หญิงสาวไม่อาจต้านทานสายตาร้อนแรงของคนเป็นสามีได้จึงยอมแพ้อย่างหมดท่า ก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นปิดบังใบหน้าแล้วหันหลังวิ่งหนีเข้าห้องครัวไปอย่างรวดเร็วการกระทำแสนน่ารักของภรรยานั้นเรียกเสียงหัวเราะร่วนจากร่างหนาที่นั่งอยู่บนรถเข็นได้เป็นอย่างดี เพราะมัวแต่เกี้ยวกันไปมาเขาจึงยังไม่ถึงโต๊ะอาหารสักที เหลือระยะทางอีกราวสามสี่เมตร ชายหนุ่มจึงค่อย ๆ หมุนล้อของรถเข็นเพื่อเคลื่อนตัวไปยังโต๊ะอาหารด้วยตนเองแม้จะเริ่มรู้สึกหิวขึ้นมาบ้างแล้วแต่หยางซีห่าวไม่ได้คิดจะเอ่ยเร่งแต่อย่างใด เพราะอาหารทุกจานภรรยาล้วนใส่ใจและตั้งใจปรุงเป็นอย่างมาก หากจะต้องใช้เวลามากขึ้นสักหน่อยในการทำอาหารแต่ละมื้อเขาที่เป็นสามีย่อมไม่ขัดข้องจางซิ่วอิงมักจะทำอาหารจานผัดหนึ่งจาน ทอดหนึ่งจานและต้มอีก

จางซิ่วอิงและสามีกลับมาถึงบ้านหลังเก่าในเวลาเย็นย่ำมากแล้ว ท้องฟ้านั้นทอประกายสีเหลืองอมส้มจากดวงอาทิตย์ที่คล้อยต่ำจนแทบลับขอบฟ้า หญิงสาวเดินตรงเข้าไปทำอาหารมื้อเย็นในครัวเช่นเคย โดยมีสามีนั่งรออยู่ที่โต๊ะอาหารอย่างเช่นทุกวันหยางซีห่าวมองไปรอบกายด้วยความรู้สึกยากอธิบาย เขากับภรรยาอยู่บ้านหลังนี้มาตั้งแต่แต่งงานกันวันแรก นี่ผ่านไปเกือบสองปีแล้วอย่างไรบ้านหลังนี้ก็เต็มไปด้วยความทรงจำทั้งดีและร้าย แต่สุดท้ายแล้วที่นี่จะเป็นเพียงอดีตนับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไป เขาและภรรยาตกลงกันแล้วว่าจะย้ายไปอยู่บ้านใหม่ในวันพรุ่งนี้ ส่วนเงินค่าเช่าที่จ่ายเกินไปก็ถือว่าทำทาน ซึ่งพอภรรยาพูดเช่นนั้นเขาก็ไม่ขัดข้อง“มาแล้วค่ะ มาแล้ว”เสียงใสที่ดังขึ้นก่อนร่างบางจะปรากฎตัวพร้อมกับอาหารสองจานในมือที่ยังคงมีควันลอยขึ้นมาบ่งบอกว่ากำลังร้อน ๆ อยู่ กลิ่นหอมที่ลอยฟุ้งในอากาศนั้นตลบอบอวลจนน้ำย่อยในกระเพาะนั้นเริ่มทำงาน“ขอบคุณครับ”หยางซีห่าวไม่ลืมกล่าวขอบคุณภรรยาสำหรับอาห

จางซิ่วอิงและสามีย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ได้หลายวันแล้ว ความสงบราบรื่นของชีวิตในตอนนี้ทำให้สองสามีภรรยาดำเนินชีวิตได้อย่างมีความสุขในทุกวัน ความสัมพันธ์ที่เคยห่างเหินเย็นช้าก็เรียกได้ว่าสนิทชิดเชื้อไม่ต่างจากคู่รักข้าวใหม่ปลามันเลยก็ว่าได้หยางซีห่าวได้รับการดูแลเอาใจใส่จากภรรยาเป็นอย่างดีจนแผลที่ขานั้นดีวันดีคืนรอยแผลนั้นตื้นขึ้นกว่าเดิมมาก และเนื้อที่ของบาดแผลก็เล็กลงกว่าตอนแรกเกือบครึ่ง ทั้งร่างกายยังรู้สึกแข็งแรงกว่าเมื่อก่อนเสียอีกส่วนจางซิ่วอิงเองเมื่อได้ทานอาหารที่ดีต่อสุขภาพ นอนหลับพักผ่อนเพียงพอ ใบหน้าที่เดิมมีเค้าโครงความงามอยู่ก่อนแล้วนั้นยิ่งฉายชัดจนรู้สึกได้ว่าความงดงามของหญิงสาวนั้นโดดเด่นกว่าแต่ก่อนมากทีเดียวผิวเนื้อเนียนใสดูสุขภาพดี เส้นผมดำขลับสลวยเงางามยาวไปถึงช่วงเอว รูปร่างสมส่วนอย่างหญิงสาวที่โตเต็มวัย ส่วนที่ควรจะเว้าอย่างช่วงเอวก็เว้าอย่างชัดเจน ส่วนที่ควรจะโค้งอย่างหน้าอกและสะโพกก็โค้งจนคนมองรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เป็นเช่

ภายในรั้วบ้านสีขาวสะอาดตา เนื้อที่หน้าบ้านทั้งหมดถูกเปลี่ยนให้เป็นแปลงผักนานาชนิดที่เจ้าของบ้านช่วยกันปลูกเอาไว้เก็บกิน ดินที่ถูกยกร่องอย่างดีทำให้ง่ายต่อการดูแล หยางซีห่าวกำลังยืนรดน้ำต้นไม้อย่างใส่ใจ นี่นับเป็นหน้าที่แรกที่ภรรยาเป็นคนมอบหมายให้หลังจากที่เขากลับมาเดินได้เป็นปกติแล้วพลันกลิ่นหอมอบอวลที่ลอยออกมาจากห้องครัวภายในตัวบ้านทำเอาชายหนุ่มที่ยืนรดน้ำแปลงผักอยู่หน้าบ้านรู้สึกหิวขึ้นมา หยางซีห่าวเร่งมือเพื่อทำงานให้เสร็จจากนั้นจึงเดินเข้าไปในครัวอย่างรีบร้อนเขาเห็นร่างบอบบางของภรรยากำลังยืนผัดอาหารอยู่บนเตาก็ยกยิ้มกว้าง พลันเคลื่อนกายเข้าไปสวมกอดเธอจากด้านหลัง กดจมูกฝังลงบนแก้มนุ่มหอม ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อที่เกาะอยู่ตามกรอบหน้าให้อย่างทนุถนอม“หอมจัง คุณทำอะไรครับวันนี้?”เสียงทุ้มอ่อนโยนถามออกไปโดยวงแขนยังคงสวมกอดอยู่บริเวณเอวคอด“ผัดเปรี้ยวหวานค่ะ แล้วก็มีไข่เจียวหมูสั