บททั้งหมดของ ชายาข้ามภพ: บทที่ 91 - บทที่ 100

เพ่ยเพ่ยได้แต่ยิ้มเจื่อน หากเจ้าเมืองจางรู้เข้าว่าคุณชายท่านนี้ต้องมาอยู่ในสภาพนี้เพราะเข้ามารับลูกธนูพิษแทนนาง เขายังจะขอบคุณนางอยู่หรือไม่ มิใช่ว่าเขารู้ฐานะที่แท้จริงของอู๋เหยาหมิงแล้วหรอกหรือ ถึงได้ดูเป็นห่วงและกระวนกระวายใจถึงเพียงนี้ ระหว่างรอให้คนเตรียมสมุนไพร เพ่ยเพ่ยก็คอยเช็ดเหงือที่ผุดออก

หลังจากนั้นอ๋องหมิงก็คะยั้นคะยอให้ไป๋หลิงฟงเล่าเรื่องบุตรทั้งสองรวมถึงเรื่องของเพ่ยเพ่ยให้เขาฟัง จนเขาลืมไปเลยว่ากำลังโกรธสหายอยู่ เมื่ออ๋องหมิงฟื้นตัวดีแล้วก็อยากจะออกจากเรือนรับรองแขกนี่ เขามุ่งตรงมาที่เรือนเหมยฮวา อ๋องหมิงแอบดูเพ่ยเพ่ยอยู่หน้าเรือนดังเช่นหลายวันที่ผ่านมา ตอนนี้เพ่ยเพ่ยย้ายกลับม

"ท่านน่ะ มัวแต่ลุ่มหลงสตรีจนมิลืมหูลืมตา แม่นางฝูนั่นพูดอะไรท่านก็เชื่อนางไปเสียหมด ใครผลักใครตกน้ำท่านมิสืบดูให้แน่ชัดก็ไปโบ้ยความผิดให้แม่นางหยาง ความผิดเดียวที่นางมีก็คงจะผิดที่นางชอบท่านมากเกินไป แค่นางใช้ยาปลุกกำหนัดกับท่านมันจะมีปัญหาอะไรนักหนาเล่า อย่างไรพวกท่านก็แต่งงานเป็นสามีภรรยากันแล้ว ม

"ท่านอ๋อง!" ก็จริงของเขา นางเอาแต่ถามเขา อยากรู้ใจเขา แต่นางเองกลับไม่มั่นใจในความรู้สึกของตนเองเลยด้วยซ้ำ หรือความจริงแล้วนางเพียงแค่ไม่ยอมรับความจริงกันแน่ "หม่อมฉัน..." เพ่ยเพ่ยลังเลที่จะตอบออกไป หากพิจารณาให้ดีนางรู้ตัวดีว่านางรู้สึกดีกับเขามาก นางเริ่มชอบเขามาตั้งนานแล้วแม้แต่ตอนนี้นางก็ยังช

"ท่านอ๋องเพคะ เจ้าเด็กหญิงแก้มป่องผู้นี้ข้าให้ชื่อว่า หยางเฟิงลี่ ส่วนพ่อหนุ่มรูปงามผู้นั้นคือ หยางเฟยหลง เพคะ" "แต่ข้ามีท่านพ่อของข้าแล้ว ข้าไม่ชอบเขา ท่านลุงนิสัยไม่ดี หลายวันก่อนก็รังแกน้อง วันนี้ก็ยังมารังแกท่านแม่ด้วย เขาทำให้ท่านแม่ร้องไห้ ข้าไม่ชอบเขา" "แต่ข้าชอบท่านพ่อนะ ท่านแม่เจ้าคะเช่นน