All Chapters of เกิดใหม่ทั้งที ดันเป็นเมียโคตรผีดุ: Chapter 21 - Chapter 30

“แล้วถ้าฉันถอนตัว พี่จะทำของใส่ร่างกายนี้อย่างไรล่ะ” นางสาวบีพอรู้อยู่ว่าเรื่องมันจะต้องลงเอยเช่นนี้ ถ้าขุนแสนคำเลือกแผนนี้ เลือกพระยาคราวพ่อที่มีเมียสองลูกสามแบบนี้ เธอก็ต้องมีโอกาสไปเผชิญหน้ากับเหล่าเมียๆ ลูกๆ ของเขาที่ไม่รู้ว่าจะพร้อมต้อนรับเมียเด็กคราวลูกที่เคยผ่านการเป็นหม้ายผัวตายมาครั้งหนึ่งหรือเปล่าอยู่แล้ว อีกอย่างทำมาขนาดนี้แล้ว จะให้ถอนตัวก็คงเร็วไปนัก “อย่างน้อยมีฉันอยู่ แถมพี่ก็ได้ร่างสิงสู่ เราจะได้เป็นผัวเมียกันจริงๆ เลยยังไงล่ะ” “มึงนี่มัน...” ไม่รู้หรอกว่าชาติก่อนเป็นหญิงเช่นไร แต่ขุนแสนคำคิดว่าคนตรงหน้ามันช่างเจ้าเล่ห์เพทุบาย อวดดี และไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ จนน่าหงุดหงิดเสียจริง “ฉันจะแต่งงานกับพี่ แล้วย้ายไปอยู่ในเรือนใหญ่ของพระยาสิงขร ขอเพียงนัดแนะมาว่าวันไหน ฉันจะเกณฑ์บ่าวหอบข้าวของไปหาเลยเจ้าค่ะ” “คิดดีแล้วรึ มิมีศักดิ์ศรีเลยหรือไร” ร่างพระยาคราวพ่อยกมือขึ้นกอดอก หรี่ตาลงมาหญิงสาวร่างเล็กตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ไม่มีร่องรอยการโดนทำร้ายใดๆ แต่ก็ยังวางใจไม่ได้ ชายผู้นั้นที่เรียกนางมาหาถึงถิ่นนั้นใช้อาคมพรางสถานที่ไว้จนไม่สามารถมองเห็นได้ ปรกติไม่ว่านางบัวงามจะไปท

ขุนเสือนึกคิดกับตนเองท่ามกลางท่าทีที่ดูปั่นป่วนเล็กน้อยที่ออกผ่านสีหน้า มือไขว้หลังยืนจ้องมองบานหน้าต่างนานแสนนาน ในขณะที่แม่จันทร์งามเองก็ลอบมองผ่านด้านหลังของบุตรชายนอกสมรส หล่อนรับรู้เรื่องราวที่หลวงศรีจันทร์ทำกับบุตรสาวอย่างดี แต่หล่อนไม่สามารถห้ามปรามกิเลสความอยากได้อยากมีของผัวได้ แต่เมื่อเห็นว่าบุตรชายจากเมียบ่าวทำท่าทางหวงพี่สาวอย่างออกนอกหน้าตอนที่นั่งประจันหน้ากับพระยาสิงขรที่มีบริวารใหญ่โต ก็อดไม่ได้ที่จะต้องเข้าไปข่มขุนเสือเคยพยายามจะทำลายงานหมั้นหมายของพี่สาวในสมัยตบแต่งกับขุนแสนคำ เด็กคนนี้มีรังสีอันตรายบางอย่าง ที่จะปรากฎขึ้นเมื่อมีคนแย่งของรักไปหล่อนรู้ดี... บัวงามเป็นหญิงที่งามทั้งกายทั้งใจ ไม่มีใครที่จะไม่หลงรักแม้แต่บุตรชายคนละแม่ขุนเสือควรรู้สึกตัวได้แล้วว่าตนเองนั้นไม่คู่ควรกับบัวงาม ไม่ว่าจะเป็นฐานันดรแรกเกิด หรือแม้แต่สถานะพี่น้องต่างแม่ที่ตีตราชัด“เจ้าเสือ... เธอรู้ดีว่าเธอมิมีวันเทียบพี่ได้ อย่าหลงคิดว่าตนเองมีสิทธิ์กระไรในตัวของบัวงาม ฉันรู้ว่าเธอรักบัวงามมาก... แต่คนเป็นพ่อล้วนคัดสรรค์สิ่งที่ดีที่สุดให้บุตรสาวคนโต” หล่อนขยับไปข้างบุตรชายนอกสายเลือดตน เหล

พระยาสิงขรกลับมาถึงเรือนใหญ่ช่วงหัวค่ำพร้อมคณะบริวารที่ตามไปสู่ขอบุตรีหลวงศรีจันทร์ถึงเรือนทิศเหนือ เมื่อขึ้นกระไดเรือนขึ้นมา ก็พบกับ ‘ท่านผู้หญิงทองพิน’ ภริยาเอกของพระยาสิงขรที่ทำหน้าที่เป็นแม่เจ้าเรือน คอยดูแลปกครองบ้านเรือนโดยรวม ดูเหมือนว่า ‘แม่เอื้องน้อย’ อนุภรรยานั้นจะปิดเรือนหลับนอนไปแล้วพระยาสิงขรนั้นมีเมียสองคน ไม่นับรวมเมียบ่าวและหญิงนครโสเภณี เนื่องจากของปลุกกำหนัดทำให้ภรรยาทั้งสองไม่สามารถรองรับความต้องการของท่านได้เต็มที่ จึงได้มีการพูดคุยว่าจะมีบ้านเล็กบ้านน้อยแต่ไม่ผูกมัดให้ต้องรำคาญใจอย่างไรท่านผู้หญิงทองพินก็เป็นภริยาหลวงของท่าน ทุกครั้งที่ท่านกลับมาช้า หล่อนจะมายืนรอพร้อมบ่าวหญิงถือตะเกียงรอผัวกลับเรือนเสมอท่าทางที่ดูเหนือกว่าผู้เป็นผัวในบางคราทั้งที่ผัวมีศักดิ์เป็นถึงพระยานาหมื่น ทำให้ขุนแสนคำกลืนไม่เข้าคายไม่ออก ด้วยหวังว่าหล่อนจะไม่ล่วงรู้ว่าภายในกายเนื้อของท่านพระยาเป็นผีร้ายที่มาอ้อนวอนขอร้องท่านเพื่อสิงสู่“ฉันให้บ่าวจัดเตรียมที่นอนหมอนมุ้งให้ท่านแล้วเจ้าค่ะ” แต่เมื่อทุกย่างก้าวที่ประหวั่นวิตกมาถึงตัว หญิงสาวที่ถึงแม้จะดูมีอายุแต่ก็ยังคงความงดงามเอาไว้ จนพอค

บ่วงกรรมที่เขาฆ่าพ่อฆ่าแม่หล่อนและทำลายหมู่บ้านโจรจนราบเป็นหน้ากลอง ทำให้นางโจรอย่างหล่อนสิ้นชื่อต้องเข้ามาอยู่ในสภาพแวดล้อมในชีวิตของเขา จำเป็นต้องปั้นหน้าปั้นตายอมตกเป็นเมียมันโดยไม่เต็มใจ ต้องทำตัวเหมือนรักคนที่เกลียดจนจับใจ และปรนนิบัติรับใช้มันทุกเมื่อเชื่อวันรู้ไหม... มันแค้นเหลือเกิน แค้นจนอยากจักฆ่าให้สิ้นเสียเดี๋ยวนั้นพระยาสิงขร... มิว่าจักในอดีตหรือปัจจุบัน เอ็งมันก็ระยำยิ่งนักตัดภาพมาที่อีกฝั่ง นางสาวบีแหงนหน้ามองเรือนไทยขนาดใหญ่โตที่ดูหรูหรา หากแต่กลับสัมผัสได้ถึงความไม่ชอบมาพากลบางอย่างวนเวียนอยู่รอบๆ ราวกับคลื่นขมุกขมัวส่งกลิ่นเน่าเฟะลอยมาตามลม เรือนไทยหลังนี้ไม่ธรรมดาเอาเสียเลยเมื่อเข้ามาภายในหอกลางที่ถูกตบแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่น่าจะราคาแพงพอสมควร ก็ปรากฎร่างสะโอดสะองของหญิงวัยกลางคนดูงดงามและเยือกเย็นนั่งนั่งรวบมือรออยู่ที่ตั่งไม้สักใหญ่ กรอบภาพที่ทำจากทองด้านหลังคือภาพองค์ครุฑที่ดูขลังขับให้ท่านผู้หญิงดูน่าหวั่นเกรงไปอีกระดับ นางสาวบีคุกเข่าลงตรงหน้าหล่อน พร้อมกับหมอบกราบแนบปลายเท้างามเป็นพิธีทักทายอย่างที่เตี๊ยมกันมากับขุนแสนคำพอเงยหน้าขึ้นมา ก็พบกับเด็กหนุ่มหน

“อื้อ... พี่แสน” เสียงครางฮือจากสาวเจ้าพร่ำเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสียงหวามหวานยังคงดังชิดกกหู ขุนแสนคำนั้นปลดผ้านุ่งออกพร้อมๆ กับเข็มขัดเงินแวววาว ปลดปล่อยความใหญ่โตที่ผงาดออกมานอกผืนผ้าอาจจะดูง่าย ดูร่านเหลือเกินที่ยอมเรียกชื่อตามที่อีกฝ่ายอ้อนขอโดยที่ลืมตัวไปว่าอีกฝ่ายเห็นหล่อนเป็นเพียงผลประโยชน์ หรือเรียกง่ายๆ ว่าทาสสวาทดีๆ เท่านั้นแต่เธอไม่ผิดสักหน่อยที่จะเผลอไผลยั่วเย้าเขาเพราะรสของตัณหาอย่างไรเราทั้งคู่ก็ไม่ได้เชื่อมใจถึงกันด้วยเรื่องราวดีๆ นอกจากเซ็กซ์และราคะอันร้อนแรงอยู่แล้วหล่อนรักสนุกไม่เน้นผูกพัน ส่วนเขาก็แค่เอาหล่อนไว้คลายใคร่กำหนัด แถมยังจ้องจะหาทางสับขาหลอกลงมือฆ่าร่างที่นางสาวบีสิงสู่อยู่ให้ตายไปแบบช้าๆ อีกด้วยอย่างไรโลกโน้นเธอก็ตายไปแล้วนี่ โลกนี้ไม่ต่างจากโลกหลังความตายหรือบ่วงกรรมที่ต้องมาตามชดใช้ เขาตาย เราก็ตาย เขาผี เราก็ผีผีมันไม่มีความรู้สึกหรอกไม่มีความรักกับใครที่นี่ที่เป็นเรื่องสุขนิยมทั้งนั้นสู้เอาด้านมืดทุกอย่างมาสาดใส่กันตรงๆ ไปเลยจะดีกว่า ฉีกอกพูดคุยกันไปเลยว่าแท้จริงแล้วมนุษย์เรามันเป็นอย่างไร มันมัวเมาไปด้วยกิเลสราคะ รสแห่งการเอาชนะ เกมที่เดิมพันด