All Chapters of อิหนูของป๋า: Chapter 11 - Chapter 20

“จะมองฉันอีกนานไหม?”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นพร้อทๆกับดวงตาคู่คมค่อยๆเคลื่อนมามองมาที่ฉัน“ขอโทษค่ะ”ฉันก้มหัวขอโทษเขาอย่างไว ฉันกุมมือตัวเองทั้งสองข้างแน่นด้วยความอึดอัดและทำตัวไม่ถูกฉันไม่รู้ว่าจะวางมือยังไง“หน้าที่ของเธอเวลาที่อยู่บ้านหลังนี้ อ่ะเอาไปอ่านและคืนนี้ฉันไม่ได้กลับมานอนที่นี้ ฉันต้องไปนอนกับคุณหญิงผกามาศ”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นพลางยื่นเอกสารแผ่นหนึ่งมาตรงหน้าฉัน ฉันจึงยื่นมือไปรับเอกสารแผ่นนั้นมาจากเขา“และที่สำคัญ เธอห้ามออกไปจากบ้านหลังนี้ก่อนได้รับคำอนุญาตจากฉันเข้าใจไหมเวียงพิงค์!”นำ้เสียงทรงอำนาจของท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรีบก้มหน้าหงึกๆๆพยักหน้าเข้าใจอย่างไว เป็นจังหวะเดียวกับที่มาดามเดินนำผู้หญิงสองคนนั้นออกมาจากครัวพร้อมกับถาดอาหารมากมายถูกจัดเรียงบนโต๊ะ อาหารดีๆที่ฉันไม่เคยได้กิน กำลังถูกนำมาวาวเรียงตรงหน้าฉัน“ทานสิ ทานเป็นรึป่าว?”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นในจังหวะที่เขาถือช้อนกับส้อมไว้ในมือเป็นที่เรียบร้อย ฉันจึงกลืนนำ้ลายดังอึกใหญ่และหันไปมองหน้าเขาพร้อมกับชี้นิ้วไปที่จานอาหารทั้งหมดบนโต๊ะท่านเจ้าสัวเลิกคิ้วขึ้น“หนูผิงทานได้เหรอคะ?”“อืม ปากเธอว่างป่ะล่ะ ถ้าปากเธอว่างก็

“พ่อของเธอน่ะเหรอ อืมมมม จะตอบอะไรดีล่ะ”ท่านเจ้าสัวยกมือขึ้นมาลูบปลายคางตัวเองพลางทำหน้านึกคิด ฉันยิ่งร้อนรนเดินเข้าไปหาเขา“ก็ถ้าหนูผิงทำตัวน่ารัก พูดง่ายๆไม่ดื้อ พ่อของหนูผิงก็จะอยู่สบาย แต่ถ้าหนูผิงดื้อไม่ยอมทำตามที่ป๋าบอกและขัดใจป๋า พ่อของหนูผิงก็จะอยู่ไม่สบาย”ท่านเจ้าสัวตอบฉันกลับมา คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้ว่าชีวิตของพ่อขึ้นอยู่ที่ฉันคนนี้ ฉันจะทำหน้าที่ลูกให้ดีที่สุด ฉันจะไม่ดื้อกับท่านเจ้าสัวจะไม่ขัดใจท่าน“นี้แสดงว่าหนูผิงยังไม่ได้กระดาษที่ป๋าให้หนูไปงั้นเหรอ?”จริงสิ ฉันยังไม่ได้อ่านเลย กระดาษแผ่นนั้นยังวางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนของฉันอยู่เลย“ทำหน้าแบบนี้แสดงว่าหนูยังไม่ได้อ่าน”ท่านเจ้าสัวเอ่ยขึ้นด้วยนำ้เสียงดุๆแววตาของเขาแข็งกร้าวขึ้นมาทันที “ป๋าอย่าทำหน้าแบบนั้นใส่หนูผิงสิคะ หนูผิงกลัว”ฉันเอ่ยขึ้นบีบมือตัวเองแน่น“ถ้าไม่อยากให้ป๋าทำทำหน้าแบบนั้นหนูผิงก็ไม่อ่านข้อตกลงของเราซ่ะและไปหาป๋าที่ห้องทำงานของป๋าในสิบนาทีต่อจากนี้!”ท่านเจ้าสัวพูดแค่นั้นและเดินหันหลังให้ฉันออกไปทันที ฉันเมื่อมองตามแผ่งหลังของท่านเจ้าสัวที่เดินลับหายขึ้นบันไดไปแล้ว ฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้องนอนและวิ่งแยกไปอีกทางก

“ผมกลัว กลัวว่าผมจะเป็นคนทำร้ายเธอ”ผมพูดขึ้นด้วยความเป็นกังวล ที่มาดามถามผมว่าผมยังกลัวอยู่เหรอ ท่านคงจะหมายถึงเรื่องเมื่อสิบปีที่แล้ว ที่ผมสูญเสียผู้หญิงที่ผมรักไปอย่างไม่มีวันกลับ ผมเป็นคนทำร้ายเธอเอง ความเป็นเด็กของผมเที่ยวป่าวประกาศว่าเธอเป็นแฟนผมทำให้เรื่องนี้รู้ไปถึงหูแก๊งศัตรูคู่อริของพ่อผม พวกมันคิดจะเก็บผู้หญิงที่เปรียบเสมือนยอดดวงใจของเราทิ้งทุกคน ดีที่แม่ผมมีมาดามเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวท่านจึงอยู่รอดปลอยภัยถึงทุกวันนี้ และสาเหตุการเสียชีวิตของพ่อผมยังคงเป็นปริศนาอยู่ว่าใครกันที่อยู่เบื้องหลังการตายของพ่อผม และผมจะเป็นคนไปเก็บมันกับมือของผมเอง“ชีวิตของเราทุกคนถูกกำหนดมาแล้วคะท่าน ในเมื่อเธอคือเนื้อคู่ของท่าน และท่านอาจจะคู่กับเธอคู่กันแล้วยังไงก็ไม่แคล้วกันค่ะ ยังไงๆท่านก็ยังคงต้องตกหลุมรักเธอเข้าสักวัน”มาดามพูดขึ้น ผมจึงมองหน้าท่านด้วยแววตาที่หดหู่และเต็มไปด้วยความกลัวความกังวลถ้าผมตกหลุมรักหนูผิงขึ้นมาจริงๆและเกศล่ะ ผมจะทำยังไงกับเกศ“ตอนนี้ท่านอายุมากแล้วอาจจะเก่งกว่าตอนนั้น ทำไมท่านไม่ลองเปิดใจรับเธอเข้ามาล่ะคะ บางทีเธออาจจะมาช่วยผสานใจของท่านที่มันเคยแตกสะลายให้กลับกลายม

บ้านส่วนตัวของเจ้าสัว19:30น.“อื้อออ ปวดไปทั้งตัวเลยค่ะมาดาม”ฉันพูดขึ้นและนั่งลงเหยียดขาทั้งสองข้างยาวไปกับพื้นปูนกระเบื้องราคาแพงในห้องนั่งเล่น เอามือทุบๆไปตามขาเรียวขาวของฉัน มาดามที่นั่งอยู่ลนโซฟานั่งอ่านเขียนอะไรสักอย่างอยู่ก็มองมาที่ฉันและยิ้มขึ้นอย่างใจดี“อดทนนะจ๊ะหนูผิง หนูต้องเข้มแข็ง การเรียนเทควันโตต้องใช้สมาธิเป็นหลัก เธอต้องมีสมาธิมองคู่ต่อสู้ให้ออกและเธอจะสามารถล้มเขาได้อย่างง่ายดาย”มาดามพูดไปพลางยิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มแหยๆส่งไปให้ท่านและหยิบหนังสือคู่มือหมอมือใหม่ขึ้นมาอ่านไปด้วยอีกมือก็ทุบขาทุบแขนไปด้วย มันปวดไปทั้งตัวเลย พรุ่งนี้ฉันต้องระบมทั้งตัวแน่ๆ“นี่ หนูผิง”มาดามเอ่ยขึ้น ฉันจึงเอาที่คั้นหนังสือมาคุ้นหน้าที่ฉันอ่านค้างไว้และเงยหน้าขึ้นไปมองมาดาม“คะ?”“พ่อเธอท่านลำบากใช่ไหม?”“ใช่ค่ะ พ่อต้องทำงานเลี้ยงหนูผิงและแม่เลี้ยงของหนูผิง พ่อทำงานหนักมากค่ะ หาเช้ากินคำ่หนูผิงสงสารพ่อเหลือเกิน”ฉันพูดไปพลางนึกถึงพ่อของฉันไปด้วย ไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อนัยจะเป็นยังไงบ้างน่ะ กินข้าวครบทุกมื้อหรือป่าว มีเงินซื้อกับข้าวไหม มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านรึป่าว มีเงินให้พี่แพรวาไปเรียนหนังสือไหม

มหาลัยDL 07:30น.เวียงพิงค์...“ชื่ออะไรครับน้อง?”เสียงของพี่ผู้ชายหน้าตาตี๋ๆตัวสูงๆขาวๆสวมแว่นตาหนาเตอะเอ่ยถามฉันพลางชี้มือมาที่ฉัน ฉันจึงค่อยๆเดินเข้าไปหาพี่เขา“สวัสดีค่ะพี่^_^”ฉันยกมือไหว้สวัสดีเขา เขาก็ยกมือรับไหว้ฉัน “ชื่ออะไรอ่ะเรา พี่จะได้เขียนป้ายชื่อให้”เขาเอ่ยบอกฉันพลางชูปลายชื่อสีชมพูให้ฉันดู ฉันจึงพยักหน้าเข้าใจ“ชื่อเวียงพิงค์ค่ะ^_^”ฉันตอบพี่เขาไป เขาก็ยิ้มให้ฉันและเริ่มเขียนชื่อฉันลงไปในปลายชื่อ ด้วยลายมือสวยบรรจงตัวใหญ่เท่ากันเลยพร้อมกับรูปหัวใจดวงเล็กๆหนึ่งดวง และเขาก็ยื่นป้ายชื่อมาให้ฉัน“ขอบคุณค่ะ^_^”ฉันยกมือไหว้ขอบคุณเขาและรับป้ายชื่อมา เขาก็ยิ้มให้ฉันพลางโบกมือบ้ายบายให้ฉัน ฉันจึงยิ้มแหยๆส่งไปให้เขาและค่อยๆหันหลังเดินไปรวมกลุ่มกับพวกเพื่อนๆที่ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่กันมามีเพียงฉันที่สะพายกระเป๋าเป้หนึ่งใบไว้ข้างหลังแค่นั้น“เธอ หวัดดี เราชื่อฝุ่น^_^”ฉันที่กำลังยืนห่างๆจากพเพื่อนๆเพราะความกลัวแต่ละคนดูเป็นลูกคนมีเงินผิดกับฉันที่ไม่ได้มีเงินเหมือนพวกเธอ ฉันจึงไม่กล้าเข้าใจพวกเธอ แต่เสียงหวานและเป็นมิตรก็เอ่ยทักทายฉันพร้อมๆกับเเรงสะกิดเบาๆที่หัวไหล่ฉัน ฉันจึงรีบหัน