ตอนที่17

บ้านส่วนตัวของเจ้าสัว

19:30น.

“อื้อออ ปวดไปทั้งตัวเลยค่ะมาดาม”ฉันพูดขึ้นและนั่งลงเหยียดขาทั้งสองข้างยาวไปกับพื้นปูนกระเบื้องราคาแพงในห้องนั่งเล่น เอามือทุบๆไปตามขาเรียวขาวของฉัน มาดามที่นั่งอยู่ลนโซฟานั่งอ่านเขียนอะไรสักอย่างอยู่ก็มองมาที่ฉันและยิ้มขึ้นอย่างใจดี

“อดทนนะจ๊ะหนูผิง หนูต้องเข้มแข็ง การเรียนเทควันโตต้องใช้สมาธิเป็นหลัก เธอต้องมีสมาธิมองคู่ต่อสู้ให้ออกและเธอจะสามารถล้มเขาได้อย่างง่ายดาย”มาดามพูดไปพลางยิ้มให้ฉัน ฉันก็ยิ้มแหยๆส่งไปให้ท่านและหยิบหนังสือคู่มือหมอมือใหม่ขึ้นมาอ่านไปด้วยอีกมือก็ทุบขาทุบแขนไปด้วย มันปวดไปทั้งตัวเลย พรุ่งนี้ฉันต้องระบมทั้งตัวแน่ๆ

“นี่ หนูผิง”มาดามเอ่ยขึ้น ฉันจึงเอาที่คั้นหนังสือมาคุ้นหน้าที่ฉันอ่านค้างไว้และเงยหน้าขึ้นไปมองมาดาม

“คะ?”

“พ่อเธอท่านลำบากใช่ไหม?”

“ใช่ค่ะ พ่อต้องทำงานเลี้ยงหนูผิงและแม่เลี้ยงของหนูผิง พ่อทำงานหนักมากค่ะ หาเช้ากินคำ่หนูผิงสงสารพ่อเหลือเกิน”ฉันพูดไปพลางนึกถึงพ่อของฉันไปด้วย ไม่รู้ว่าป่านนี้พ่อนัยจะเป็นยังไงบ้างน่ะ กินข้าวครบทุกมื้อหรือป่าว มีเงินซื้อกับข้าวไหม มีเงินจ่ายค่าเช่าบ้านรึป่าว มีเงินให้พี่แพรวาไปเรียนหนังสือไหม