บททั้งหมดของ เด็กก็รักเป็นไหมพี่: บทที่ 21 - บทที่ 30

ระหว่างทางกลับคอนโดเกรซแอบบมองสายลมเป็นระยะตลอดเพราะมีเรื่องอยากจะถามแต่ก็ไม่กล้ากลัวว่าเขาจะหาว่าเธอจู้จี้จุกจิก"พี่มีอะไรหรือเปล่า" สายลมพูดขึ้นหลังจากสังเกตเห็นเกรซหันมองเขาหลายครั้ง"ฮะ? อ๋อเปล่าหนิ" เกรซตอบ หลังจากนั้นก็ไม่มีบทสนทนาอะไรออกมาเลยจากพวกเขาทำให้เกรซรู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหวด้วยความรู้สึกค้างคาในใจ"เอ่อ...ตอนที่ฉันกับพีต้าออกไปนายคุยอะไรกับแจนเหรอ" เกรซถาม"ทำไมอยู่ดี ๆ ถึงถามล่ะ" สายลมถามกลับ"ก็ไม่มีอะไรแค่เห็นพวกนายคุยกันเฉย ๆ เลยถามดู" เกรซตอบ"คุยเรื่อยเปื่อยรอพวกพี่กลับมาเฉย ๆ แหละครับไม่มีอะไรหรอก" สายลมตอบ เกรซหันมองสายลมด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เธอรู้สึกได้ว่าสายลมต้องมีอะไรปิดบังเธออยู่แน่ ๆ เพราะขนาดเธอถามเขาอีกเป็นครั้งที่สองเขาก็ยังเลือกจะตอบแบบปัด ๆ ไปเหมือนเช่นเคย09:30 น."เดี๋ยวผมเข็นเองครับ" พีต้าพูดกับเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเพื่อที่จะขอเข็นรถเข็นของแจนออกไปเอง"ครับ" เจ้าหน้าที่ตอบแล้วก็เดินออกไป"สรุปคือพวกเราจะไปทะเลกันเลยใช่ไหม" แจนถามเมื่อเงยหน้ามองขึ้นแล้วเห็นพี

ตู้มมมมมม (เสียงกระโดดน้ำ)"ไอ้โจ้น้ำกระเด็นโดนกูเปียกหมดแล้วเนี่ย" กิ๊กว่าโจ้เสียงดังเพราะเขากระโดดลงสระอย่างแรงจนน้ำกระเด็นมาโดนเธอที่กำลังน้ำถ่ายรูปอยู่ข้างสระอยู่"ใครใช้ให้มึงมาถ่ายรูปตรงนี้ว่ะ" โจ้พูด"ก็กูจะถ่ายกับสระว่ายน้ำไหมล่ะ" กิ๊กตอบ"งั้นก็อย่าบ่นเพราะพวกกูก็จะเล่นน้ำเหมือนกัน" โจ้พูดแล้วว่ายน้ำไปหาเป้กับสายลมต่อทันที"ว่ายกันมาตั้งนานไม่หิวเหรอจ๊ะ" พีต้าถาม"หิวสิครับพี่พีต้าคนสวย" โจ้ตอบ"พี่ย่างบาร์บีคิวเสร็จพอดีเลยจะเอากันไหม" พีต้าถาม"เอาค้าบบบบบ" โจ้ตอบพร้อมทำหน้าอ้อนใส่พีต้า"ได้จ่ะรอแป๊ปนะเดี๋ยวพี่ใส่จานให้" พีต้าพูด"ขอบคุณครับ" โจ้ตอบ"ได้แล้วจ้า" พีต้าถือจานบาร์บีคิวมาเสิร์ฟทั้งสามคนถึงข้างสระ"โห~ หอมน่ากินมากเลยครับพี่พีต้า" เป้พูด"กินเยอะ ๆ เลยนะที่เตายังมีอีกเพียบ" พีต้าตอบ"ขอบคุณครับ" เป้ตอบ"กินเยอะ ๆ นะสายลม น้องโจ้" พีต้าเงยหน้าไปพูดกับสายลมและโจ้ที่กำลังว่ายน้ำมาหาเขา"ครับ" สายลมตอบ"เรื่องกินผมไม่เคยแพ้ใครแต่ไม่รู้ทำไมเรื่องหัวใจผมถึงแพ้พี่" โจ้เอ่ยแซวพร้อมขยิบตาใส่พีต้าไปทีนึงจนพีต้าถึงกลับหลุดยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูจากนั้นเขาก็เดินกลับไปที่เตา

แจนเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงชายหาดเธอถึงได้เห็นว่าเกรซกำลังนั่งรับลมอยู่ตรงนั้นคนเดียวโชคดีที่บริเวณนั้นมันไม่ได้มืดมากเพราะมีไฟตั้งอยู่หลายจุดจากนั้นแจนเลยเดินเข้าไปหาเกรซช้า ๆ เพื่อไม่ให้เธอตกใจ"มานั่งทำ MV อะไรอยู่ตรงนี้" แจนถาม เรซเงยหน้ามองแจนแล้วยิ้มอ่อนตอบเพื่อน"เปล่า~ แค่เบื่อเฉย ๆ อ่ะ" เกรซตอบ แจนนั่งลงข้าง ๆ เกรซ"มีอะไรก็พูดกับฉันได้นะ" แจนพูด"ฉันไม่ได้เป็นอะไรจริง ๆ แกไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกไปสนุกกับทุกคนเถอะ" เกรซตอบ"เฮ่อ~ แกทะเลาะกับสายลมใช่ป่ะ" เกรซหันมองหน้าแจนทันทีเมื่อ"และสาเหตุมันก็มาจากฉันด้วยใช่ไหม" แจนถาม เกรซรู้สึกชาไปทั้งตัวเพราะเธอกลัวว่าเพื่อนจะเข้าใจผิดหาว่าเธอคิดอะไรไม่เหมาะสมทั้ง ๆ ที่พวกเธอก็คบกันมานานแล้ว"ฉัน..." เกรซไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไงเพราะตอนนี้ในหัวของเธอมันตีกันจนสับสนไปหมด"แกกำลังเข้าใจสายลมผิดนะเกรซ" แจนพูด"ฉันไม่เคยคิดว่าแกจะหักหลังฉันเลยนะแต่ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมลมเขาต้องโกหกฉันด้วย" เกรซตอบ"เพราะฉันขอให้เขาเก็บเรื่องนั้นไว้เป็นความลับเอง" แจนพูด"ฉันรู้ว่าทุกคนล้วนมีเรื่องที่ไม่อยากให้ใครรู้แต่ทำไมครั้งนี้แกถึงเลือกที่จะบอกสายลมแทนพวกฉั

"เกรซ...เกรซแกยังอยู่หรือเปล่า" เสียงแจนตะโกนเรียกเกรซดังออกมาจากห้องน้ำด้วยความหวาดกลัว"ฉันอยู่นี่" เกรซตอบ"โอเคแกอย่าไปไหนนะ" แจนพูด"ฉันไม่ไปไหนหรอกหน่า" เกรซตอบ-ขอโทษนะลมแต่คืนนี้ฉันคงต้องนอนที่นี่แล้วแหละ- เกรซส่งข้อความหาสายลมเมื่อเห็นว่าสายลมกำลังรอคำตอบจากเธออยู่ว่าสามารถไปนอนกับเขาได้ไหมแต่เกรซไม่อาจทิ้งแจนให้นอนคนเดียวได้เพราะดูท่าเธอน่าจะกลัวมากหลังจากฟังเรื่องผีไป-ครับ- สายลมตอบกลับด้วยความผิดหวังความจริงแล้วแจนเป็นคนกลัวผีที่สามารถใช้ชีวิตอยู่คนเดียวได้แต่ถ้าเธอได้ดูหนังผีหรือฟังเรื่องผีเธอก็จะกลัวจนไม่กล้าอยู่คนเดียวเลยหลังจากทั้งคู่อาบน้ำเสร็จก็เตรียมปิดไฟเข้านอนทันทีเพราะพรุ่งนี้เรือจะออกไปที่เกาะตอน 9 โมงดังนั้นพวกเขาทุกคนจึงต้องเข้านอนทันทีตื่นมาจะได้มีเอนเนอร์จี้เต็มเปี่ยม"เฮ้ยเดี๋ยวแก!" แจนรีบดีดตัวขึ้นห้ามเมื่อเห็นว่าเกรซกำลังจะปิดไฟ"อะไรอ่ะ" เกรซถาม"คืนนี้พวกเราเปิดไฟนอนได้ป่ะ" แจนถาม"เปิดไฟนอน?" เกรซพูด ปกติแล้วเกรซจะนอนไม่ค่อยหลับเลยถ้าในห้องมีแสงสว่างรบกวน"เอ่อ~ ไม่มีอะไรแกปิดเถอะ" แจนรู้สึกเกรงใจเกรซขึ้นมาทันทีเลยแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรแล้วกลับลงไ

"50 บาทจ้า" แม่ค้ายื่นน้ำมะพร้าวส่งให้แจน"นี่-""ไม่ต้องทอนครับ" ในขณะที่แจนกำลังจะจ่ายเงินก็มีมือของใครบางคนยื่นมาจากด้านหลังส่งเงินให้แม่ค้าแทนเธอและเมื่อเธอหันกลับไปก็เจอเข้ากับใบหน้าของโจ้ที่กำลังยิ้มให้เธออยู่อีกทั้งสภาพของเขายังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำ"พอดีจ่ะ" แม่ค้าตอบเพราะเงินที่โจ้ยื่นให้เธอมีค่าพอดี แจนขยับถอยหนีห่างจากโจ้ทันทีเพราะรู้สึกว่าพวกเขาอยู่ใกล้กันเกินไปจากนั้นเธอก็เอาเงินของตัวเองแปะลงบนหน้าอกของโจ้เพื่อใช้คืนเขา"ขอบใจแต่ทีหลังไม่ต้อง" แจนตอบแล้วก็เดินดูดน้ำออกไปทำให้โจ้ต้องรีบเดินตามเธอ"ผมแค่อยากจะเลี้ยงพี่เอง" โจ้พูด"ฉันมีเงินซื้อกินเองได้" แจนตอบ"ผมบอกแล้วไงว่าอยากสนิทกับพี่อ่ะ" โจ้พูด"แต่ฉันไม่อยากสนิทกับนาย" แจนตอบ"พี่หนีผมไม่พ้นหรอก" โจ้พูด แจนหยุดเดินแล้วถอนหายใจออกมาอย่างรำคาญ"นายจะอยากมาสนิทอะไรกับฉันอ่ะเพื่อนฉันก็มีตั้งหลายคนทำไมนายไม่อยากไปสนิทด้วย" แจนถาม"ผมชอบอะไรที่มันท้าทายไงอีกอย่างเพื่อนพี่ทุกคนผมก็สนิทหมดแล้วมีแต่พี่นั่นแหละที่ผลักไสผม" โจ้ตอบ"ก็รู้หนิว่าไม่ชอบยังจะมาตื๊ออีก" แจนพูดแล้วหันหลังเดินกลับทางเดิมแต่เธอไม่ทันได้ระวังจึงเผลอสะดุดก