All Chapters of ชายาของท่านอ๋องจวนร้าง: Chapter 11 - Chapter 20

เพ่ยอันที่กำลังตกตะลึงงันอ้าปากค้างกับการกระทำของสามีในนามนั้น จึงทำให้ลิ้นสากที่ร้อนรุ่มของคนที่นางกำลังยืนเงยหน้าจ้องมองเขา สอดเข้าในปากอวบอิ่มของนางแล้วควานหาลิ้นเล็กของนางจนพบ แล้วเข้าเกี่ยวพันมันอย่างดูดดื่มขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นเร่าร้อน เขาทั้งจูบทั้งดูดลิ้นของนางจนเพ่ยอันเคลิบเคลิ้มไปกับจุบพิตที่แทบจะสูบวิญญาณนั้น ตัวของนางอ่อนระทวยพิงอกแกร่งของสามีในช่องท้องเหมือนมีผีเสื้อกระพือปีกนับร้อยนับพัน จูบผู้ชายเป็นเช่นนี้หรือ เพ่ยอันไม่เคยใกล้ชิดกับบุรุษจนถึงขนาดนี้มาก่อน แต่กลับมาเสียจูบแรกให้กับคนที่กำลังตักตวงความหวานในปากอวบอิ่มของตนเอง เพ่ยอันเคลิบเคลิ้มไปหมด ร่างกายอ่อนระทวยจนยอมให้เขาจูบจนพอใจ ริมฝีปากร้อนรุ่มนั้นเมื่อถอนจูบที่เขาจูบนางจนพอใจแล้ว ก็ไล้เลียใบหน้าหวานและใบหูเล็กของนางจนร่างอวบครวญครางกระเส่า“ อ๊าา อ๊าา อ๊ะ อ๊า อ๊า ” เขาไล้เลียจนมาถึงร่องอกอวบที่เขามองเห็นรำไร มือหนาถอดผ้าคาดเอวของนางออกจนหลุดลุ่ย เมื่อเสื้อผ้าเนื้อหยาบหลุดออกด้วยมือหนาของเขาที่แหวกมันจนพ้นอกอวบขาวผ่อง อกของนางอวบใหญ่ยิ่งนัก แถมนางยังไม่ใส่เอี๊ยมด้้านใน เพราะเพิ่งอาบน้ำมาเมื่อสาปเสื้ออ้าออก

“ ข้ารักท่าน ” นางเอ่ยบอกเขาอย่างขวยเขิน ใบหน้าหล่อเหลาแดงระเรื่อเขาก้มลงหอมแก้มนวลของนางดังฟอดใหญ่ “ พี่ก็รักเจ้า เมียรักของพี่ ต่อไปนี้เราสามคนพ่อแม่ลูกจะเริ่มสร้างครอบครัวของเรานะเมียรัก ” เขาเอ่ยกับนางเบาๆ แล้วจูงมือเมียหมาดๆของเขาแล้วอุ้มนางส่งขึ้นบนขอบบ่อ แล้วก้าวตามขึ้นมา ทั้งสองสวมเสื้อคลุมจนเรียบร้อยแล้วก็พากันเดินออกมาจากเรือนเล็กที่สร้างคร่อมบ่อน้ำร้อนเอาไว้นั้น นางเองก็เคยเห็นเรือนเล็กนี้เหมือนกันแต่คิดว่าคงจะเป็นเรือนของพวกบ่าวไพร่ในอดีตและยังไม่คิดว่าจะใช้มันจึงได้เปิดเข้ามาสำรวจเพิ่งรู้ว่ามันคือบ่อน้ำร้อน อ๋องหนุ่มยกไม้ที่หนาขึ้นขัดดานเอาไว้ตามเดิมอย่างแน่นหนาเพราะในบ้านมีเด็กเกรงว่าบุตรสาวจะเล่นซนจนมาตกน้ำเข้าได้ บ่อนี้เป็นบ่อที่มีมานานแล้ว ตั้งแต่สมัยสร้างจวนนี้ใหม่ ตอนเป็นเด็กเขายังมาวิ่งเล่น จวนหลังนี้เป็นสมบัติของมารดาของเขา เป็นบ้านของอดีตท่านอาของมารดาของเขาที่เสียชีวิตไปแล้ว และไม่มีผู้สืบทอดจึงตกแก่มารดาของเขา หลังจากวันนั้นบรรยากาศในครอบครัวก็รื่นรมย์เหลือเกิน อ๋องหนุ่มอาการดีขึ้นจนเกือบหายเป็นปกติ เขาไปตัดต้นไผ่ที่หลังเรือนมาหลายลำ มาต่อเป็นโต๊ะกินข้าวเอาไ

เคราะห์ยังดีที่ตอนนี้ฐานะการเงินไม่ได้ลำบากจนเกิน นางมีเงินที่เก็บออมไว้ และจากรายได้ระยะหลังที่ช่วยกันทำมาหากินเก็บงำเงินเอาไว้พอใช้จ่าย หลังจากพวกเขาทั้งสองคนจากไป พวกนางมีกันแค่เพียงสามคนเท่านั้น การใช้จ่ายไม่ได้สิ้นเปลืองเพ่ยอันและมารดาแม้จะเป็นห่วงท่านอ๋องและเฉินหมิ่นมากเพียงใด แต่พวกนางก็ยังคงทำงานไปด้วย เพราะไม่อยากจะคิดมาก ยิ่งว่างมากก็ยิ่งคิดกังวลมาก แม้อาหลินจะคอยถามหาบิดาอยู่เรื่อยๆ พวกนางก็บอกไปแต่เพียงบิดาไปหาเงินมาใช้จ่ายในบ้าน อาหลินจึงได้เข้าใจ เพราะนางเคยเห็นอาหมิ่นไปหาเก็บของป่าบ่อยๆ นางจึงเข้าใจว่าพวกเขาไปด้วยกัน เฉินหมิ่นตัดสินใจบอกความจริงกับนางไปแม้ไม่อยากจะทำเช่นนี้เลย “ พระชายา ข้าน้อยจนใจจริงๆ ข้ามิอาจจะโกหกท่านได้ สู้บอกความจริงกับท่านไปเสียคงจะดีกว่า ท่านจะได้มีเวลาทำใจและไม่ต้องรอคอยท่านอ๋องให้เสียเวลาอีก ” เพ่ยอันและอดีตอนุลิ่วอึ้งงันไป เฉินหมิ่นคนสนิทของท่านอ๋องต้องการบอกอะไรกับพวกนาง" บัดนี้ท่านอ๋องได้คืนฐานันดรแล้ว แต่มิอาจจะกลับคืนมาที่จวนนี้ได้อีก เพราะเขากำลังจะแต่งงานกับท่านหญิงอวี้ชางด้วยเหตุจำเป็นบางอย่างเกี่ยวกับราชวงศ์ หากข้าบอกไปเกรงว่าพ

ทั้งสองช่วยกันไปเก็บข้าวของๆอาหลินใส่ในหีบเอาไว้ทั้งหมดแล้วเลื่อนมันไปไว้ที่มุมห้อง เพราะเฉินหมิ่นอุ้มอาหลินไปไม่ได้เก็บข้าวของๆนางไปด้วยเลย ไม่รู้ว่าพวกเขาจะกลับมาเก็บข้าวของๆพวกเขาหรือไม่ อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมานางพบคุณชายหวู่เฉิงหว่านที่หน้าร้านขายอาภรณ์ของเขาโดยบังเอิญ “ ไม่ได้พบกันเสียนานนะ อันเอ๋อ เป็นอย่างไรบ้าง ข้าได้ยินมาว่าสามีของเจ้าเขากลับไปอยู่ที่ตำหนักของเขาแล้วไม่ใช่หรือ เขาไม่ได้ให้เจ้าตามไปด้วยหรือไงกัน ” เขาจ้องมองเพ่ยอันอย่างงงงันยิ่งเห็นนางแต่งกายเหมือนเดิมด้วยอาภรณ์ราคาถูกไม่เหมาะสมกับตำแหน่งพระชายาของอ๋องอี้เหวินเลยแม้แต่น้อย นั่นทำให้เขาตัดสินใจถามนางขึ้น เพราะเขาได้ยินข่าวว่าท่านอ๋องอี้เหวินได้คืนฐานะเดิมของเขาแล้วและยังได้ทรัพย์สมบัติของเขาคืนมาอีกด้วย จึงคิดว่าป่านนี้เพ่ยอันกับมารดาของนางคงจะย้ายไปอยู่ที่ตำหนักอ๋องแล้ว ยังนึกยินดีกับนางด้วย ไม่คิดว่าจะได้พบนางที่หน้าร้านของตนเองและนางยังแต่งกายเหมือนเดิมที่เขาเคยเห็นมาตลอดอีกด้วย“ เขาย้ายกลับไปแล้วเจ้าค่ะ แต่ข้ากับท่านแม่ไม่ได้ตามไปด้วย ตอนนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เขากำลังจะแต่งงานกับคนที่ฐานะเท่าเทียมกั

เมื่อท่านหญิงอวี้ชางจิบน้ำชาไปถึงสามจอกแล้ว เพราะขนมมันแห้งติดคอนางจึงยิ่งดื่มชาไปอีก และแน่นอนว่าเสี้ยนหลันก็ยิ่งเทชาลงในถ้วยตรงหน้านางจนเต็มตลอดเวลา และเมื่อนางรู้สึกอิ่มตื้อแล้วจึงยกมือห้ามเสี้ยนหลัน “ พอแล้ว ข้าอิ่มมากแล้ว เจ้ามีอะไรทำก็ไปเถิด เดี๋ยวข้าจะไปหาท่านพี่ในห้องหนังสือ “ นางหันไปบอกเสี้ยนหลัน” ท่านหญิงเพคะ ข้าลืมบอกไปว่าท่านอ๋องออกไปข้างนอก ท่านได้โปรดนั่งรอสักครู่อีกไม่นานท่านอ๋องคงจะกลับมาเพคะ " นางรีีบบอกเพราะตามแผนการณ์ต้องรอให้ยาหมดฤทธิ์แล้วหลังจากนี้ก็สิ้นสุดหน้าที่ของนางแล้ว แค่เพียงเฝ่้าท่านหญิงให้อยู่ที่ตรงนี้จนกว่าย่าจะออกฤทธิ์และเมื่อผ่านไปครู่หนึ่งท่านหญิงอวี้ชางก็รู้สึกว่าทั้งกายของนางร้อนรุ่มไปหมด ร้อนอย่างที่ไม่เคยมาก่อน นางรู้สึกว่าร่องอวบของนางนั้นมันมีน้ำบางอย่างไหลซึมออกมา นางนั่งบิดกายไปมาด้วยความเสียวซ่านอย่างที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน ขณะนั้นฮ่องเต้ที่วันนี้ไม่ได้สวมอาภรณ์ของตนเอง แต่เขาสวมเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้มเพียงตัวเดียวเดินออกมาจากห้องด้านหลังแล้วตรงไปช้อนอุ้มร่างอวบอิ่มของท่านหญิงอวี้ชางขึ้นแนบอก“ ท่านเป็นใคร ไม่นะ ไม่ ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วย ช่ว