All Chapters of นางร้ายของท่านเสนาบดี: Chapter 21 - Chapter 30

เมื่อถึงเรือนก็พบปัญหาใหม่ ไม่มีห้องสำหรับทั้งสามคน นางกุมขมับเลย แต่เรื่องนี้จ้าวหนิงหลงคิดมาแล้ว เขาย้ายตัวเองไปอยู่ห้องเดียวกับซูหนี่และบุตรชาย ยกห้องให้เจ้าไห่กับจ้าวถิง ส่วนจ้าวหยุนเขาให้เก็บกวาดห้องเก็บของห้องเล็กให้จ้าวหยุนอยู่ ของในห้องเขาให้ไปเก็บไว้ในห้องที่สร้างใหม่แทนห้องของซูหนี่เป็นห้องที่ใหญ่ที่สุดในบ้านจะมีจ้าวหนิงหลงมาอยู่อีกคนก็ไม่ถึงกับคับแคบ แต่นางจะไม่ยินยอมก็ไม่ได้ ต่อไปคงทำอะไรก็ไม่ค่อยสะดวกแล้ว แต่ก็เหลือเวลาอีกเพียงแค่สามเดือนเท่านั้นที่จ้าวหนิงหลงจะต้องไปสอบเมื่อเขากลับมานางก็ได้ย้ายออกแล้วแม้จ้าวไห่กับจ้าวถิงจะแปลกใจที่นายใหม่ของตนแยกห้องกันนอนแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ตนจะต้องถามออกมา และอีกเรื่องที่เขาต้องตกใจคือ นายใหม่ของตนเป็นเจ้าของสบู่ที่ขายดีในเมืองตอนนี้แม้แต่เมืองหลวงก็ยังต้องการสบู่ของซูหนี่"วันนี้ก็ไม่มีอันใดพวกเจ้าจัดการที่พักเถิด" จ้าวหนิงหลงชวนจ้าวไห่ออกไปข้างนอกเขาไม่ได้บอกนางไว้ว่าจะไปที่ใด แต่เมื่อถึงเวลาอาหารเย็นนางก็รู้ว่าเขาไปซื้อโต๊ะเก้าอี้ชุดใหม่มา ในหมู่บ้านมีช่างไม้อยู่แล้วเพียงแต่เป็นงานธรรมดาเท่านั้น ไม่ได้ประณีตเท่าร้านในเมืองอาหารเ

ตอนนี้ในเมืองต่างๆที่เป็นร้านของฮูหยินหูล้วนต้อนรับลูกค้าไม่ทัน คนที่มาที่หลังแล้วไม่ได้ก็เกิดความไม่พอใจ จนต้องให้ลงชื่อไว้หากของมาถึงเมื่อไหร่จะให้คนไปแจ้งทันที ลูกค้าถึงได้ยอม เมื่อสินค้าขายได้ย่อมมีคนลอกเลียนแบบ แต่สบู่ที่ทำออกไม่มีกลิ่นเหม็นหื่น แถมไม่มีฟองอีกด้วย ยาสระผมก็เช่นกันถึงใช้แล้วผมจะสะอาดแต่ก็กระด้างไม่จับแล้วนุ่มมือเช่นของซูหนี่ เรื่องนี้ทางฮูหยินหูจึงไม่มีความกังวลนางอยากจะได้มากกว่าเดิมเสียด้วยซ้ำ แต่จ้าวหนิงหลงใกล้สอบแล้วนางจึงไม่กล้าจะรบกวนเขามากเกินไป ที่ไม่ได้เข้าไปคุยกับซูหนี่เอง เพราะจ้าวหนิงหลงบอกว่านางไม่ชอบออกนอกบ้านแล้วก็วุ่นวายกับการดูแลลูกๆด้วย เขารับปากว่าเมื่อเขาสอบเสร็จแล้วจะพาซูหนี่มาคารวะอาจารย์หญิงแน่นอนอีกไม่ถึงเดือนจ้าวหนิงหลงจะต้องเดินทางไปเมืองเซียงตงที่อยู่ห่างจากเมืองเซียงซานที่พวกตนอาศัยอยู่ สองร้อยลี้ เพื่อเข้าสอบจวี่เหริน"เจ้าอยากไปกับข้าด้วยหรือไม่" เขาถามขึ้นขนาดที่กำลังเช็ดผมให้นาง ตอนนี้เขาแย่งทำหน้าที่นี้ทุกวันแล้ว "ท่านไปคนเดียวจะสะดวกเสียกว่า จะพาข้ากับลูกไปเป็นภาระได้อย่างไร" นางหันไปมองหน้าเขา จ้าวหนิงลูบหน้านางอย่างหลงใหล ขอ

เสียงฆ้องดังไปทั่วทางเข้าหมู่บ้าน ประตูหน้าเรือนของตระกูลจ้าวเปิดกว้างออกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จ้าวไห่ จ้าวหยุนกวาดหน้าเรือนรอรับเรื่องมงคลตั้งแต่เมื่อวานแม้จ้าวหนิงหลงจะไม่ได้บอกว่าตนเองต้องสอบผ่าน แต่ความเชื่อมั่นของทุกคนที่มีต่อเขาทำให้สองวันที่รอคอยผลสอบทุกคนก็จัดเตรียมของไว้สำหรับชาวบ้านที่จะมาแสดงความยินดีแล้ว"เจ้ามั่นใจว่าข้าต้องสอบผ่านเพียงนั้นเลยหรือ" จ้าวหนิงหลงเย้าซูหนี่ตอนที่เห็นนางจัดของขอบคุณเป็นชุดๆไว้"ข้าย่อมเชื่อท่านอยู่แล้ว" นางจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาต้องสอบผ่าน ในเมื่อตามเนื้อเรื่องเป็นเช่นนั้น แล้วเขาเป็นถึงตัวเอกลูกรักนักเขียนอยู่แล้ว ของที่ซูหนี่เตรียมไว้ขอบคุณชาวบ้านก็เป็นพวกข้าวสาร น้ำตาล ขนมอีกหนึ่งกล่อง นางยังให้สบู่กับยาสระผมอีกอย่างละหนึ่งขวดด้วย ถือว่านางใจกว้างยิ่งนัก ของผู้นำหมู่บ้านนางให้สบู่กับยาสระผมอย่างละห้าขวด นางให้ของเยอะเพียงนี้เพราะนางจะไม่จัดงานเลี้ยงเสียงประกาศผลสอบของจ้าวหนิงหลงดังกลบเสียงของชาวบ้านที่มาร่วมชมความครึกครื้น"บัณฑิตจ้าวหนิงหลง สอบได้อันดับหนึ่งของการสอบจวี่เหริน" เสียงประกาศสามครั้งติดดังไปทั่วหน้าเรือนของตระกูลจ้าวซ

การค้าของซูหนี่ในเมืองหลวงได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี นางยังแบ่งขายสินค้าอีกส่วนให้ฮูหยินหูไปขายตามหัวเมืองต่างๆด้วย จ้าวหนิงหลงก็เข้าสถานศึกษาในเมืองหลวงได้เกือบเดือนแล้ว เพื่อการสอบเตรียมความพร้อมในการสอบจิ้นชื่ออีกสี่เดือนข้างหน้าที่จะถึงเมืองหลวงเริ่มมีบัณฑิตจากหัวเมืองต่างๆเข้ามาร่วมเตรียมตัวกันด้วย วันเวลาของซูหนี่ผ่านไปเช่นนี้ในทุกวัน นางไปช่วยดูหน้าร้านบ้างเป็นบางวันเท่านั้น เพราะจ้าวหนิงหลงที่ไม่อยากให้นางไปปรากฏตัวด้านนอก ถึงจะออกไปข้างนอกไม่บ่อยครั้ง แต่ทุกครั้งนางมักจะดึงดูดฝูงผึ้งเข้ามาตอมภมรอยู่เรื่อยจนจ้าวหนิงหลงอยากจะขังนางไว้ในเรือนทองเท่านั้น กลางวันเขาจะเป็นบัณฑิตผู้สูงส่งเหมือนสิ่งใดใต้ท้องฟ้ามิอาจทำให้เขาแปดเปื้อนได้ แต่หากตกกลางคืนเขาจะกลายเป็นหมาป่าที่ออกล่าเหยื่อดินเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักอิ่มทันทีในช่วงแรกซูหนี่ยังคงหลงใหลไปกับสิ่งที่เขาปรนเปรอให้แต่ตอนนี้นางอยากจะกลับไปนอนกับบุตรชายทั้งสองของนางเสียแล้ว หากวันใดที่นางมิยินยอมเขาจะมีวิธีหลอกล่อนางจนคล้อยตามเสมอ ทั้งที่รับปากอย่างดีว่าจะขอเพียงอิ่มเดียวแต่จบลงที่ฟ้าเกือบสว่างทุกครั้ง เช่นนี้ใครจะรับไหว ตัวนางกว่า

พรุ่งนี้จะเป็นวันที่จ้าวหนิงหลงต้องเข้าสอบ ซูหนี่ก็จัดของให้เรียบร้อยอย่างดี"หนี่หนี่" เมื่ออยู่สองคนเขาจะเรียกนางเช่นนี้เสมอ ซูหนี่มองค้อนอย่างรู้ทัน "จะสอบอยู่แล้วท่านยังไม่ละเว้นข้าอีกหรือ" "ต้องห่างเจ้าหลายวัน ข้าปวดใจยิ่งนัก" คำพูดเช่นนี้นางได้ยินจนเบื่อ สุดท้ายก็ต้องยอมเขาอยู่ดี"วันนี้ท่านกินน้อยลงหน่อย พรุ่งนี้จะเข้าสอบไม่ไหวเสียก่อน" ถึงนางจะห้ามเขาเช่นไร หรือร้องขอให้เขาหยุด เนื้อที่เข้าปากเสือไปแล้วย่อมไม่คายออกมา จ้าวหนิงหลงก็เช่นกัน เขาเคี่ยวกลำนางเช่นเวลาปกติ คำพูดของคุณชายเสเพลถูกดึงมาใช้ทั้งคืน หากนางยังไม่ยอมชมเขา เขาจะลงโทษนางอย่างถึงพริกถึงขิง"หากข้าลุกไปส่งท่านไม่ไหวก็อย่าได้พูดว่าก็แล้วกัน" นางเริ่มโมโหเขาแล้วที่ไม่ยอมปล่อยให้นางนอนเสียที "เจ้าไม่ต้องลุกไปส่งข้า เจ้านอนพักให้นานขึ้นเสียหน่อย" ทุกครั้งเขาก็พูดเช่นนี้ นางจะไม่ลุกได้อย่างไร เจ้าเด็กแสบได้มาน้ำตาคลอข้างเตียงคิดว่ามารดาป่วยอีก"ข้าอยากจะผูกเจ้าไว้กับตัวแล้วพาไปสนามสอบด้วย" จ้าวหนิงหลงถึงจะหยุดรังแกนางแล้วแต่เขาก็ยังคลอเคลียนางไม่เลิก นางอยากจะให้คนที่มองสามีนางอย่างเทิดทูนมาเห็นตอนที่เขาเป็นหมาน้