บทที่ 10 ศรศิลป์ไม่กินกันวันต่อมาที่เตโชมาเรียนแม้จะมีคนซุบซิบกันบ้างก็อยู่ในขอบเขตที่เตโชพอรับได้ เตโชเดินมาขึ้นตึกเรียนด้วยท่าทางโนสนโนแคร์ เพราะคนพวกนี้ไม่ได้มาข้าวให้ตัวเองกิน ไม่มีความสนใจที่ต้องไปใส่ใจ และเมื่อเข้ามาในห้องคนที่เด่นสะดุดตาที่สุดคงเป็นฟิวส์และมะนาว เจ้าตัวปรบมือให้เตโชที่เดินเข้ามาก่อนจะพูดด้วยเสียงชอบอกชอบใจว่า “มีคนหนุนหลังมันดีจริงๆ นะ” เตโชยกยิ้มมุมปากก่อนจะกอดอกแล้วเอ่ยว่า“ทำไมอิจฉาหรือ?” ฟิวส์หน้าตึงก่อนจะลดมือลงแล้วเอ่ยอย่างไม่ยอมแพ้ว่า“คนแบบนายมีอะไรให้น่าอิจฉา? นอกจากความน่าสมเพช” เตโชกอดอกมองอีกฝ่ายด้วยท่าทางเย็นชา ก่อนที่มะนาวจะเอ่ยเสริมขึ้นมาว่า“ใช่ คิดว่าตัวเองสูงส่งมากนักหรืออย่างไรถึงเดินเชิดหน้ามาเรียนทั้งๆ ที่ควรรู้แก่ใจว่าตัวเองทำอะไรไว้!” เตโชยกยิ้มไม่ได้สะทกสะท้านอะไรคำแขวะนั้น ก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางสงบว่า“ก็ดีกว่าคนที่คิดว่าเองสูงส่งกว่าคนอื่น แต่การกระทำต่ำตม”“ไอ้เต!!” ฟิวส์ที่ได้ยินก็เลือดขึ้นหน้าจะเข้าไปตบอีกฝ่าย แต่อาจารย์เข้ามาก่อนจะเอ่ยเสียงดังว่า“ทำอะไรกัน เข้าเรียนได้แล้ว!!” ฟิวส์กับมะนาวมองเตโชด้วยสายตากินเลือดกินเนื้อ ก่อนจะเดิน
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-20
เข้าสู่ระบบ
