บททั้งหมดของ Bite & Suck เมื่อผมคืนชีพเป็นแวมไพร์ (Omegaverse): บทที่ 11 - บทที่ 20

12ตัวขัดขวาง คนที่กำลังเดินออกจากที่ทำงานถึงกับชะงักเมื่อเห็นผู้ชายที่ยืนพิงรถมอเตอร์ไซต์คันใหญ่สีดำอยู่ ทรงผมและการแต่งกายอันเป็นเอกลักษณ์ทำให้เขาเป็นจุดรวมความสนใจของคนที่ผ่านไปมา มองมาซะขนาดนี้ ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ได้ว่ามารอเขาโดยเฉพาะ “ไฮ” ชาแมนยกมือขาวๆ ขึ้นทักทาย “มาหาผมมีอะไรหรือเปล่า” “คุณสนิทกับทหารคนนั้นเหรอ” สัปเหร่อหนุ่มพยักพเยิดไปทางผู้พันอาชวินที่กำลังเดินลงมาจากอาคาร คนที่มีชนักติดหลังรีบหันหน้ากลับมาอย่างร้อนตัวทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่าคืนก่อนเขาก่อเรื่องอะไรไว้ โชคดีที่วันนี้อีกฝ่ายน่าจะมีประชุมทั้งวัน ทำให้ไม่ได้ลงมาสิงสถิตยังชั้นลบหนึ่งเหมือนวันอื่น แต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะหนีรอดไปได้สักกี่น้ำ ทำงานก็ทำที่เดียวกัน บ้านก็ใกล้กันซะขนาดนี้ “เป็นเจ้านายกับลูกน้อง จะให้สนิทขนาดไหนล่ะ” ข้อสอบตอบ “แน่ใจเร้อออ” คำพูดล้อเลียนกับหน้าตาเหมือนคนไม่เชื่อ ทำให้นักวิจัยหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น หรือว่าเขาจะไปรู้อะไรบางอย่างมา? “ผมไปเอามอเตอร์ไซต์ก่อนดีกว่า จะไปคุยกันที่ไ

14เมียเก็บ...ไม่ เหยื่อเก็บ...ใช่ ณ สนามฝึกลับเขตยูฟ่า เหล่าทหารหาญยศร้อยตรีขึ้นไปที่วันๆ มักจะใช้ชีวิตอยู่ในอาคารซะเป็นส่วนใหญ่ ล้วนปรากฏกายอยู่ในที่แห่งนี้ ในทุกปี ทหารที่ทำงานอยู่ในเขตต่างๆ จะต้องผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไปฝึกฝนร่างกายที่เขตข้างเคียงเป็นระยะเวลาหนึ่งเดือน และคราวนี้ก็ถึงเวลาของหน่วยรบที่สิบเอ็ด เขตเจ็ด ที่อาชวินเป็นผู้บัญชาการ ฝ่ายยุทธศาสตร์การรบที่อาชวินดูแลอยู่ จริงๆ แล้วหมายรวมถึงทุกหน่วยรบในเขตเจ็ด แต่หากนับอำนาจทางการทหารแล้ว อาชวินมีอำนาจในการดูแลเพียงหน่วยรบที่สิบเอ็ดที่มีทหารทั้งหมดหนึ่งร้อยคนเท่านั้น การต้องฝึกฝนร่างกายเป็นประจำทุกปีนับว่าเป็นไอเดียที่ดี ช่วยลดจำนวนทหารพุงพลุ้ยลงได้มาก แต่ข้อสอบไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงต้องมาด้วย นักวิจัยหนุ่มได้แต่ยืนถือกระเป๋าเสื้อผ้าเคว้งคว้างท่ามกลางดงชายล้วนที่กำลังเลือกเตียงนอนของตนเอง โรงนอนขนาดใหญ่ที่เขาจะต้องใช้เป็นที่ซุกหัวนอนต่อไปอีกเป็นเวลาหนึ่งเดือนนั้น เต็มไปด้วยเตียงสองชั้นและตู้เสื้อผ้าเหล็กที่ตั้งอยู่ข้างเตียงเป็นจำนวนมาก โชคดีที่ในยุคสมัย

16เสพติดความเย็น ท่ามกลางแสงสลัวของสุสานร้างกลางป่า ที่มีลมโชยและเสียงอีการ้องคลอเป็นระยะๆ มีร่างเปลือยเปล่าสองร่างเกาะเกี่ยวกันอย่างเร่าร้อนบนโลงศพ ความรู้สึกคับแน่นของการถูกสองนิ้วใหญ่ชำแรกเข้ามาในช่องทางเบื้องหลัง ดึงข้อสอบลงมาจากห้วงความฝันที่ล่องลอยอยู่จากการเล้าโลมอันช่ำชองของคนแก่กว่า อัลฟ่าหนุ่มค่อยๆ ขยับมือที่ชโลมไว้ด้วยเจลหล่อลื่นเข้าออกเพื่อเตรียมความพร้อมของคนที่ยังไม่เคยมาก่อน ปากทางสีชมพูสวยที่บานเข้าออกตามการขยับนิ้วของเขา มันช่างดึงดูดซะจนอยากจะจับแก่นกายยัดลงไปเสียเดี๋ยวนั้น แต่หน้าตาเหยเกของร่างข้างใต้ ทำให้ผู้พันหนุ่มได้แต่ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เขาพรมจูบตามเปลือกตา ขมับ ข้างแก้ม จูบริมฝีปากซ้ำแล้วซ้ำเล่า ดูดซับความอึดอัดของอีกฝ่ายมาไว้กับตัว จากสองนิ้วก็เพิ่มเป็นสาม มืออีกข้างจับเข้าที่แก่นกายขนาดใหญ่ แต่ไม่ใหญ่เท่าของเขา เพื่อช่วยเพิ่มความหฤหรรษ์ให้คนที่กำลังจะต้องทนรับความเป็นจริงในอีกไม่กี่อึดใจ เมื่อนิ้วมือแกร่งหลุดออกมา ปลายลำของเขาก็ถูไถเบาๆ บนปากทางรักสีหวาน คนที่ถูกเล้าโลมจนเสียวซ่านอยากจะ

18มนุษย์ก็แค่ของเล่น คนที่นอนมาตลอดทางค่อยๆ งัวเงียตื่นขึ้นมาหลังจากรู้สึกได้ถึงรถตู้หรูเจ็ดที่นั่งที่จอดนิ่งสนิท ไม่มีการเคลื่อนไหวอีกต่อไป พอขยับตัวก็รู้สึกได้ถึงเสื้อโค้ทที่ไหลลงไปกองอยู่บนตัก หันไปทางขวาก็เห็นคนที่นั่งอยู่ด้วยกันมาตลอดทางกำลังเก็บแท็ปเล็ตที่เพิ่งปิดลงใส่กระเป๋า ตั้งแต่ขึ้นรถที่มีเพียงเขา ผู้พัน และคนขับรถมา ผู้พันอาชวินก็ไม่ซักถามอะไรสักคำ เอาแต่บอกให้เขานอนพักผ่อนให้เต็มที่ คนที่เตรียมใจว่าจะโดนดุเลยได้แต่แกล้งหลับตาอย่างงงๆ จนสุดท้ายก็เผลอหลับไปเอง หลับยาวจนมาตื่นเอาตอนนี้ “ขอบคุณครับ” ข้อสอบยื่นเสื้อโค้ทคืนให้กับคนที่คิดว่าน่าจะเป็นเจ้าของ หัวใจอุ่นวาบนิดหน่อยกับความห่วงที่อีกฝ่ายแสดงออกมาทั้งตอนที่ฝากนาทีเอายามาให้ และตอนนี้ “วันนี้ก็พักผ่อนซะเยอะๆ ล่ะ พรุ่งนี้ไปฝึกแค่ช่วงเช้าชั่วโมงเดียวพอ” จริงๆ อาชวินไม่อยากให้ข้อสอบมาฝึกต่อเลยด้วยซ้ำ แต่การจะให้คนตัวเล็กอยู่ใกล้ๆ กับเขาได้ ก็มีเพียงวิธีนี้เท่านั้น “เดี๋ยวก่อน” ผู้พันหนุ่มจับข้อมือ รั้งร่างของคนที่กำลังจะเปิด

20ผู้ช่วยเหลือ หลังจากซักถามลักษณะภูมิประเทศที่เกิดเหตุและช่วงเวลาคร่าวๆ ที่ตัวเลขเห็นในนิมิต ข้อสอบก็พอจะอนุมานได้ว่าเป็นช่วงเวลากลางคืน แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุจะเกิดในคืนนี้หรือคืนพรุ่งนี้กันแน่ สิ่งที่เขาทำได้คือต้องออกไปหาผู้พันให้เจอโดยเร็วที่สุด “อ้าว คุณข้อสอบจะไปไหนน่ะ” นาทีถามคนที่เพิ่งเดินเข้ามายังไม่ทันจะข้ามพ้นวงกบประตู และรีบหันหลังกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากอีกฝ่าย เลยได้แต่ยืนเกาหัวอย่างงงๆ ตอนแรกนักวิจัยหนุ่มกะจะแวะมาเอากระเป๋าเป้เพื่อใส่อุปกรณ์ยังชีพต่างๆ แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนแปลงร่างเป็นค้างคาวเพื่อบินตามหาน่าจะสะดวกกว่า เลยเดินออกไปคุยโทรศัพท์เงียบๆ ไหว้วานให้ชาแมนมาเฝ้ายามผลัดที่สามช่วงใกล้รุ่งเช้าแทนเขา จากนั้นแวมไพร์หนุ่มก็อาศัยมุมมืดของป่า แปลงร่างเป็นแวมไพร์ตัวกระจ้อยที่ไม่รู้จะมีแรงบินได้ไกลแค่ไหน บินตรงไปยังทิศตะวันออกเฉียงเหนือ เพื่อไปสู่ภูมิประเทศแบบป่าชายเลน โชคดีที่ป่าชายเลนมีความยาวเพียงแค่ห้ากิโลเมตรและมีอยู่เพียงฝั่งเดียวของพื้นที่ที่ใช้ในการทำภารกิจ ทำให้ข้อสอบสามารถสโคปพื้นท