All Chapters of ภรรยาในนาม: Chapter 141 - Chapter 150

"ผมขอประกาศผลการแข่งขันทำอาหารในวันนี้นะครับ" คนที่ประกาศผลในครั้งนี้ก็คือรชตประธานรุ่นพี่ "ผลการลงคะแนนเสียงเป็นเอกฉันท์ อาจารย์ทั้งหมด 8 ท่าน รวมทั้งกลุ่มรุ่นพี่อีก 1 เทคะแนนเสียงไปให้กับ....."ทุกคนต่างก็ตั้งใจฟัง และลุ้นแบบใจจดใจจ่อ เพราะไม่มีใครได้ชิมอาหารของใครนอกจากคณะกรรมการ"คนที่ชนะเลิศในวันนี้ก็คือ...คือคนที่ทำสเต็กปลาครับ"สิ้นเสียงประกาศกลุ่มของน้ำหนาวต่างก็ดีใจกระโดดโลดเต้นกอดกัน เพราะไม่คิดว่ากลุ่มที่ไม่มีอะไรพร้อมสักอย่างจะคว้ารางวัลที่ 1 มาได้"ไม่มีรางวัลที่ 2 ที่ 3 หรือครับรุ่นพี่" เพราะถ้ามีการแข่งขันก็ต้องมีรางวัลรอง กลุ่มอื่นก็เลยทวงรางวัลที่ 2 ที่ 3"ขอโทษด้วยครับ 9 เสียงของคณะกรรมการได้เทคะแนนให้กับสเต็กปลา" เขาก็เลยไม่รู้ว่า ที่ 2 ที่ 3 จะเป็นของกลุ่มไหน เพราะไม่มีคะแนนเหลือให้เลย"อะไรจะอร่อยขนาดนั้น ไหนขอชิมดูหน่อยซิ" เพื่อนกลุ่มข้างๆ ก็เลยเดินมาตักชิมดูบ้าง "อืมม..""เป็นยังไงบ้าง" เพื่อนในกลุ่มของคนที่มาชิมถามออกไปทันทีคนที่ชิมตอบเพื่อนเบาๆ ว่า "สงสัยเธอมีพ่อเป็นเชฟระดับโลก"ถ้าให้แข่งเรื่องอื่นน้ำหนาวคงสู้ไม่ได้ แต่แข่งเรื่องทำอาหาร ถ้าไม่ใช่เชฟที่ชำนาญด

"เธอเป็นอะไรกันแน่" หลังจากที่เข้ามานั่งในห้องเรียนได้นานพอสมควร ข้าวฟ่างก็ยังเห็นว่าน้ำหนาวมีสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก"บอกว่าเปล่าไง""แทนที่จะดีใจที่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน""ใช่ๆ แถมไม่ต้องได้ออกเงินสักบาท" ไข่ตุ๋นก็เป็นอีกคนที่สังเกตแต่น้ำหนาวก็ยังคงมัวใช้ความคิด ไม่สนใจคำพูดของเพื่อนเท่าไร ..ต้องใช่แน่ๆ คิดยังไงก็ใช่ เพราะโรงแรมของพ่อเป็นโรงแรมในเครือป้ากัลยา ..ไอ้ขี้เก๊กคงจะอ้อนป้า เหมือนอ้อนอยากจะได้มอเตอร์ไซค์แน่เลย ฉันจะทำยังไงล่ะทีนี้ ไม่น่าเลยเราพอถึงเวลากลับบ้าน รุ่นน้องคณะบริหารธุรกิจ ต่างก็รีบกลับบ้านไปเตรียมเสื้อผ้าข้าวของ แต่ที่จริงบางคนก็เตรียมไว้แล้ว เพราะรู้ดียังไงก็ต้องได้ไปเที่ยวในวันหยุดนี้"หึ! แสบนักนะแม่คุณ" รชตมองตามหลังหญิงสาวที่เดินไปขึ้นลิฟต์ของคอนโด ซึ่งเธอไม่เห็นว่าเขาเอามอเตอร์ไซค์มาเปลี่ยนรถเก๋ง โชคดีที่คอนโดอยู่ไม่ไกลมหาวิทยาลัย พอเปลี่ยนรถได้รชตก็ขับกลับบ้าน ที่จริงถ้าไม่ติดที่แพ้เธอ วันหยุดนี้พวกเขานัดกันไปซิ่งรถเวลาผ่านล่วงเลยไปจนถึงเช้ามืดของวันใหม่ ..น้ำหนาวเตรียมตัวเสร็จก็ลงมาเรียกแท็กซี่รถทัวร์จะออกจากมหาวิทยาลัยตอนตีห้าทุกคนก็เลยต้องได้รีบมารวม

"เธอ!!" รชตรีบมุดน้ำลงไปดูว่าตอนนี้เธออยู่ไหน เพราะอยู่ดีๆ ก็จมหายลงไปในทะเลพอมุดลงไปได้ไม่นานน้ำหนาวก็โผล่ขึ้นมา "อ้าวไอ้ขี้เก๊กหายไปไหนแล้ว??" ..ตายแล้วเราทำอะไรลงไปเนี่ย น้ำหนาวก็เลยมุดลงไปดูว่าตอนนี้เขาอยู่ตรงไหน พอเธอมุดเขาก็โผล่ขึ้นมา"เธอ!! น้ำหนาว!!" เขายิ่งตกใจไปกันใหญ่ เพราะถ้านับเวลาตั้งแต่ตอนที่เขามุดแล้วโผล่ขึ้นมาก็นานมากแล้วสำหรับคนที่จมน้ำ ชายหนุ่มก็เลยรีบมุดลงไปอีกครั้งพร้อมกับควานหา แล้วทีนี้เขาก็คว้าร่างของเธอไว้ได้"อือ!!" น้ำหนาวตกใจเพราะกำลังจะโผล่ขึ้นมา แต่ถูกดึงลงไปในน้ำก่อนขณะที่คนตัวเล็กพยายามดิ้นให้หลุดอยู่นั้น ขาของเธอก็เกิดเป็นตะคริวโดยที่ทั้งสองยังอยู่ใต้น้ำรชตพยายามจะพาเธอโผล่พ้นผิวน้ำขึ้นมา แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ไหว เขาก็เลยแนบริมฝีปาก เพื่อที่จะส่งออกซิเจนจากลมหายใจของตัวเองไปให้กับเธอ"อื้มมมม!!" น้ำหนาวตกใจมากสองขาเรียวยกขึ้นมา แนบต้นขาของอีกฝ่ายพร้อมใช้แรงถีบเพื่อให้เขาปล่อยร่างของเธอออกร่างของรชตกระเด็นตามแรงที่เธอใช้ มันคือวิชาป้องกันตัวในน้ำ เผื่อมีใครมาจู่โจม ครูสอนว่ายน้ำได้สอนเทคนิคบางส่วนไว้ให้"นาย?!" ตอนนี้กลับกลายเป็นว่ารชตจมหายไปส่วนทางด

"ทำไมสเต็กปลามันหน้าตาคุ้นๆ" ไข่ตุ๋นพูดพร้อมกับตักขึ้นมาชิม "ชัดเลย" วันนั้นถึงแม้สเต็กปลาจะมีไม่เยอะ แต่ไข่ตุ๋นก็พอได้ชิมอยู่บ้าง"เออทำไมมันรสชาติเดียวกันกับที่เธอทำเลยล่ะ" คำพูดนี้ไม่ได้มาจากปากของไข่ตุ๋น แต่มาจากเพื่อนอีกคนที่ได้ชิมเหมือนกัน"สงสัยบังเอิญมั้ง รีบกินกันเถอะ" พยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดแล้ว แต่สายตาเจ้ากรรมดันมองไปที่เขา และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่รชตมองมา และเขาก็มองแบบไม่หลบสายตาของเธอด้วย ..จะรู้หรือไม่รู้ก็ช่างเขาปะไร เราไม่ได้ไปฆ่าใครตายสักหน่อย ว่าแล้วหญิงสาวก็เอาส้อมเสียบอาหารขึ้นมายัดใส่ปากแล้วเคี้ยว"นายว่ามันแปลกไหม" ทางฝั่งรุ่นพี่ก็คุยเรื่องนี้เช่นกัน เพราะรุ่นพี่ได้ชิมกันทุกคน"มันคงจะบังเอิญจริงนั่นแหละ รีบๆ กินเถอะน่า" คอปเตอร์รีบปรามเพื่อนไว้ แต่เขาก็สงสัยไม่ต่างจากคนอื่นเลย ไม่ใช่แค่รสชาติที่คล้ายกัน องศาที่จัดวางยังคล้ายกันอีก ถ้าวันนั้นเครื่องของเธอครบก็คงจะออกมาหน้าตาแบบนี้"กูสงสัยว่า..แม่นางน่าจะเป็น..""เป็นอะไรวะ มึงพูดให้จบสิไอ้แต๊ง""ก็น่าจะเป็นลูกศิษย์ ของท่านอาจารย์คนนี้แน่เลย" แต๊งกิ้วพูดติดตลกเล็กน้อยหลังทานข้าวเสร็จ.. ทุกคนก็ใช้เวลาตอนนั้

"โอ๊ย!" ด้วยแรงที่เขากระชาก ทำให้น้ำหนาวกระเด็นตามลงไปทับบนร่างหนาของรชต "นายทำบ้าอะไร!""เมื่อกี้ยังเรียกรุ่นพี่อยู่เลย ปีนเกลียวแล้วเหรอ""ขอโทษค่ะรุ่นพี่ ปล่อยนะคะ!" หญิงสาวพยายามจะดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ถูกมือของเขาโอบรัดร่างไว้แน่น "ตกลงคุณจะเอายังไงกันแน่ ปล่อยฉันนะ!" หญิงสาวเริ่มขึ้นเสียง"ลืมไปแล้วเหรอว่าเราเป็นอะไรกัน" สายตาคมมองประสานดวงตางามคู่นั้น"เป็นอะไร!""ก็เป็น.." เขายังคงมองเธอแบบเจ้าเล่ห์จริงด้วยลืมไปเลยว่าเป็นอะไรกับเขา หรือว่าเขาคิดจะทำแบบนั้นกับเรา.."ไม่นะ" มือเรียวทุบอกคนที่นอนอยู่ด้านล่างรัวๆ แต่เหมือนไม่ได้ทุบแบบจริงจัง"หลับตาทำไม""ห๊า?" หญิงสาวรีบลืมตาขึ้นเผลอหลับตาให้เขาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย "ปล่อย!" อายตอนนี้ยังทันอยู่ไหมเรา"รู้ว่าตัวเองดื่มไม่ได้แล้วไปดื่มทำไม" แค่นี้เขาก็มองออกแล้วว่าเธอยังคงถูกแอลกอฮอล์กระตุ้นอยู่"ดื่มไม่ดื่มมันก็เรื่องของฉัน ปล่อยสิ!""ไม่ปล่อย แล้วจะทำไม" เขาพูดด้วยสีหน้าที่ท้าทาย"แน่ใจนะว่าจะไม่ปล่อย" จบประโยคคำพูดใบหน้างามก็โน้มลงมากัดเข้าให้ที่ปลายคาง"โอ๊ย! ชาติก่อนเป็นหมาหรือไงชอบกัดจัง" ขณะที่พูดเขาก็นึกคำของแม่เธอขึ้นมาได้