บททั้งหมดของ วาสนารักฮูหยินแม่ทัพตัวร้าย: บทที่ 21 - บทที่ 30

ตอนที่ 21จุดหมายที่คือจุดเริ่มต้นอันแท้จริงหนิงเฟยอวี้ไม่ได้เร่งรีบอะไร เช้านี้หลังจากตื่นนอนแล้วเห็นว่าฮูหยินตัวน้อยของเขายังหลับอยู่ก็หลับไปอีกครั้งเป็นเพื่อนนาง ชายหนุ่มนั้นเคยชินกับการตื่นเช้าตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง แต่ครั้งนี้และทุกครั้งยามที่มีนางกอดซุกอยู่ในอ้อมกอดหาความอบอุ่นจากกายของเขาก็ทำให้ชายหนุ่มไม่อยากจะรีบลุกขึ้นจากเตียงนัก หลังจากนอนต่อเป็นเพื่อนนางอีกครึ่งชั่วยามฮูหยินตัวน้อยของเขาก็รู้สึกตัวตื่น พวกเขาจึงค่อยๆ ลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ก่อนจะพากันลงไปทานมื้อเช้าที่ชั้นล่างของโรงเตี๊ยม เสี่ยวหน่ายและเสี่ยวฉีแยกย้ายกันไปจัดการความเรียบร้อยก่อนออกเดินทาง เพราะหลังจากทานมื้อเช้าเสร็จท่านพี่ก็บอกว่าพวกเราจะออกเดินทางไปที่เมืองว่านอันในทันทีการเดินทางนี้ไม่ได้ดูเร่งรีบนัก ดูจะช้ากว่าตอนที่นางเดินทางมาเองอยู่สักเล็กน้อยด้วยซ้ำ ตอนนางเดินทางมาพร้อมกับเสี่ยวฉีนั้นมีเพียงหนึ่งรถม้าที่มีนางและเสี่ยวหน่ายโดยสารอยู่ด้านใน และมีเสี่ยวฉีควบม้าขี่ตามอยู่ด้านข้างเท่านั้นยามนี้รถม้าถูกเพิ่มมาอีกคัน สัมภาระส่วนหนึ่งถูกแบ่งไปที่รถม้าคันนั้นรวมไปถึงเสี่ยวหน่ายที

ตอนที่ 23ที่ว่าของท่านคือของข้าทุกสิ่งที่เป็นของข้าล้วนเป็นของเจ้าด้วยเพียงประโยคเดียวที่เขาเอ่ยออกมาทำเอานางรู้สึกดีและตื้นตันเป็นอย่างยิ่ง ต่อหน้าผู้คนมากมายเขาที่เป็นถึงแม่ทัพ ไม่แสดงความเหนือกว่าแต่กับแสดงออกมาให้เห็นอย่างชัดเจนว่านางและเขาในฐานะสามีภรรยาล้วนแล้วแต่เท่าเทียม ทุกอย่างที่เป็นของเขาก็เป็นของนาง เขายินดีมอบให้และแบ่งปันทุกอย่างในชีวิตแก่นาง“ที่นี่หนาวกว่าเมืองหลวงมาก อีกกว่าเดือนจึงจะจบฤดูเหมันต์ เจ้าคงจะยังปรับตัวได้ไม่ดีนัก ช่วงนี้หากเก็บตัวอยู่แต่ในห้องทั้งวันอาจจะเป็นทางเลือกที่ดีของเจ้า” เขาเอ่ยบอกภรรยาอย่างเป็นห่วง กลัวว่าจะล้มป่วยเพราะร่างกายถูกความเย็นมากจนเกินไป“ข้าร่างกายแข็งแรงดีนะเจ้าคะ ถึงจะไม่ชินกับอากาศหนาวที่นี่ แต่ข้าปรับตัวเก่งไม่เป็นอะไรแน่เจ้าค่ะ”“เมื่อคืนผู้ใดกันที่เวียนศีรษะจนข้าต้องอุ้มเข้าจวนมา”“นั่นเป็นเพราะนั่งรถม้านานเกินไปต่างหากเล่าเจ้าคะ ใช่เพราะว่าข้าเจ็บไข้เสียทีไหน” นางกล่าวด้วยน้ำเสียงออดอ้อน รู้ดีว่าที่เขาเอ่ยมาทั้งหมดก็เพราะว่าเป็นห่วงนาง “ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงข้านักหรอกเจ้าค่ะ ข้าสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้ดีเชื่อข้านะเจ้าคะ”“

ตอนที่ 25เพิงร้านน้ำชาข้างทาง 1ช่วงสายอากาศไม่ได้เย็นมากนัก พอที่จะออกมาเดินข้างนอกได้อย่างสบายๆ แค่สวมเสื้อคลุมกันลมเอาไว้อีกชั้นหนึ่งก็เพียงพอแล้ว เนื่องจากชุดที่นางใส่ก็นับได้ว่าใส่ซ้อนกันมาถึงสามชั้นแล้ว หากรวมเสื้อคลุมอีกก็เป็นสี่ชั้น รวมกับการที่ร่างกายได้ขยับเคลื่อนตัวเดินจึงทำให้แทบไม่รู้สึกหวานเลยนางและเสี่ยวหน่ายลงจากรถม้าตั้งแต่หัวถนน พาดันเดินเท้าเข้ามาที่ถนนใหญ่ที่ทั้งสองข้างทางล้วนเต็มไปด้วยแผงขายของและร้านค้ามากมายที่นี่ดูครึกครื้น มีผู้คนมากมายออกมาเดินดูข้าวของละลานตาไปหมด พวกเขาใส่เสื้อผ้าหนาๆ เช่นเดียวกันกับนางแต่ท่าทางดูคุ้นเคยกับสถานที่และผู้คน ต่างจากนางที่มองไปทางไหนก็ดูแปลกตาน่าตื่นเต้นไปหมดเสี่ยวหน่ายบอกนางว่าที่นี่คือถนนการค้าที่ใกล้จวนที่สุด มีสินค้าและร้านค้าน่าสนใจอยู่ไม่น้อย แถบนี้ล้วนแล้วแต่เป็นใจกลางเมืองที่เจริญมากๆ ถือเป็นจุดศูนย์กลางและแหล่งรวมตัวของผู้มีฐานะในเมืองว่านอัน สิ่งของที่ถูกนำมาวางขายที่นี่ล้วนเป็นของดีของทั้งแคว้นและของจากชายแดนซึ่งอยู่ติดกันที่นี่ล้วนมีทั้งหมดนางเคยได้ยินมาว่าที่นี่ซึ่งเป็นเมืองอยู่ติดชายแดน มีวันที่เปิดอนุญาตให้พ

ตอนที่ 27สามีข้าแซ่หนิงที่หอน้ำชาหอมหมื่นลี้ส่วนของชั้นสามถูกกั้นเป็นที่ส่วนตัวสำหรับเจ้าของหอน้ำชานั่นก็คือผู้เฒ่าถัง ส่วนชั้นหนึ่งเอาไว้สำหรับรับลูกค้าทั่วไป ชั้นสองนั้นก็เอาไว้สำหรับรับลูกค้าที่ต้องการความเป็นส่วนตัวค่อนข้างมาก เหมาะกับการชมวิวทิวทัศน์เป็นอย่างยิ่งหอน้ำชาหอมหมื่นลี้แห่งนี้ดูไม่เลวเลยทีเดียว ไม่ว่าจะเป็นรูปแบบหอที่ดูโปร่งกว้างให้ความรู้สึกสุขสงบ การตกแต่งภายในก็ไม่ได้เน้นสีสันมากนัก แต่ก็ดูมีชีวิตชีวา ของตกแต่งต่างๆ ก็ล้วนเรียบง่ายแต่ก็มองออกได้ถึงความประณีตและราคาที่ไม่ธรรมดาของมันหลังจากจากเสี่ยวหน่ายได้จิบน้ำชาอุ่นๆ ซึ่งใช้ชาที่มีฤทธิ์ทำให้รู้สึกผ่อนคลายสงบใจไปแล้ว นางก็ให้เสี่ยวหน่ายนอนพักอยู่ที่หอที่ผู้เฒ่าถังให้ผู้ดูแลร้านจัดเตรียมให้ซึ่งก็คือห้องพักห้องหนึ่งที่ชั้นสามนางออกมากจากห้องพักหลังจากแน่ใจว่าเสี่ยวหน่ายหลับไปแล้ว หญิงสาวตั้งใจว่าจะออกไปดูสักหน่อยว่าท่านพี่ของนางมาแล้วหรือไม่หากตอนที่เขาย้อนกลับมาแล้วไม่พบนางก็คงจะกลับจวนไปแล้วแน่ๆ แล้วถ้ากลับจวนไปไม่พบนางข้าจะต้องเป็นห่วงแน่ๆ หญิงสาวจึงอยากออกไปดูให้แน่ใจว่าท่านพี่รอนางอยู่ที่เพิงร้านน้ำชาหรือไ

ตอนที่ 29หมู่บ้านกลางหุบเขาท่านพี่พานางออกมาที่นอกเมือง เห็นว่าอยากพานางไปชมทิวทัศน์ ใช้เวลาเกือบชั่วยามครึ่งเห็นจะได้ คงเป็นเพราะเส้นทางของทางที่รถม้าผ่านนั้นมีหิมะปกคลุมอยู่จึงทำให้การเดินทางล่าช้าอยู่บ้างในเมืองว่านอันนั้นถึงจะได้ชื่อว่าอยู่ใกล้ชายแดนที่สุดแล้ว รอบๆ นอกเมืองกับใกล้มากกว่า ระหว่างแคว้นของเรากับอีกแคว้นหนึ่งมีพรมแดนที่เชื่อมอยู่ตรงกลาง ได้ยินว่ามีคนอาศัยอยู่อย่างน้อยๆ ก็ประมาณสามร้อยคน มีหมู่บ้านเล็กๆ อยู่สองแห่งด้วยกันเวลากลางวันที่นี่จะค่อนข้างร้อนเพราะอยู่ติดใกล้กับอีกแคว้นมาก ซึ่งแคว้นนั้นพื้นที่ส่วนให้เป็นทะเลทรายและทุ่งหญ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น แต่ยามกลางคืนกลับมีอากาศหนาวยิ่งกว่าพื้นที่แคว้นของพวกนางเสียอีกที่มีหลายฤดูกาลฤดูเหมันต์ของที่นี่ยังเทียบไม่ได้กับอากาศหนาวของอีกแคว้นหนึ่งในตอนกลางคืนเลย ได้ยินว่าที่นั้นไม่เคยมีหิมะตกลงมาเลยสักครั้งทั้งๆ ที่ตอนกลางคืนหนาวถึงขั้นป็นที่เลื่องลือกันรู้กันไปทั่ว ผู้ที่ไม่ได้สนใจแคว้นอื่นเช่นนางยังรู้เลยลู่เข่อชิงเองก็เคยได้ยินมาว่าบุรุษของแคว้นนั้นส่วนใหญ่มีร่างกายบึกบึนใหญ่โตกว่าบุรุษในแคว้นพวกเรามากเพราะใช้ชีวิตอย