All Chapters of ประดุจหนึ่งหอมหวานปานน้ำผึ้ง : Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 30ภัยร้ายเมื่อคืนกว่าที่จะกลับถึงจวนก็ค่ำแล้ว มิหนำซ้ำเมื่อถึงจวนแล้วหลิวซือนัวก็ยังถูกพี่ใหญ่และพี่สะใภ้กักตัวเอาไว้เค้นถามเรื่องระหว่างนางกับอวี้หนานไห่เสียยกใหญ่ กว่าจะยอมปล่อยนางกลับเรือนพักก็ดึกมากแล้ววันนี้หากไม่ติดตรงที่ว่า นางได้ข่าวมาว่าหลายวันก่อนมีเรือสินค้าจากแคว้นอื่นมาเทียบท่า และวันนี้จะนำสินค้าจากเรือนั้นจัดวางขายที่ตลาดท่าเรือหลิวซือนัวก็คงจะนอนตื่นสายสักวันไปแล้วพี่ใหญ่ของนางหลิวเค่อออกไปที่ร้านตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางดี พี่สะใภ้เองก็ตามไปด้วย เพราะเมื่อวานผ้าปักจากร้านอาภรณ์สกุลหลิวของพวกนางถูกประมูลในราคาสูงที่สุดในรายการประมูล วันนี้ที่ร้านอาภรณ์ก็คงจะคึกคักไม่น้อย หลิวซือนัวแวะไปที่จวนสกุลซูก่อนที่จะตรงไปยังท่าเรือ นางหมายใจจะชวนพี่ฉีเอ๋อร์ไปตลาดท่าเรือด้วยกัน แต่แล้วนางก็ต้องผิดหวังเพราะพี่ฉีเอ๋อร์นั้นออกไปไหว้พระกับฮูหยินซูที่นอกเมืองตั้งแต่เช้ามืด มีเพียงแค่คุณชายรองซูฉีเหิงเท่านั้นที่ยังอยู่ที่จวนนางสนทนากับคุณชายรองอยู่ครู่หนึ่งถึงได้ทราบว่าเขาเองก็กำลังจะไปที่ท่าเรือเช่นเดียวกันกับนาง ซ้ำเขายังอาสาจะช่วยแนะนำร้านค้าที่ท่าเรือให้นางด้วย แน่นอนว่าน

ตอนที่ 32คำสาปนับพันปีเสี่ยวซือวิ่งหนีออกมาตามคำสั่งคนรักทั้งน้ำตา แต่นางก็ไม่อาจจะหลุดพ้นจากหัวหน้าหมู่บ้านจางได้สักที"ข้ากะว่าจะไม่เลือดของเจ้านองพื้น เพราะจะทำให้เสียของไปอย่างเปล่าประโยชน์ แต่ตอนนี้คงจะไม่ให้เปื้อนไม่ได้แล้วล่ะ" เขาเอ่ยพลางเดินถือดาบในมือตรงเข้าไปหาเสี่ยวซือผู้มีเลือดวิเศษพริบตาเขาก็เลือกที่จะฟันดาบลงไปที่ร่างของนางทันทีด้วยความรวดเร็วเมื่อดาบถูกฟันลงไปเลือดจำนวนมากจึงไหลรินนองไปทั่วพื้นทว่าเลือดมากมายที่ไหลรินอยู่นี้กลับไม่ใช่ของเสี่ยวซืออย่างที่ควรเป็น แต่กลับเป็นเลือดของอาหนานแทนเพราะเขาใช้ตัวบังคมดาบแทนเสี่ยวซือเอาไว้ร่างของอาหนานล้มลงในเวลาต่อมา เสี่ยวซือรีบเขาไปหาคนรักของนางทันที นางประคองศีรษะของเขาขึ้นมาหนุนบนตัก ก่อนจะเอื้อมมือไปกุมใบหน้าของเขาเอาไว้"อาหนาน อาหนาน""ขอโทษนะ ข้าคงจะปกป้องเจ้าต่อไปไม่ได้แล้ว" ใบหน้าของอาหนานยามที่เอ่ยประโยคนี้เต็มไปด้วยรอยยิ้ม หลิวซือนัวเห็นแล้วก็อดที่จะสะเทือนใจไม่ได้ นางทำได้เพียงมองดูเหตุการณ์โหดร้ายนี้โดยไม่อาจเข้าไปยุ่งหรือว่าเข้าไปเปลี่ยนแปลงได้เลย"ข้ารักเจ้ามากนะเสี่ยวซือและจะรักเจ้าตลอดไป" อาหนานเอ่ยออกมาเป็

ตอนที่ 34อาสาจัดการเช้าวันรุ่งขึ้นสมุนไพรบำรุงร่างกายจำนวนมากถูกส่งมาที่จวนสกุลหลิวพร้อมกับท่านหมอมีชื่อในเมืองถึงสามท่านด้วยกัน โดยที่สกุลหลิวไม่ต้องเสียแรงส่งคนไปเชิญมาด้วยตนเองหลิวเค่อรีบร้อนออกจากเรือนพักพร้อมกับภรรยาตนในทันทีเมื่อมีสาวใช้มาแจ้งว่านัวเอ๋อร์น้องสาวของเขาได้สติฟื้นขึ้นมาแล้ว แต่ก็ต้องแปลกใจไม่น้อยเมื่อเขาและภรรยานั้นมาช้ากว่าท่านหมอทั้งสามอีกทั้ง ๆ ที่พวกเขาอยู่ในจวนเดียวกันแท้ ๆ ยามที่สองสามีภรรยามาถึงท่านหมอทั้งสามท่านก็ผลัดกันตรวจอาการของน้องสาวของเขาเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว "พวกข้าทั้งสามตรวจอาการของคุณหนูแล้ว เห็นพ้องต้องกันว่าอาการของคุณหนูไม่มีสิ่งใดน่ากังวลเพียงแค่พักผ่อนให้ดีสักสองสามวันร่างกายก็จะกลับมาแข็งแรงแล้วขอรับ ข้าจะเป็นผู้จัดตำรับยาบำรุงร่างกายให้คุณหนูเอง คุณชายส่งคนตามข้าไปเอาที่ร้านหมอของข้าได้เลย" หนึ่งในหมอที่ดูจะเป็นผู้มีอายุมากที่สุดในสามคนเป็นผู้เอ่ยบอกอาการแก่เขาและภรรยา"ข้าเข้าใจแล้วท่านหมอ ขอบคุณพวกท่านทั้งสามมาก ข้าจะให้คนของข้าไปส่งพวกท่านและไปเอาเทียบยาพร้อมกันเลย" หลิวเค่อเอ่ยพบบอกท่านหมอทั้งสามอย่างอารมณ์ดี เมื่อครู่ที่รู้ว

ตอนที่ 36ผู้อยู่เบื้องหลังหลายวันที่ผ่านมาเขาสั่งให้กู่เหอตามหาตัวคนร้ายที่อยู่เบื้องหลังเด็กผู้ชายที่ขายดอกไม้นั่น แล้วก็พบแล้วว่าเป็นใคร วันนี้เขาจึงต้องมาเยือนสกุลเวินที่ไม่เคยคิดอยากจะมาเยือนเลยสักครั้ง"พี่อวี้ ข้าต้องขออภัยด้วยที่ปล่อยให้ท่านรอเสียนาน" เวินหยวนจือที่เพิ่งก้าวเข้ามายังห้องโถงรับรองของจวนตนเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม"แม่นมของเจ้าล่ะ นางอยู่ไหน" อวี้หนานไห่ ไม่สนใจคำพูดของสตรีผู้หนึ่งที่เหมือนโตมาด้วยกัน เขาเอ่ยถามถึงสิ่งที่ต้องการรู้และเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้เขามาที่สกุลเวินนี้"แม่นมของข้านางกลับบ้านเดิมของนางไปหลายเดือนแล้วนะเจ้าคะ พี่อวี้ท่านเหตุใดจึงได้ถามถึงนางกัน" นางทำทีเอ่ยออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ เวินหยวนจือคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าพี่อวี้จะต้องมาเพราะเรื่องของแม่นมเฉียวแน่นางเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องที่แม่นมเฉียวทำหลังจากที่เกิดเรื่องขึ้นแล้ว และแม่นมเฉียวมาบอกลานางเพื่อจะหลบหน้าไปสักพักแม้นางจะไม่ชอบใจเวลาเห็นแม่นางหลิวอยู่กับพี่อวี้แต่นางก็ไม่เคยคิดร้ายถึงขั้นต้องการให้แม่นางหลิวผู้นั้นตายเลยจริง ๆ "ข้าเพิ่งจะรู้ว่าเจ้าเองก็โกหกเป็นด้วย บอกที่อยู่ของแม่นมผู้นั้นมา

ตอนที่ 38ไม่อยากบอกลา“ในเมืองเป่ยจู เจ้าคงเป็นบุรุษที่น่าอิจฉาที่สุด”“ทำไมเจ้าถึงกล่าวเช่นนี้” เขาถามออกมาอย่างไม่เข้าใจนัก เมื่ออยู่ ๆ นางก็เอ่ยขึ้นมาซะอย่างนั้น“รอบตัวเจ้า มีสตรีงดงามมากมายรายล้อมอยู่ บุรุษใดบ้างจะไม่อิจฉา” นางเอ่ยตอบเขา ก่อนจะพยักพเยิดไปทางที่เหล่าแม่นางจากหอหยวนหมิงรวมตัวเตรียมพร้อมจะลงเรืออยู่"ข้าไม่เคยสนใจพวกนาง" เขาตอบไปในทันที"เป็นไปไม่ได้ที่บุรุษจะไม่สนใจสตรี ยิ่งสตรีแสนงามด้วยแล้ว" "เป็นไปได้ ข้านี่ไง""หากพวกนางมาได้ยินเข้าคงจะเสียใจแย่""เรื่องนั้นข้าไม่เคยคิดที่จะสนใจ" เขาเอ่ยออกมาตามความเป็นจริง ในชีวิตเขามีสตรีที่เขาจะให้ความสนใจเพียงแค่สามคนก็พอแล้ว แค่ ท่านแม่ น้องสาว และนางเท่านั้นไม่นานผู้ดูแลหอหยวนหมิงผู้ที่เคยขวางไม่ให้นางเข้าไปในหอก็เข้ามาหา"คารวะนายน้อยอวี้ คารวะคุณหนูหลิว" เจ๋อเหนียงเอ่ยขึ้นก่อนจะโค้งให้คนทั้งคู่"แม่นางเจ๋อเหนียง พวกเราพบกันอีกแล้วนะ" นางเอ่ยทักขึ้นพร้อมรอยยิ้มเป็นมิตร "ครั้งก่อนเป็นข้าไม่รู้ความ จึงได้กระทำการล่วงเกินคุณหนู ข้าต้องขออภัยด้วยนะเจ้าค่ะ" นางรู้ดีว่าตนควรขออภัยคุณหนูตรงหน้า อีกทั้งไม่ควรจะทำอะไรที่เป็นก