บททั้งหมดของ ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ: บทที่ 111 - บทที่ 120

“เช่นนั้นข้าควรเรียกเจ้าว่า” นางยังเด็กนัก เหตุใดถึงได้แต่งงานเสียแล้วล่ะ สีหน้าของโหย่วหย่งอี้แลดูเจ็บปวดเล็กน้อย ไม่คิดว่าแม่นางน้อยผู้นี้จะมีสามีเสียแล้ว นางยังเด็กอยู่แท้ ๆ เด็กเกินไปจริง ๆ “เรียกข้าว่าซือซือก็ได้เจ้าค่ะ คุณชายรองข้าศึกกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ ข้าใช้ยาล้างแผลชนิดพิเศษ ทำใ

“พวกเขาไม่อยากไปเมืองเว่ย์ เลยตามคนอื่น ๆ ไปลี้ภัยแถวนี้ก่อน ข้าเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรเหมือนกัน” “ไม่เป็นไรเจ้าค่ะท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน ข้ารู้อยู่แล้วว่าบางคนไม่ได้อยากไปเมืองเว่ย์” เซี่ยซือซือมองเขาอย่างเห็นใจ คนที่อยู่มีกลุ่มของนางครบทุกคน มีเพียงคนของกลุ่มท่านหมออวี่ กับกลุ่มของผู้ใหญ่บ้า

“ไม่ได้ ! พวกเจ้าต้องขนไปให้หมด นึกถึงตอนไม่มีจะกินบ้างสิ” “ตามใจพวกท่านเถิด พวกข้าไม่อาจรอได้เหมือนกัน” เจียงฉีหมิงหมดความอดทนแล้วจริง ๆ เขาหันหลังเดินตามกลุ่มใหญ่ไป ทิ้งคนบ้านสกุลเซี่ยไว้ด้านหลังอย่างไม่แยแส เมื่อเห็นว่าเจียงฉีหมิงไม่ยอมช่วย และไม่ยอมรอพวกเขาแล้วจริง ๆ แม่เฒ่าเ

“คุณชายรองของข้าไม่รับของกินของคนแปลกหน้า เจ้านำกลับไปเถอะ” เจียงฉีหมิงอายุสามสิบห้าปีไปแล้ว เขาย่อมผ่านโลกมานักต่อนัก มองปราดเดียวก็เข้าใจถึงเจตนาของเซี่ยฮุ่ยหนิง “แต่ว่าขนมนี่” “เจ้ากลับไปเสีย” “เอ่อ ข้า” “ไป ชิ้ง !” กระบี่ในมือถูกชักออกมา “เจ้าค่ะ

“อาการข้าดีขึ้นมากแล้วล่ะ เพียงแต่ยังออกแรงหนักไม่ได้” โหย่วหย่งอี้ยอมดื่มยาต้มแต่โดยดี เขาอยากหายขาดเป็นปลิดทิ้งเสียเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ “ท่านหมออวี่บอกว่าแผลของคุณชายรองดีขึ้นมากแล้ว แต่ยังต้องใส่ยาเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกวันอยู่นะขอรับ” “ท่านลุงหลูไม่ต้องเป็นห่วงข้าหรอก ท่านออกไปตรวจดู