All Chapters of อ้อนรักเจ้าลูกหมู: Chapter 21 - Chapter 30

ลี่ชิงมองสิ่งของในกล่อง มีกระดาษลายมือลี่ชิงอยู่หลายแผ่น ลายมือของลี่ชิงคนเก่า วิญญาณป้าสมหญิงในร่างลี่ชิงคลี่กระดาษออกดูทีละแผ่น กระดาษถูกเย็บติดกันมัดด้วยเชือก ทำเป็นเหมือนสมุดบันทึก มันเป็นข้อความลายมือลี่ชิง ภาษาเขียนบ่งบอกได้ว่าลี่ชิงเป็นคนความรู้ต่ำ ซึ่งมันก็ไม่ได้แปลกอะไรกับสตรียุคนี้ คุณหนูบางจวนไม่ยอมเรียนหนังสือ หรือหากเป็นลูกอนุหรือลูกชาวบ้านก็ไม่มีโอกาสเรียน ตัวอักษรเขียนไว้บนกระดาษปึกหนา เรื่องราวร้อยเรียงเย็บเป็นปึกหนาเหมือนเป็นไดอารี่บอกเล่าเรื่องราวของลี่ชิงกับแม่ทัพเหวินซู ในกระดาษมีข้อความกล่าวถึงเฉินเซียวหลางบ้างเล็กน้อย ลี่ชิงเขียนวันที่กำกับไว้ทุกแผ่น แต่ละแผ่นเหมือนฉากเรื่องราวที่เกิดขึ้นแม่ของนางเป็นเพียงอนุตระกูลลี่ เมื่อมารดาของลี่ชิงตาย ลี่ชิงถูกขายออกจากจวน บิดาของลี่ชิงเป็นขุนนางระดับล่าง ไม่ได้เป็นผู้ขายลี่ชิงออกจากจวน แต่คนที่ขายลี่ชิงให้หอนางโลมคือฮูหยินของบิดา ในกระดาษเขียนไว้ว่าบิดาของนางป่วยหนักจนแทบกลายเป็นผู้ป่วยติดเตียงลี่ชิงถูกขายเข้าไปอยู่ในหอนางโลม แม่เล้าบังคับให้นางรับแขก แต่ลี่ชิงขัดขืน ถูกส่งไปทรมาน ถูกแม่เล้า

เหวินซูรีบรุดมาเข้าเฝ้าพระสนมเฟยฉาง เสด็จอาหญิงผู้มีตำแหน่งสนมกุ้ยเฟยคนโปรดแห่งองค์ฮ่องเต้ ร่างกายสูงใหญ่แต่งกายชุดลำลองสีทองขลิบดำ ไม่ได้หรูหราอย่างเต็มพิธีการอย่างที่ควรจะเป็น เหวินซูสนิทกับเสด็จอาหญิงเฟยฉาง จนแทบเรียกได้ว่าเป็นมารดาคนที่สองของเขา “คารวะเสด็จอาหญิงพ่ะย่ะค่ะ” เหวินซูยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้รับสาส์นจากพญาเหยี่ยวทอง ในสาส์นเขียนเพียงว่าเรื่องขอพระราชทานราชโองการเรียบร้อยดี พระสนมเฟยฉางเงยหน้าจากกู่เจิง นางแย้มยิ้มมองหน้าหลานชายสุดรักอย่างล้อเลียน “พอใจราชโองการหรือไม่” ก่อนหน้านี้เหวินซูเข้ามาปรึกษาเสด็จอาหญิง เขาเล่าเรื่องทุกอย่างให้เสด็จอาฟัง ปรึกษาว่าควรทำอย่างไรดี “ระดับนักปราชญ์หญิงอันดับหนึ่งเช่นเสด็จอาย่อมคิดการได้รอบคอบยิ่ง ขอบพระทัยเสด็จอาอย่างสูงพ่ะย่ะค่ะ” “เหวินซู อาเข้าใจความรู้สึกของเจ้าดี อีกทั้งเจ้าเองก็เป็นคนดื้อรั้น หากไม่ได้แต่งกับสตรีนางนี้ เจ้าคงวิ่งหนีไปบวชในอารามเสียกระมัง” “แล้วองค์ฮ่องเต้มิขัดข้องหรือพ่ะย่ะค่ะ” “เรื่องที่เจ้าอยากพิสูจน์โลหิตเด็กท

ลี่ชิงเรียกสาวใช้มาสั่งการให้ห้องครัวทำอาหารพิเศษมาเพิ่ม สกุลเฉินมีแขก (ไม่ได้รับเชิญ) คือแม่ทัพเหวินซูมาเยือนถึงถิ่น ถึงเวลารับประทานอาหารเย็นพอดี เหวินซูช่างมาได้เวลายิ่งนัก อาหารหลายอย่างถูกยกมาวางเต็มโต๊ะ มีขาหมูน้ำแดงที่ลี่ชิงทำไว้ตั้งแต่ยามเหม่ากำลังนุ่มเปื่อยได้ที่ ผัดผักรวม แกงเขียวหวาน ปอเปี๊ยะสดเนื้อปู ไก่ตุ๋นเยื่อไผ่ และเครื่องเคียงเป็นผักดองอีกสองสามชนิด อาหารทุกชนิดล้วนส่งกลิ่นหอมจนน้ำลายสอ “เชิญท่านแม่ทัพทานข้าวด้วยกันก่อน” ลี่ชิงเชิญเหวินซูทานอาหาร “ขอบใจเจ้ามาก” เหวินซูหันไปทำสายตาหวานเชื่อมใส่ลี่ชิง “นี่ของโปรดเจ้า” เฉินเซียวหลางคีบไก๋ตุ๋นให้ลี่ชิง เป็นการแทรกกลางสายตาหวานเชื่อมของเหวินซูที่มัวแต่มองลี่ชิงจนแทบไม่แตะต้องอาหาร ลี่ชิงตักขาหมูน้ำแดงให้เหวินซู และตักให้เฉินเซียวหลางเช่นกัน นางพุ้ยข้าวกินอย่างอารมณ์ดี มือเรียวใช้ช้อนตักน้ำแกงไก่ตุ๋นให้บุรุษทั้งสอง บริการคนหล่อถือเป็นความสุขใจยิ่ง “อร่อยมาก” เหวินซูเอ่ยชม “เป็นอาหารสูตรของข้าเอง ขาหมูน้ำแดงข้าทำขายที่ร้านด้วย นอกจากขนมเค้กที่ขาย

เสด็จอาหญิงเรียกแม่ทัพเหวินซูมาเข้าเฝ้าองค์ฮ่องเต้ พระองค์ประทับอยู่กับเสด็จอาหญิงที่ตำหนักซูเหวียน “ถวายพระพรฝ่าบาท ทรงพระเจริญหมื่นปีพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพเหวินซูคารวะองค์ฮ่องเต้ “ไม่ต้องมากพิธี เจิ้นเพียงอยากมอบทองคำ แพรพรรณ สินทรัพย์โฉนดที่ดินเล็กน้อยให้เป็นรางวัลทำศึก” “ท่านมอบให้หลานชายข้าอย่างเป็นทางการแล้ว ต่อหน้าเหล่าขุนนางในท้องพระโรง ยังต้องให้สิ่งใดอีก” พระสนมเฟยฉางคลอเคลียใบหน้างามไปบนไหล่องค์ฮ่องเต้ ท่วงท่าออดอ้อนราวกับแมวน้อย “เพียงทรัพย์สินเล็กน้อย กับโฉนดร้านค้าในย่านค้าขาย ลี่ชิงว่าที่ฮูหยินเจ้าชอบค้าขายไม่ใช่รึ ขนมประหลาดที่เรียกว่าขนมเค้กนั่นก็รสเลิศยิ่งนัก สมควรขยายร้านค้าให้นางเสียหน่อย” องค์ฮ่องเต้กล่าวอย่างอารมณ์ดี พระองค์ทรงแต่งกายชุดลำลองสีดำปักดิ้นทองคำลายมังกร มือหนาเรียวยื่นของพระราชทานให้กับแม่ทัพเหวินซู “ขอบพระทัยฝ่าบาท” “สัปดาห์หน้าจะมีการพิสูจน์เลือดบุตรของเหวินซู ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ หากเด็กทั้งสองเป็นบุตรเหวินซู ย่อมหมายถึงข่าวดีต่อตระกูลหม่อมฉันด้วย” พระสนมเฟยฉางลุกขึ้นคารวะองค์ฮ่องเต้

ยามเหม่า ณ จวนสกุลเฉิน บ่าวไพร่สาวใช้ในจวนสกุลเฉินคึกคักตั้งแต่ต้นยามเหม่า ฟ้ายังไม่ทันสางดีเสียด้วยซ้ำ ทุกคนวิ่งวุ่นกันจ้าละหวั่น สาวใช้ตระเตรียมอาภรณ์งดงามและเครื่องประดับให้ฮูหยินน้อยอย่างสมฐานะ อาภรณ์ไหมตัวนอกถูกส่งมาจากจวนแม่ทัพเหวินซู พร้อมเครื่องประดับทำจากปะการังแดง ฮูหยินใหญ่เลือกเครื่องประดับผมให้ลี่ชิง ฮูหยินใหญ่หลี่เฟยปักปิ่นทำจากทับทิมบนมวยผมของลี่ชิง “เจ้างามมากลี่ชิง” “ขอบคุณท่านแม่เจ้าค่ะ” “วันนี้ผลจะเป็นอย่างไร พวกเราคงต้องยอมรับความจริง” ฮูหยินใหญ่แววตาหม่นเศร้า เมื่อนึกถึงผลตรวจพิสูจน์โลหิตเด็กน้อยทั้งสอง หากเป็นบุตรแม่ทัพเหวินซูจริง สกุลเฉินต้องคืนทั้งแม่ทั้งลูกให้กับเหวินซูตามราชโองการ เฉินเซียวหลางมองลี่ชิงแต่งกายอย่างงดงาม ผิวขาวอมชมพูตัดกับอาภรณ์ไหมสีส้มแดง เครื่องประดับเข้าชุดขับเน้นความงามของผิวพรรณสตรีตรงหน้า เฉินเซียวหลางถึงกับลืมหายใจเมื่อเห็นลี่ชิงเดินออกมาหน้าเรือน หลากหลายความรู้สึกถาโถมเข้ามาในห้วงอารมณ์ ทั้งกลัวสูญเสียนางกับลูกไป ทั้งรู้สึกโดดเดี่ยวอ้างว้าง เมื่อนึกถึงความเป็นจริงที