All Chapters of ดีไซเนอร์สาวทะลุมิติมาเปิดร้านเสื้อผ้าในปี 1980: Chapter 21 - Chapter 30

ฉินเสี่ยวหรานทุ่มเทเวลาให้กับร้านเสื้อผ้าของเธอโดยมีเว่ยเซียวคอยช่วยเหลือและรับส่งเวลาไปทำงานรวมถึงเวลาเลิกงาน เธอไม่รู้ว่าเขาสามารถไปทำงานช้าและเลิกงานเร็วได้อย่างไร แต่เขาคงมีวิธีที่ไม่เอาเปรียบคนอื่น ไม่อย่างนั้นพ่อของเธอคงจะพูดอะไรบ้างแล้วแต่ถึงฉินเสี่ยวหรานจะทุ่มเทให้กับร้าน แต่ว่าเธอไม่ลืมเว่ยเซียวคนที่ช่วยเหลือเธอมาตลอด เมื่อไหร่ก็ตามที่เขามาหา ฉินเสี่ยวหรานจะพยายามทำตัวให้ว่างเพื่อที่จะไม่ให้เขาต้องมานั่งรอนานนัก“เสี่ยวหราน เสื้อผ้าที่ตัดเย็บสัปดาห์ที่แล้วตอนนี้ขายได้ทั้งหมดแล้วนะ ฉันคิดว่าจะเอาเสื้อผ้าที่จะขายพรุ่งนี้ขึ้นมารอก่อน ร้านจะได้ไม่โล่งจนเกินไป” ยวี่ฉินที่เป็นผู้จัดการร้าน ตรวจสอบความเรียบร้อยของร้านเข้ามาภายในห้องเพื่อบอกกล่าวฉินเสี่ยวหรานพยักหน้า “เอาตามที่พี่คิดว่าดีเลยค่ะ ช่วงนี้ฉันคงไม่ได้ลงไปหน้าร้านบ่อย ๆ มีลูกค้าหลายคนที่เจาะจงว่าต้องการฝีมือของฉันในการตัดเย็บ” เพราะในแต่ละวันมีคิวลูกค้าไม่ต่ำกว่าสามคิว ซึ่งสองคิวแน่นอนว่าต้องเป็นฝีมือพนักงานในร้าน แต่อีกคิวลูกค้าต้องการให้เธอเป็นคนตัดเย็บให้“พรุ่งนี้เซียวมี่ขอลาพักหนึ่งวันนะคะ รู้สึกไม่สบายตัวกลัวจะเป็น

หลังพูดคุยเรื่องหมั้นหมายกันเอาไว้ ไม่กี่วันต่อมาก็มีการจัดพิธี แต่ว่าเป็นการทำพิธีเพียงคนสนิทเท่านั้น เหล่าคุณนายและสามีหลายคนต่างมาร่วมงานเป็นสักขีพยานฉินเสี่ยวหรานยังคงทำกิจวัตรประจำวันเป็นปกติ หลังทำพิธีเสร็จเธอก็ออกไปทำงานที่ร้านทันที ตั้งแต่มีแพลนจะเปิดรับพนักงานในร้านเพิ่ม ทุกคนก็ฝึกฝนหน้าที่ของตัวเอง และสองสามวันมานี้ก็มีการคัดเลือกคนเข้ามาทำงานบ้างแล้ว พนักงานทั้งหมดที่รับมาใหม่มีสิบสองคน แบ่งไปตัดเย็บห้าคน ดูแลเรื่องเสื้อผ้าสามคน และที่เหลือเป็นผู้แนะนำชุดให้กับลูกค้ายวี่ฉินเห็นเจ้านายเดินเข้าร้านก็รีบนำรายชื่อลูกค้าขึ้นไปหา "ตอนนี้มีลูกค้าจองคิวตัดเย็บยาวนานถึงหนึ่งร้อยห้าสิบคิว จริง ๆ ยังมีลูกค้าที่ต้องการจองคิวเอาไว้อีก แต่ฉันให้หยุดจองเอาไว้ก่อน เพราะอยากปรึกษากับเธอก่อน""ตอนนี้พวกเราตัดเย็บชุดห้าคิวต่อเดือน แต่ต่อจากนี้อย่างน้อยคงได้เดือนละสิบคิว ตอนนี้ปิดรับคิวไปก่อนก็ได้ค่ะ รอส่งงานลูกค้าหมดค่อยเปิดรับคิวใหม่ จะได้มีเวลาเตรียมชุดอีกด้วย" ฉินเสี่ยวหรานบอกเพราะต่อจากนี้เธอคงไม่ได้เข้ามาตัดเย็บชุดใหม่ได้ทุกเดือน จึงวางมือให้พนักงานในร้านช่วยทำ และที่ร้านยังต้องการคนอ

เว่ยเซียวใช้วันลาพักร้อนถึงสิบวันเพื่อพาฉินเสี่ยวหรานที่อยากไปซื้อม้วนผ้ารวมถึงใช้เวลาด้วยกันที่ต่างมณฑล จริง ๆ เขาอยากลาเป็นเดือนด้วยซ้ำ แต่ฉินเสี่ยวหรานอยากให้เขาใช้วันลาที่เหลือในช่วงสิ้นปีด้วยกันมากกว่าถึงจะบอกว่าไปต่างมณฑล แต่ฉินเสี่ยวหรานก็ไม่ได้มีแพลนว่าจะไปมณฑลไหน และกลัวว่าจะใช้เวลาไม่คุ้ม ฉินเสี่ยวหรานถึงเลือกไปมณฑลข้าง ๆ ที่ได้ยินว่ามีม้วนผ้าหลากหลาย"แวะร้านอาหารก่อนก็ได้ค่ะ พวกเราค่อยถามพนักงานในร้าน" ฉินเสี่ยวหรานบอกคนรักของเธอที่ขับรถอยู่อีกฝ่ายพยักหน้าก่อนวนหาที่จอดรถยนต์ "ที่นี่เจริญกว่าอำเภอของพวกเรามาก มีโรงงานหลายโรงงาน ไหนจะร้านค้าที่มีลูกค้าเข้าออก""ใช่ค่ะ แต่ละที่ย่อมแตกต่างกันไป อำเภอของพวกเราช่วงนี้ก็เริ่มมีคนมาเยอะแล้ว" โดยเฉพาะลูกค้าที่มาตัดเย็บเสื้อผ้าร้านหรานหลิง ทำให้ร้านค้าอื่น ๆ พลอยได้รับผลประโยชน์ไปด้วยฉินเสี่ยวหรานเดินนำคนรักของเธอเข้าไปในร้านอาหารที่คิดว่าเป็นร้านอาหารดัง เพราะมีลูกค้าเดินเข้าออกอยู่ตลอดเวลา ไหนจะป้ายประกาศ หนังสือพิมพ์ และภาพถ่ายขาวดำอีก บ่งบอกได้ว่าที่นี่เคยเป็นร้านที่ถูกสื่อให้ความสนใจ อาจจะรวมถึงตอนนี้ด้วยก็ได้"หมูตุ๋นน้ำแด

จัดการเรื่องของที่ต้องการหมดแล้ว วันนี้ฉินเสี่ยวหรานกับเว่ยเซียวจึงลงมารับประทานอาหารมื้อเช้าที่ด้านล่างของโรงแรม ราคาอาหารของที่นี่แพงแต่พอมีส่วนลดลูกค้าที่เข้าพักก็ถือว่าเหมาะสมฉินเสี่ยวหรานยังคงถามหาสถานที่กับคนของที่นี่ "ขออภัยค่ะ พวกเราเป็นคนต่างถิ่นที่เข้ามาในเมือง อยากจะรู้ว่าที่นี่มีสถานที่ท่องเที่ยวบ้างไหมคะ"ต้องบอกก่อนว่าที่นี่มีประชากรน้อยกว่ามณฑลของพวกเธอ แต่ว่าพื้นที่ดินทำกินมีมากกว่ามณฑลของพวกเธอซะอีก แถมยังเป็นย่านการค้า เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีสถานที่ท่องเที่ยวดึงดูดผู้คน แต่พวกเธอไม่รู้จัก นอกจากได้ยินเรื่องม้วนผ้าฉินเสี่ยวหรานก็ไม่ได้รู้จักที่นี่"ในเมืองไม่มีหรอกค่ะ ส่วนมากที่นี่จะเป็นร้านค้าซะส่วนใหญ่ แต่ทางโรงแรมมีสวนผักขนาดใหญ่ และยังมีรถรับส่งสำหรับลูกค้าที่ต้องการจะไปด้วยค่ะ" พนักงานสาวอธิบายอย่างกระตือรือร้น เพราะถ้าลูกค้าซื้อของกลับไปด้วยคนที่แนะนำจะได้รับส่วนแบ่งฉินเสี่ยวหรานหันมาถามคนรัก "พวกเราจะไปสวนผักกันไหมคะ หรือจะไปดูที่อื่น" ยังเหลือวันลาอีกหลายวันและเธอไม่มีความจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ต่อเว่ยเซียวพยักหน้า "ลองไปดูกันก่อนก็ได้ครับ เหมือนจะเคยได้ยินว่าส

จากตอนแรกที่คิดว่าจะเดินทางไปยังเมืองอื่นบ้าง หลังทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แต่เว่ยเซียวเห็นว่าที่นี่เป็นเมืองแห่งการค้าจึงพาฉินเสี่ยวหรานไปเรียนรู้หลายที่ ไป ๆ มา ๆ รู้ตัวอีกทีก็เป็นวันสุดท้ายที่จะได้เที่ยวเล่นก่อนกลับไปทำงานโดยส่วนตัวฉินเสี่ยวหรานมองว่าเวลาผ่านไปเร็วมาก เธอแทบไม่ทันได้ตั้งตัว อีกทั้งยังให้ความสนใจกับงานฝีมือต่าง ๆ ซึ่งจะอยู่ต่อก็คงเป็นไปไม่ได้ เนื่องจากหมดวันลาของคนรักแล้วหนี่ซุนเจ้าของโรงงานกลุ่มผลิตของชาวบ้านเดินออกมาหาหน้าโรงงาน "จะกลับกันแล้วหรือ ม้วนผ้าของเธอยังเหลืออีกสองสามลาย คิดว่าคงจะส่งได้อีกสี่วันข้างหน้า""ฉันรู้ค่ะ แต่ว่าหมดวันลาของเขาแล้วจึงต้องกลับ" ฉินเสี่ยวหรานบอกใครจะเชื่อว่าเพียงเวลาไม่กี่วันเธอจะสนิทกับเจ้าของโรงงานได้ ฉินเสี่ยวหรานมาที่โรงงานในทุกวันเพื่อดูความเรียบร้อยและถามถึงงานว่าไปถึงไหนแล้ว ซุนหนี่เป็นคนออกมารับตลอดทุกวัน จึงทำให้สนิทกัน และอีกฝ่ายก็นับฉินเสี่ยวหรานเป็นน้องสาว ส่วนฉินเสี่ยวหรานก็นับถืออีกฝ่ายเป็นพี่สาวเช่นเดียวกัน"น่าเสียดาย อีกสองวันข้างหน้าที่นี่จะมีงาน ถ้าเธอยังอยู่ก็คงชวนมา" ซุนหนี่ถอนหายใจ นาน ๆ ถึงจะเจอคนรู้ใจ อยู