Lahat ng Kabanata ng ทัณฑ์สวาทอเวจี: Kabanata 31 - Kabanata 37

"ทำไมยูถึงต้องไปบ้านหลังนั้นด้วย?" เมื่อไมเคิลเดินเข้ามาก็โดนพราวฟ้ายิงคำถามใส่ทันที"วอทส?" ไมเคิลทำหน้างง เพราะเขาไม่เข้าใจประโยคภาษาไทยที่พราวฟ้าพูดรัวๆใส่พราวฟ้าจึงถามไมเคิลเป็นภาษาอังกฤษ พร้อมกับอาการไม่พอใจเป็นอย่างมากที่เห็นไมเคิลเดินออกมาจากบ้านหลังข้างๆ"เป็นบ้านของไวท์ เลขาชัชไง ยูจำได้ไหม?ไวท์จะทำอาหารไทยให้ฉันกับยูกิน" ไมเคิลตอบกลับเป็นภาษาไทยพราวฟ้าตัวแข็งทื่อเมื่อรู้ว่าเป็นบ้านของไวท์ แปลว่าที่หล่อนมาหาไมเคิลที่นี่ เลขาของชัชก็ต้องรู้สิ เมื่อคิดได้แบบนั้นก็ยิ่งกลัว กลัวว่าไวท์จะเอาไปบอกชัชชวีร์ ชายหนุ่มที่พราวฟ้าหมายมั่นต้องการมาครอบครอง พราวฟ้าไม่รู้ว่าไวท์ลาออกมาแล้ว แต่ทำไมแม่เลขานั่นถึงต้องทำอาหารให้ไมเคิลกินด้วยล่ะ คิดจะอ่อยไมเคิลอีกคนล่ะสิ จะจับปลาสองมือเลยทีเดียว หึ! ไม่มีทางซะหรอก"แล้วทำไมไวท์ต้องทำอาหารให้ยูกิน ไอไม่เข้าใจ" พราวฟ้าถามต่อ"และฉันก็ไม่อยากกินอาหารที่ยายนั่นทำ แอม นอท โอเค " พูดเสร็จก็เบือนหน้าหนี ไมเคิลรู้ว่าพราวฟ้าเป็นคนงี่เง่าเอาแต่ใจตัวเองมาก เขารีบเข้าไปกอด ปลอบ เพื่อให้หญิงสาวคลายความโกรธ"โอะ! ขอโทษค่ะ" ไวท์พูดแทรกขึ้น เมื่อเห็นทั้งสองกอด

"คุณชัชพูดแบบนี้ทำไมคะ? มันไม่ดีเลย คุณอาจจะเสียใจเรื่องคุณพราวฟ้า ก็เลยเสียสติไปหรอคะ" ไวท์ไม่อยากเชื่อเลยว่าเขาคิดอย่างที่พูด"ทำไมล่ะ เธอไม่เชื่อที่ฉันพูดหรอ?" ทำเสียงเศร้า ทำหน้าเศร้า"ค่ะ ฉันไม่เชื่อ ฉันจะโทรให้รถมารับคุณ เพราะฉันไม่อยากให้คุณอยู่ที่บ้านฉันนานเกินไป มันจะเป็นตราบาป"พูดจบก็เดินหนีไป"เดี๋ยวสิไวท์! ฟังฉันก่อนได้ไหม ฉันพร้อมยอมรับผิดทุกอย่าง อะไรก็ตามที่ฉันทำไป โดยไม่คิด ให้โอกาสฉันนะ" ชัชชวีร์วิงวอน"ปล่อยค่ะ! อย่ามาจับฉัน เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน อย่ามาทำแบบนี้" ไวท์ขึ้นเสียงใส่ เอาล่ะไวท์ ทำใจให้เข้มแข็ง คิดถึงความใจร้ายที่เขาทำเราก่อน ห้ามใจอ่อน และห้ามกลับไป ห้ามกลับไปเป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ของเขาอีกต่อไป"ไวท์ ฉันผิดที่รู้ตัวช้า แต่เธอจะไม่ให้โอกาสฉันเลยหรอ ในท้องของเธอก็ลูกฉัน เธอจะปล่อยให้ลูกเกิดมาไม่มีพ่อได้หรอ" ชัชคิดว่าไวท์น่าจะห่วงตรงเรื่องนี้จึงยกขึ้นมาอ้าง"ฉันเคยถามคุณแล้วเรื่องลูก เคยให้โอกาสเป็นพ่อตั้งหลายครั้ง แต่ทุกครั้งคุณปฏิเสธมันเอง แล้ววันนี้คุณจะมาเรียกร้องหาสวรรค์วิมานอะไร" ไวท์พูดอย่างเหลืออด ซึ่งมันก็จริงอย่างที่ไวท์พูดแหละ ตอนน

เช้าวันนี้ไวท์มองออกไปหน้าประตูก็พบแค่ความว่างเปล่า ไม่เข้าใจความรู้สึกตัวเองเหมือนกัน ว่าจะสบายใจดีหรือเศร้าดี เอาเถอะ! ในเมื่อตัดสินใจไปแล้วก็ให้มันจบแบบนี้แหละ แต่ชัชชวีร์ก็ยังคงไม่ไปไหน แอบอยู่ในบ้าน แอบมองลอดผ่านช่องรั้ว เขาเป็นห่วงไวท์กับลูก แต่ก็ไม่อยากทำให้ไวท์อึดอัดใจหรือโมโห เพราะกลัวส่งส่งผลต่อลูก เขาจึงเลือกที่จะแอบมองอยู่ตรงนี้ เขาทำได้แค่นี้จริงๆ ชัชชวีร์เศร้า แต่พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล เขาบอกตัวเองว่าต้องเข้มแข็งด้านไวท์เองก็พยายามไม่คิดถึงพี่ชัช หล่อนพยายามหากิจกรรมที่หลากหลายทำเพื่อจะได้ไม่ฟุ้งซ่านถึงชัชวันนี้ชัชชวีร์เข้าบริษัท ตอนขากลับเขาให้คนขับรถมาส่งหน้าบ้าน พอดีกับที่ไวท์เดินออกมาจากบ้าน จึงเจอเข้ากับชายหนุ่มพอดี หล่อนเลยถึงบ้างอ้อ ว่าที่ผ่านมาชัชไม่เคยไปไหนไกลเลย หล่อนรู้สึกโกรธ โกรธแบบไม่มีเหตุผล เหมือนโดนหลอกว่าจะไปแต่จริงๆแล้วยังอยู่ นี่ชัชแอบมองหล่อน สังเกตอยู่ตลอดเวลาสินะ ชัชสบสายตาเข้ากับไวท์พอดี เขารู้สึกผิด คิดว่าไวท์ต้องโกรธเขาแน่ๆ รู้สึกร้อนรนใจ เห้อ! จากที่จะค่อยๆดีขึ้น ก็กลัวว่าอาจจะแย่ลง กลัวหล่อนจะหนีหายจากเขาไป ชัชจึงเดินคอตกเข้าบ้าน เก็บตัวเ