บททั้งหมดของ องค์หญิงบรรณาการผู้ถูกลืมเลือน: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่11ทัพของทหารแคว้นจ้าวหลายแสนเดินทัพเคลื่อนตัวห่างออกจากเมืองหลวงแคว้นเว่ย เหลือไว้เพียงฝุ่นที่ล่อลอยในอากาศทหารที่ยืนประจำบนกำแพงยืนดูภาพเล่านั้นเงียบด้วยความรู้สึกโล่งใจ มีราชทูตเข้าประตูเมืองมาเจรจาน่าจะเป็นเรื่องของบรรณการที่ต้องส่งไปยังแคว้นจ้าวนอกเหนือจากการส่งมอบองค์หญิง แต่แบบนั้นทุกชีวีวิตก็รู้สึกเบาใจ ไม่มีผู้ใดอย่างสูญเสียสมาชิกในครอบครัวจ้าวหยุ่นหลงนั่งอยู่บนหลังอาชาสีดำขลับเขานำทหารกว่าหนึ่งหมื่นรุดหน้าไปก่อน หลังจากทานอาหารเสร็จก็สั่งเคลื่อนทัพกลัับแคว้น เรื่องอื่นๆ ปล่อยให้คณะทูตจัดการ ร่างสู.ใหญ่ในชุดเกาะสีทองเอี้ยวตัวมองรถม้าคันใหญที่รังอยู่ท้ายขบวน กวนเสี่ยวถง เมื่อรู้แน่ชัดแล้วว่านางคือทายาทตระกูลมู่หรง หากไม่อยากให้มีเรื่องราวผิดพลาดเช่นมารดาของนาง เขาคงไม่อาจร่วมหอกับนางได้ จนกว่าปราณของนางจะตื่น ไม่เช่นนั้นทุกสิ่งอย่างที่เขาทำมาทั้งหมดต้องพังเมื่อนานมาแล้ว แม้คนในยุทธภพจะใช้พลังภายในได้ แต่ก็ยังมีผู้ที่สามารถใช้พลังปราณได้ พลังนั้นเกิดจากแก่นที่อยู่ภายในกาย สามารถความคุมธาตุทั้งสี่ได้ คือ ดิน น้ำ ลม ไฟ แต่เหนือจากพลังปราณเหล่านั้นแล้วยังมีปราณวิเศษที่อยู่

บทที่13ไป๋ลู่มองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาริษยา ทุกครั้งที่รัชทายาทออกศึกเป็นนางที่ยืนอยู่แถวหน้าสุด เป็นเพียงสตรีเดียวที่จ้าวหยุ่นหลงเอ่ยคำร่ำลาก่อนเดินทาง แต่วันนี้ที่ตรงนั้นกลับถูกผู้อื่นครอบครอง วันที่จ้าวหยุ่นหลงกลับมานางสู้อุตส่าห์แต่งกายงดงามมายืนรอต้อนรับที่ประตูทางเข้าเมือง แต่เขาไม่ได้กลับมาเพียงลำพัง ยังพาองค์หญิงจากแคว้นเว่ยกลับมาด้วยที่ผ่านมารัชทายาทไม่เคยรับสตรีนางใดเข้าวัง หลับนอนกับเหล่านางคณิกาเพราะสตรีเหล่านั้นหลังจบคืนกับรัชทายาทแล้วต้องดื่มน้ำแกงไร้บุตร ไป๋ลู่กำหมัดแน่น ตั้งแต่กลับมาจ้าวหยุ่นหลงก็มาพักที่จวนของนาง แต่กลับใช้เวลาอยู่ที่เรือนนอนขององค์หญิงแปดทุกค่ำคืน ไม่มีคำสั่งให้ต้มน้ำแกง ไป๋ลู่ยิ้มเย็นการที่องค์หญิงแปดมาพักที่จวนของพี่ชายนางก็มีข้อดี โชคดีที่ข้าคนนี้ไหวพริบดี จึงแอบให้แม่ครัวต้มน้ำแกงที่ว่านั้นเอาไว้แล้ว กลับจวนวันนี้ข้าจะให้คนเอาไปให้องค์หญิงดื่ม มีเพียงข้าไป๋ลู่ผู้นี้เท่านั้นที่เหมาะสมจะให้กำเนิดบุตรหรือธิดาคนแรกของจ้าวหยุ่นหลง หากบุตรของข้าได้รับการถ่ายทอดพลังเหล่านั้นมา จ้าวหยุ่นหลงต้องมองเห็นความสำคัญของข้า“เฮอะ ข้าก็หลงนึกว่านางมีดีอะไร รัชท

บทที่15กวนเสี่ยวถงเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดสีดำปักด้วยดอกมู่ตันสีขาวออกมาเปลี่ยน ไม่ลืมหยิบชุดสีเขียวสดใสออกมาด้วย นางไม่เคยลืมชุดใหม่ชุดแรกที่จ้าวหยุ่นหลงให้คนไปหาซื้อมานางให้นางสวมใส่ ชุดสีเขียวค่อยๆเปลี่ยนกลายเป็นเปลวไฟ ก่อนจะไหม้กลายเป็นเถ้า จำสภาพไม่ได้ว่าเดิมเคยเป็นสิ่งใดร่างบางมองกองเถ้าที่เคยเป็นชุดโปรดของตน ก่อนจะปรายตามองไปรอบๆห้องนอน กวนเสี่ยวถงทรุดกายลงนั่งหน้ากู่เจิง เปลวไฟมากมายค่อยๆกลืนกินแผ่นไม้ในเรือนลุกลามไปเรื่อยๆ จากไฟดวงเล็กกลายลูกไฟดวงใหญ่ จนกลายเป็นเปลวเพลิงลุกท่วมไปทั้งเรือนนอน ควันสีขาวลอยฟุ้งออกมาจากเรือนนอนขององค์หญิงแปดของแคว้นเว่ยยามโฉ่ว (01.00 - 02.59 น.) ผู้คนมากมายในเมืองหลวงต่างยังพากันหลับไหล แต่จวนแห่งหนึ่งกลางเมืองหลวงบ่าวรับใช้กำลังโกลาหลแตกตื่น“ไฟไหม้!”“ไฟไหม้!”“เรือนนอนขององค์หญิงแปดไฟไหม้ “เสียงบ่าวรับใช้ตะโกนระงม เปลวไฟแดงฉ่าลุกโชติช่วง ไฟกำลังไหม้เรือนนอนขององค์หญิงแปด องค์หญิงบรรณาการที่ถูกส่งมาจากแคว้นเว่ย พระองค์เพิ่งเดินทางมาถึงแคว้นจ้าวเพื่อมาแต่งงานกับองค์รัชทายาทบ่าวรับใช้ชายหญิงต่างพากันช่วยคนละไม่ละมือ บางคนถือถังไม้ บางคนหายน้ำ

บทที่17ร่างอ้อนแอ่นก้าวขึ้นสู่รถม้า ตากลมโตหันไปมองกลุ่มหมอกควันไฟที่ลอบฟุ้งอยู่เต็มท้องฟ้าจนก้อนเมากลายเป็นสีเทาหม่อน เพลิงไหม้จวนตระกูลไป๋คงเป็นที่กล่าวถึงไปอีกนานกวนเสี่ยวถงมอบตั๋วเงินให้จางลี่เพื่อไปหาซื้อรถม้าและหนังสือออกจากเมืองหลวง แม้จะพึ่งพบกันแต่กวนเสี่ยวถงมั่นใจว่าไว้ใจจางลี่ได้ จางลี่ก็ไม่ต่างจากนางอยากหนีไปจากสังคมห่วยๆแบบนี้ ชายที่กดสตรีเอาไว้เป็นเพียงแค่เครื่องมือผลิตลูก “ช้าก่อน หยุดรถม้าก่อน” “มีเรื่องอะไรเจ้าค่ะ หนังสือไม่ถูกต้องหรืออย่างไร” กวนเสี่ยวถงถามออกมาจากรถม้า อีกไม่กี่จั้งก็จะพ้นประตูเมืองหลวงแล้ว นางกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ “หามิได้ แต่ขบวนของรัชทายาทกำลังจะถึงประตูเมือง ข้าอยากให้รถม้าของคุณหนูหลีกทางให้รัชทายาทผ่านไปก่อนเท่านั้น” นายทหารอ่านหนังสืออนุญาตผ่านทางแล้วถูกต้อง แต่ให้รถม้าเคลื่อนออกไปตอนนี้จะขวางทางขบวนของรัชทายาทกวนเสี่ยวถงหันไปสบตาจางลี่ที่นั่งอยู่ในรถม้าด้วยกันผ่อนลมหายใจออกมาคำโต ก่อนจะให้จางลี่ตะโกนบอกคนขับรถม้าให้หลบข้างทางเสียงฝีเท้าม้าหลายพันตัวดังเข้ามาเรื่อย จนรู้สึกได้ว่าพื้นแผ่นดินที่รถม้าของนางจอดอยู่สั่นสะเทือน มือบางเอื้อม

บทที่19หลังจากเหตุการณ์วันนั้นก็ผ่านล่วงเลยมาเกือบสามเดือนแล้ว อีกไม่กี่วันกวนเสี่ยวถงก็จะอายุครบ 18 ร่างกายสมบูรณ์ย่างเข้าสู่วันเจริญพันธุ์ รถม้ามุ่งหน้าเข้าสู่แคว้นเว่ย นางไม่ได้เร่งร้อนรีบเร่งค่ำที่ไหนพักที่นั้น มีทุนรอนจากทรัพย์สินของคุณหนูไป๋ที่นางขโมยมา หากจ้าวหยุ่นหลงเดาสถานการณ์ออกอาจจะคิดว่านางยังมีชีวิตอยู่ ต้องพลิกแผ่นดินหานางเป็นแน่ อย่างไรนางก็คือสายเลือดตระกูลมู่หรง กวนเสี่ยวถงจึงต้องเดินทางแบบหลบๆซ่อนๆ “คุณหนูท่านจะทำแบบนี้จริงๆหรือขอรับ” คนขับรถม้าถาม เขาเดินทางมากับคุณหนูกวนหลายเดือน พอถึงตีนเขาอู่ไถนางก็มอบตั๋วเงินให้เขาหนึ่งพันตำลึง แล้วสั่งให้กลับแคว้นจ้าว สตรีสองคนจะขึ้นเขาเพียงลำพังได้อย่างไร“เจ้าไม่ต้องห่วงข้าสองคนหรอก กลับบ้านเกิดเจ้าเถอะ ป่านนี้ภรรยาและลูกชายคงรอเจ้าแย่แล้ว ขอบคุณที่ดูแลข้าสองคนตลอดการเดินทางเป็นอย่างดี” จางลี่ถือถุงผ้าและเสบียงอาหารแห้งลงรถจากรถม้า ยืนรอคุณหนูล่ำคนขับรถม้า เหมือนคุณหนูนางจะอยู่ใกล้ใครก็ผูกพัน แต่คนขับรถม้าก็เป็นคนดีจริงๆนั้นล่ะ นางกับคุณหนูเป็นสตรีอายุยังน้อยเขาก็ไม่เคยมองพวกนางด้วยสายตาลวนลามเลยสักครั้ง ทำหน้าที่ของตนอย