บททั้งหมดของ เมียบำเรอพ่อเลี้ยง: บทที่ 11 - บทที่ 20

บทที่ 11* ~ ทั้งคืนร่างเล็กบางเข้ามาในห้องนอนอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปสักพัก เห็นพ่อเลี้ยงยืนสูบบุหรี่ตรงหน้าต่างห้อง เขาดีดบุหรี่ทิ้งทันทีเมื่อเธอเข้ามา“เธอมีผ้าเช็ดตัวอีกผืนไหมศศินา ฉันอยากจะอาบน้ำเหมือนกัน”ศศินากลับไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวสำรองออกมาส่งให้เขา พ่อเลี้ยงพันแสงรับไปและเดินออกไปจากห้องนอนเธอนั่งลงที่โต๊ะกระจกหวีผมสีน้ำตาลทำสียาวเลยบ่าไปเล็กน้อย ร่างบางสั่นเล็กน้อยเมื่อคิดถึงสิ่งที่เธอกำลังจะทำศศินานึกไปถึงวันนั้น วันที่เขาได้รับดุษฎีบัณฑิต งานเลี้ยงฉลองเลยเถิดจนดึกเกินไปพันแสงขับรถเพื่อพาเธอไปส่งที่ไร่ ชายหนุ่มมีอาการเมาเล็กน้อยจากการดื่มฉลอง เธอได้กลิ่นและรับรู้รสชาติแอลกอฮอล์จากริมฝีปากหนาที่บดลงมาอย่างกระหายไม่ปิดบังเขาจอดรถตรงที่ริมห้วยระหว่างกลางของสองไร่ และเริ่มดึงเธอเข้าไปใกล้ สาวน้อยที่มีใจให้เขาพลันชุ่มชื้นตอบสนองอย่างสาวแรกรัก เธอปล่อยให้เขารุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวด้านล่างด้วยมือไม่มีใครต้านทานแรงพิศวาสที่มีให้กันได้ รถกระบะคันเก่าเล็กแต่ยังพอมีพื้นที่ให้สองร่างกอดก่าย เขาวางร่างบางของเธอไว้บนเบาะ ชะโงกร่างสูงเกร็งข้างบนเธอสาวแรกรุ่นยังไม่ทันได้

บทที่ 13 ~ NC **พันแสงกอดศศินาไว้พลันได้ยินเสียงกรนเบา ๆ ดังขึ้นเมื่อเธอพูดจบ จึงดึงตัวเองขึ้นเพื่อไปเข้าห้องน้ำ พลันนึกขึ้นได้ว่าเขาเผลอตัวหลั่งข้างในคนร่างเล็กพันแสงมองศศินานอนขดตัวจึงห่มผ้าห่มให้ก่อนจะลุกไปล้างตัว แล้วถือผ้าชุ่มน้ำกลับมาด้วย เช็ดรอยเปื้อนที่เนินสาวให้เธอแล้วล้มตัวนอนข้าง ๆ ใจนึกถึงรุ่งเช้า เขาจะปลุกเธอมาเอาอีกรอบก่อนไปทำงาน“อือ อ่า อา อือ เดี๋ยวนะ อา”ศศินายังไม่ตื่นเต็มตาเมื่อรู้สึกถึงร่างสูงใหญ่ชะโงกร่างด้านบน มือเขาจับข้อพับเข่าเธอไว้แล้วสอดลำใหญ่เข้าพันแสงมองท้องฟ้าที่ใกล้ทอแสงยามเช้า ถ้าขืนเขารอให้ศศินาตื่นคงไม่ทันกาล เขาจึงพลิกร่างสูงขึ้นจับต้นขาเธออ้าออกแล้วสอดเอ็นใหญ่ที่ตั้งลำแข็งโด่มาสักพักแล้วเสียบเข้า“ซู้ด อา”สะโพกสอบขยับถอนเอ็นใหญ่เกือบสุด มองร่างเล็กที่กำลังตื่น แล้วกระแทกเข้าถี่รัว ดวงหน้างามลืมตามองเขาง่วงงันและสงสัยก่อนจำได้พลันครางลำคอพันแสงขยำนมอวบอิ่ม เอ็นร้อนอยู่ข้างในฝักฉ่ำน้ำ เขากระแทกแรงขึ้นเพื่อเร่งจังหวะ เช้านี้คงจัดรสสวาทจานด่วนก่อนเพราะเวลาไม่รอช้า เขายึดตัวขึ้นดันต้นขาเธอไว้ มือกดที่เนินสาวขยี้แรงลงเม็ด มีเสียงร้องครางอืออาดังขึ้

บทที่ 15 ~ NC ***ศศินายังไม่ทันตั้งตัว พันแสงเพียงช้อนสะโพกงามขึ้นสูงให้เธอใช้ขาเกี่ยวเอวสอบของเขาไว้พาเดินไปที่เตียง“เดือนขอปิดไฟได้ไหมคะ”“ฮื้อ ทำไมล่ะ ผมชอบนะ”“เดือนอาย ปิดเถอะนะคะ”พันแสงลุกขึ้นจากเตียงที่เพิ่งจะล้มตัวนอนเดินไปยังเสาหน้าประตูไม้เพื่อปิดไฟ มองกลับมายังเตียงใหญ่ที่ศศินายังนั่งอยู่กลางเตียง“ถอดชุดออกสิเดือน”เขาเดินกลับมาที่ข้างเตียงมองเงาเลือนรางของศศินาที่กำลังยกเสื้อยืดตัวโคร่งออกจากตัว ร่างขาวโพลนท่ามกลางความมืดมิดดั่งแสงเดือนส่องสว่างกลางพงไพรสายตานายพรานกวาดไล้ไปบนกายสาว เขามองเธอคุกเข่าขึ้นเพื่อถอดกางเกงขาสั้นออกจากตัว มองหญิงสาวที่อุตส่าห์พับมันไว้ตรงปลายเตียง แต่อีกเดี๋ยวเขาคงได้ถีบมันหล่นลงไปบนพื้น“นั่งหันหน้ามาทางนี้ แล้วอ้าขาออก”พันแสงไม่เห็นดวงหน้าหวานคมว่าเป็นเช่นไร หากแต่หญิงสาวยอมทำแต่โดยดี เธอนั่งลงกลางเตียงเอนกายนอนลงและชันเข่าขึ้นเปิดกว้างความร้อนไหลรวมลงไปด้านล่างทันที เขามองฝ่าความมืดร่างขาวโพลนที่ตรงกลางเนินสาวเห็นกลุ่มไรขนบางเบา เขาถอดเสื้อยืดของตัวเองออกโยนทิ้งบนพื้น ถอดเข็มขัดออกวางไว้บนเตียงใจนึกไปถึงว่าเขาจะล่ามเธออย่างไรดีถึงจะทำให

บทที่ 17 ~ NC ***เวลาเผลอไปไม่นานร้านคาเฟ่และเบเกอรี่เล็ก ๆ ของเธอก็เป็นอันเรียบร้อย ช่างรับเหมาที่คุณพราวพิลาศแนะนำมาให้ทำงานดีไม่มีปัญหา ใช้เวลาเพียงห้าวันการต่อเติมซ่อมแซมศาลาทรงไทยหลังเดิมก็ออกมาใหม่เอี่ยมโชคดีที่ตัวศาลาถอยจากหน้าที่ดินเล็กน้อยทำให้เหลือพื้นที่ด้านหน้าสำหรับจอดรถ ศศินายืนมองร้านที่เธอตัดสินใจลงทุนก่อสร้างด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรงยามเมื่อทำงานเป็นผู้ช่วยเชฟเบเกอรี่หลังจากเรียนจบ“ช่างหมายคะ พรุ่งนี้เดือนรบกวนอยากจะได้ช่างมาช่วยขนของจัดร้านสักสองสามคน พอจะมีใครสะดวกไหมคะ”“ได้ครับคุณเดือน พรุ่งนี้เช้าผมจะให้มารอหน้าร้านนะครับ”ศศินาปิดประตูร้านเตรียมตัวกลับไร่ เธอให้ช่างต่อเติมห้องสำหรับนอนพักเล็ก ๆ ได้ด้านหลังหนึ่งห้อง เผื่อวันไหนเธอกลับไม่ทันจะได้มีที่สำหรับนอนเธอมองท้องฟ้ายามเย็นของอำเภอเล็ก ๆ ในหุบเขา พระอาทิตย์ของที่นี่ลับขอบฟ้าเร็วกว่าที่อื่นเพราะเหลี่ยมเขาสูง ศศินาคงจะต้องรีบหน่อยถ้าไม่อยากให้ถึงค่ำจนเกินไปนัก ระยะเวลาหกสิบกว่ากิโลแต่สำหรับการเดินทางบนสันเขาจะใช้เวลามากกว่าปกติศศินาได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในไร่แต่ไกลก่อนที่จะเห็นแสงไฟ เธอเริ่มจะชินเสียแล้วกั

บทที่ 19 ~ ร้านเบเกอรี่เล็ก ๆแล้วเมื่อเข้าเดือนที่สามผลประกอบการยิ่งดีขึ้นไปอีกเมื่อทางอำเภอเลือกรับจัดของว่างจากร้านเธอเป็นประจำ ทั้งส่วนราชการอื่น ๆ ที่ได้ยินเสียงเล่าลือว่าเบเกอรี่ร้านของเธออร่อย จนตอนนี้เธอต้องจ้างเด็กอีกคนมาช่วยแผนกหลังร้านเพิ่ม“ได้สิค่ะคุณพราว อยากจะรับวันไหนคะ”ศศินาหยิบสมุดจดรายการรับจองเค้กขึ้นมาถือไว้ รอเสียงตอบจากคุณพราว“ค่ะ จะขอมารับวันที่ยี่สิบห้าเดือนนี้ค่ะ ทันไหมคะอีกไม่กี่วัน”มือเล็กหยุดชะงักดวงหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะคลายออกแล้วจดวันที่คุณพราวต้องการลงในสมุดจด“ทันค่ะ คุณพราวอยากจะได้เค้กแบบไหนคะ”“ที่จริงก็ไม่ทราบว่าเขาชอบแบบไหนเหมือนกันค่ะ”ศศินาเงยหน้าส่งยิ้มมุมปากให้พราวพิลาศ วางสมุดจดลงบนเคาน์เตอร์“ลองเค้กผลไม้สดไหมคะ ปกติใคร ๆ ทานก็ชอบ”“เค้กผลไม้สด?”“ค่ะ ตัวเค้กช็อกโกแลตแต่งหน้าครีมสดแล้วมีผลไม้สดอยู่ข้างบน”พราวพิลาศยิ้มกว้างพยักหน้ากระจ่างใสรับคำแนะนำ“ดีค่ะ คุณเดือนเขียนหน้าเค้กให้ด้วยนะคะ”“ค่ะ”ศศินาหยิบสมุดจดรายการขึ้นมาถือไว้อีกครั้ง ก้มหน้าลงเขียนรายการเค้กพร้อมคำอวยพร“คุณเดือนไม่ถามเหรอคะว่าเขียนอะไรบ้าง?”ศศินาหยุดมือเงยห