เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 15 ~ NC ***
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-27 17:37:42บทที่เกี่ยวข้อง
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 16 ~ พราวพิลาส
บทที่ 16 ~ พราวพิลาส“ตกลงเช่าค่ะ ทำสัญญาได้เลยค่ะ”“ดีดีค่ะ”ศศินามองหญิงสาวสวยที่เคยเห็นบนศาลาวัด คนที่แม่อุ๊ยคนนั้นบอกว่าเป็นลูกสาวนายอำเภอ ช่างเป็นเรื่องบังเอิญหรืออำเภอนี้มันเล็กที่ดินผืนเล็กซอกปั๊มน้ำมันตราสีเหลืองเล็ก ๆ กลางตัวอำเภอ ทำเลดีแต่ไม่มีคนมาเช่าเพราะที่ดินเป็นรูปผืนยาวสี่เหลี่ยมผืนผ้าเข้าไป และมีเรือนไม้ทรงไทยคล้ายศาลาปลูกอยู่ภาพในใจเธอเห็นร้านคาเฟ่และเบเกอรี่เล็ก ๆ ที่สามารถทำกำไรได้พอสมควร ยิ่งพื้นที่ห่างไกลไม่มีคู่แข่งเช่นนี้แต่ใครจะคิดว่าผู้ให้เช่าจะเป็นลูกสาวท่านนายอำเภอ คุณพราว ชื่อที่พยาบาลเรียก“ถ้าอย่างนั้นทำสัญญาเลยนะคะ พราวลดให้ว่าไม่ต้องจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าเพราะคุณ.ชื่ออะไรนะคะ”“เรียกเดือนก็ได้ค่ะ”“ค่ะคุณเดือน เรียกพราวเฉย ๆ ก็ได้นะคะ คุณเดือนไม่ต้องจ่ายค่าเช่าล่วงหน้าค่ะเพราะคุณเดือนต้องออกค่าตกแต่งต่อเติมอีกเยอะค่ะ”“ขอบคุณคุณพราวมากนะคะ ช่วยเดือนได้มากเลยค่ะ”ศศินายิ้มดีใจเมื่อได้ประหยัดงบประมาณลงอีก เธอมองหญิงสาวสวยตรงหน้า ดวงหน้ากระจ่างใส ตาคมรี ปากกระจับสีสด ผิวขาวจัด รูปร่างสูงแต่ไม่ผอมบาง อวบอิ่มในส่วนที่ควรมีไม่ว่าจะทรวงอกหรือสะโพกผายหุ่นแบบน
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 17 ~ NC ***
บทที่ 17 ~ NC ***เวลาเผลอไปไม่นานร้านคาเฟ่และเบเกอรี่เล็ก ๆ ของเธอก็เป็นอันเรียบร้อย ช่างรับเหมาที่คุณพราวพิลาศแนะนำมาให้ทำงานดีไม่มีปัญหา ใช้เวลาเพียงห้าวันการต่อเติมซ่อมแซมศาลาทรงไทยหลังเดิมก็ออกมาใหม่เอี่ยมโชคดีที่ตัวศาลาถอยจากหน้าที่ดินเล็กน้อยทำให้เหลือพื้นที่ด้านหน้าสำหรับจอดรถ ศศินายืนมองร้านที่เธอตัดสินใจลงทุนก่อสร้างด้วยเงินจากน้ำพักน้ำแรงยามเมื่อทำงานเป็นผู้ช่วยเชฟเบเกอรี่หลังจากเรียนจบ“ช่างหมายคะ พรุ่งนี้เดือนรบกวนอยากจะได้ช่างมาช่วยขนของจัดร้านสักสองสามคน พอจะมีใครสะดวกไหมคะ”“ได้ครับคุณเดือน พรุ่งนี้เช้าผมจะให้มารอหน้าร้านนะครับ”ศศินาปิดประตูร้านเตรียมตัวกลับไร่ เธอให้ช่างต่อเติมห้องสำหรับนอนพักเล็ก ๆ ได้ด้านหลังหนึ่งห้อง เผื่อวันไหนเธอกลับไม่ทันจะได้มีที่สำหรับนอนเธอมองท้องฟ้ายามเย็นของอำเภอเล็ก ๆ ในหุบเขา พระอาทิตย์ของที่นี่ลับขอบฟ้าเร็วกว่าที่อื่นเพราะเหลี่ยมเขาสูง ศศินาคงจะต้องรีบหน่อยถ้าไม่อยากให้ถึงค่ำจนเกินไปนัก ระยะเวลาหกสิบกว่ากิโลแต่สำหรับการเดินทางบนสันเขาจะใช้เวลามากกว่าปกติศศินาได้ยินเสียงรถแล่นเข้ามาในไร่แต่ไกลก่อนที่จะเห็นแสงไฟ เธอเริ่มจะชินเสียแล้วกั
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 18 ~ NC***
บทที่ 18 ~ NC***เสียงเนื้อกระทบกันปะปนเสียงน้ำฝักบัว เธอเงยหน้ารับจูบ พ่อเลี้ยงที่ส่งลิ้นสากพันพัวลิ้นเล็กของเธอ เกี่ยวกระหวัดไปกับจังหวะลำใหญ่สอดใส่“พ่อเลี้ยง อ่า อา”“โอ๊ย เดือน”พันแสงย่อเข่าลงเล็กน้อยเพื่อที่จะดันร่างแกร่งขึ้น เขาส่งจังหวะขึ้นพร้อมกับดันร่างเล็กลงกระแทก ยิ่งพาให้โคนใหญ่กระแทกร่องกลีบบาง“อา กรี๊ด พ่อเลี้ยง อา”ศศินาซบหน้าที่บ่าแกร่งกัดไหล่เขาไว้แน่นเมื่อเขากระแทกแรงขึ้นอีก ผนังห้องน้ำครูดแผ่นหลังของศศินายามเขาเบียดแน่น แต่เธอไม่สนใจเพราะฤทธิ์เสน่หาที่เขามอบให้ส่งเธอไปยังจุดสูงสุดของความพิศวาสร่องสวาทส่งน้ำหวานทะลักไหลลงไปตามท่อนขาแกร่งยามสุขสม ศศินารัดร่างแน่นเมื่อเธอกระตุกเฮือก โพรงรักรัดโคนใหญ่จนพันแสงสูดปาก เขาสะกดกลั้นอาการเสร็จสมไว้ เอื้อมมือปิดน้ำแล้วออกจากห้องน้ำทั้งที่ยังโอบเธอไว้กับร่างแกร่ง“อีกนะ พี่อยากให้เดือนเสร็จอีก”เขาวางร่างเล็กที่เตียง ดึงข้อเท้าขึ้นในเธอหงายร่างลงบนเตียงนอน ลากมายังขอบเตียง เขายกข้อเท้าขึ้นสูงมองกลีบบางปิดสนิทสดใหม่เป็นพลูสวย ใช้มืออีกข้างลูบกลีบฉ่ำน้ำละเลงจนทั่วแล้วโน้มใบหน้าลงลากลิ้นสากเลียกลีบบางเบา ๆร่องสาวยังปิดแน่น ลิ
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 19 ~ ร้านเบเกอรี่เล็ก ๆ
บทที่ 19 ~ ร้านเบเกอรี่เล็ก ๆแล้วเมื่อเข้าเดือนที่สามผลประกอบการยิ่งดีขึ้นไปอีกเมื่อทางอำเภอเลือกรับจัดของว่างจากร้านเธอเป็นประจำ ทั้งส่วนราชการอื่น ๆ ที่ได้ยินเสียงเล่าลือว่าเบเกอรี่ร้านของเธออร่อย จนตอนนี้เธอต้องจ้างเด็กอีกคนมาช่วยแผนกหลังร้านเพิ่ม“ได้สิค่ะคุณพราว อยากจะรับวันไหนคะ”ศศินาหยิบสมุดจดรายการรับจองเค้กขึ้นมาถือไว้ รอเสียงตอบจากคุณพราว“ค่ะ จะขอมารับวันที่ยี่สิบห้าเดือนนี้ค่ะ ทันไหมคะอีกไม่กี่วัน”มือเล็กหยุดชะงักดวงหน้าหวานขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะคลายออกแล้วจดวันที่คุณพราวต้องการลงในสมุดจด“ทันค่ะ คุณพราวอยากจะได้เค้กแบบไหนคะ”“ที่จริงก็ไม่ทราบว่าเขาชอบแบบไหนเหมือนกันค่ะ”ศศินาเงยหน้าส่งยิ้มมุมปากให้พราวพิลาศ วางสมุดจดลงบนเคาน์เตอร์“ลองเค้กผลไม้สดไหมคะ ปกติใคร ๆ ทานก็ชอบ”“เค้กผลไม้สด?”“ค่ะ ตัวเค้กช็อกโกแลตแต่งหน้าครีมสดแล้วมีผลไม้สดอยู่ข้างบน”พราวพิลาศยิ้มกว้างพยักหน้ากระจ่างใสรับคำแนะนำ“ดีค่ะ คุณเดือนเขียนหน้าเค้กให้ด้วยนะคะ”“ค่ะ”ศศินาหยิบสมุดจดรายการขึ้นมาถือไว้อีกครั้ง ก้มหน้าลงเขียนรายการเค้กพร้อมคำอวยพร“คุณเดือนไม่ถามเหรอคะว่าเขียนอะไรบ้าง?”ศศินาหยุดมือเงยห
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 20 ~ 18+
บทที่ 20 ~ 18+“โอ๊ย เดือน ซี้ดส์ พี่จะเสร็จแล้ว”เสียงพ่อเลี้ยงพันแสงครวญครางทุ้มพร่าเมื่อร่องสวาทของศศินาตอดแน่นรัดจนเอ็นใหญ่ปวดหนึบเขาจ้องร่องงามที่เปิดออกรับแท่งสีคล้ำของเขาได้อย่างพอดี ใช้มือบดคลึงเนินอวบอูม ร่างเล็กสะท้านไหวแอ่นหยัดรับแรงมือและแรงกระทั้น บิดกายเร่าร้อน“พ่อเลี้ยง อ่า อา อา”พันแสงได้ยินเสียงหวานใสร้องเรียกพ่อเลี้ยงด้วยความขัดใจ นี่ผ่านมาสามเดือนกว่าแล้วแต่ศศินายังเรียกเขาว่าพ่อเลี้ยงเขาจับขาเธออ้าออกใช้มือขยี้เม็ดงามยิ่งพาให้ศศินาร้องลั่น ร่างใหญ่กระแทกเอ็นเข้าอย่างแรงไม่ยั้งมือ“ตับ ตับ ตับ”“เดือน เรียกพี่แสงสิ ซี้ด โอ๊ยพี่กำลังจะหลั่ง”ศศินาส่ายหน้า เธอปรือตามองพันแสงที่ใบหน้าแม้จะเปี่ยมด้วยแรงปรารถนาแต่แฝงความกรุ่นโกรธ เขาดันขาเธอจนชิดอกอวบแล้วชะโงกร่างสูงค้ำเธอไว้กระแทกตอกลงแรงจนร่างเล็กของเธอสะเทือน มือบางจับแขนเขาไว้แน่นจิกเล็บลงไป ยิ่งเขาตอกแรงเธอยิ่งทั้งเสียวทั้งจุก“พ่อเลี้ยง อา อา”พันแสงกระแทกอีก เขาโกรธจริง ๆ ที่ศศินายังไม่ยอมเรียกชื่อเขา ลำใหญ่รูดร่องรักตอกลง กระแทกกลีบบางทั้งยังบดเน้น โพรงสวาทเริ่มกระชับและตอดรัด ดวงหน้างามแดงซ่านปากเผยออ้าร้องค
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 21 ~ วันเกิด
บทที่ 21 ~ วันเกิดเสียงหนุ่ม ๆ สาว ๆ ตะโกนขึ้นเมื่อเห็นเขาเดินเข้าไปในห้องวีไอพีแบบร้องคาราโอเกะ ร่างสูงใหญ่นั่งลงตรงเก้าอี้ว่างที่ทางคณะจัดไว้ให้ข้างๆ กับพราวพิลาศ“ทำไมคนเยอะแบบนี้ล่ะครับ”พันแสงเอ่ยถามพราวพิลาศที่เป็นคนโทรศัพท์ไปชวนเขา มองไปรอบห้องคาราโอเกะที่มีทั้งปลัดอำเภอ ผู้ประกอบการท้องถิ่นหลายคน และเพื่อนของพราวพิลาศที่เคยคุ้นหน้าคุ้นตากัน“ก็พอพราวบอกไปว่าจะจัดงานวันเกิดให้พ่อเลี้ยง ทุกคนก็ขอมาร่วมแจมด้วยค่ะ คนเลยเยอะอย่างที่เห็น”“โธ่! พ่อเลี้ยง คิดจะไปฉลองกับคุณพราวสองต่อสองเหรอครับ ไม่ได้หรอก มาชน ๆ แก้วครับ”พันแสงยกแก้วที่พนักงานผสมเหล้ามาวางไว้ให้อย่างรู้ใจขึ้นชนแก้วกับปลัดประกิตหนุ่มโสดรูปหล่อประจำอำเภอ“เปล่าสักหน่อยครับ เพียงแต่แปลกใจเท่านั้นเองครับ”เขายกเหล้าขึ้นดื่มเล็กน้อยแล้ววางลง มีเสียงคะยั้นคะยอให้ยกอีกจนเขาต้องกระดกหมดแก้ว“ทานอาหารก่อนนะคะ พราวสั่งมาสะเยอะ ไม่รู้ว่าพ่อเลี้ยงจะชอบหรือเปล่า”“ผมทานอะไรก็ได้ทั้งนั้นครับ”พันแสงมองอาหารตรงหน้าหลากหลายเสียจนเขาอดคิดไปถึงศศินาไม่ได้ เขาไม่เคยพาศศินาออกมาทานข้าวข้างนอกและไม่เคยรู้เลยว่าปกติเธอทานข้าวกับอะไร“มาค
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 22 ~ ปลัด
บทที่ 22 ~ ปลัดเขามองสันเขาที่ไร่ชาเขียวปลูกเรียงรายเป็นขั้นบันได ความกว้างใหญ่ของไร่ชัยสงคราม ศศินาจากไปหกปีเพื่อเรียนต่อแล้วเขาไม่เคยถามเธอเลยว่าเธอเรียนอะไรมาเขาขับเกือบจะถึงทางเข้าไร่ผ่านลำห้วยบะต่อม มือแกร่งหักหลบข้างทางแล้วเหยียบเบรกกะทันหันจนรถนิ่งสนิท ตาคมเข้มดุนดันมองฝ่าความมืดมิดไปยังห้วยน้ำ ตรงที่ครั้งหนึ่งเขาได้จอดรถพลอดรักจนกระทั่งศศินาต้องเสียความสาวความรู้สึกเต็มตื้นในครั้งแรกที่ได้ชำแรกร่องรักแน่นสนิทยังฝังอยู่ข้างในไม่มีวันลืม ดวงตากร้าวกระด้างพลันอ่อนแสงลง กลับถอยรถออกกลับทางเดิมที่เข้ามาแล้วหักเลี้ยวกลับไปทางไร่ชัยสงครามพันแสงพาตัวเองถอยออกมาจากห้วงอารมณ์ร้ายที่กระแทกเข้าใส่ พรุ่งนี้เช้าเขาจะไปยังร้านเค้กเปิดใหม่เพื่อดูให้เห็นกับตาว่าเมียบำเรอที่เขาลงทุนแลกมาจะทำหน้าอย่างไรศศินานอนไม่หลับ เธอกระสับกระส่ายพลิกร่างบนที่นอนไปมาเมื่อนึกถึงงานเลี้ยงในค่ำคืนนี้พ่อเลี้ยงพันแสงไม่มาไร่เดือนฉายเหมือนทุกวัน หรือว่าเขาติดใจคุณพราวพิลาศและยังอยู่ด้วยกันจนดึกเธอคว้าหมอนที่เขานอนทุกคืนมากอดแนบอก กลิ่นบุหรี่อ่อนจางยังติดอยู่บนหมอน ศศินาก้มให้จมูกของเธอจมไปในปุยนุ่นสูดเข้าปอ
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 23 ~ ก็คงหึง
บทที่ 23 ~ ก็คงหึงศศินายังนั่งนิ่งหันออกนอกหน้าต่างเมื่อพันแสงกระชากคันเร่งออกจากปั๊มน้ำมันจนเกิดเสียงล้อบดไปกับคอนกรีต“ทำไม ผัวคนนี้มันไม่ถึงใจหรือไงถึงต้องไปให้ท่าผู้ชายคนอื่น”“จะบ้าเหรอพ่อเลี้ยง ปลัดประกิตเขาไม่ใช่ผู้ชายแบบนั้น”“ปกป้องมันเหรอ!!”ศศินาสะบัดหน้ากลับ นี่เธอกำลังพูดกับคนป่าเถื่อนอยู่หรือไง สมองคนป่าคงไม่สามารถประมวลเหตุผลอะไรได้สินะ“เงียบทำไม!”“พ่อเลี้ยง นี่จะหาเรื่องฉันหรือไง ฉันทำอะไรผิด”“ทำอะไรผิด?”พันแสงถามเสียงสูง ดวงตาวาวโรจน์โกรธจัดยิ่งศศินาพูดแทนตัวเอง ฉัน เขายิ่งอารมณ์ขึ้น เหยียบคันเร่งกลับไร่ให้เร็วที่สุด“เบา ๆ สิพ่อเลี้ยง”ศศินาจับคอนโซลหน้ารถไว้แน่นเมื่อเห็นว่าพันแสงกำลังหน้ามืดขับรถทั้งที่โกรธเกรี้ยว เธอเหลียวมองด้านข้าง ร่างสูงใหญ่เกร็งตัวทั้งร่าง มือแกร่งที่กุมพวงมาลัยแน่นเสียจนเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้าคล้ำแดดมีไรเคราที่ไม่ได้โกนมาเมื่อเช้าขึ้นเขียวครึ้มเสื้อเชิ้ตสีเข้มถูกพับขึ้นมาถึงข้อศอกเห็นท่อนแขนแกร่งมีเส้นเลือดพาดเป็นเกลียวไปตามลำแขน ทรวงอกเต้นถี่รัวตามอารมณ์ศศินาตัวเอียงเมื่อเขาปาดรถเข้าทางลงเนินเพื่อไปยังไร่ หลังจากศศินาควบคุมสติของตัวเอง
บทล่าสุด
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทพิเศษ 2
บทพิเศษ 2ใจดวงเล็กทั้งตื่นตระหนก ทั้งตื่นเต้นปะปนคละเคล้ากันไป กายสาวสั่นระริกไปทั่วร่าง สัมผัสแปลกใหม่ทำสาวแรกรุ่นใจเต้นไม่เป็นส่ำ ทั้งอยากรู้อยากลอง ต้องการเป็นของเขาทั้งตัวทั้งใจ ยินยอมขยับต้นขาเปิดออกให้ปลายนิ้วแทรกลงกลางไรขนอ่อนนุ่มราวผ้าไหม“เดือน อ่า นุ่มมือมาก”หน้าเข้มขยับเลื่อนขึ้นซอกคอสูดกลิ่นกายสาวดูดขบเม้มเนื้ออ่อนใกล้จุดชีพจรแสนอ่อนไหวตรงฐานลำคอนิ้วสัมผัสกายสาวฉ่ำชื้นแทรกลงตรงกลางกลีบแหวกออก ส่งนิ้วชี้ลูบไล้จนกระทั่งพบเม็ดเล็กกลางร่องงาม ร่างเล็กสะดุ้งขึ้นยามเขากดลงแรงคลึงเม็ด“เดือนจ๋า คนดี พี่ขอได้ไหม”สาวน้อยไร้ประสบการณ์ไม่เข้าใจสิ่งที่พันแสงถาม เธอเอียงหน้าไปอีกทางยามเขาซุกไซ้ลำคอ มือแกร่งด้านล่างยังล้วงลึก อีกมือกอบกุมทรวงงามบีบเคล้นลงแรงเต็มมือ ร่างเล็กนอนระทวยทำได้เพียงแอ่นร่างรับไฟพิศวาสส่งเสียงครางในลำคอ กระทั่งนิ้วของคนด้านบนเริ่มสอดใส่เข้าไปทางร่องรักจึงได้รู้สึกตัว“พี่แสง อ่า ไม่ได้นะ อื้อ อ่า อย่า อย่าสอดนิ้วเข้าไป”เสียงห้ามปรามแผ่วเบาปนกระเส่า น้ำหวานเอ่อล้นสวนทางกลับเสียงร้องทักท้วง นิ้วยาวเรียวส่งเข้าทาง แม้ว่าไม่ถนัดถนี่นักแต่ยังพอเข้าไปได้“โอ้! เด
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทพิเศษ 1
บทพิเศษ 1หกปีที่แล้ว“มา ๆ หนูเดือน มากินกัน”ศศินารีบวิ่งนำพันแสงมาจากทางเนินเขาหลังบ้านเมื่อได้ยินเสียงคุณน้าระพีร้องเรียกแต่ไกล“พี่แสง เร็ว ๆ สิ เดือนหิวแล้วนะ”เสียงหัวเราะหวานใสบนใบหน้าของเด็กสาววัยสิบเจ็ด พวงแก้มยุ้ยออกเล็กน้อยด้วยโฮร์โมนวัยรุ่น ผมเลยติ่งหูแต่ไม่ประบ่าพันแสงมองตามร่างเล็กในชุดกางเกงยีนส์สีซีดเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งลายสก็อตสีแดงตัวเก่งที่ศศินาชอบสวม เธอวิ่งไปหัวเราะไปจนเสียงฝีเท้ากระทบพื้นดินหยอกล้อไปกับเสียงหวานใสผสมผสานเสียงของลมหนาวที่กำลังพัดผ่าน นำกลิ่นใบยาสูบที่บ่มอยู่ในโรงบ่มกำจายโดยรอบบ้านไม้สองชั้นกลางไร่ยาสูบชัยสงคราม“ค่อยเดินสิ ประเดี๋ยวก็ล้ม”“ไม่หรอกค่ะ ฮ่า ฮ่า เร็วสิ พี่แสงเดินอย่างกับคนแก่”“พี่ไม่ใช่คนแก่สักหน่อย”ศศินาหยุดแล้วหันหลังกลับมายืนเท้าสะเอวมองตรงไปทางร่างสูงใหญ่ผิวสีเข้มผิดไปจากคนเหนือทั่วไป เสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มใส่ในกางเกงยีนส์คาดเข็มขัดหนังสีน้ำตาลธรรมดา สวมรองเท้าบูธสำหรับใส่ในไร่สีดำ ผมยุ่งเหยิงจากแรงลมที่พัดไปมารอบตัว ดวงตาสีนิลจ้องตอบเธอเปล่งประกายเจิดจ้ามีความสุขวันนี้พันแสงเรียนจบปริญญาโทดั่งที่ตั้งใจไว้ เขากลับมาอยู่บ้านเพื่
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 30 ~ จบบริบูรณ์
บทที่ 30 ~ จบบริบูรณ์พันแสงหยุดรถกลางทางมองศศินาที่หันจ้องหน้าเขาแววตาสงสัย หน้าคมเข้มยิ้มกว้างยกมือเล็กขึ้นจูบ“วันนี้คนที่บ้านเยอะหน่อยนะ”“อะไรนะคะ คนอะไรกันคะ คนงาน?”พันแสงหัวเราะเบา ๆ ชะโงกหน้าจูบปากหวานจิ้มลิ้มแล้วถอยห่างออกมา“เราจะไปไร่ชัยสงครามกัน”“อ้าว ทำไมคะ เดือนจะกลับบ้านนะ”พ่อเลี้ยงปล่อยมือสาวร่างเล็ก หันไปขับรถต่อแต่เลี้ยวเข้าทางไร่ชัยสงครามปล่อยให้ศศินามึนงงสงสัย กระทั่งเข้ามาถึงปากทางเข้าบ้านจึงเห็นลานบ้านมีแต่โต๊ะงานเลี้ยงและเวทีเล็ก ๆ กลางลาน“มีงานเหรอคะ งานอะไรกัน”ศศินาชะเง้อมองคนงานที่กำลังทำอาหารกันวุ่นวาย มีแขกมาบ้างแล้วนั่งอยู่ที่โต๊ะ“งานแต่งงาน”“หื้อ งานแต่งงานใครคะ”ศศินาเอี้ยวใบหน้าหวานคมกลับมาที่พันแสง เห็นสีหน้ายิ้มกรุ่มกริ่มไม่พูดอะไรแล้วลงจากรถไปเธอรอให้เขาอุ้มร่างเล็กลงรถแล้วประคองเธอเดินตัดผ่านลานบ้านไปยังตีนบันไดขึ้นบ้าน“มากันแล้ว เจ้าบ่าวเจ้าสาว”ศศินาทวนคำในใจ เจ้าบ่าวเจ้าสาว เธอมองบนบ้านห้อยทั้งสายสิญจน์และดอกไม้ประดับประดาเต็มเรือน“ไปห้องพี่ก่อน”ศศินาถูกจูงมือแม้เธอจะยังเหลียวหลังมองข้าวของบนเรือน ทั้งบายศรี และยังพานพุ่มดอกไม้เธอก้า
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 29 ~ ได้โปรด
บทที่ 29 ~ ได้โปรดพันแสงขับรถด้วยความเร็วลงเนินเขา ใจเต้นโครมครามเมื่อนึกถึงใบหน้างาม เขามีเรื่องจะบอกเธอ คำพูดที่เขาติดค้างเธอไว้เมื่อหกปีก่อนชายหนุ่มลดความลงเร็วเมื่อถึงโค้งหักศอกใกล้ตีนเขา สังเกตเห็นรถมูลนิธิข้างทางและรถของฝูงชนที่มุงดูเหตุการณ์อีกฝั่งเป็นรถหกล้อบรรทุกรวงข้าวคงกำลังเร่งเพื่อไปให้ทันโรงสีปิดจนเกิดเหตุเขาชะลอรถเพื่อดูรถของผู้เสียหาย แสงอาทิตย์ยามเย็นพาดผ่านเหลี่ยมเขาแมกไม้เป็นเงาทอดยาวสีทองส่องไปยังรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่“ไม่ ไม่ ไม่!!”“เอี๊ยด!!”เขาตบพวงมาลัยเข้าข้างทางกะทันหัน ลงจากรถวิ่งข้ามถนนไปยังรถเกิดเหตุอย่า! ขอเถอะ! อย่าเป็นอย่างที่เขาคิด อย่า! ได้โปรด!ช่วงเวลาช่างยาวนานในระหว่างที่เขากระโดดก้าวข้ามถนนไปยังฝั่งตรงข้าม หัวใจเต้นถี่รัวและบีบรัดแน่น ช่องท้องมวนขึ้นตีจนจุกถึงลิ้นปี่“ป้อเลี้ยง! มาทำอะไรครับ เดี๋ยวครับ”พันแสงไม่ฟังเสียงห้าม เขาแหวกคนมูลนิธิเข้าไปใกล้รถที่เกิดอุบัติเหตุ ไม่เห็นร่างเล็กในรถ“เธออยู่นี่ครับ”พันแสงมองหน้าคนมูลนิธิ สติยังไม่กลับคืนมา เขามึนจนแยกไม่ออกว่าเสียงที่พูดหมายถึงอะไร“ป้อเลี้ยง ป้อเลี้ยง รู้จักคนในรถเหรอครับ”หน้าคม
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 28 ~ พราวพิลาส
บทที่ 28 ~ พราวพิลาสมือใหญ่ยังตัดขนมสาคูไส้หมูออกเป็นสองชิ้นก่อนจะใช้ส้อมเล็กจิ้มเข้าปากตามด้วยพริกเม็ดใหญ่และผักสด มองหน้าแม่รอคำถามต่อไป“เรื่องหนูเดือน”“ครับหนูเดือน”“เขาลือว่าเห็นลูกจูบกันกับหนูเดือนที่หน้าร้านเบเกอรี่ที่หนูเดือนเป็นเจ้าของ จริงหรือเปล่า”“ครับ จริง”เขาจิ้มสาคูชิ้นที่เหลือเข้าปากตามด้วยพริกสดและผัก“ฝีมือแม่อร่อยเหมือนเคย แล้วยังไงครับ”“กะ ก็ มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ทำไมแม่ไม่รู้”เขาวางส้อมลงแล้วหยิบน้ำขึ้นดื่ม เอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะวางแก้วน้ำลง“ก็ประมาณสามเดือนครับแม่ ตั้งแต่เดือนกลับมางานศพพ่อเลี้ยงตา”ระพีสะดุ้งตกใจ สามเดือนนั้นมันถือว่านานพอสมควร แล้วลูกชายของเธอก็ปิดบังเรื่องนี้มาตลอด“ตอนนี้ผมกับเดือน เรา เอาเป็นว่าอยู่ด้วยกันแล้วครับแม่”“ได้ยังไง ก็ ก็ลูกอยู่บ้านตลอด”“ผมจะไปเฉพาะช่วงกลางคืนแล้วค่อยกลับมานอนบ้านครับ”“แสง!!”ระพีร้องอุทาน เธอนึกถึงเด็กสาวอายุสิบเจ็ดร่างเล็กที่เธอเห็นครั้งสุดท้ายในวันเพลิงไหม้ มือเล็กของศศินาประคองร่างเธอไว้ไม่ให้ล้มโดยที่พันแสงยืนชี้หน้าเด็กสาวคนนั้น“แสง แสงบอกแม่สิว่า แสงไม่ได้ทำลงไปเพราะอยากจะแก้แค้น”พันแ
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 27 ~ อดีตยากจะฝังกลบ
บทที่ 27 ~ อดีตยากจะฝังกลบ“แม่อุ๊”แม่อุ๊ร่างท้วมวางไม้กวาดทางมะพร้าวพิงไว้กับเสาบ้าน เดินไปหาพ่อเลี้ยงพันแสงที่ยืนเสียงอยู่ตรงตีนบันได“เจ้า ป้อเลี้ยง”“ฉันมีเรื่องจะถาม”พันแสงเดินลงมุดเข้าใต้ถุนบ้านที่เตี้ยเกินไปสำหรับเขานั่งลงบนแคร่ไม้ข้างใต้บทที่“ป้อเลี้ยงจะถามหยั่งข้าเจ้า”“เรื่องรอยบนหลังของเดือน”แม่อุ๊สะดุ้งจ้องหน้าเข้มดุเอาเรื่อง นึกสงสัยพ่อเลี้ยงเห็นรอยแผลของคุณหนูได้ยังไง“คุณหนูบ่หื้อผู้ใด๋อู้”“แต่แม่อุ๊ต้องพูด”ร่างท้วมเหลียวมองไปบนบ้านยังได้ยินเสียงน้ำไหลจากในห้องน้ำแล้วจึงหันกลับมาหาพ่อเลี้ยง“ก็เมื่อปี๋นั้นคืนที่ฉลองงานรับปริญญา ป้อเลี้ยงจำได้ก๋า”พันแสงพยักหน้า เขาจะจำไม่ได้ได้อย่างไรในเมื่อเขาพาสาวน้อยแวะเข้าข้างทางแล้วทำให้เธอต้องเสียสาวเป็นครั้งแรก“ป้อเลี้ยงมาส่งเปิ้นสะค่อนดึ๋ก ป้อเลี้ยงตาเกี้ยดนั่ก[1] เจ๊า[2]มาหื้อคนงานมัดคุณหนูกับเสาพู้น”พันแสงมองตามมือแม่อุ๊ไปที่เสากลมหน้าสุดของใต้ถุนบ้าน หน้าคมเข้มเริ่มเปลี่ยนสี“มัด?”“เจ้า เปิ้นสั่งคนงานมาหันเปิ้นลงแส้ แฮงนั่ก ตะโกนลั่น หื้อจำไว้บ่าต้องแอ่วบ้านป้อเลี้ยงอีก ไม่งั้นเปิ้นจะเผาไฟไร่ชัยสงคราม โอ้ย!ป้อเลี้ย
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 26 ~ ร่องรอย
บทที่ 26 ~ ร่องรอยพันแสงเดินผ่านร่างอวบท้วมสูงวัยตามศศินาขึ้นบนบ้านทิ้งให้คนแก่วิ่งตามขาขวิด“ป้อเลี้ยง ป้อเลี้ยง”ร่างสูงหยุดเมื่อถึงกลางโถงหันกลับมาส่งสายตาคมดุจนแม่อุ๊ชะงักร่างยืนนิ่ง“ไม่ต้องขึ้นมา รอข้างล่าง”เขาเดินตามศศินาเข้าไปห้องนอนเล็กห้องเดิมกระแทกประตูตามหลัง“พี่แสงตามเดือนเข้ามาทำไมคะ เราหมดเรื่องคุยกันแล้ว”พันแสงกระชากข้อศอกให้ศศินาหันกลับมาสู้หน้าเขา ดวงตากลมโตโกรธขึ้งปนหวาดระแวง“เดือนกลัวอะไร”“เปล่า เดือนไม่ได้กลัวอะไร ปล่อยสิค่ะ”ศศินาบิดข้อศอกออกเดินไปยังมุมห้องเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาเตรียมตัวไปอาบน้ำ“เดือนจะไปอาบน้ำ พี่แสงถอยไป”พันแสงขยับร่างขวางหน้ากั้นระหว่างร่างบางและประตูไม้เมื่อศศินาทำท่าจะเดินออกนอกห้อง“ถอดชุดออกสิ”ปากจิ้มลิ้มเม้มแน่น เธอแหงนหน้าเกือบตั้งบ่าถลึงตาใส่พ่อเลี้ยงจอมบงการ“เดือนจะไปถอดในห้องน้ำ ถอยออกไปพี่แสง”อารมณ์สาวร่างเล็กกว่าเดือดขึ้นเช่นกัน ตะวาดเสียงหวานใส่หน้าพ่อเลี้ยงไม่กริ่งเกรง“จุ๊ ๆ ๆ ตั้งแต่เรียกพี่แสงเต็มปากก็ดุเป็นหมาขึ้นมาทันที”เท้าบางเริ่มซอยถอยหลังเมื่อร่างสูงย่ำเบา ๆ เดินหน้าจนแผ่นหลังบอบบางชิดขอบโต๊ะเล็ก เขาดึงผ้า
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 25 ~ คราวหน้า
บทที่ 25 ~ คราวหน้าพันแสงนิ่งรอปล่อยให้น้ำกามสีขาวถูกรีดจนหมดจึงถอดกายออก ยึดตัวขึ้นมองหญิงสาวที่ยังนอนอ้าขาเพราะถูกมัด น้ำร่องงามและน้ำของเขาไหลปะปนลงสู่เบาะ พันแสงจึงเอื้อมมือไปหยิบกระดาษอเนกประสงค์สำเร็จรูปจากช่องเก็บของตรงกลาง“ปล่อยเดือนก่อนสิ”“อย่าเพิ่ง พี่จะเช็ดให้ก่อน”ศศินาแม้จะเคยรสรักแต่นี่มันกลางแจ้งทั้งขาก็เปิดอ้าออกกว้าง เธอรู้สึกใคร่สะเทิ้นอายเขาเช็ดตรงเนินสวาทที่น้ำไหลเปื้อน ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยร้องครางเบา ๆ“แค่นี้ก็เสียวแล้วคนสวย”ศศินาจ้องพันแสงเข่นเขี้ยว ส่วนชายหนุ่มกำลังก้มหน้าเช็คน้ำให้เธออย่างตั้งใจ“พี่แสงพูดว่าจะไม่ปล่อยเดือนหมายความว่ายังไง”“ฮื้อ ก็ตามนั้น เดือนเป็นเมียพี่ จะให้พี่ปล่อยเดือนไปได้ยังไง”“ก็แค่เมียบำเรอเท่านั้น เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”มือแกร่งเริ่มหนักมือตามแรงอารมณ์ที่กำลังปะทุขึ้น เขาหยุดก่อนที่จะทำให้ความสาวของเธอช้ำ จ้องหน้าสาวน้อยที่นอนอ้าขาสู้ตาเขา“ไม่มีทาง เป็นเมียก็คือเมีย ไม่มีแบ่งหรอกว่าจะเป็นเมียบำเรอหรือเมียอะไร”“แล้วคุณพราวพิลาศ”“เราไม่ได้เป็นอะไรกัน”“แต่คนในอำเภอ..”“เดือนหึง?”“เปล๊า”ศศินาเงียบเสียงลงทันทีเมื่อเรื่องชักจะ
เมียบำเรอพ่อเลี้ยง บทที่ 24 ~ NC ***
บทที่ 24 ~ NC ***มือแหวกกลีบออกดูเห็นน้ำเริ่มไหลออกมา กลิ่นอิสตรีโชยโรยริน เขาแหย่นิ้วเข้าหมุนวนช้า ๆ หงายมือสอดใส่“ก่อนที่พี่จะเอาแสงน้อยเสียบร่องของเดือน เราจะเล่นถามตอบกัน”“อือ อา พ่อเลี้ยง”“กฎคือเมื่อพี่ถามเดือนต้องตอบ ถ้าเดือนไม่ตอบจะโดนลงโทษ”พันแสงเพิ่มนิ้วไปสองนิ้วสอดข้างในเขี่ยปุ่มกระสันจนศศินาร้องลั่น“อือ อือ ตกลง พอ ๆ ก่อน”เสียงกระเส่าปนครางร้องลั่น เธอหุบขาลงไม่ได้เพราะพันแสงยังจับอีกข้างไว้ เขาหยุดนิ้วแล้วเคลื่อนไหวช้า ๆ แทน“เปิดร้านมากี่เดือนแล้ว”ดวงตาแข็งกร้าวไม่ผ่อนปรนจ้องตากลมโตดั่งกวาง ศศินาร้องบอกเสียงกระเส่า“สามเดือนค่ะ อือ พ่อเลี้ยง ไหนว่าไม่ทำโทษ”มุมปากยักขึ้นนิดหน่อยก่อนจะบึ้งตึงเหมือนเดิม นิ้วสอดเร็วเขี่ยข้างในที่อ่อนนุ่ม“ลืมบอกไป ถ้าเดือนตอบคำถามจะได้รางวัลเช่นกัน”เธอบิดขาพยายามจะให้พ้นแรงจับของมือแกร่ง เขายังกำแน่นไม่ปล่อย“คำถามต่อไป ทำไมไม่บอกพี่เรื่องเปิดร้าน”ศศินาเม้มปากนิ่งสะบัดหน้าหนีแต่นิ้วมือร้ายช่างช่ำชอง เขาดันอีกแล้วขยี้เม็ดร่อง“โอ๊ย พ่อเลี้ยง พอ ๆ อือ อือ”พันแสงไม่หยุด เขารอจนกว่าศศินาจะตอบ มองมือตรงเนินอูม นิ้วมือสีเข้มตัดกับผิวขา
