All Chapters of เพียงชั่วข้ามคืน: Chapter 21 - Chapter 30

นานแล้วที่พิพัฒน์ไม่ได้กลับไปบ้านกิ่งอมร ประจวบกับวันหยุดสุดสัปดาห์นี้เขาเลยถือโอกาสชวนเดนิมไปเยี่ยมแม่ของตัวเอง มาลินีเป็นหญิงม่ายที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่อายุยี่สิบกว่า ๆ ตอนนั้นเขายังเป็นนักศึกษาป.โทเพียงลำพัง กัดฟันต่อสู้กับการแก่งแย่งธุรกิจเล็ก ๆ ของครอบครัว ความจริงพิพัฒน์อยากจะดรอปเรียนแล้วมาช่วยธุรกิจที่บ้าน แต่คำตอบของมาลินีในตอนนั้นทำให้เขาอดทนและตั้งใจเรียนต่อจนจบเพื่อมารับช่วงต่อ“พัดไม่มีความรู้มากพอจะบริหารงานและบริหารคนได้ยังไง”บัดนี้บริษัทเติบโตและขยายกิจการจนมีพนักงานที่เป็นฟันเฟืองในระบบหลักพันคนอีกทั้งบ้านศศิภักดีคือบิ๊กบอสใหญ่ที่เป็นแรงหนุนและคอยออกหน้าจนทำให้พิพัฒน์เด็กน้อยคนนั้นที่ไม่ประสีประสากลายเป็นนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงเป็นคนรุ่นใหม่ที่ถือครองธุรกิจหลากหลายประเภทด้วยเหตุนี้ทั้งสองบ้านจึงไม่สามารถตัดขาดกันได้จะตัดบัวยังต้องเหลือใยบุญคุณพาร์ทเนอร์ทางธุรกิจผู้ถือหุ้นรายใหญ่ในหลายธุรกิจจะมีเพียงเรื่องคดโกงและยักยอกแหละมั้งที่จะทำให้สองครอบครัวตัดขาดจากกันได้อย่างสิ้นเชิงอาณาจักรของเครือศศิภักดีขยับขยายใหญ่โตขึ้นทุกปีแต่ละรุ่นจะมีผู้บริหารที่มีสายเลือดเดียวกันเท่านั้น

แม้จะนอนต่างที่แต่เดนิมไม่คาดคิดว่าเขาจะนอนหลับลึกถึงขนาดนี้ หลับลึกชนิดที่ว่าตื่นสายจนเกือบจะแปดโมงเช้าอยู่รอมร่อ เดนิมนอนบิดขี้เกียจก่อนจะค่อย ๆ นั่งมองรอบ ๆ ห้องที่มืดสนิทเพราะม่านหน้าต่างไม่ได้เปิดเอาไว้ หันมามองด้านข้างของตัวเองที่ปราศจากเงาของใครอีกคน ส่วนหนึ่งก็รู้สึกโล่งใจ แต่อีกส่วนหนึ่งก็รู้สึกโหวงเหวงในใจเช่นกัน ไม่แน่ว่าพี่พัดอาจจะลุกออกจากเตียงไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วก็ได้เดนิมถอนหายใจก่อนจะลุกไปจัดการตัวเองไม่ลืมที่จะเปิดม่านหน้าต่างออกให้แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องตรงกระจกบานใหญ่นี้อยู่ตรงกับสวนดอกไม้ที่เมื่อคืนที่พวกเขาเดินเล่นด้วยกันอีกทั้งสีแดงสดของดอกแอบรักก็โดดเด่นสามารถมองจากชั้นสองของบ้านได้อย่างชัดเจนอย่างน้อยก็มีดอกไม้ที่เขาปลูกเอาไว้คอยส่งความปรารถนาดีอยู่ที่นี่เดนิมเกาะกระจกมองไปยังเบื้องล่างก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากทางด้านหลัง“ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำคุณแม่รอทานข้าว”“ขะขอโทษด้วยครับนิมตื่นสายไม่คิดว่าคุณน้าจะรอ” เดนิมจึงรีบเดินไปทำธุระของตัวเองเสร็จสรรพภายในสิบนาทีเขาวิ่งตาตั้งลงมายังโต๊ะทานอาหารที่มีอาหารเรียงรายและสมาชิกนั่งรออยู่ก่อนแล้ว“ขอโทษ

เดนิมตื่นเช้ามาก็ไม่เห็นอีกฝ่ายเหมือนอย่างเช่นเคยแม้ว่าจะนอนร่วมเตียงด้วยกันมาสองคืนแล้วก็ตามสัมผัสอกอุ่นที่แนบชิดแผ่นหลังอ้อมแขนที่กกกอดเอวเขาไว้อย่างหลวมๆรวมไปถึงฝ่ามือร้อนที่คอยลากไล้วนเวียนเพื่อลดความเจ็บปวดทางท้องน้อยนั้นทำเอาเดนิมนอนหลับสนิททั้งคืนไม่ได้สะดุ้งตื่นกลางคันเพราะความเจ็บปวดอีกอาจเป็นเพราะฤทธิ์ของชาหรือว่าฝ่ามือร้อนของพี่พัดก็ตามแต่ล้วนแต่ดีต่อเขาทั้งนั้นเมื่อก่อนเดนิมชินกับการดูแลตัวเองเพียงลำพังแม้จะเจ็บปวดจากช่วงอ่อนไหวแค่ไหนก็ไม่ปริปากเอ่ยให้ใครได้รู้อย่างที่พี่พัดพูดกับเขาเมื่อคืนคนเราเมื่อโตขึ้นต่างก็มีโลกของตัวเองความคิดความอ่านก็ไม่สามารถพูดออกไปได้อย่างใจนึกเว้นระยะห่างเพื่อรักษาความเป็นส่วนตัวตัวเดนิมเองก็เช่นกันหากเขามีพี่สาวในวัยไล่เลี่ยกันก็คงจะพูดคุยปรึกษาเรื่องนี้ได้อย่างไม่เขินอายมากนักแม้ว่าแม่ของเขาจะรับได้ทุกอย่างในสิ่งที่ลูกเป็นแต่เดนิมก็ยังมีเส้นกั้นบางอย่างที่ไม่สามารถพูดเรื่องนี้ได้อย่างสนิทใจแม้ว่าแม่ของเขาจะคอยถามไถ่อยู่เสมอก็ตามอาจเป็นเพราะต่างคนต่างวัยด้วยล่ะมั้งและไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นพูดออกมายังไงโดยไม่รู้สึกประหม่าและเขินอายอวัยวะภายในมัน

ตั้งแต่งานเปิดตัวโรงแรมคราวที่แล้วพิพัฒน์ก็ไม่รู้ตัวว่าเขาสวมแหวนแต่งงานวงนี้ติดตัวตลอดสวมจนบริเวณโคนนิ้วนางด้านซ้ายมีรอยวงกลมประดับอยู่เขาถอดมันออกมาจดจ้องก่อนจะสังเกตเห็นตัวอักษรหวัดๆน่าจะภาษาฝรั่งเศสเขาอ่านไม่ออกแต่ก็ถ่ายเอาไว้และใช้แอปพลิเคชันแปลแต่ก็อย่างว่า…แอปฯไม่สามารถแปลได้อย่างสละสลวยแต่ความหมายของมันต้องลึกซึ้งอย่างแน่นอนเขาลองกดดูเข้าไปหาแบรนด์แต่สิ่งที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอทำเอาอึ้งพูดไม่ออกคิวออนไลน์เปิดให้จองล่วงหน้าไปยันอีกสามปีข้างหน้าเพราะว่าเป็นงานฝีมือที่ประณีตและเป็นการรังสรรค์ผลงานจากช่างชื่อดังชาวฝรั่งเศสรวมไปถึงราคาแปดหลักของมันที่เขาคาดไม่ถึงเมื่อก่อนเขาไม่เคยเห็นค่าของมันแต่ตอนนี้กลับหวงแหนไม่อยากส่งคืนให้ง่ายๆเพราะอะไร?พิพัฒน์นอนคิดอย่างไรก็คิดไม่ตกวันแรกที่แต่งงานกันภาพถ่ายนั้นยังคงจำติดตาใบหน้าของเขาไม่สบอารมณ์ข้างๆก็เป็นใบหน้าของเดนิมที่ยิ้มแหยๆเป็นภาพถ่ายงานแต่งงานที่พิลึกพิลั่นก็ว่าได้บ่าวสาวไม่มีใครยิ้มอย่างปรีดาเลยสักคนแม้แต่ญาติของทั้งสองฝ่ายก็ใบหน้าเรียบตึงไม่บ่งบอกอารมณ์และเขาก็เฝ้ารอให้วันหย่าขาดจากกันมาถึงเร็วๆแต่พอเวลานั้นมาถึงจริงๆกลับรู้สึกโหวง

ผู้บริหารอย่างพิพัฒน์ออกงานพบปะผู้ร่วมลงทุนบ้างประปรายส่วนงานประมูลแบบนี้เรียกว่านับครั้งได้เขามาในฐานะหนึ่งในผู้บริหารของ SSP GROUP และผู้บริหารของ KA GROUP ด้วยเช่นกันบรรดาข้าวของที่พิธีกรบรรยายรายละเอียดเพื่อดึงความสนใจของเหล่าบรรดานักสะสมทั้งหลายในค่ำคืนนี้แต่ทว่าพิธีกรสาวสวยหรือสิ่งของที่ว่าล้ำค่าหายากไม่ได้เข้าสู่โสตประสาทของเขาเลยแม้แต่น้อยนิ้วมือข้างขวาคลึงแหวนแต่งงานข้างซ้ายอยู่อย่างนั้นคล้ายกับไม่รู้ตัวแต่สายตากลับจ้องมองเสี้ยวหน้าของใครบางคนที่กำลังลุกยืนพูดจายิ้มแย้มเดินออกไปเคียงคู่กับสิบทิวารวมไปถึงชายหนุ่มผมทองอีกหนึ่งคนพิพัฒน์ย่นคิ้วพลางจ้องมองใบหน้าของคนแปลกหน้าที่อยู่กับเดนิมคลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเจอหรือรู้จักแต่ก็จำไม่ได้จะว่าไปมีแต่เดนิมที่รู้จักเขาแต่เขาเองกลับไม่รู้เรื่องอะไรของเดนิมเลยเพราะเขาไม่เคยใส่ใจและไม่คิดว่าจะต้องใส่ใจแม้ว่าพิพัฒน์อยากจะเข้าเดินไปทักทายเดนิมมากแค่ไหนแต่เหมือนผู้คนและบรรยากาศรอบข้างจะไม่เป็นใจ“ได้คุยกับน้องบ้างหรือยังลูก” พิพัฒน์ส่ายหน้า“ยังเลยครับ” มาลินีเองก็ถอนหายใจออกมาเช่นกันก่อนจะตบหลังมือลูกชายเบาๆ“ช่วยไม่ได้นี่นาพัดใจร้ายกับ