All Chapters of ทะลุมิติชะตาชีวิตเปลี่ยนผัน ยุค80: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 ลูกชายฉันเป็นคนดี"ใช่แล้วฉันคือท่านายพลที่มาประจำการคนใหม่ ต้องขอโทษทั้งสองคนด้วยที่ปิดบัง " เหม่ยหลิงตกใจไม่น้อยคิดว่าเขาเป็นเพียงคนธรรมดาเช่นเธอเมื่อครู่เธอหวาดกลัวจนไม่ทันได้สังเกตชุดที่เขาสวมใส่มาเลย หากเขาเป็นนายพลจริง ๆ การที่เธอสนิทสนมกับเขาคงไม่ดีต่อตัวเขาแน่ ๆ อีกไม่นานคงมีเรื่องลือให้แซ่ดเกี่ยวกับเธอและท่านนายพล เธอไม่อยากให้เขามาเสียชื่อเพราะเธอ เหม่ยหลิงจึงคิดจะตีตัวออกห่างเว้นระยะห่างจากเขา"ว๊าววว! น่าทึ่งจริง ๆ กระผมชื่อว่าเวยอันขอฝากเนื้อฝากตัวกับท่านนายพลด้วยนะครับ" เวยอันดีใจรีบยืนตรงตะเบะเสียงออกมายกมือแตะที่หน้าผากของตัวเองราวกับทหารต่อหน้าอี้หาน เหม่ยหลิงไม่อยากให้ทั้งสองสนิทสนมมากไปกว่านี้รีบสั่งให้เวยอันไปนอน"เวยอันไปนอนได้แล้ว นี่ดึกมากแล้ว""ครับพี่เหม่ยหลิง พี่อี้หานไม่ใช่สิท่านนายพลกระผมทหารชั้นผู้น้อยขอตัวเข้านอนก่อนนะครับ " เวยอันบอกกับเขาก่อนจะเดินกลับเข้าห้องตัวเองตอนนี้ในห้องโถงจึงมีแค่เขากับเธอความเงียบเริ่มปกคลุม"เอ่อ..ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่ปกปิดตัวเอง ที่ฉันมาซื้อซาลาเปาทุกเช้าเพราะติดใจในรสชาติไม่ได้คิดเข้าหาเธอด้วยเจตนาที่ไม่ดี และคิดว่

บทที่ 23 อย่าทำตัวห่างเหินอี้หานนั่งรถมาจ้องมองเวลาในข้อมือก็ใกล้จะถึงเวลาเข้างานแล้ว เขาหงุดหงิดหัวใจจริง ๆ ที่ไม่ได้ไปเจอหน้าเหม่ยหลิงก่อนเข้างาน เมื่อคืนนี้เธอสั่นเทาไปหมดคงหวาดกลัวไม่น้อยไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบางเขาคิดถึงและเป็นห่วงเธอเหลือเกิน แต่เมื่อนึกเห็นสีหน้าที่เธอรู้ว่าเขาเป็นใครเขาเกิดกังวลใจไม่น้อยเลย ทำไมเธอถึงไม่ดีใจที่เขาเป็นนายพลผู้ยิ่งใหญ่มากด้วยอำนาจที่สามารถปกป้องเธอได้ แต่เขาเห็นท่าทีเปลี่ยนไปของเธอเมื่อคืนหลังจากที่รู้ก็ขับไล่เขาทันที“ท่านนายพลจะไปร้านซาลาเปามั้ยครับ” ลูกน้องเอ่ยถามตอนนี้ถึงทางแยกหากจะไปร้านซาลาเปาต้องไปอีกทาง“ไม่ล่ะตอนนี้สายแล้วไปที่กรมดีกว่าฉันมีงานที่จะต้องจัดการมากมาย วันนี้มีทหารใหม่เข้ากรมด้วยมิหรือ? ต่อให้ฉันจะมีอำนาจมากพอแต่ก็ไม่ชอบที่จะผิดเวลา ทุกอย่างต้องเป็นระเบียบวินัย ไม่อย่างนั้นลูกน้องจะไม่เกรงขาม”“ครับ” เมื่อรถเคลื่อนผ่านแยกทางไปร้านซาลาเปาอี้หานจ้องมองจนลับสายตาก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่ ใจของเขาเห็นแต่ภาพใบหน้าของเหม่ยหลิงวนเวียนในความคิดแทบตลอดทางตะวันบ่ายคล้อยวันนี้ซาลาเปาของเธอก็ขายดีอย่างทุกวัน เหม่ยหลิงหันมองถนนครั้ง

บทที่25 เอาอกเอาใจซิงเยียนเดินมาที่ห้องนอนยืนพิงประตูมองดูเหวินเทียนที่แต่งกายอยู่หลังจากวันนั้นเธอไม่ได้พูดคุยกับเขาเรื่องของเหม่ยหลิงเลย เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่หัวอ่อนอย่างที่ทุกคนคิด แต่เธอเก็บซ่อนนิสัยที่แท้จริงเอาไว้ภายใน เธอจำวันที่เธอมาที่นี่และดื่มน้ำจากฟางเซียนได้ดี แม้เธอจะชอบเหวินเทียนแต่ไม่คิดเลยว่าครอบครัวนี้จะทำแบบนี้กับเธอ และเธอก็รู้ดีว่าแม่สามีต้องการสมบัติของเธอ ตระกูลเธอกว้างขวางเรื่องของครอบครัวเหวินเทียนสืบไม่นานก็ได้รู้ว่าทุกคนในบ้านมีนิสัยอย่างไร เธอไม่ได้อ่อนแอเหมือนภรรยาเก่าของเหวินเทียน เธอไม่ยอมที่จะทำงานบ้านอย่างที่สะใภ้คนเก่าเคยทำและเธอจะไม่ยอมให้ทุกคนในครอบครัวนี้กดขี่รังแก หากจะเป็นเธอมากกว่าที่จะทำให้คนในครอบครัวนี้ทำราวกับเธอเป็นนาย'คิดว่าไม่รู้หรือไงว่าต้องการสมบัติของตระกูลฉันไม่มีทาง ฉันต่างหากที่จะเอาสมบัติของตระกูลเหวินมาเป็นของตัวเอง แต่ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือการให้เหวินเทียนเชื่อใจฉันและยอมทำตามฉันทุกอย่าง ลู่หลินมีนิสัยที่มองออกง่ายต้องการอะไรก็แสดงทางสีหน้าทันที จะมีเพียงแต่แม่สามีที่จะต้องรับมือให้ได้ แต่ตอนนี้มีสิ่งหนึ่งที่ฉันต้องจัดการ ฉันจะต้

บทที่ 27 ฉันชอบเธอเย็นวันนั้นอี้หานมาหาเธออย่างที่บอก เวยอันดีใจมากที่เขาจะพาไปเที่ยวที่กองทหารในวันหยุดที่จะมาถึง เวยอันพูดไม่หยุดจนเหม่ยหลิงสั่งให้ไปนอน"ไปนอนได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะตื่นสายเอาได้ ""เฮ้อ!! เสียดายจังผมยังมีเรื่องมากมายที่ยังอยากพูดกับพี่อี้หานอีกเยอะเลย ""เอาไว้ค่อยคุยวันหยุดที่จะถึงแล้วกัน พี่อนุญาตให้เวยอันได้พูดทั้งวันเลย " อี้หานบอกแก่เวยอันก่อนจะลูบหัวของเด็กชาย"เอาอย่างนั้นก็ได้ครับ เสียดายที่พี่เหม่ยหลิงไม่ได้ไปด้วย""พี่ไม่ชอบที่แบบนั้นหรอกนะเวยอันไปเที่ยวให้สนุกเถอะ พี่จะขายซาลาเปารออยู่บ้านหลังจากที่เวยอันกลับจากเที่ยวเราต้องไปที่บ้านลุงจ่าวกับป้าเสี่ยน"เด็กชายเอียงคอถามอย่างสงสัย"ไปทำไมหรือครับ เมื่อเช้าผมเห็นป้าเสี่ยนมาที่นี่" อี้หานฟังสองพี่น้องและนึกเห็นป้าคนเมื่อเช้าคงจะเป็นคนนั้นแน่ ๆ"เพราะเป็นวันเกิดของลุงจ่าวอย่างไรล่ะ ""อย่างนี้นี่เอง พี่อี้หานไปด้วยกันมั้ยครับลุงจ่าวกับป้าเสี่ยนทำอาหารอร่อยมาก ๆ ไม่ต่างจากที่เหม่ยหลิงเลยแถมยังใจดีอีกด้วย ""เรื่องนี้ยังรับปากไม่ได้เราไปนอนพักเถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว" อี้หานบอกกับเวยอันให้ไปพัก เมื่อทั้งสองอยู

บทที่ 29 นอนด้วยกันมั้ยคะอี้หานเปิดผ้าม่านเดินเข้าไปด้านในเห็นเหม่ยหลิงนอนหลับอยู่บนเตียงใบหน้าที่ซีดขาวเริ่มกลับมามีเลือดฝาดแถมตอนนี้ดูเหมือนร่างกายของเธอขับเหงื่อออกมามากกว่าเมื่อครู่ด้วยซ้ำคงเป็นฤทธิ์ยา"คนอะไรไม่รักตัวเองเลย ห่วงคนอื่นจนตัวเองไม่สบายอย่างนี้ใครจะดูแลเธอจะให้เวยอันคอยดูแลคนเดียวคงไม่ได้แน่ ๆ "อี้หานจ้องมองพลางคิดในใจหลังจากนั้นพยาบาลได้นำยาพร้อมค่ารักษามาให้แก่นายพลเขาไม่รอช้าจะจัดการในส่วนนี้ให้ เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเขาได้อุ้มเธอไปที่รถเดินทางกลับบ้านตระะกูลฟ่งเมื่อมาถึงบ้านของเหม่ยหลิงเวยอันรีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง ตอนนี้อี้หานก็ถึงเวลาเลิกงาน จงสั่งการให้ลูกน้องกลับไปพักผ่อนส่วนเขาจะคอยอยู่ที่นี่จนกว่าเหม่ยหลิงจะฟื้น"พี่เหม่ยหลิงเป็นอย่างไรบ้างครับ หมอบอกว่าพี่สาวของผมเป็นอะไรกัน""เหม่ยหลิงเป็นไข้หวัดที่เธอยังไม่รู้สึกตัวเพราะพักผ่อนไม่เพียงพอน่าจะเหน็ดเหนื่อยแต่ไม่แสดงออกให้ใครรู้ จนร่างกายทุรดตัวทำให้เป็นหนักกว่าทุกครั้ง เวยอันฉันจะพาเหม่ยหลิงไปนอนที่ห้องเธอยังไม่ได้กินข้าวใช่มั้ย อย่างนั้นฉันพาเหม่ยหลิงเข้าพักแล้วจะออกมาทำอาหารให้นะ""ขอบคุณพี่อี้หานอ