All Chapters of ทะลุมิติมายุค 80s เป็นภรรยาแสนชังที่สามีไม่รัก: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ 21 ไปเยี่ยมแม่ของซูเม่ยหลังจากที่เตรียมตัวเสร็จซูเม่ยเดินลงมาด้านล่างต้องแปลกใจเมื่อเห็นชิงเถาเตรียมตัวเสมือนจะออกไปกับเธอด้วย“มาแล้วหรือรีบออกเดินทางกันเถอะต้องแวะตลาดซื้อของฝากอีก”“ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณแม่จะไปบ้านของฉันด้วย หรือว่าจะเกิดฝนตกน้ำท่วมหรือจะแล้งกัน” ซูเม่ยอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมแม่สามี เพราะจู่ ๆ เธอทำตัวเปลี่ยนไปจนน่าตกใจ“นี่ซูเม่ยคุณแม่แค่อยากไปเยี่ยมแม่ของเธอเช่นกัน ทำไมต้องพูดจารุนแรงกับคุณแม่ด้วยมาแล้วก็ไปกันเถอะ” เฉาจื่อไม่อยากให้ทั้งสองมีปากเสียงกันไปมากกว่ารีบมาจับมือของซูเม่ยให้เดินตามตนเองไปที่รถ แม่ของเขาเดินตามมาทีหลังพร้อมอ้ายเยว่“นี่ปล่อยฉันนะ ทำไมต้องพาคุณแม่คุณไปด้วยแค่รังแกฉันคนเดียวไม่พอหรือไงนี่จะให้แม่ของคุณไปพูดจาเหยียดหยามดูถูกแม่ของฉันอีกคน เรื่องนี้ฉันขอรับรู้เพียงคนเดียวหากแม่ของฉันรู้ว่าฉันมาอยู่ที่บ้านของคุณแล้วเจออะไรบ้าง ความรู้สึกของแม่ของฉันจะเป็นอย่างไร หากเป็นอย่างนี้อย่าไปเลยดีกว่า” คำพูดของซูเม่ยดังจนทำให้ชิงเถาที่เดินตามมาทีหลังได้ยินจนหมด ในความเป็นแม่เธอเองก็เข้าใจดี หากเห็นลูกของตัวเองถูกรังแกและถูกกลั่นแกล้งสารพัด จนเจ็บไข้

บทที่ 23 ยูร์เหยาไม่ยอมหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จทั้งสี่คนได้ร่ำลากันจนกระทั่งถึงเวลาออกรถ เฉาจื่อจึงให้ทุกคนไปรอที่รถก่อนเขาบอกทุกคนว่าลืมของแต่แท้ที่จริงแล้วเขาได้เข้ามาหาแม่ของซูเม่ยก่อนจะล้วงเอาเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้เธอเอาไว้ใช้ เขาเองก็รู้สึกผิดที่ผ่านมาไม่เคยให้ซูเม่ยมาดูแล เธอทั้งทำงานบ้านที่บ้านของเขาสารพัดไม่ต่างจากสาวใช้ เงินคุณแม่ก็ไม่เคยให้เธอได้จับจ่ายใช้ช้อยเธอคงไม่มีเงินที่จะส่งมาให้แม่ของเธอได้ใช้"คุณแม่เก็บเอาไว้ใช้นะครับ ที่ผ่านมาเป็นเพราะผมดูแลซูเม่ยไม่ดีเอง ทำให้เธอไม่ได้กลับมาเยี่ยมเยือนคุณแม่ต่อจากนี้ผมจะให้เธอมาบ่อย ๆ แม้เงินจำนวนนี้ไม่มากเท่าไหร่ คุณแม่ช่วยรับไว้ด้วยนะครับ""ไม่เห็นจะต้องเอาให้เลย อยู่ที่นี่ไม่ค่อยได้ใช้จ่ายอะไรเก็บเอาไว้ให้อ้ายเยว่ซื้อเสื้อผ้าเถอะ""รับไว้เถอะนะครับ ส่วนของอ้ายเยว่ผมจัดเตรียมไว้ให้แล้ว ผมลานะครับ" เขายัดเงินใส่มือของเธอก่อนจะก้มโค้งลาและเดินไปขับรถยนต์ออกจากที่หมู่บ้านแห่งนี้ระหว่างทางขากลับซูเม่ยรับรู้ได้ว่าบรรยากาศในรถเปลี่ยนไปไม่เหมือนตอนมาเลยสักนิด ทุกคนต่างเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนอยู่บ้านคุณยายอย่างสนุกสนาน ชิงเถาจะขอมา

บทที่ 25 กอดชิงเถาจัดเตรียมโต๊ะอาหารส่วนซูเม่ยยืนคอยทั้งสองที่หน้าห้องกินข้าวทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของเขาหัวใจของเธอเต้นแรงตึกตัก....หวนคิดถึงยามที่เธอต้องนอนเตียงเดียวกับเขาใบหน้าของเธอยิ่งแดงระเรื่อมากกว่าเดิม“ฉันคิดอะไรกัน!! หรือเพราะถูกคุณแม่พูดเรื่องลูกทั้งวันในหัวสมองของฉันมีแต่เรื่องบนเตียงโอ๊ย!! ออกไปจากหัวของฉันนะ” ซูเม่ยคิดในใจอย่างเหม่อลอยเฉาจื่อวางอ้ายเยว่ลงจากแขน ก่อนที่จะเดินมากระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“คิดถึงจัง” ซูเม่ยสะดุ้งตกใจเล็กน้อยขยับกายหนีทันที“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”“ตั้งแต่เธอยืนเหม่อลอยหรือว่าเธอเองก็คิดถึงฉันเหมือนกัน ฉันกลับบ้านครั้งนี้ต่อจากนี้เธอจะต้องไปนอนที่ห้องของฉัน และต่อจากนี้เรามาทำหน้าที่พ่อแม่ที่ดีของอ้ายเยว่กันเถอะ” เขาเดินเข้ามาสวมกอดเธอแนบแน่นอ้ายเยว่รีบวิ่งเข้ามากอดทั้งสองด้วยเช่นกัน“ว๊าวว^^ วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่รักกันแล้ว อ้ายเยว่ดีใจที่สุดเลยครับ” ซูเม่ยใบหน้าร้อนผ่าวที่ถูกเขาโอบกอดอย่างนี้เธอรีบปัดมือเขาออกและดึงอ้ายเยว่มากอดไว้“อ้ายเยว่มีความสุขแม่เองก็ดีใจอย่างนั้นเราไปกินข้าวกันเถอะคุณย่าเตรียมอาหารไว้มากมาย ไม่รีบเ

บทที่ 27 ธาตุแท้มาถึงงานเขาทำอย่างที่เขาบอกจริง ๆ ไม่ว่าจะเดินไปทางใดเขาโอบเอวเธอตลอดทำให้ซูเม่ยเขินอายคนทั้งงานไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างที่พูด จนกระทั่งเขาพาเธอเดินทักทายแขกในงานและได้พบกับนายอำเภอตงหนานที่เดินเคียงคู่มากับภรรยาของเขาและยูร์เหยาที่เดินตามมาข้างหลัง วันนี้เธอตั้งใจแต่งตัวเต็มที่แต่ทว่าคนในงานกลับพากันพูดถึงแต่เรื่องของซูเม่ยเอ่ยชมไม่ขาดปากทำให้เธอไม่พอใจมากกว่าเดิม ยิ่งเห็นเธอเดินเคียงข้างมากับเฉาจื่อเธอยิ่งเจ็บใจไม่น้อย ที่เขาโอบกอดเธอตลอดเวลาจนเผลอคิดหากวันนี้คนที่เคียงข้างเขาเป็นเธอจะเป็นอย่างไร“ยินดีด้วยนะครับท่านนายพลที่ได้ย้ายมาประจำการที่นี่”“ครับ วันนี้รู้สึกเป็นเกียรติมากที่นายอำเภอตงหนานมาร่วมยินดีของผม ดื่มกินให้เต็มที่นะครับ” "จะไม่มาต้อนรับได้อย่างไรครับ นายพลเป็นคนที่ลูกสาวของผมพูดถึงทุกวันต้องมาให้ได้อยู่แล้ว คนที่เคียงคู่มาในวันนี้คงเป็นคุณนายเล็กสินะครับ งดงามมากจริง ๆ ถึงว่าแต่งงานตั้งนานไม่พามาออกงานเพราะอยากเก็บความสวยไว้ดูคนเดียวนี่เอง"ซูเม่ยยืนยิ้มให้นายอำเภอตงหนานก่อนจะหันไปเห็นสายตาที่จ้องมองเธออยู่ด้านหลังผู้เป็นพ่อ"ตอนแรกคิดว่ามาที่นี่จะอึดอ

บทที่ 29 นวดหลังเฉาจื่อใจเต้นแรงแทบจะกระโดดออกมาเต้นอยู่ข้างนอก ร่างกายของเขาตื่นตัวร้อนผ่าวไปหมด อาบน้ำพรางคิดเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ท่อนเอ็นของเขาตั้งผงาดขึ้นมา“อะไรกันแค่คิดยังไม่ได้ทำเสียหน่อยทำไมถึงได้มีอารมณ์อย่างนี้นะ!! อย่าเป็นอย่างนี้สิเธอจะคิดว่าฉันเป็นคนยังไง แกนอนเดี๋ยวนี้เลยนะเดี๋ยว” เขาบ่นพึมพำจับน้องชายของตัวเองกดหัวลงให้หลับใหล แต่เมื่อเขาพูดออกมาอย่างนั้นน้องชายของเขากลับแข็งตั้งผงาดสู้มือเขามากกว่าเดิม เมื่อจู่ ๆ ใบหน้าของซูเม่ยลอยเข้ามาเนินอกที่อวบอิ่มขาวเนียน ขาเรียวน่าสัมผัสเขาไม่อาจจะทนได้อตี่กอไปค่อย ๆ ใช้มือสาวอย่างช้า ๆ อารมณ์ของเขาพุ่งพล่านสองมือค่อย ๆ เพิ่มแรงสาวให้เร็วมากกว่าเดิม ครั้นนั้นเขาเผลอเห็นเรือนร่างเปลือยเปล่าของซูเม่ยในความคิด สองชักแท่งร้อนขึ้นสุดลงสุดจนกระทั่งถึงความรู้สึกเสียวซ่านได้ปะทุออกมา น้ำขาวขุ่นพุ่งกระจายเต็มห้องเสียงหอบเหนื่อยของเขาเคล้าไปด้วยเสียงน้ำรินไหล“แฮ่ก แฮ่ก ฉันต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ทำไมต้องตื่นเต้นจนต้องช่วยตัว เฮ้อ!!สงบแล้วสินะอย่างนี้ฉันค่อยกล้าออกไปหาเธอหน่อย” เขาจัดการล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดเมื่อแท่นร้อนสงบลงด