LOGINLibrary
Search
All Chapters of ทะลุมิติมายุค 80s เป็นภรรยาแสนชังที่สามีไม่รัก: Chapter 21 - Chapter 25
25 Chapters
บทที่ 21 ไปเยี่ยมแม่ของซูเม่ย
บทที่ 21 ไปเยี่ยมแม่ของซูเม่ยหลังจากที่เตรียมตัวเสร็จซูเม่ยเดินลงมาด้านล่างต้องแปลกใจเมื่อเห็นชิงเถาเตรียมตัวเสมือนจะออกไปกับเธอด้วย“มาแล้วหรือรีบออกเดินทางกันเถอะต้องแวะตลาดซื้อของฝากอีก”“ไม่คิดเลยนะคะว่าคุณแม่จะไปบ้านของฉันด้วย หรือว่าจะเกิดฝนตกน้ำท่วมหรือจะแล้งกัน” ซูเม่ยอดไม่ได้ที่จะเหน็บแนมแม่สามี เพราะจู่ ๆ เธอทำตัวเปลี่ยนไปจนน่าตกใจ“นี่ซูเม่ยคุณแม่แค่อยากไปเยี่ยมแม่ของเธอเช่นกัน ทำไมต้องพูดจารุนแรงกับคุณแม่ด้วยมาแล้วก็ไปกันเถอะ” เฉาจื่อไม่อยากให้ทั้งสองมีปากเสียงกันไปมากกว่ารีบมาจับมือของซูเม่ยให้เดินตามตนเองไปที่รถ แม่ของเขาเดินตามมาทีหลังพร้อมอ้ายเยว่“นี่ปล่อยฉันนะ ทำไมต้องพาคุณแม่คุณไปด้วยแค่รังแกฉันคนเดียวไม่พอหรือไงนี่จะให้แม่ของคุณไปพูดจาเหยียดหยามดูถูกแม่ของฉันอีกคน เรื่องนี้ฉันขอรับรู้เพียงคนเดียวหากแม่ของฉันรู้ว่าฉันมาอยู่ที่บ้านของคุณแล้วเจออะไรบ้าง ความรู้สึกของแม่ของฉันจะเป็นอย่างไร หากเป็นอย่างนี้อย่าไปเลยดีกว่า” คำพูดของซูเม่ยดังจนทำให้ชิงเถาที่เดินตามมาทีหลังได้ยินจนหมด ในความเป็นแม่เธอเองก็เข้าใจดี หากเห็นลูกของตัวเองถูกรังแกและถูกกลั่นแกล้งสารพัด จนเจ็บไข้
Read moreบทที่ 22 นอนเตียงเดียวกัน
บทที่ 22 นอนเตียงเดียวกันท้ายที่สุดอ้ายเยว่ได้ไปนอนกับคุณยายจริง ๆ ส่วนเฉาจื่อได้นอนห้องนอนของซูเม่ยที่เธอเคยอยู่ตั้งแต่เด็ก ๆ ในห้องของเธอยังสะอาดเอี่ยมเพราะแม่ของเธอเข้ามาทำความสะอาดอยู่บ่อย ๆ ของใช้ที่เธอเคยใช้ยังคงเก็บไว้ที่เดิม แม้แต่รูปถ่ายของเธอตอนที่เรียนได้ถ่ายเอาไว้แม่ได้ใส่กรอบตั้งโต๊ะให้เธอได้เห็น น้ำตาของเธอไหลอีกครั้งเมื่อเข้ามาด้านในเฉาจื่อเดินตามเข้ามาซูเม่ยรีบปาดน้ำตาไม่อยากให้เขาได้เห็น"แม่ของเธอคงคิดถึงเธอมากแน่ ๆ ในห้องยังสภาพเหมือนมีคนเข้ามาอยู่ทุกวัน เป็นเพราะฉันถ้าฉันไม่ทำเธอท้องตอนนี้คงอยู่ที่นี่ดูแลคุณแม่ เฮ้อ! ฉันขอโทษนะแถมยังไม่เคยสนใจเรื่องราวของเธออีกด้วย ต่อจากวันนี้หากเธออยากกลับมานอนกับแม่มาเยี่ยมแม่มาได้เสมอ""มาพูดอะไรตอนนี้ ในเมื่อต้องนอนด้วยกันอย่างนั้นคืนนี้คุณนอนด้านล่างฉันไม่มีทางให้คุณนอนบนเตียงกับฉันเด็ดขาด คุณเป็นทหารนี่น่าเคยออกรบนอนที่พื้นคงไม่ยากลำบากอะไร นี่ผ้าห่มนี่หมอน" ซูเม่ยเดินไปใกล้เตียงจับผ้าห่มและหมอนยื่นให้เขา แต่ทว่าตอนนั้นเฉาจื่อไวกว่าซูเม่ย เขาทำท่าจะคว้าผ้าห่มแต่เขาจับแขนของเธอดึงไปที่เตียงนอนและนอนนาบลงบนเตียงโดยกอดเธอเอาไ
Read moreบทที่ 23 ยูร์เหยาไม่ยอม
บทที่ 23 ยูร์เหยาไม่ยอมหลังจากกินข้าวเช้าเสร็จทั้งสี่คนได้ร่ำลากันจนกระทั่งถึงเวลาออกรถ เฉาจื่อจึงให้ทุกคนไปรอที่รถก่อนเขาบอกทุกคนว่าลืมของแต่แท้ที่จริงแล้วเขาได้เข้ามาหาแม่ของซูเม่ยก่อนจะล้วงเอาเงินจำนวนหนึ่งยื่นให้เธอเอาไว้ใช้ เขาเองก็รู้สึกผิดที่ผ่านมาไม่เคยให้ซูเม่ยมาดูแล เธอทั้งทำงานบ้านที่บ้านของเขาสารพัดไม่ต่างจากสาวใช้ เงินคุณแม่ก็ไม่เคยให้เธอได้จับจ่ายใช้ช้อยเธอคงไม่มีเงินที่จะส่งมาให้แม่ของเธอได้ใช้"คุณแม่เก็บเอาไว้ใช้นะครับ ที่ผ่านมาเป็นเพราะผมดูแลซูเม่ยไม่ดีเอง ทำให้เธอไม่ได้กลับมาเยี่ยมเยือนคุณแม่ต่อจากนี้ผมจะให้เธอมาบ่อย ๆ แม้เงินจำนวนนี้ไม่มากเท่าไหร่ คุณแม่ช่วยรับไว้ด้วยนะครับ""ไม่เห็นจะต้องเอาให้เลย อยู่ที่นี่ไม่ค่อยได้ใช้จ่ายอะไรเก็บเอาไว้ให้อ้ายเยว่ซื้อเสื้อผ้าเถอะ""รับไว้เถอะนะครับ ส่วนของอ้ายเยว่ผมจัดเตรียมไว้ให้แล้ว ผมลานะครับ" เขายัดเงินใส่มือของเธอก่อนจะก้มโค้งลาและเดินไปขับรถยนต์ออกจากที่หมู่บ้านแห่งนี้ระหว่างทางขากลับซูเม่ยรับรู้ได้ว่าบรรยากาศในรถเปลี่ยนไปไม่เหมือนตอนมาเลยสักนิด ทุกคนต่างเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนอยู่บ้านคุณยายอย่างสนุกสนาน ชิงเถาจะขอมา
Read moreบทที่ 24 ย้ายประจำการ
บทที่ 24 ย้ายประจำการเหวินฉิงจำชื่อนี้ขึ้นใจนายพลจิ่นเฉาจื่อคือคนที่จัดการน้องรักของเขาบนรถไฟแถมยังเข้ามาขัดขวางเขาหลายอย่าง เขาไม่มีทางปล่อยให้จิ่นเฉาจื่ออยู่อย่างสงบสุขแน่ ทุกคนในพื้นที่ต้องยอมและกลัวอิทธิพลของแก๊งมังกรดำ แต่เขากลับไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย มียศเป็นนายพลแล้วอย่างไรเขาจะทำให้ทุกคนในตระกูลของจิ่นเฉาจื่อต้องเจอเรื่องทุกข์ยากที่กล้าเข้ามาขัดขวางการทำงานของแก๊งมังกรดำ ยิ่งถ้าเขารู้ความเคลื่อนไหวในบ้านของนายพลยิ่งเป็นเรื่องง่ายต่อการจัดการ เขาตอบรับคำขอของยูร์เหยาไม่ใช่ว่าเพราะเขาทำเพราะชอบเธอเท่านั้นแต่เขาแค้นใจอยากแก้แค้นด้วย ต่างหากจึงใช้โอกาสนี้หลอกใช้เธออีกทีหลายวันต่อมาที่บ้านของชิงเถาตั้งแต่เฉาจื่อกลับที่กรมทหารไม่เคยมีวันไหนที่เขาจะไม่โทรเลขมาเลยสักวันและวันที่เขาโทมามักจะถามหาแต่ซูเม่ยขอคุยกับเธอแทบทุกวันจนซูเม่ยไม่อยากจะพูดกับเขาแล้ว"นี่คุณมีเรื่องอะไรจะคุยกับฉันทุกวันรู้มั้ยว่าฉันเบื่อและไม่มีเรื่องจะคุยกับฉันแล้ว คุยกับคุณแม่ของคุณเถอะนะวันนี้ฉันจะพาอ้ายเยว่ออกไปข้างนอก ""ทำไมล่ะฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกและเป็นเรื่องใหญ่ด้วยจะพาอ้ายเย่วไปเที่ยวหรือไงกัน""เรื่อง
Read moreบทที่ 25 กอด
บทที่ 25 กอดชิงเถาจัดเตรียมโต๊ะอาหารส่วนซูเม่ยยืนคอยทั้งสองที่หน้าห้องกินข้าวทันทีที่เธอเห็นใบหน้าของเขาหัวใจของเธอเต้นแรงตึกตัก....หวนคิดถึงยามที่เธอต้องนอนเตียงเดียวกับเขาใบหน้าของเธอยิ่งแดงระเรื่อมากกว่าเดิม“ฉันคิดอะไรกัน!! หรือเพราะถูกคุณแม่พูดเรื่องลูกทั้งวันในหัวสมองของฉันมีแต่เรื่องบนเตียงโอ๊ย!! ออกไปจากหัวของฉันนะ” ซูเม่ยคิดในใจอย่างเหม่อลอยเฉาจื่อวางอ้ายเยว่ลงจากแขน ก่อนที่จะเดินมากระซิบข้างหูของเธอด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“คิดถึงจัง” ซูเม่ยสะดุ้งตกใจเล็กน้อยขยับกายหนีทันที“เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”“ตั้งแต่เธอยืนเหม่อลอยหรือว่าเธอเองก็คิดถึงฉันเหมือนกัน ฉันกลับบ้านครั้งนี้ต่อจากนี้เธอจะต้องไปนอนที่ห้องของฉัน และต่อจากนี้เรามาทำหน้าที่พ่อแม่ที่ดีของอ้ายเยว่กันเถอะ” เขาเดินเข้ามาสวมกอดเธอแนบแน่นอ้ายเยว่รีบวิ่งเข้ามากอดทั้งสองด้วยเช่นกัน“ว๊าวว^^ วันนี้คุณพ่อกับคุณแม่รักกันแล้ว อ้ายเยว่ดีใจที่สุดเลยครับ” ซูเม่ยใบหน้าร้อนผ่าวที่ถูกเขาโอบกอดอย่างนี้เธอรีบปัดมือเขาออกและดึงอ้ายเยว่มากอดไว้“อ้ายเยว่มีความสุขแม่เองก็ดีใจอย่างนั้นเราไปกินข้าวกันเถอะคุณย่าเตรียมอาหารไว้มากมาย ไม่รีบเ
Read more
