All Chapters of สงครามรักในเงามืด: Chapter 11 - Chapter 20

ในยามราตรีที่ม่านมืดคลุมเมืองใหญ่แสงสีจากตึกสูงระฟ้าส่องสว่างเจิดจ้าราวกับดวงดาวนับล้านบนผืนผ้าใบสีครามบรรยากาศในบาร์หรูหราแห่งหนึ่งในเมืองหลวงเต็มไปด้วยเสียงเพลงดังกระหึ่ม แสงไฟสีส้มส่องกระทบกับแก้วเหล้าที่ถูกยกขึ้นชนกันบรรดาหนุ่มสาวกำลังดื่มด่ำกับความสุขสำราญท่ามกลางความมืดมิดนี้ ไวล์ลีผมสีหมอก ดวงตาองุ่นแดง ใส่แว่นเงินนิ้วชี้ทั้งสองข้าง กำลังสนุกสนานอยู่กับหญิงสาวคนหนึ่งในมุมมืดของบาร์เขาก้มลงซุกไซ้ที่ซอกคอของเธอก่อนจะฝั่งเขี้ยวลงไปอย่างไม่ไยดีทันใดนั้นเงาของใครบางคนก็ทาบทับลงมาบนร่างของไวล์ลี เขาเงยหน้าขึ้นมองก็ต้องพบกับผมที่ยืนอยู่ตรงหน้า ดวงตาสีแดงก่ำของผมจ้องมองเขาอย่างเยือกเย็น"สนุกพอหรือยัง?"ไวล์ลีแสยะยิ้ม "อ้าวเคียร์ นึกว่าใครที่แท้ราชาผู้ยิ่งใหญ่ของเรานี่เอง""ฉันถามว่าสนุกพอหรือยัง" ผมถามย้ำเสียงเข้ม"ยังเลย ทำไมล่ะ? เจ้าจะมาขัดจังหวะฉันหรือไง"ผมที่นั่งลงตรงข้ามเอาขาข้างขวาขึ้นมาไขว่ห้างพร้อมนิ้วมือที่ประสานเข้าหากัน"สันดานแกเนี่ยมันไม่เปลี่ยนเลยนะ ยังน่ารังเกียจเหมือนเดิม""ฮ่าๆๆ เคียร์แกเองก็ไม่ต่างไปจากฉันนักหรอก อย่าคิดว่าทำตัวเป็นพ่อพระต่อหน้าสาวของแกเบื้องหลัง

แสงจันทร์สาดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องนอน ทำให้เห็นใบหน้าเธอที่กำลังนอนอยู่ ผมนอนอยู่ข้างเธอ มองดูเธอที่เต็มไปด้วยใบหน้ากระตุกยิ้ม ผมเอื้อมมือ ออกไปลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยของเธออย่างทะนุถนอมนิ้วมือผมสัมผัสกับผิวแก้มนวลเนียนของเธออย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะทำให้เธอตื่นขึ้นมา"เธอช่างงดงาม"ผมกระซิบแผ่วเบา มองดูใบหน้าขาวนวลด้วยความหลงใหล ผมยิ้มทั้งที่ไม่เคยรู้สึกผูกพันกับใครมากเท่านี้มาก่อน"นี่หรือจะเป็นที่ชายหญิงเขารู้สึกกันที่หัวใจ?"ผมเฝ้ามองเธอต่อไปอย่างเงียบๆ เก็บเกี่ยวช่วงเวลานี้ไว้ในความทรงจำผมแค่อยากอยู่ตรงนี้ต่อให้ผมจะไม่เข้าใจตัวเองเลยก็ตามท่ามกลางความมืด ท้องฟ้าที่ไม่มีแสงจันทร์และดาวดวงเดียวส่องประกายทำให้โลกทั้งใบจมดิ่งอยู่ในความมืดมน ไม่มีแสงไฟจากเมืองหรือบ้านเรือนทุกสิ่งดูเหมือนหยุดนิ่งในเวลานี้ เสียงหายใจเบาๆ ของฉัน ไม่สามารถมองเห็นได้กลับยิ่งชัดเจนฉันที่กำลังยืนอยู่ท่ามกลางซากปรับหักพังที่ไม่คุ้น อาคารสูงระฟ้าที่เคยสง่างามบัดนี้พังทลายลงมาเหลือเพียงเศษซากและฝุ่นควันดวงตาเบิกกว้าง เห็นผู้คนนอนตายเกลื่อนกลาด ร่างกายของพวกเขาเต็มไปด้วยบาดแผลและเลือดนองมองไปรอบๆ อีกครั้งเ

ประเทศพรีโม่ (โลกแวมไพร์)ผมก้าวเข้าไปในห้องใต้ดินอันหนาวเหน็บของปราสาท แสงเทียนส่องสว่างเผยให้เห็นโลงศพแก้วใสที่ตั้งอยู่กลางห้อง ภายในโลงนั้นมีร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งนอนหลับใหลอยู่ใบหน้าของเธอซีดเซียว ผมสีทองใส่ชุดเดรสสีขาว นอนถือดอกไม้สีขาว แต่ยังคงงดงามราวกับเทพธิดามือวางบนโลงศพผมนั่งลงข้างโลงศพ สายตาผมจ้องมองร่างหญิงสาวด้วยสายตาเจ็บปวด"ลอลิลีนฉันจะเอาหัวใจมาให้เธอให้ได้ ฉันสัญญา"ผมพูดชื่อเธอที่ถูกฆ่าตายไปเมื่อหลายพันปีก่อน ผมไม่เคยลืมเธอได้ผมเก็บรักษาร่างของเธอไว้ในโลงศพแก้วใสนี้หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถชุบชีวิตเธอขึ้นมาได้และตอนนี้ผมก็เห็นความหวังนั้นแล้ว"รอผมก่อนนะลอลิลีน"โลกมนุษย์ ซินด์เธีย เวลาสองทุ่ม...ฉันเดินตรวจความเรียบร้อยของศูนย์ตรวจเลือดชั่วคราวที่ถูกจัดตั้งขึ้นกลางเมือง ฉันสังเกตเห็นประชาชนจำนวนมากที่มารอคิวตรวจเลือดอย่างเป็นระเบียบ เจ้าหน้าที่ทุกคนต่างทำงานอย่างขะมักเขม้นเพื่อให้กระบวนการตรวจสอบอย่างราบรื่น พยาบาลจะฉีดยาสลบให้ก่อนที่จะเอาเลือดเพื่อความปลอดภัยทันใดนั้น ฉันรู้สึกถึงสายลมเย็นๆ พัดผ่านร่างกาย ฉันหันไปมองก็พบกับเคียร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันเขาตั้งใจวาร

ฉันที่นั่งอยู่บนโซฟาสีดำมือค่อยๆ ลูบขนแมวสีดำที่มานอนขดตัวอยู่บนตักฉัน สายตาของฉันจ้องมองไปยังมอร์เรล แวมไพร์แห่งความมืดที่นั่งเงียบฉิบชาอยู่ฝั่งตรงข้าม"นายน่ะ คือคนที่ชนฉันที่สวนสนุกสองวันก่อนใช่ไหม"ผมเงยหน้าขึ้นจากถ้วยชาวางลงบนโต๊ะเอาขาไขว้กันพร้อมนิ้วมือประสานกันวางบนตัก"ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ?""รูปร่างถึงนายจะปิดหน้าปิดตา ฉันจำแววตาสีขาวของนายได้ทั้งการเดินส่วนสูง และน้ำเสียง"เขาหัวเราะและตบมือให้กับฉันเขาลุกขึ้นมานั่งบนโต๊ะที่วางขนมตรงหน้าของฉันมือเอื้อมมาลูบแมวทั้งที่สายตาของเขากำลังมองฉันอยู่ไม่วางตา"ใช่ ฉลาดดีนะ ไม่คิดว่าจะจำอะไรเล็กๆ น้อยได้ ถือว่าเก่งดี ไม่แปลกใจที่เคียร์สนใจเธอ""ฉันมีเวลาให้นาย สิบนาที บอกมาว่านายต้องการอะไรจากฉัน"เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำให้แววตาของเขากับฉันสบตากันมือเอื้อมมาจับคางเงยหน้าขึ้น"เธอมีพลังบริสุทธิ์รู้ตัวไหม""พลัง?"ฉันนึกถึงคำพูดของแม่หมอที่บอกว่าฉันมีพลังบริสุทธิ์ก็คือหัวใจของฉัน พยายามเค้นสมองทบทวนความทรงจำในสมองประมวลผลทำให้ฉันเริ่มเข้าใจขึ้นมา..."แล้วยังไง ฉันไม่เข้าใจที่นายพูดเลยสักนิดถ้าจะมาพูดเรื่องไร้สาระฉันขอกลับก่อนละก

ผมค่อยๆ นอนลงข้างๆ เธอบนเตียงนุ่มตามที่เธอขอไว้แม้ว่าตัวผมที่ไม่จำเป็นต้องนอนหลับแต่ผมก็อยากจะลองทำอะไรแบบนี้ดูบ้างมือโอบกอดร่างบางของเธอไว้ในอ้อมแขน ความอบอุ่นจากร่างกายเธอทำให้หัวใจที่เยือกเย็นกำลังค่อยๆ หลอมละลายฉันพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดเขา ขอแค่ได้อยู่กับเขาอยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้นานเท่าที่จะทำได้ ต่อให้เขาจะวางแผนอะไรไว้ก็ตามผมกับเธอนอนกอดกันอยู่เงียบๆ มือลูบผมเธอมองใบหน้าสวยของมินาโกะที่กำลังหลับ ผมที่ต้องการเอาหัวใจของเธอมาให้ลอลิลีน ภาพของลอลิลีน คนรักที่จากไปยังคงชัดเจนในความทรงจำของผมรอยยิ้มของเธอเสียงหัวเราะและความรักที่เธอมีให้ผม มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยลืม และเป็นทางเดียวที่ผมปรารถนาจะได้กลับคืนมาแต่ในขณะเดียวกันที่ผมมองมินาโกะรอยยิ้มสดใสของเธอความกล้าหาญและความอ่อนโยนที่มันทำให้ผมชอบ มันเป็นความสุขที่ผมไม่ได้มีมานาน"ฉันไม่ได้อยากทำร้ายเธอเลยจริงๆ ฉันขอโทษนะมินาโกะ"ราวกับถูกเข็มแหลมทิ่มแทงข้างในใจคล้ายหัวใจถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ผมที่เคยผ่านเรื่องราวมากมายมาแล้วแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเท่านี้มาก่อนในขณะเดียวกันด้านฝั่งตรงข้ามบนดาดฟ