หน้าหลัก / แฟนตาซี / สงครามรักในเงามืด / คนรักหรือแค่หมากตัวหนึ่ง!

แชร์

คนรักหรือแค่หมากตัวหนึ่ง!

ผู้เขียน: มูมูมิ
last update ปรับปรุงล่าสุด: 2024-11-27 20:14:39
เขายืนอยู่ตรงหน้า รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏบนใบหน้าของเขา ขณะที่เขาจ้องมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสนุกสนาน

"ฉันชอบผู้หญิงที่ดื้อรั้นแบบเธอนะ มันทำให้การล่าสนุกขึ้นอีกเยอะ"

"งั้นเหรอ ปีศาจที่วันๆ เอาแต่กระหายเลือดแบบนั้นเนี่ยนะ มีความรู้สึกชอบใครเขาด้วยเหรอ"

เขายกมือขึ้นมาปิดปากหัวเราะอย่างสุภาพ"ปีศาจงั้นเหรอ? ก็อาจจะจริง" เขายักไหล่

"แต่แวมไพร์ก็มีหัวใจตรงนี้เหมือนกับมนุษย์ทั่วไป ที่ชอบอะไรที่น่าตื่นเต้น"

ความหนาวยะเยือกคืบคลานเข้ามาในใจ คนผู้นี้มีรังสีอำมหิตร้อนแรงแผ่ออกกระจายมาทั่วร่าง

"อย่ามาพูดจาเหลวไหล! มนุษย์กับแวมไพร์เนี่ยนะ รักกันไม่ได้หรอก!"

เขายิ้มมุมปาก "ความรักมันไม่มีขอบเขตหรอกนะ อย่างเช่นเธอกับเคียร์ ไปถึงไหนกันแล้วล่ะ"

ฉันตะลึงลาน เขารู้จักเคียร์ อวัยวะภายในของฉันรู้สึกปั่นป่วน

"โถ่ๆ ดูสิ หน้าซีดเผือดเลย ฉันคงจะถามตรงประเด็นเกินไปสินะ"

เขาจับตัวฉันเหวี่ยงไปติดกำแพงจนทำให้กระแทกอย่างแรงล้มลงไปนอนที่พื้น เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ฉันชักปืนยิงไปที่หน้าท้องแต่กลับยิงไม่เข้า รอยยิ้มของเขาดูกว้างและน่ากลัวยิ่งกว่าเดิม

"กระสุนทำอะไรฉันไม่ได้หรอก ถ้าเธอตายไปเคียร์ก็ไม่เศร้าหรอก ส
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

  • สงครามรักในเงามืด   ชักสนุกแล้วสิ

    ประเทศพรีโม่ (โลกแวมไพร์)ผมก้าวเข้าไปในห้องใต้ดินอันหนาวเหน็บของปราสาท แสงเทียนส่องสว่างเผยให้เห็นโลงศพแก้วใสที่ตั้งอยู่กลางห้อง ภายในโลงนั้นมีร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งนอนหลับใหลอยู่ใบหน้าของเธอซีดเซียว ผมสีทองใส่ชุดเดรสสีขาว นอนถือดอกไม้สีขาว แต่ยังคงงดงามราวกับเทพธิดามือวางบนโลงศพผมนั่งลงข้างโลงศพ สายตาผมจ้องมองร่างหญิงสาวด้วยสายตาเจ็บปวด"ลอลิลีนฉันจะเอาหัวใจมาให้เธอให้ได้ ฉันสัญญา"ผมพูดชื่อเธอที่ถูกฆ่าตายไปเมื่อหลายพันปีก่อน ผมไม่เคยลืมเธอได้ผมเก็บรักษาร่างของเธอไว้ในโลงศพแก้วใสนี้หวังว่าสักวันหนึ่งผมจะสามารถชุบชีวิตเธอขึ้นมาได้และตอนนี้ผมก็เห็นความหวังนั้นแล้ว"รอผมก่อนนะลอลิลีน"โลกมนุษย์ ซินด์เธีย เวลาสองทุ่ม...ฉันเดินตรวจความเรียบร้อยของศูนย์ตรวจเลือดชั่วคราวที่ถูกจัดตั้งขึ้นกลางเมือง ฉันสังเกตเห็นประชาชนจำนวนมากที่มารอคิวตรวจเลือดอย่างเป็นระเบียบ เจ้าหน้าที่ทุกคนต่างทำงานอย่างขะมักเขม้นเพื่อให้กระบวนการตรวจสอบอย่างราบรื่น พยาบาลจะฉีดยาสลบให้ก่อนที่จะเอาเลือดเพื่อความปลอดภัยทันใดนั้น ฉันรู้สึกถึงสายลมเย็นๆ พัดผ่านร่างกาย ฉันหันไปมองก็พบกับเคียร์ที่ยืนอยู่ข้างๆ ฉันเขาตั้งใจวาร

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-28
  • สงครามรักในเงามืด   คนรักเก่า...

    ท้องฟ้ามืดลงและเมฆรวมตัวกันดำทะมึนเคลื่อนตัวเข้ามาปกคลุมเหนือสวนสนุก เสียงฟ้าร้องคำรามลั่น เมื่อละอองหยดแรกตกลงมากระทบพื้นอย่างแผ่วเบา เสียงสายฝนก็ได้เริ่มต้นขึ้น ทำให้ผู้คนต่างพากันหาที่หลบฝน"มานี่เร็ว จะยืนให้ตัวเองเปียกฝนหรือไงกัน"ผมคว้ามือมินาโกะแล้วพาเธอวิ่งหาที่หลบฝนสายตาเห็นตึกเล็กๆ จึงเข้าไปใต้ชายคาของอาคารใกล้ๆฉันกับเขายืนเบียดกันอยู่ใต้ตึกแคบๆ มองดูเม็ดฝนที่ตกลงมาอย่างหนักหน่วงสายลมพัดแรงจนเสื้อผ้าของฉันและเขาเปียกปอนไปหมด"แย่จังเลยนะ เราคงต้องรอให้ฝนหยุดก่อนถึงจะกลับได้""ฝนตกดีแล้ว อย่างน้อยฉันก็ได้มีเวลาอยู่กับเธออีกนิด"ใบหน้าร้อนผ่าวจนเผลอยกมือขึ้นโบกพัด ฉันกัดริมฝีปากเบาๆ ด้วยความเขิน เขาถอดเสื้อคลุมสีครีมให้ฉันใช้กันฝน เสื้อตัวนี้น่าจะเป็นตัวโปรดของเขา ฉันมักจะเห็นเคียร์ใส่มันอยู่บ่อยๆ เสื้อเลยมีกลิ่นของเขาติดอยู่ไม่บ่อยนักที่จะเห็นเคียร์ในเวอร์ชันที่ไม่ได้สมบูรณ์แบบอยู่ตลอดเวลา เขาเอื้อมมาจับมือฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของเขาอย่างเคยตัว ภายในเสื้อนั้นอุ่นกว่าปกติฉันรู้สึกว่าอยากจะรู้จักเคียร์ให้มากขึ้นฉันดันอยากรู้เรื่องราวในอดีตของเขา อยากรู้ว่าเขาใช้ชีวิตมา

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01
  • สงครามรักในเงามืด   เกมนี้มันเริ่มตั้งแต่ต้น

    ฉันที่นั่งอยู่บนโซฟาสีดำมือค่อยๆ ลูบขนแมวสีดำที่มานอนขดตัวอยู่บนตักฉัน สายตาของฉันจ้องมองไปยังมอร์เรล แวมไพร์แห่งความมืดที่นั่งเงียบฉิบชาอยู่ฝั่งตรงข้าม"นายน่ะ คือคนที่ชนฉันที่สวนสนุกสองวันก่อนใช่ไหม"ผมเงยหน้าขึ้นจากถ้วยชาวางลงบนโต๊ะเอาขาไขว้กันพร้อมนิ้วมือประสานกันวางบนตัก"ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นล่ะ?""รูปร่างถึงนายจะปิดหน้าปิดตา ฉันจำแววตาสีขาวของนายได้ทั้งการเดินส่วนสูง และน้ำเสียง"เขาหัวเราะและตบมือให้กับฉันเขาลุกขึ้นมานั่งบนโต๊ะที่วางขนมตรงหน้าของฉันมือเอื้อมมาลูบแมวทั้งที่สายตาของเขากำลังมองฉันอยู่ไม่วางตา"ใช่ ฉลาดดีนะ ไม่คิดว่าจะจำอะไรเล็กๆ น้อยได้ ถือว่าเก่งดี ไม่แปลกใจที่เคียร์สนใจเธอ""ฉันมีเวลาให้นาย สิบนาที บอกมาว่านายต้องการอะไรจากฉัน"เขายื่นหน้าเข้ามาใกล้ฉันทำให้แววตาของเขากับฉันสบตากันมือเอื้อมมาจับคางเงยหน้าขึ้น"เธอมีพลังบริสุทธิ์รู้ตัวไหม""พลัง?"ฉันนึกถึงคำพูดของแม่หมอที่บอกว่าฉันมีพลังบริสุทธิ์ก็คือหัวใจของฉัน พยายามเค้นสมองทบทวนความทรงจำในสมองประมวลผลทำให้ฉันเริ่มเข้าใจขึ้นมา..."แล้วยังไง ฉันไม่เข้าใจที่นายพูดเลยสักนิดถ้าจะมาพูดเรื่องไร้สาระฉันขอกลับก่อนละก

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01
  • สงครามรักในเงามืด   อย่าไปได้ไหม NC ️️

    เคียร์ที่เดินมาถึงหน้าบริษัทฉัน อาการมึนเมาจึงได้สติขึ้นมา"ลุงปล่อยฉันลงได้แล้ว อายคนเขา""แกล้งเมาให้ฉันแบกเธอมาใช่ไหม ยัยตัวดี"ฉันแลบลิ้นรีบวิ่งไปห้องทำงานโดยเร็ว..."อย่าหนีนะ ยัยตัวแสบ"ผมยิ้มกว้างจนตาหยี เหมือนโลกทั้งใบเบิกบานไปด้วยความสุขเสียงหัวเราะของมินาโกะที่วิ่งอยู่หันมาผมเป็นรอยยิ้มที่ผมจะไม่มีวันลืมเวลาผ่านไปสี่สิบนาที...ภายในห้องทำงานฉันที่นั่งเคลียร์เอกสารอยู่ก็มีสายตาจับจ้องมาที่ฉันเงียบๆ ใครจะคิดว่าเขาจะเข้ามานั่งบนโซฟาในห้องที่ทำงานของฉันทั้งอึดอัดจนไม่สามารถทำงานบนโต๊ะได้เลย"ลุง เล่นจ้องกันแบบนี้ฉันทำงานไม่ได้นะ เลิกมองฉันได้แล้ว""ฉันหิวน้ำ แต่ไม่รู้ไปเอาที่ไหน ยัยบื้อฉันหิวน้ำจริงๆ นะ"ฉันถอนหายใจลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาเดินตรงไปอยู่หน้าของเขายื่นขวดน้ำให้กับเขา"นี่ค่ะ ลุง ดื่มน้ำก่อนนะคะ คงจะคอแห้งมากก็กินเยอะๆ"เขารับขวดน้ำบิดฝาเปิดดื่มอย่างรวดเร็วก่อนจะวางขวดน้ำลงบนโต๊ะข้างๆ ฉันหันหลังกลับจะเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานแต่แล้วเคียร์ก็คว้าข้อมือฉันไว้ ดึงฉันเข้าไปนั่งบนตักของเขาแขนทั้งสองโอบกอดเอวของฉันไว้แน่นราวกับไม่ให้ฉันดิ้นไปไหน"ปล่อยนะลุงที่น

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-01
  • สงครามรักในเงามืด    การล่ามันเริ่มแล้ว

    ผมค่อยๆ นอนลงข้างๆ เธอบนเตียงนุ่มตามที่เธอขอไว้แม้ว่าตัวผมที่ไม่จำเป็นต้องนอนหลับแต่ผมก็อยากจะลองทำอะไรแบบนี้ดูบ้างมือโอบกอดร่างบางของเธอไว้ในอ้อมแขน ความอบอุ่นจากร่างกายเธอทำให้หัวใจที่เยือกเย็นกำลังค่อยๆ หลอมละลายฉันพลิกตัวเข้าหาอ้อมกอดเขา ขอแค่ได้อยู่กับเขาอยากจะเก็บช่วงเวลานี้ไว้ให้นานเท่าที่จะทำได้ ต่อให้เขาจะวางแผนอะไรไว้ก็ตามผมกับเธอนอนกอดกันอยู่เงียบๆ มือลูบผมเธอมองใบหน้าสวยของมินาโกะที่กำลังหลับ ผมที่ต้องการเอาหัวใจของเธอมาให้ลอลิลีน ภาพของลอลิลีน คนรักที่จากไปยังคงชัดเจนในความทรงจำของผมรอยยิ้มของเธอเสียงหัวเราะและความรักที่เธอมีให้ผม มันเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยลืม และเป็นทางเดียวที่ผมปรารถนาจะได้กลับคืนมาแต่ในขณะเดียวกันที่ผมมองมินาโกะรอยยิ้มสดใสของเธอความกล้าหาญและความอ่อนโยนที่มันทำให้ผมชอบ มันเป็นความสุขที่ผมไม่ได้มีมานาน"ฉันไม่ได้อยากทำร้ายเธอเลยจริงๆ ฉันขอโทษนะมินาโกะ"ราวกับถูกเข็มแหลมทิ่มแทงข้างในใจคล้ายหัวใจถูกทุบจนแหลกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ผมที่เคยผ่านเรื่องราวมากมายมาแล้วแต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่ทำให้ผมรู้สึกเจ็บปวดเท่านี้มาก่อนในขณะเดียวกันด้านฝั่งตรงข้ามบนดาดฟ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02
  • สงครามรักในเงามืด   ไม่เคยรัก...

    สถานการณ์บนท้องถนนยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ตอนนี้ในเมืองโกลาหลไปทั่ว เจ้าหน้าที่เอฟบีไอพยายามยิงสกัดแต่ดูเหมือนจะไม่สามารถหยุดยั้งพวกมันได้ฉันวิ่งฝ่าฝูงชนที่แตกตื่น รีบไปหาพี่เรียวจิแต่ผู้คนวิ่งกันจนไม่สามารถมองหาพี่ชายตัวเองได้ ระหว่างทางฉันเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่กลางถนน เขาคงจะพลัดหลงกับครอบครัวในความวุ่นวายนี้ก็เห็นแวมไพร์ตนหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปทางเด็กผู้ชายคนนั้น"ไม่นะ!!"ฉันยกปืนขึ้นมาเล็งแล้วยิงโดนไหล่ของมัน แต่มันก็ยังวิ่งได้ฉันเลยรีบวิ่งไปหา เด็กชายที่ร้องไห้เขาตะโกนเรียกหาแต่แม่ของเขา แวมไพร์ที่กำลังจะทำร้ายเด็กผู้ชายคนนั้น ฉันจึงเอื้อมแขนไปดึงเด็กคนนั้นมากอดไว้ได้ทันใดแต่แล้วก็มีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นโอบกอดฉันและเด็กชายไว้ในอ้อมแขนของเขา ฉันที่ได้กลิ่นของเขาเป็นกลิ่นดอกพรินซ์จาร์ดีนเออร์ หอมหวาน เคียร์เป็นกลิ่นจูเลียตโรสหอมละมุนเบาคล้ายใบชา"ถอยไปถ้าแกยังไม่อยากตาย"ผมจ้องมองแวมไพร์ตนนั้นโดยใช้สายตาที่ทำให้เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เหงื่อจะตกเลยตัดสินใจถอยออกไปผมพูดจบคลายอ้อมกอดจากมินาโกะ"ขอโทษมันจำเป็นต้องกอด เธอไม่เป็นไรนะ"ฉันกะพริบตาปริบๆ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-02
  • สงครามรักในเงามืด    สุดท้ายเป็นฉันที่ต้องเจ็บปวด

    ฉันรีบเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่นความรู้สึกแสบร้อนผุดขึ้นมาในดวงตา ฉันหยิบกระดาษบนโต๊ะของเขามาหนึ่งแผ่นแล้วเขียนข้อความสั้นๆ ทิ้งไว้ให้เคียร์"พี่ชายฉันโทรมาหาบอกให้ฉันรีบไปหาค่ะ ขอโทษที่ต้องไปกะทันหันนะคะ "มือวางโน้ตบนโต๊ะนั่งเล่นข้างแจกันดอกไม้ ยกหลังมือปาดน้ำตาออกลวกๆ จากนั้นก็รีบออกจากบ้านเขาไปผมที่กลับมาห้องนั่งเล่นไม่เห็นมินาโกะ สายตาก้มลงไปก็เห็นโน้ตที่เธอทิ้งไว้ให้ ในมือผมที่ถือของหวานมาให้กลับกลายเป็นว่าเธอรีบไปหาพี่ชาย"ฉันตั้งใจให้คนไปซื้อของหวานจะได้มากินกับยัยบื้อ อดกินซะละ"ณ...คอนโดมินาโกะฉันกลับมาถึงคอนโดของฉันดวงตาคลอหน่วยไปด้วยหยดน้ำ ฉันปิดประตูห้องนอนแล้วรีบตรงไปที่หน้าต่างดึงผ้าม่านปิดสนิทจนห้องตกอยู่ในความมืดราวกับต้องการสร้างเกราะป้องกันให้กับตัวเองจากโลกภายนอกเสียงสะอื้นไห้ดังก้องไปทั่วห้องกว้างกายบางสั่นระริกน้ำตาไหลรินไม่หยุดหย่อนหัวใจเหมือนถูกบีบรัดจนเจ็บปวดรวดร้าวทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ"ทุกอย่างคือเขาหลอกฉันมาตลอดทุกอย่างจริงๆ เขาไม่ได้รักฉันเลยไม่เลย เป็นอย่างที่คิดไว้""ทำไม ทำไมกัน เพราะอะไรฉันถึงไม่เคยได้รับความรักเหมือนคนอื่นทั้งที่ฉันพยายามแล้ว แต่

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03
  • สงครามรักในเงามืด   แฟน?

    ฉันที่เดินผ่านห้องต่างๆ ส่องไฟฉายไปรอบๆ ทันใดนั้นสายตาเห็นกล่องเหล็กใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ฉันเดินไปใกล้ๆ มือเปิดออกข้างในเห็นขวดยาสีฟ้าใสมีกลิตเตอร์วิบวับ"น้ำยาสีฟ้าเหรอ?" ฉันหยิบหนึ่งขวดขึ้นมาดูแสงส่องลงมามันสวยจนฉันเคลิ้ม"นี่คือยาที่พวกมันใช้ควบคุมมนุษย์ ยานี้เพื่อสะกดจิตมนุษย์ให้ทำตามคำสั่งของพวกมัน" ไวล์ลีพูดขึ้น"สะกดจิต?""ใช่ จะมีแวมไพร์ตนหนึ่งชื่อว่าโครนอส เขาสามารถสะกดจิตแวมไพร์ที่มีเลือดผสมได้ยกเว้นเลือดแท้เขาไม่สามารถทำได้ต่างกับมนุษย์ที่โครนอสสะกดจิตได้ง่ายแต่ต้องแลกกับการให้กินยาเพื่อเขาจะได้ควบคุมตลอดไป""น่ากลัวจริงๆ" ฉันส่ายหน้าไวล์ลียิ้ม "จบสักทีฉันจะได้กลับไปหาป๊อปคอร์นที่แสนอร่อยแล้ว""ฮ่าๆๆ นายเหมือนเด็กน้อยที่อยู่ในช่วงวัยเจริญอาหารเลย""ฉันโตเป็นหนุ่มแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสักหน่อย ป้าอย่ามากล่าวหากันสิ""ป้าเลยเหรอ หน้าฉันออกจะสวยเหมือนนางฟ้ายังไม่แก่ เดี๋ยวตีปากเลย""อย่านะ ทำไมมนุษย์ถึงดุขนาดนี้เนี่ย"แต่แล้ว ไวล์ลีก็ชะงักไป เขากระดิกหูเบาๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ"มีใครบางคนกำลังจะมา"ฉันที่รู้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคย ทำให้ฉันนั้นรู้ทันทีว่าเป็นใคร"เคียร์""ฉันไปก่อนนะ จะบ

    ปรับปรุงล่าสุด : 2024-12-03

บทล่าสุด

  • สงครามรักในเงามืด   อย่าเจอกันอีกเลยนะ

    ฉันถลกแขนเสื้อขึ้นเพิ่มความทะมัดทะแมงเตรียมพร้อมกระชับมือที่กุมเอาไว้ให้แนบแน่นมากขึ้น สูดลมหายใจเข้าออกตั้งสติแวมไพร์อีกหลายตน พวกมันจ้องมองฉันด้วยสายตาหิวกระหาย"นี่น่ะเหรอ คนที่มีพลังบริสุทธิ์ เป็นผู้หญิงที่งดงามแต่น่าเสียดายคิดจะสละชีวิตตัวเองเพื่อช่วยมนุษย์"ฉันยิ้มยวน "ถ้าใช่แล้วจะทำไม พวกนายมันก็ต้องการให้ฉันตายอยู่แล้วไม่ใช่หรือไง!""โง่จริงๆ เธอไม่รู้หรอกว่าพลังของเธอมีค่ามากแค่ไหน ถ้าได้พลังนั้นมา มันสามารถชุบชีวิตคนตายได้ แทบยังทำให้มีพลังเหนือกว่าคนอื่น ที่ใครไม่สามารถต้านทานได้ ก็นะ เธอก็แค่มนุษย์เลยไม่ได้รับรู้ถึงพลังนั้น!"โครนอสหันไปสั่งเหล่าแวมไพร์ "จับตัวเธอมา!"พวกเหล่าแวมไพร์กำลังจะพุ่งเข้าใส่ฉันแต่ก่อนที่พวกมันจะทันได้แตะต้องฉัน เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากด้านหลังพวกเขา"หยุดนะ! ใครกล้าแตะต้องเธอ ฉันฆ่าทิ้งแน่!"ผมเดินแหวกกลางมาหยุดตรงหน้าของเธอ ผมหันไปจ้องมองโครนอสด้วยสายตาโกรธเกรี้ยว ก่อนจะหันกลับมาหามินาโกะฉันที่มองใบหน้าของเคียร์ ด้วยแววตาที่ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"นายก็หลอกฉัน หลอกให้รัก หลอกให้เชื่อใจ หลอกว่านายจะจริงใจ แต่สุดท้ายนายก็ไม่ได้รักฉัน! สิ่งที่นายรักก็ค

  • สงครามรักในเงามืด   เริ่มสงครามกันเถอะ...

    เสียงปืนดังสนั่นหวั่นไหวไปทั้งเมือง ตำรวจเอฟบีไอที่มาถึงที่เกิดเหตุต่างตกเป็นเป้าหมายของเหล่าแวมไพร์กระสุนปืนแลกเปลี่ยนกันอย่างดุเดือดฉันหลบอยู่หลังรถตำรวจเปลี่ยนชุดที่ถนัดในการต่อสู้ พอเปลี่ยนเสร็จฉันยิงสกัดแวมไพร์เดินถือปืนยิงแวมไพร์ที่เข้ามาใกล้ พวกมันมีจำนวนมากเกินไปการใช้ปืนคงจะเป็นไปได้ยาก สายตาหันไปทางพี่เรียวจิ กำลังฉีดยาที่อิซามูทำขึ้นมาเป็นควันสลบที่รุนแรง รีบสวมหน้ากากกันแก๊สทันใดนั้น ฉันเห็นซากุระ ล้มลงเธอกำลังจะถูกแวมไพร์ทำร้ายฉันไม่รอช้า รีบวิ่งออกไปขวางหน้า ย่อลงแล้วเล็งปืนแล้วเหนี่ยวไกทันทีกระสุนพุ่งเข้าเจาะทะลุกลางหัวใจของแวมไพร์ มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะล้มลงไปนอนกองกับพื้น"ซากุระ! ไม่เป็นไรนะ"ซากุระพยักหน้า "ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะมินาโกะ"สายตามองซากุระตัวสั่นเหมือนลูกนก สีหน้าของเธอซีดเผือดราวกับคนตาย"ยูกิ! พาซากุระกับอิซามูไปห้องใต้ดินของเอฟบีไอซะ นี่กุญแจแล้วฉันจะตามไปที่หลัง"ยูกิพยักหน้า เขาคว้ามือซากุระแล้วพาเธอนั่งรถขับออกไปทันที ฉันหันกลับไปเผชิญหน้ากับฝูงแวมไพร์ ต้องถ่วงเวลาให้เพื่อนๆ หนีไปให้ได้ฉันยกปืนขึ้นมาเล็งไปที่แวมไพร์ที่อยู่ใกล้ที่สุด ฉั

  • สงครามรักในเงามืด    พระจันทร์สีเลือด

    ฉันที่มองเคียร์คล้ายกับว่าสีหน้าท่าทางเหมือนกำลังโกรธรังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากร่างเขาฉุนเฉียวไม่เป็นตัวของตัวเอง"ลุง...อย่าบอกนะว่า กำลังหึงฉันที่ไปยุ่งกับผู้ชายคนอื่นใช่ไหม"ผมชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำเป็นไม่ใส่ใจ"ไม่ใช่ ฉันไม่ได้หึง"แต่แววตาของเขาเลิ่กลั่กขาและแขนแกว่งไปทางเดียวกันอย่างไม่เป็น ธรรมชาติ เวลาเขาไม่พูดความจริงเขาชอบทำท่าทางแบบนี้ตลอด ฉันเลยเอื้อมมือไปจับมือของเขามาทาบบนอกของฉัน"ทำอะไรของเธอเนี่ย ยัยบื้อ ไม่อายคนเหรอ""ลุงตรงนี้หัวใจของฉัน มันอยู่ตรงนี้ ได้ยินใช่มั้ย หัวใจดวงนี้ฉันมอบให้ลุงทั้งหมดที่มี"จู่ๆ ใบหูของผมก็ร้อนขึ้นมา ควันร้อนแทบจะพวยพุ่งขึ้นบนศีรษะ ใบหน้าด้านข้างผมเปลี่ยนเป็นสีเข้ม"ยัยบื้อ ฉัน...ไม่...ช่างเถอะ"เคียร์วาร์ปหายหัวตัวไปต่อหน้าต่อตาฉัน ด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ ทำให้อมยิ้มเล็กน้อยถึงในคำพูดของฉันจะบอกใบ้ให้กับเขาแต่เขาก็คงไม่สงสัยอะไรฉันเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า..."เหลือเวลาไม่มากแล้วสินะ"องค์กรซีไอเอ...ทันทีประตูบริษัทเปิดออกฉันเดินเข้ามาจะไปห้องทำงานคาโอรุก็รีบเดินเข้ามาหาฉันสีหน้าไม่สบายใจ"มินาโกะ เธออย่าเพิ่งเข้า

  • สงครามรักในเงามืด   แฟนเก่าเธอ?

    เช้าวันรุ่งขึ้นของวันที่สี่...ฉันขยี้ตาไปมาเพื่อไล่ความง่วงงุนออกไปจากร่างกาย ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและเดินไปยังกระจกบานใหญ่ริมห้อง ฉันมองเงาสะท้อนของตนเองในกระจกใบหน้าที่ยังคงมีคราบง่วงอยู่จางๆ ดวงตาที่ปรืออยู่เล็กน้อย แล้วคำพูดของเคียร์ยังคงอยู่ในหัวฉัน"รักฉัน ให้ตายเถอะ อยากจะดีใจแต่ก็ดีใจไม่สุด อยากจะบ้าจริงๆ"ฉันก้าวออกจากประตูคอนโดฉันสวมเสื้อโค้ตสีดำส่วนข้างในใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกระโปรงสีดำ รองเท้าส้นสูงสีครีม ผมยาวสลวยปล่อยตรงและใส่สร้อยคอที่เคียร์ให้มาฉันอมยิ้มสายตาฉันสะดุดกับร่างสูงโปร่งของชายคนหนึ่งผมสีทอง ดวงตาสีม่วง สวมสูทสีเทาเข้มดูภูมิฐานมือของเขาถือช่อดอกไม้สีแดงสดขนาดใหญ่"เรเวน? "ฉันอุทานออกมาและนิ่งอึ้งไปหลายวินาทีเรเวน ยิ้มกว้างเมื่อเห็นฉัน "มินาโกะไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"ฉันรีบเดินเข้าไปหาเขา ในมือของเขายื่นดอกไม้มาให้ฉัน มือจึงรับช่อดอกไม้จากมือเขาด้วยรอยยิ้มบ้างๆ"ซื้อดอกไม้มาทำไมเนี่ย เปลืองเงิน""ไม่เปลืองเงินเลย ผมแค่อยากจะมาเซอร์ไพรส์คุณ และจำได้ว่าคุณชอบดอกกุหลาบสีแดง"ฉันยิ้มเต็มใบหน้า "มีอะไรหรือเปล่าถึงมาหากันถึงที่นี่เลย"เรเวน ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขามองต

  • สงครามรักในเงามืด   ของขวัญสำหรับเธอ

    สำนักงานใหญ่เอฟบีไอ....ผมกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของผมสายตาจดจ่ออยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ ซึ่งกำลังแสดงภาพถ่ายของมินาโกะและเคียร์ที่กำลังเดินออกจากสำนักงานด้วยกันวันนี้ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ผมจะทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว ทุกครั้งที่เธอทำเกินหน้าเกินตา ผมกลับต้องเป็นคนแบกรับผลกระทบทั้งหมดจากพวกที่ชอบโอ้อวดไม่ยุติธรรมเลยสักนิด ความโกรธเริ่มสะสมในใจของผมเหมือนน้ำในแก้วที่ใกล้จะล้นออกมาผมขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ไม่คิดว่าน้องสาวของผมจะกล้าคบหากับประธานเคียร์ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วส่งภาพถ่ายนั้นไปให้แม่ดู พร้อมกับข้อความว่า"แม่ครับมินาโกะกำลังคบกับประธานเคียร์อยู่ครับ"ไม่นานนัก แม่ก็โทรกลับมา"เรียวจินี่มันเรื่องจริงเหรอ?"เสียงของแม่พูดขึ้นจากปลายสายด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก"ครับแม่ ภาพนักข่าวก็เอาไปลงโซเซียลตอนนี้คงจะเป็นข่าวใหญ่แล้วล่ะครับ""ไม่ได้น่ะ มินาโกะจะไปคบกับประธานไม่ได้ทำไมไม่รู้จักเจียมตัวต้องคบคนฐานะที่ต่ำกว่าตัวเองสิ""แต่ทั้งสองก็เหมาะสมกันนะครับแม่""ไม่! นางจะต้องไม่ได้ดีไปกว่าลูกเข้าใจนะ แม่จะรีบกลับไป"ผมวางสายจากแม่แล้วนั่งพิงเก้าอี้ ยิ้มแบะปากผมรู้ว่าแม่ไม่ยอมปล่อยเรื่องนี้

  • สงครามรักในเงามืด   รักเขาไปแล้ว

    ฉันรีบดึงมือเคียร์ให้เดินตามฉันเข้าไปในห้องทำงานทันทีพอหลุดจากสายตาของเพื่อนๆ ฉันปิดประตูห้องแล้วเดินไปหยิบรีโมทปิดหน้าต่างให้เป็นสีดำสนิทจากนั้นหันกลับมาหาเขาด้วยสีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย"ทำไมลุงถึงพูดออกไปอย่างนั้น เราไม่ได้เป็นแฟนกันทั้งที่มันไม่ใช่"ผมที่ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต้องโมโหขนาดนี้ด้วย"ทำไมล่ะ เธอคือแฟนฉันนะ ยัยบื้อ เธอกับฉันก็ได้กันตั้งสองครั้ง จะให้เป็นคนแปลกหน้าหรือไง"กลายเป็นว่าเขาพูดออกมาทำให้ฉันถึงกับพูดไม่ออก มือกำแน่นจิกเข้าเนื้อตัวเอง ฉันรู้สึก ลำบากใจกับคำถาม เม้มปากเข้าหากันแน่น เขาก้าวเข้ามาใกล้ฉันเพียงก้าวเดียว ฉันที่ถอยจนติดโต๊ะทำงาน สายตาของเขาจ้องมาที่ฉัน เลยเบี่ยงเบนสายตาไปทางอื่น"ฉันรู้ว่ามันอาจจะทำให้เธอตั้งตัวไม่ทัน แต่ฉันไม่อาจจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว"เขายิ้มบางๆ ฉันที่อ้าปากแล้วก็หุบลงไปอีกครั้งเขายกมือขึ้นเชยคางฉันขึ้นมาบังคับให้ฉันมองหน้าเขา"มองตาฉันสิ แล้วบอกฉันว่าเธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉัน"เป็นสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในขณะที่เคียร์กำลังจมอยู่ในห้วงอารมณ์ประตูห้องทำงานก็เปิดออกอย่างกะทันหัน อิซามูก้าวเข้ามาพร้อมกับแฟ้

  • สงครามรักในเงามืด   แฟน?

    ฉันที่เดินผ่านห้องต่างๆ ส่องไฟฉายไปรอบๆ ทันใดนั้นสายตาเห็นกล่องเหล็กใบหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ ฉันเดินไปใกล้ๆ มือเปิดออกข้างในเห็นขวดยาสีฟ้าใสมีกลิตเตอร์วิบวับ"น้ำยาสีฟ้าเหรอ?" ฉันหยิบหนึ่งขวดขึ้นมาดูแสงส่องลงมามันสวยจนฉันเคลิ้ม"นี่คือยาที่พวกมันใช้ควบคุมมนุษย์ ยานี้เพื่อสะกดจิตมนุษย์ให้ทำตามคำสั่งของพวกมัน" ไวล์ลีพูดขึ้น"สะกดจิต?""ใช่ จะมีแวมไพร์ตนหนึ่งชื่อว่าโครนอส เขาสามารถสะกดจิตแวมไพร์ที่มีเลือดผสมได้ยกเว้นเลือดแท้เขาไม่สามารถทำได้ต่างกับมนุษย์ที่โครนอสสะกดจิตได้ง่ายแต่ต้องแลกกับการให้กินยาเพื่อเขาจะได้ควบคุมตลอดไป""น่ากลัวจริงๆ" ฉันส่ายหน้าไวล์ลียิ้ม "จบสักทีฉันจะได้กลับไปหาป๊อปคอร์นที่แสนอร่อยแล้ว""ฮ่าๆๆ นายเหมือนเด็กน้อยที่อยู่ในช่วงวัยเจริญอาหารเลย""ฉันโตเป็นหนุ่มแล้วนะ ไม่ใช่เด็กสักหน่อย ป้าอย่ามากล่าวหากันสิ""ป้าเลยเหรอ หน้าฉันออกจะสวยเหมือนนางฟ้ายังไม่แก่ เดี๋ยวตีปากเลย""อย่านะ ทำไมมนุษย์ถึงดุขนาดนี้เนี่ย"แต่แล้ว ไวล์ลีก็ชะงักไป เขากระดิกหูเบาๆ สายตากวาดมองไปรอบๆ"มีใครบางคนกำลังจะมา"ฉันที่รู้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคย ทำให้ฉันนั้นรู้ทันทีว่าเป็นใคร"เคียร์""ฉันไปก่อนนะ จะบ

  • สงครามรักในเงามืด    สุดท้ายเป็นฉันที่ต้องเจ็บปวด

    ฉันรีบเดินกลับไปยังห้องนั่งเล่นความรู้สึกแสบร้อนผุดขึ้นมาในดวงตา ฉันหยิบกระดาษบนโต๊ะของเขามาหนึ่งแผ่นแล้วเขียนข้อความสั้นๆ ทิ้งไว้ให้เคียร์"พี่ชายฉันโทรมาหาบอกให้ฉันรีบไปหาค่ะ ขอโทษที่ต้องไปกะทันหันนะคะ "มือวางโน้ตบนโต๊ะนั่งเล่นข้างแจกันดอกไม้ ยกหลังมือปาดน้ำตาออกลวกๆ จากนั้นก็รีบออกจากบ้านเขาไปผมที่กลับมาห้องนั่งเล่นไม่เห็นมินาโกะ สายตาก้มลงไปก็เห็นโน้ตที่เธอทิ้งไว้ให้ ในมือผมที่ถือของหวานมาให้กลับกลายเป็นว่าเธอรีบไปหาพี่ชาย"ฉันตั้งใจให้คนไปซื้อของหวานจะได้มากินกับยัยบื้อ อดกินซะละ"ณ...คอนโดมินาโกะฉันกลับมาถึงคอนโดของฉันดวงตาคลอหน่วยไปด้วยหยดน้ำ ฉันปิดประตูห้องนอนแล้วรีบตรงไปที่หน้าต่างดึงผ้าม่านปิดสนิทจนห้องตกอยู่ในความมืดราวกับต้องการสร้างเกราะป้องกันให้กับตัวเองจากโลกภายนอกเสียงสะอื้นไห้ดังก้องไปทั่วห้องกว้างกายบางสั่นระริกน้ำตาไหลรินไม่หยุดหย่อนหัวใจเหมือนถูกบีบรัดจนเจ็บปวดรวดร้าวทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ"ทุกอย่างคือเขาหลอกฉันมาตลอดทุกอย่างจริงๆ เขาไม่ได้รักฉันเลยไม่เลย เป็นอย่างที่คิดไว้""ทำไม ทำไมกัน เพราะอะไรฉันถึงไม่เคยได้รับความรักเหมือนคนอื่นทั้งที่ฉันพยายามแล้ว แต่

  • สงครามรักในเงามืด   ไม่เคยรัก...

    สถานการณ์บนท้องถนนยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น ฉันกวาดสายตาไปรอบๆ ตอนนี้ในเมืองโกลาหลไปทั่ว เจ้าหน้าที่เอฟบีไอพยายามยิงสกัดแต่ดูเหมือนจะไม่สามารถหยุดยั้งพวกมันได้ฉันวิ่งฝ่าฝูงชนที่แตกตื่น รีบไปหาพี่เรียวจิแต่ผู้คนวิ่งกันจนไม่สามารถมองหาพี่ชายตัวเองได้ ระหว่างทางฉันเห็นเด็กผู้ชายคนหนึ่งกำลังร้องไห้อยู่กลางถนน เขาคงจะพลัดหลงกับครอบครัวในความวุ่นวายนี้ก็เห็นแวมไพร์ตนหนึ่งกำลังมุ่งหน้าไปทางเด็กผู้ชายคนนั้น"ไม่นะ!!"ฉันยกปืนขึ้นมาเล็งแล้วยิงโดนไหล่ของมัน แต่มันก็ยังวิ่งได้ฉันเลยรีบวิ่งไปหา เด็กชายที่ร้องไห้เขาตะโกนเรียกหาแต่แม่ของเขา แวมไพร์ที่กำลังจะทำร้ายเด็กผู้ชายคนนั้น ฉันจึงเอื้อมแขนไปดึงเด็กคนนั้นมากอดไว้ได้ทันใดแต่แล้วก็มีใครบางคนปรากฏตัวขึ้นโอบกอดฉันและเด็กชายไว้ในอ้อมแขนของเขา ฉันที่ได้กลิ่นของเขาเป็นกลิ่นดอกพรินซ์จาร์ดีนเออร์ หอมหวาน เคียร์เป็นกลิ่นจูเลียตโรสหอมละมุนเบาคล้ายใบชา"ถอยไปถ้าแกยังไม่อยากตาย"ผมจ้องมองแวมไพร์ตนนั้นโดยใช้สายตาที่ทำให้เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่เหงื่อจะตกเลยตัดสินใจถอยออกไปผมพูดจบคลายอ้อมกอดจากมินาโกะ"ขอโทษมันจำเป็นต้องกอด เธอไม่เป็นไรนะ"ฉันกะพริบตาปริบๆ

DMCA.com Protection Status