บททั้งหมดของ ห้วงฝันใต้แสงจันทรา: บทที่ 21 - บทที่ 30

คืนวันสิ้นปี“เจ้าส่งคนไปกักตัวเหยากุ้ยเฟยไว้ที่ตำหนัก ห้ามนางมาร่วมงาน หากผู้ใดถามให้บอกว่านางไม่สบาย” เสนาบดีเหยาสั่งทหารผู้หนึ่งให้กันเหยากุ้ยเฟยออกจากการลอบโจมตีครั้งนี้เขาเดินทางมาร่วมงานด้วยใจฮึกเหิมหมายจะจัดการเรื่องราวในราชสำนักให้เป็นไปตามแผน แต่ทว่าเขาไม่รู้ตัวเลยว่าแผนอันยิ่งใหญ่ที่วางไว้ ฮ่องเต้ได้ล่วงรู้หมดแล้วฮ่องเต้พาฮองเฮามาที่นั่งหน้าพระแท่นตามธรรมเนียม โดยมีหัวหน้าองครักษ์และหลี่หานตามประกบไม่ห่างสองฝั่งซ้ายขวา เมื่อนั่งที่เรียบร้อยแล้ว เหล่าขุนนางและแขกสูงศักดิ์ที่ได้รับเชิญเข้าร่วมงานก็เข้าประจำที่นั่งของตนแบ่งออกเป็นฝ่ายซ้ายและฝ่ายขวาอาหารของคาวหวานมากมายถูกนำออกมาวางเรียงรายบนโต๊ะ รวมทั้งเหล้าหมัก สุราชั้นดีที่ฮ่องเต้ประทานแจกจ่ายให้ผู้เข้าร่วมงานวันสิ้นปีค่ำคืนนี้หลี่เหลียนฮวามองไปที่หลี่หาน เพียงแค่ทั้งสองสบตากันก็เข้าใจสิ่งที่ต้องการสื่อ ก่อนจะหันไปหาฮ่องเต้“ฝ่าบาท ข้าไม่เคยเห็นงานส่งท้ายปียิ่งใหญ่เช่นนี้มาก่อนเลยเพคะ”“ข้ามีอาหารของโปรดมาให้เจ้าด้วย” เขาคีบแล้วมาวางไว้

หลี่หานรู้สึกตัวตอนที่เหยากุ้ยเฟยงัวเงียลงมาจากเตียง จึงไม่ได้ขยับตัวหนีทำท่านั่งหลับตาต่อไป เขาอยากรู้ว่านางจะทำอันใด แต่พอรู้สึกได้ว่าไออุ่นจากใบหน้าของนางขยับเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ทั้งยังยกมือขึ้นมาเพื่อสัมผัสใบหน้าของเขา หลี่หานจึงรีบจับข้อมือของนางไว้แล้วลืมตามองคนที่อยู่ตรงหน้า“หลี่หาน คิดถึงเจ้าเหลือเกิน” น้ำเสียงของนางโหยหาราวกับไม่พบเจอกันนาน ทันทีที่พูดจบนางหลับตาแล้วทิ้งตัวลงในอ้อมแขนอันอบอุ่นของเขา“เหลวไหล” เขาพูดออกมาเบา ๆ ทั้งยังคิดในใจว่าสนมผู้นี้เหลวไหลสิ้นดี สตรีร้ายกาจเช่นนี้ นางกำลังคิดวางแผนอันใดไว้ในใจ แล้วนางจะต้องคิดถึงเขาไปทำไมหลี่หานไม่อาจทนให้สนมผู้ที่เคยใส่ร้ายฮองเฮากับเขานอนหลับต่อในอ้อมแขนต่อไปได้จึงวางนางไว้บนพื้น ทิ้งให้เหยากุ้ยเฟยผู้นี้นอนขดตัวไร้ผ้าห่มกาย แล้วเดินไปนั่งพิงเสาฝั่งตรงข้าม คิดหลายสิ่งหลายอย่างในใจ หากแต่ไม่ยอมออกไปข้างนอกเพราะอย่างน้อยนอนข้างในตำหนักก็ยังมีกะละมังไฟเช้าวันต่อมาเหยากุ้ยเฟยตื่นสายกว่าปกติเพราะอาการมึนค้าง จากฤทธิ์สุราชั้นดี เมื่อได้ยินเสียงของขันทีที่มาตรวจตราประจำทุกเช

หลี่หานค่อย ๆ ถอนริมฝีปากออก แต่มือทั้งสองข้างยังคงจับอยู่ที่เดิม เขามองเห็นหน้าของเหยากุ้ยเฟยกำลังแดงและนางกำลังหลับตา“เหยากุ้ยเฟย” เขากระซิบข้างหูนาง“เจ้า! เคยทำแบบนี้กับผู้ใด”“ไม่เคย” หลี่หานตอบด้วยแววตาที่ใสซื่อ“หลี่หานการละครหรืออย่างไร”“อื้ม คนพวกนั้นไปแล้ว” เขาชี้ให้ดูว่าไม่มีผู้ใดคอยแอบตาม“ใครเขาจะอยู่ดูเล่า เจ้าปล่อยข้าได้หรือยัง” นางถามเขาเพราะมือทั้งสองข้างยังอยู่ที่เดิมจากนั้นพวกเขาทั้งสองคนก็เดินกลับตำหนักเย็นอย่างเงียบ ๆ ไม่คุยกันตลอดทาง ต่างฝ่ายต่างนึกถึงเรื่องที่ผ่านมาเมื่อครู่-------------------------------------------------------------------------เช้าวันต่อมาม้าเร็วจากเมืองชายแดนส่งสารเรื่องกองทัพของอ๋องชิงหมิงให้ฮ่องเต้ที่ท้องพระโรง“ถวายรายงานพ่ะย่ะค่ะ”สีหน้าของฮ่องเต้เต็มไปด้วยความกังวล ก่อนจะประกาศให้เหล่าเสนาบดีรับรู้ว่าในเวลานี้กองทัพของอ๋องชิงหมิงและอ๋องจิ้งเมืองชายแดนกำลังถูกล้อมโด

หลี่หงจวิ้นเข้ามาสวมกอดเหออี้เทียนโดยไม่สนใจสายตาของคนรอบข้าง“ข้าขอโทษที่ปกป้องเจ้าไม่ได้ ข้าขอโทษจริง ๆ” หลี่หงจวิ้นพูดกับเขา น้ำตาลูกผู้ชายรินไหล หากคนจากพรรคมารมาเห็นคงต้องบอกว่าเป็นน้ำตาแห่งคำลวงเป็นแน่ ไม่มีทางที่หลี่หงจวิ้นจะร้องไห้ให้กับผู้ใด มีแต่ผู้อื่นที่เสียน้ำตาให้เขา“คุณชายท่านนี้ ปล่อยข้าก่อนได้หรือไม่” เหออี้เทียนพยายามบอกเขาให้ปล่อยตัวเอง ในใจคิดว่าบุรุษสองคนยืนกอดกันแนบแน่น แถมอีกคนยังร้องไห้อาวรณ์เป็นภาพที่ค่อนข้างดูแปลกตาอยู่บ้าง“คุณชาย ปล่อยข้าก่อนเถิด ข้าไม่เป็นอันใดแล้ว” เหออี้เทียนบอกเขาอีกครั้งเพราะคนผู้นี้กลับกอดเขาแน่นขึ้นอีก“เหออี้เทียน เขาคือผู้ใดหรือ” ถานลี่อิงถามเขาด้วยความสงสัย แต่เหออี้เทียนกลับส่ายหัวแทนคำตอบ นางจึงพยายามช่วยแกะมือที่โอบเพื่อนของนางอยู่“คุณชาย ท่านปล่อยเพื่อนของข้าได้หรือไม่” น่าสงสัยว่าหลี่หงจวิ้นรู้สึกกำลังถูกขัดขวางอยู่ เขาปรายตามองถานลี่อิงด้วยสายตาพิฆาต จนนางผงะถอยหลังสามก้าว“ลี่อิง ทำไมหรือ เจ้ามาช่วยข้าก่อน”

“เทียนเทียน” ถานลี่อิงร้องไห้เรียกเขา จิตใจของนางเริ่มสั่นไหวทีเล็กทีละน้อย ทำให้ผนึกที่อยู่ในตัวนางเกิดรอยร้าวใหญ่ขึ้น“ช้าก่อน” เสียงของต้วนจื่อเยี่ยนดังขึ้นพร้อมกับคนในพรรคฝนโลหิตราวห้าสิบคน“เพิ่งจะโผล่มาตอนนี้ เจ้านี่มันจอมฉวยโอกาส” หวังเหว่ยตวาดเขา“หุบปาก เจ้าพวกโง่” ต้วนจื่อเยี่ยนตอกกลับ แล้วถามเหออี้เทียน“หลี่หงจวิ้นเล่า เจ้าฆ่าเขาหรือยัง”“...” เหออี้เทียนไม่ตอบอันใด เรี่ยวแรงของเขาเริ่มจะหมด ทั้งยังเจ็บปวดบาดแผลไปทั่วร่าง“ยังไม่ฆ่ามันสินะ” ต้วนจื่อเยี่ยนเห็นท่าทีของเหออี้เทียนก็พอเดาได้ เมื่อรู้ข่าวจากคนในพรรคว่าหาตัวหลี่หงจวิ้นไม่เจอ เขาก็รีบมาที่นี่ทันที“...” เหออี้เทียนยังคงนิ่งเงียบ“หรือว่าเจ้าโดนเสน่ห์มารของมันแล้ว เฮอะ เจ้าหลี่หงจวิ้นคิดจะเก็บของดีไว้กินผู้เดียว” หวังเหว่ยพูดออกมา“แล้วเจ้านั่นหายไปที่ใด ทำไมไม่มาชิงเหยื่อของตนกลับไป” พรรคหมอกทมิฬสงสัยมองไปรอบ ๆ ตัว“หม