All Chapters of กลหัวใจซาตาน: Chapter 11 - Chapter 20

วงอาหารกลางวันในโรงอาหารไม่ใหญ่นัก มีเพื่อนพนักงานสนิทกันอยู่ไม่กี่คน ต่างคุยสรรพเพเหระไปเรื่อย ทั้งหนังละคร และข่าวบนโซเซียลปนหน้าหนังสือพิมพ์ความสุขมักอยู่ไม่นาน เพราะหลังจากนั้นจู่ๆ ระบบก็ขัดข้อง เวรุณีต้องค้อมศีรษะไหว้ขอโทษลูกค้าหน้าเคาน์เตอร์ตลอดบ่าย กว่าระบบจะใช้งานได้อีกครั้งก็เกือบสี่โมงเย็น เธอต้องอยู่สะสางงานวันนี้จนเสร็จ เกือบทุ่มจึงได้เปิดล็อคเกอร์เก็บของกลับหน้าจอโทรศัพท์มือถือมีเบอร์ไม่ได้รับหลายสาย ...ไม่คุ้นตา เวรุณีเหนื่อยทั้งใจ เมื่อยหลัง ปวดท้อง จึงไม่สนใจ เรียกแท็กซี่กลับบ้านธรณ์เลยชายหนุ่มลงจากรถด้วยอารมณ์กรุ่นๆ เวรุณีไม่รับสาย ไม่แม้แต่จะรอเขากลับ จนต้องใช้ภูสิตลงไปดูที่แผนกเธอ ป้าเอื้องรายงานทันทีที่เห็นเขาเข้ามาในห้องโถง“คุณเวรุณีขึ้นห้องไปนานแล้วค่ะ”หญิงชราไม่เรียกชื่อเล่น แต่เรียกเต็มยศ ด้วยธรณ์ไม่ได้แนะนำว่าเธอเป็นอะไร บอกแต่เพียงว่า ...เธอเป็นคนมาอยู่ด้วย ป้าเอื้องจึงต้องดูแลตามหน้าที่อารมณ์คุอยู่เบาลงทันทีเมื่อเห็นร่างอวบ นอนตะแคงข้างห่มผ้าบนเตียง ลมหายใจผ่อนลึกสม่ำเสมอ เธอหลับตั้งแต่หัวค่ำ น่าจะเป็นเพราะวันนี้ระบบธนาคารล่ม ลูกค้าหน้าเคาน์เตอร์ทำธุรก

“จะไปรู้เหรอ บ้านคุณเองนี่ ฉันก็อยู่กับคุณตลอด”เธอแหว“คุณทำฉันต้องออกจากงานเลยทีนี้”“ไม่มีใครไล่คุณออกหรอกน่า ถ้าผมไม่เซ็นอนุมัติ”ธรณ์เขียนคำสั่งให้ภูสิตไปจัดการหาต้นตอที่มาของรูป“แล้วคนเขาจะเชื่อมือผู้บริหารที่เป็นสมภารกินไก่วัด ฟาดเรียบลูกน้องตัวเองเหรอ”“คุณพูดเหมือนผมเป็นไอ้เข้ ลากเหยื่อลงน้ำเลยนะ”จากโกรธกลายเป็นขำ เวรุณีมีวิธีเปรียบเปรยเชยๆ ตลกดี“ฉันว่าคุณร้ายกว่าไอ้เข้อีก”เธอเหน็บ“เอาล่ะๆ เลิกเถียงกันได้แล้ว คุณไปทำงานของคุณไป เดี๋ยวผมจัดการกับคนปล่อยรูปให้ เย็นนี้ค่อยเจอกันที่บ้าน”“นี่คุณยังจะให้ฉันอยู่ที่บ้านอีกเหรอเนี่ย ข่าวออกมาขนาดนี้”ธรณ์รู้สึกเธอวีนมากกว่าปรกติ หรือจะเป็นอย่างที่เพื่อนหนุ่มๆ เขาชอบแซวแฟนตัวเองว่าวันแดงเดือด หงุดหงิดเพราะประจำเดือน แต่ไม่อยากที่เขาจะรับมือ“งั้นคุณกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวผมจัดการที่เหลือให้”“บ้านฉัน”ธรณ์นิ่วหน้า“บ้านผมต่างหาก เชื่อสิผมจัดการได้”“แล้วมันจะไม่ยิ่งเป็นข่าวเหรอ รูปนี่ก็ถ่ายที่หน้าบ้านคุณนะ”เขานิ่งไปสักครู่ จนเวรุณีคิดว่าตัวเองชนะ จะได้กลับบ้านแล้ว“เดี๋ยวให้ป้าเอื้องกับคนของผมเอารถอีกคันมารับ วันนี้ไม่ต้องอยู่หน้า

“คุณจะไปไหน”ธรณ์กอดอกพิงไหล่กับประตูห้องแต่งตัว เวรุณีสะดุ้งเฮือก กอดเสื้อยืดไว้แนบอกที่มีแต่ชั้นในห่อหุ้ม“มาไม่ให้สุ้มให้เสียง ออกไปเลย ฉันจะแต่งตัว”“ผมถามว่าจะไปไหน”เขาก้าวมาประจันหน้าเธอ ตาแลไปยังกางเกงยีนตัวสั้น และเสื้อยืดผ้าเนื้อบาง“จะกลับบ้าน ไม่ได้ทำความสะอาดหลายวันแล้ว ฝุ่นคงเขรอะ เสาร์อาทิตย์ทั้งที ฉันควรมีเวลาส่วนตัวบ้าง”อุตส่าห์ตื่นเช้า ย่องทำอะไรเงียบๆ ทั้งที เขายังหูไวตื่นมาเสียได้ ธรณ์แย่งเสื้อมาดู ...อย่างที่คิดนอกจากบางแล้วยังควานลึก“เอาคืนมานะ”เธอแหวหน้าแดงพุ่งเข้าหา เขายิ้มยกเสื้อสูงจนสุดมือเธอเอื้อมคว้า เป็นผลให้หญิงสาวกระโดดตัวลอย จนอะไรต่อมิอะไรกระเพื่อมเด้ง ถูกใจคนมองยิ่งนัก“ใส่ตัวอื่นสิ”“ไม่เอา... ตัวนี้เก่าสุดแล้ว ทำความสะอาดบ้านต้องใส่เสื้อมอมๆ สิ!”ที่เธอพูดก็ถูก ทว่าเขายังไม่พอใจอยู่ดี“ไม่มีตัวอื่นแล้วเหรอ”ธรณ์ทนไม่ได้ที่จะให้อกสล้างที่เขาสัมผัสอยู่ทุกคืนต้องโดนชายอื่นโลมเลียทางสายตา“งั้นผมจะไปบ้านคุณด้วย”เวรุณีชะงักการเป็นลิงชิงเสื้อในทันใด“พูดตรงๆ ผมกลัวหนี คุณทำผมไว้แสบนักนะทิป อย่าลืมสิ”ปากที่กำลังจะค้านหุบลงในทันใด เมื่อนึกได้ถึงความผิด

“พ่อฉันเขาชอบสะสมกล้อง ชอบถ่ายรูป นานๆ ทีไทม์ก็เอามาถ่ายเล่นบ้าง ในโอกาสสำคัญ”“มิน่ารูปคุณกับน้องชายเลยเยอะ”“ก็พวกฉันเหลือกันแค่สองคนพี่น้องนี่”นึกถึงเวลาทีไร ขอบตาเธอร้อนผ่าว ความทรงจำของผู้เป็นที่รักผุดพรายขึ้นในสมอง“น้องชายคุณเป็นคนยังไงทิป”คราวนี้แปลกใจหนัก จนอดไม่ได้ แหงนหน้ามองเขา ซึ่งเห็นแต่ลูกคางคมสัน“อยากจะรู้ไปทำไม”เวลาคือคนซึ่งครั้งหนึ่งธรณ์เคยแค้นนักเรื่องพาธิณาไปตาย“ผมอยากจะรู้ว่าผู้ชายที่ใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายกับน้องสาวเป็นคนยังไง”พี่สาวคนตายอึ้งไปครู่ หลบตามองกระดุมเม็ดเดิม“เราก็ต่างสูญเสียกันทั้งคู่ คิดเสียว่ามาระลึกความหลังถึงคนที่จากไปกันเถอะ”เสียงทุ้มเหมือนลอยมาจากที่ไกลๆ ลมเย็นอ่อนพัดไล้ผิว อาทิตย์แสงสุดท้ายลับไปนานแล้ว มีเพียงหนุ่มสาวนอนกอดกันในความเงียบนิ่ง“ไทม์อายุห่างฉันหกปี เขาเป็นคนคล่อง เพื่อนเยอะ เป็นผู้ใหญ่กว่าวัย ฉันกับน้องเคยเถียงกันบ้านแทบแตกเรื่องเรียนต่อมัธยมปลาย แต่ไทม์ไม่อยากเป็นภาระฉัน เลยเรียนต่อปวช.แทน ก่อนเก็บเงินเรียนมหาวิทยาลัยเอง”เวรุณีกระพริบตาถี่ๆ ไล่น้ำตาที่ทำท่าจะรื้น“ฉันบ่นแทบตาย เพราะเสียดายเวลาที่ต้องเรียนช้ากว่าคนอื่นถึงสอง

วัดที่เวรุณีพามา ไม่ใช่วัดใหญ่โตหรูหรา เธอหาข้อมูลจากอินเตอร์เน็ตว่าใกล้บ้านเขา ธรณ์อยู่ในสภาพหิ้วปิ่นโตตาม เธอจัดการเรื่องอาหารและหาของถวายสังฆทานเสร็จสรรพ ธรณ์มีหน้าที่จ่ายเงิน พนมมือรับศีลรับพรท่ามกลางบรรยากาศแปลก บทสวดภาษาบาลีที่ไม่เข้าใจ พื้นปูนเย็นแข็งๆ ต่างกับพรมนุ่มสบายราคาแพงที่เคยสัมผัส นั่งรวมกับคนแปลกหน้าธรณ์กลับรู้สึกสงบ สบายใจ รื่นรมย์กับแสงแดดลอดผ่านใบไม้ลงสู่ลานดิน เสียงระฆังใบโพธิ์บนหลังคาโบสถ์ดังกรุงกริ๊ง และเวรุณีผู้พนมมือนิ่ง ดวงตามองมั่นไปยังผู้ทรงศีล บางครั้งยกมือจรดหน้าผาก“กรวดน้ำถึงน้องคุณด้วยสิ อธิษฐานให้เธอมารับผลบุญ ให้ไปสู่ภพภูมิที่ดี”“คุณด้วย กรวดน้ำถึงน้องชาย”ธรณ์เอื้อมมาจับมือเธอประคองเครื่องกรวดน้ำซึ่งเป็นคนโทขนาดเล็กมีที่รองเป็นลักษณะชาม เวรุณีตะขิดตะขวงใจอยู่หน่อยๆ ที่กลายเป็นว่าเธอกับเขาต้องกรวดน้ำร่วมขันแต่ไม่เป็นไร ยกให้เป็นพิเศษสักวัน เห็นใจคนช็อคในความจริงอีกด้านของชีวิตน้องสาว เหมือนที่เธอเคยเจอ ...เปล่าประโยชน์ที่จะไปซ้ำเติมเขาให้ยิ่งจิตตก“พี่มันไม่ยอมจ่ายเงินว่ะ”เพื่อนตัวร้ายของธิณานัดเจอในผับหรูบนซอยดัง หลายคนเมื่อได้ฟังข่าวก็ออกอาการ