All Chapters of ก็รักไปแล้วให้ทำไง: Chapter 31 - Chapter 40

ตอนที่ 31 ความจริงตังเมเดินหน้าตึงเข้ามาในคอนโดของกรภัค บอกเลยถ้าไม่ใช่เพราะผู้ชายที่หมายตาเอาไว้โทรมาขอ อย่าหวังว่าคนอย่างเธอจะมานั่งอยู่ตรงนี้“พี่เกมส์มีอะไรหรือเปล่าคะ”“รู้ไหมว่ากอบัวอยู่ไหน”“คำถามนี้คนเป็นแฟนกัน ไม่น่าจะมาถามคนนอกอย่างตังเมนะคะ”“พี่ติดต่อกอบัวไม่ได้ พี่อาจจะเผลอไปทำอะไรให้กอบัวโกรธโดยไม่รู้ตัว”“เฮ้อ” ตังเมถอนหายใจยาวเหยียด ก็เห็นใจทั้งสองคนนะ แต่ไม่อยากออกตัวแรงกลัวกินอาหารหมา “เมื่อคืนกอบัวโทรมาหาตังเม บอกกลับมากรุงเทพแล้ว”“กลับมาถึงกรุงเทพ?” กรภัคถามซ้ำพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่ๆ ตาขวากระตุกหยิกๆเลย“ค่ะ กลับในวันนั้นเลยมาถึงที่นี่ก็เกือบๆเที่ยงคืน”“แล้วยังไงต่อ”“บอกจะไปหาพี่ แต่โทรไม่ติด เลยจะไปหาที่คอนโด”“ไอ้ชินเมื่อคืนมึงบอกมึงนอนกับกู มึงเห็นกอบัวมาไหม”“ไม่นะ” ชวกรส่ายหน้าปฏิเสธทันทีแล้วเมื่อคืนเขาก็ไม่ได้เมาหนักจนถึงขั้นจำอะไรไม่ได้ด้วย“ตังเมขอถามหน่อย พี่เกมส์จะว่าตังเมเสือกก็ได้นะ”“อือ ถามมาเถอะ พี่พร้อมตอบทุกอย่าง”“พี่ทำอะไรให้กอบัวโกรธเหรอคะ”“เรื่องนี้พี่ไม่รู้จริงๆ”“ลองคิดดีๆก่อนตอบไหมคะ เพราะเมื่อคืนกอบัวบอก

ตอนที่ 33 บุกบ้านสาวกอหญ้าในชุดเสื้อผ้าฝ้ายสีขาว ผ้าถุงลายปัญจจันทบูรสีแดงก่ำเดินลงจากบ้านมาดู เมื่อมีรถคันหรูแปลกตามาจอดที่ลานหน้าบ้าน จะว่าลูกค้าทุเรียนก็ไม่น่าใช่ แต่ถ้าเป็นอิทธิอดีตสามีที่มักวนเวียนมาหา แม่จะเอาลูกซองไล่ยิงหาทางกลับบ้านไปหาเมียใหม่ไม่ถูกเลยคอยดูแต่กลับผิดคาดเมื่อเห็นชายร่างสูงเสื้อยืดสีขาวคอกลมคู่กับกางเกงยีนสีอ่อน ไล่สายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าใส่แบรนด์เนมมาตั้งตัวแบบนี้คงเป็นลูกคุณหนูบ้านไหนสักที่หลงทางมากลางสวนทุเรียนแน่นอน“มาหาใครคะ” เสียงหวานที่ดังขึ้นทำให้กรภัคละสายตาจากโทรศัพท์แล้วเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของบ้านที่กำลังเดินลงบันไดมาจากบ้านทรงไทยประยุกต์“ผมเกมส์ครับ ผมมาหากอบัว”“มาหากอบัว” กอหญ้าหรือที่ใครๆรู้จักในนามเจ้กอหญ้าเจ้าของสวนทุเรียนที่ใหญ่ที่สุดในจังหวัดหรี่ตามองคนมาใหม่ หวังว่าจะไม่ใช่พ่อหนุ่มนี่หรอกนะที่ทำให้ลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอโทรมากลางดึกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือบอกจะไปพักผ่อนที่ภูเก็ต“ใช่ครับ”“แล้วเธอเป็นอะไรกับกอบัว” น้ำเสียงหวานใสใจดีในตอนแรกแปรเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้างขึ้น“ผมเป็นแฟนกอบัวครับ” กรภัคตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่น รับรู้ได้ถึงน้ำเส

ตอนที่ 35 คนเดียวสักพัก “เฮ้อ” รมย์รวินท์ถอนหายใจเฮือก ระหว่างที่นั่งรถกลับบ้านก่อนจะพูดคุยกับผู้เป็นแม่ ถ้าเจออะไรอย่าตกใจ อย่าใช้อารมณ์ อย่าใช้สมองให้ใช้หัวใจตัดสิน ที่แม่พูดมาทั้งหมดคงหมายถึงเขาสินะครืด ครืด ครืด“โทรมาได้จังหวะพอดีเลย” รมย์รวินท์รีบรับสายเมื่อเห็นชื่อเพื่อนสนิทโทรเข้ามา “กำลังจะโทรหาพอดีตังเม”“แกเจอพี่เกมส์แล้วใช่ไหม”“เจอแล้ว แกรู้อยู่แล้วหรอว่าเขามาที่นี่”“อือ”“แล้วแกไม่บอกฉันก่อน”“แหม่ๆ ทำอย่างกับรับสายงั้นแหละ ฉันกับพราวโทรหาแกจนสายเกือบไหม้แล้วมั้ง ข้อความที่ส่งไปเปิดอ่านบ้างหรือเปล่าเถอะ”“โทษทีจะเพื่อนรัก แต่หยุดบ่นก่อน ช่วยคิดหน่อย”“จะให้ช่วยคิดยังไง เรื่องนี้แกต้องตัดสินใจเอง หัวใจแก แกก็น่าจะรู้ดีที่สุดแล้วนะกอบัว มาถามฉันก็จะช่วยอะไรได้นอกจากโทรมาฟังแกระบาย”“เรื่องจริงใช่ไหม”“อือ วันนั้นฉันก็อยู่กับพวกพี่เขา พี่ชินเขาก็อยู่ด้วยนะ เขาเล่าและยืนยันว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ”“แต่ตอนที่ฉันขึ้นไปฉันก็ไม่เห็นแม้แ

ตอนที่ 37 ทะเลเดือด “เดี๋ยวเราไปเที่ยวที่นี่กันก่อนนะคะ ไปหาข้าวเที่ยงกินที่นี่ด้วย”“ตามใจไกด์เลยครับ” กรภัคบอกเสียงอ่อนโยนพร้อมกับกุมมือนุ่มไว้ตลอดทางจนกระทั่งถึงที่หมาย“เดี๋ยวหนูพาพี่เที่ยวที่โซนนี้ก่อนนะเวลามีน้อย คราวหน้าถ้ามีโอกาสจะพาเที่ยวให้ครบแปดโซนเลยค่ะ”“โอเคครับ”“งั้นไปกันค่ะ”รมย์รวินท์เช่าจักรยานสมาสองคัน เธอกับเขาปั่นเลียบไปตามริมน้ำชมอาสนวิหารพระนางมารีอาปฏิสนธินิรมลที่ตั้งเด่นสง่า ด้วยสถาปัตยกรรมสไตล์โกธิค ที่มียอดแหลมตรงปลายโบสถ์ทั้งสองข้าง ภายในงดงามด้วยการประดับกระจกสี“สวยมาก นักท่องเที่ยวก็เยอะ”“เป็นแลนมาร์คของจังหวัดเลยค่ะ ป่ะนี่ก็ใกล้เที่ยวแล้วเดี๋ยวหนูพาไปกินก๋วยเตี๋ยวหมูเลียงกับเส้นจันท์ผัดปูนิ่มที่ร้านริมน้ำบอกเลยว่าอร่อยมาก เอ๊ะหรือส้มตำทุเรียนดี”“โอ้โห่ ทุเรียนพี่ว่าพอก่อนดีกว่า เมื่อเช้าแม่เราก็จัดให้พี่เต็มที่เลย แล้วเรายังแกล้งพี่ไว้แสบมากอีกนะ”“ก็เลือกที่จะไม่กินก็ได้นี่คะ เหมือนที่พี่ไม่ไปช่วยงานแม่พี่ที่ตลาดช่วงหน้าทุเรียนไงคะ

ตอนที่ 39 คืนเกิดเหตุ ตึกคณะบริหาร จีจี้เดินเล่นโทรศัพท์ลงมาจากตึกในช่วงห้าโมงเย็น ก่อนจะเดินไปนั่งรอคนขับรถที่บ้านมารับ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเจอร่างสูงใบหน้าหล่อที่ทำท่าถมึงทึง คนที่เธอพยายามพาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆและตามจีบมานานนับเดือน แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่เธออยากวิ่งหนีไปให้ไกลๆ ถ้ามีวิชาหายตัวได้ก็คงจะดี“หยุดเลยนะจีจี้”“พี่เกมส์” จีจี้พูดเสียงสลดใบหน้าสวยซีดเผือด “จีจี้ขอโทษ”“รู้ไหมว่าสิ่งที่จีจี้ทำมันทำให้พี่วุ่นวายมากแค่ไหน”“แต่หมอบอกว่าพี่ไม่ถึงตายนะคะ แพ้แต่ไม่รุนแรง แล้วจีจี้ก็ไม่ได้ตั้งใจ จีจี้ขอโทษ”“ใครว่าพี่ไม่ตาย”“นี่จีจี้คุยกับวิญญาณพี่หรอคะ ฮือ จีจี้ขอโทษนะคะขนาดตายไปแล้วยังเป็นผีมาหลอกมาหลอนจีจี้อีก” จีจี้ตีโพยตีพายยกมือปิดหน้าปิดตาร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความกลัว แถวนี้ยิ่งไม่มีคนอยู่ด้วย“พี่ยังไม่ตาย แต่ที่บอกตายเพราะพี่ทรมานใจที่จีจี้ก่อเรื่องจนทำให้พี่กับกอบัวผิดใจกันต่างหาก”“อึกฮือ”“จีจี้ตั้งสติก่อน เลิกร