All Chapters of แค่คู่นอนไม่หึงนะคะ: Chapter 21 - Chapter 30

ประตูห้องที่กำลังจะปิดถูกฝ่ามือใหญ่ดันตามเข้ามาพร้อมกับร่างที่คุ้นเคย“คุณวัธน์ เข้ามาได้ยังไงออกไปนะ” พราวรวีพยายามดันตัวเขาออกไปจากห้อง“ออกไปแน่แต่คุณต้องไปกับผม”“ฉันไม่ไปและก็ไม่ต้องมาบังคับ”“ไม่ได้บังคับ แต่จะขอร้อง ออกไปกับผมนะ”“ทำไมฉันต้องทำตามที่คุณขอด้วย ฉันไม่ใช้ทาสของคุณ”“ผมรู้ ผมแค่อยากคุยด้วย”“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุย เราจบกันแล้วคุณไม่ควรมาเจอฉันอีก รีบกลับไปเถอะ ฉันไม่อยากให้คนอื่นเห็น”“ทำไม กลัวตัวเองขายไม่ออกเหรอ”“มันเรื่องของฉัน คุณไม่ต้องมายุ่ง”“ถ้าไม่กับผม ผมก็จะเข้าไป อยากจะรู้จักไอ้คู่นอนที่คุณมากับมันจะทำหน้ายังไงถ้าเห็นคุณกับผมกำลังสนุกกันอยู่บนเตียง”คนตัวโตเดินเข้ามาประชิด หญิงสาวถอยกรูดจนตัวชนกับผนังอีกด้าน ใจเธอเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน“ถ้าคุณไม่ออกไปฉันจะเรียกรปภ.”“เอาสิ คนเขาจะได้รู้ว่าคุณกับผม เราเป็นอะไรกัน”“ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับคุณ”“หึ ยังจะปากแข็งอีก” เขาหัวเราะในลำคอสายตามองเธออย่างเหยียดหยาม“ฉันเป็นผู้หญิงใจง่าย ผู้หญิงสำส่อนแล้วคุณจะมาสนใจฉันทำไม จะตามมาทำไม หรือผู้หญิงที่คุณพามาด้วยมันไม่ถึงใจคุณกันล่ะ”“คุณกำลังหึงผมอยู่ใช่ไหมพราว”“ฉัน

กวีวัธน์มองตามร่างระหงที่คุ้นเคยไปจนสุดสายตา เขายังคงลืมพราวรวีไม่ได้เลยสักนิด แม้เวลาจะผ่านเกือบหนึ่งเดือนแล้วก็ตาม ทุกอย่างยังคงแจ่มชัดอยู่ในความทรงจำไม่คิดมาก่อนว่าคนที่ตัวเองให้สถานะแค่คู่นอนจะมีอิทธิพลกับหัวใจได้มากขนาดนี้“พี่วัธน์ขา เนยเลือกไม่ถูกเลยค่ะพี่วัธน์ช่วยเนยเลือกหน่อยได้ไหมคะ” ณัฐณิชายื่นกระเป๋าหรูรุ่นใหม่ล่าสุดให้กับคนชำระเงินช่วยเลือก“เลือกไม่ถูกก็ซื้อสองใบเลยสิครับ” กวีวัธน์ไม่ชอบเลยที่ต้องมาช้อปปิ้งกับผู้หญิงแบบนี้ แต่เพราะณัฐณิชาเป็นลูกสาวของรุ่นน้องมารดาเขาจึงปฏิเสธไม่ลงใช่ว่าจะไม่รู้ว่าตอนนี้มารดากำลังจะจับคู่เข้ากับผู้หญิงคนนี้ เขายอมตามใจมารดา ด้วยการพาเธอออกมาทานข้าว มาเดินซื้อของ แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าเขาจะยอมแต่งงานอย่างที่ท่านคาดหวังแต่ก็ไม่ได้ปิดโอกาสเลยดีเดียว เขาจะให้โอกาสณัฐณิชาเข้ามาในชีวิต แต่เธอก็ต้องทำให้เขามั่นใจว่าจะไม่ถูกหักหลังอีกและที่สำคัญที่สุดต้องทำให้เขาลืมพราวรวีได้“พี่วัธน์ใจดีที่สุดเลยค่ะ” ณัฐณิชารีบให้พนักงานนำกระเป๋าท้องสองใบใส่กล่อง แล้วมอบหน้าที่ชำระเงินให้กับชายหนุ่มตัวโตที่ยืนหน้านิ่งอยู่ข้างๆ“กลับกันเลยไหมครับ” ตอนนี้สอง

หลังจากทานอาหารทะเลกันจนอิ่ม กวีวัธน์ก็ชวนพราวรวีเดินเล่นระหว่างรออาหารย่อยมือใหญ่สอดประสานกับมือเรียว เดินทอดน่องไปบนชายหาด ท้องฟ้าเวลานี้มืดสนิท ผู้คนเริ่มบางตา พราวรวีไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้ มันดูน่ากลัวจนต้องยอมให้เขาจับมือไปตลอดทางเดิน“ฉันว่าเรารีบกลับกันเถอะค่ะ ดูเหมือนฝนจะตกเลยนะคะ”“เดี๋ยวคุณไปรอที่รถก่อนนะ”“คุณจะไปไหนคะ” แม้จะมีแสงไฟบริเวณที่จอดรถแต่เธอก็ยังไม่กล้าเดินไปคนเดียว“ผมจะไปซื้อน้ำมาล้างเท้าครับ จะไปด้วยกันไหม เดินไปอีกนิด” เขาชี้ไปยังร้านสะดวกซื้อที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร“ค่ะ ว่าจะไปหาขนมไว้กินระหว่างกลับจะได้ไม่ง่วง”หญิงสาวอ้างไปเรื่อย พอถึงหน้าร้านแสงไฟสว่างเธอก็รับปล่อยมือแล้วเดินไปเลือกขนมขบเคี้ยวและน้ำดื่มขวดเล็ก เพื่อทานระหว่างกลับ ได้ของที่ต้องการแล้วก็เดินมาเคาน์เตอร์ชำระเงินซึ่งกวีวัธน์ยืนรออยู่แล้วเขาให้เธอนั่งบนเบาะแล้วยื่นเท้าออกมากำลังจะราดน้ำลงไปพราวรวีก็หดเท้าหนี“ฉันทำเองได้ ส่งขวดน้ำมาค่ะ”“มันจะเลอะเอานะครับพราว ยื่นเท้ามาดีกว่าผมทำให้”เธอเงยหน้ามองเขาอย่างชั่งใจ เห็นสายตาอบอุ่นที่เขามองลงมาแล้วก็ยื่นเท้าออกไปโดยไม่เกี่ยงงอน เขาราดน้ำลงบ

หลายวันแล้วที่พราวรวีมาอยู่ที่บ้านของแฟนหนุ่ม อาการป่วยของเธอหายแล้วทำให้หญิงสาวคิดอยากจะกลับบ้านของตัวเอง เพราะยังมีงานอีกมากที่เธอทำค้างไว้เธอเรียกแท็กซี่ให้ไปส่งที่หอพักจากนั้นก็เก็บของแล้วกลับไปอยู่บ้านอย่างเดิม โดยมีน้าแก้วตาตามมาช่วยทำความสะอาดบ้านด้วยน้าแก้วตากลับไปเมื่อตอนบ่ายหลังจากทานอาหารกลางวันและทำความสะอาดส่วนที่เหลืออีกพักใหญ่ตั้งแต่ย้ายออกไปอยู่หอพัก พราวรวีก็เขียนงานได้ไม่มากอย่างที่คิดเพราะเอาแต่จะคิดถึงเรื่องเดิมๆ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันดีขึ้นแล้ว เธอเลยอยากจะลุยงานให้เต็มที่เพื่อชดเชยกับหนึ่งเดือนที่ผ่านมานิยายเรื่องใหม่ที่กำลังจะเขียนก็ได้ข้อมูลมามากพอแล้วจากทั้งคุณหมอชานนท์และแฟนของคุณหมอที่ช่วยให้ข้อมูลแต่ทั้งสองคนไม่เคยนัดเจอกับเธอพร้อมกันเพราะไม่อยากอีกฝ่ายต้องอายถ้าเธอจะถามอะไรที่มันลึกซึ้งครั้งล่าสุดที่นัดเจอกับคุณปรัชญ์แฟนของหมอชานนท์ก็คือวันที่กวีวัธน์ตามไปถึงร้านกาแฟ หลังจากนั้นก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลยพราวรวีนึกได้ก็รีบโทรไปขอโทษเรื่องวันนั้น เพราะกวีวัธน์เสียมารยาทใส่เขา“ไม่เป็นไรครับคุณพราว ผมเข้าใจดี เป็นใครก็หึงทั้งนั้นแหละครับที่เห็นแฟนของตัวเองน

หลังจากได้เจอกับมารดาของกวีวัธน์จนถึงตอนนี้ก็ผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว พราวรวีมีโอกาสได้ไปทานอาหารที่บ้านนั้นอยู่หลายครั้ง มารดาของเขายอมรับในตัวเธอมากขึ้น แค่นี้หญิงสาวก็พอใจแล้ว เพราะรู้ว่าตัวเองไม่ใช่คนที่เพียบพร้อมแต่ก็หวังว่าสักวันหนึ่งคุณอนงค์จะเปิดใจมากขึ้น“วันนี้พราวต้องไปแจกลายเซ็นที่งานมหกรรมหนังสือนะคะ อาจจะกลับค่ำหน่อย พี่วัธน์ไม่ต้องรอทานข้าวนะคะ” พราวรวีพูดพลางผูกเนกไทให้คนรักอย่างที่ทำเป็นประจำ“ได้ครับ” กวีวัธน์อยากไปให้กำลังใจแฟนสาว แต่มันตรงกับงานเปิดร้านของณัฐณิชา ซึ่งมารดาของเขาขอร้องให้ไปร่วมงานด้วย ชายหนุ่มไม่ได้บอกเรื่องนี้กับพราวรวีเพราะกลัวเธอจะน้อยใจที่เขาไปงานสำคัญของเธอได้แต่เขาก็เตรียมของขวัญพิเศษให้พราวรวีไว้แล้ว คิดว่าจะมอบให้เธอในตอนเย็น“เรียบร้อยแล้วค่ะ วันนี้หล่อกว่าทุกวันเลยมีอะไรพิเศษหรือเปล่าคะ” เพราะวันนี้เขาสวมสูทพอดีตัวที่เพิ่งไปรีบมาจากร้านเมื่อวันก่อน พราวรวีแอบดีใจเพราะคิดว่าเขาคงจะไปเซอร์ไพรส์เธอที่งานเย็นนี้“แล้วทุกวันไม่หล่อเหรอครับ” เขาสวมกอดอย่างประจบ พลางกดจมูกลงบนแก้มเนียนทั้งสองข้าง“หล่อทุกวันอยู่แล้วล่ะคะ รีบเถอะค่ะออกสายเดี๋ยวรถจะติด