บททั้งหมดของ วิวาห์(ไม่)ไร้รัก: บทที่ 21 - บทที่ 30

วิวาห์(ไม่)ไร้รักWriter : Aile'Nตอนที่ 20"เป็นอะไร? ถ้าไม่พอใจพี่นอนโซฟาก็ได้"ร่างสูงที่ยืนกอดอกพิงขอบประตูระเบียงเสนอขึ้นเมื่อเห็นคนที่มาด้วยยืนทำหน้าหนักใจ หลังได้รู้ว่าต้องพักในบ้านหลังนี้แค่สองคน และเตียงก็มีแค่หนึ่ง...เธอก็แค่ไม่เข้าใจว่าทำไมบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ถึงไม่มีห้องนอนสักสองหรือสามให้สมส่วนกับพื้นที่กว้างๆ แต่สิ่งที่มีคือห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น สระว่ายน้ำ ระเบียงกว้างและสวนดอกไม้ให้เดินเล่น...แต่กลับไม่มีห้องนอน! มีแค่เตียงหลังใหญ่เพียงหลังเดียวอยู่ตรงกลางห้อง แล้วไม่คิดว่าแขกที่มาพักจะมากันหลายคนบ้างเลยหรือไง ถ้ามาหลายคนจะให้นอนไหนกัน ตอนแรกที่เห็นไม่ทันได้สำรวจดีๆ ก็ว่าสวยมากอยู่หรอก แต่ตอนนี้บอกเลยว่าแย่มากๆ!"เปล่าค่ะ...ใครจะกล้าไล่พี่ไปนอนโซฟากันล่ะ" รินลดาบอกเสียงเบาอย่างปลงตก แม้จะไว้ใจวรธันย์ในระดับหนึ่งว่าเขาคงจะให้เกียรติเธอ แต่ความคิดด้านลบมันก็แย้งมาว่ายังไงเขาก็เป็นผู้ชายและเราก็ยังไม่ได้แต่งงานกันให้ถูกต้องตามประเพณี เราจะข้ามขั้นมานอนร่วมเตียงกันไม่ได้ มันไม่ถูกต้อง...ถึงจะแค่นอนเฉยๆ ก็เถอะ! และถ้าจะให้เขาผู้เป็นคนจ่ายเงินทุกอย่างในทริปนี้ไปนอนที่

วิวาห์(ไม่)ไร้รักWriter : Aile'Nตอนที่ 22"เสร็จแล้ว~ ห้ามแผลโดนน้ำนะคะ ล้างแผลทุกวัน หนึ่งอาทิตย์ตัดไหมค่ะ" คุณหมอเงยหน้าขึ้นพูดยิ้มๆ เมื่อช่วงเวลาแห่งเจ็บปวดจบลงด้วยดี ผ้าก๊อซสีขาวสะอาดถูกพันเข้ากับฝ่าเท้าเรียวเล็กเสียจนหน้าเตอะคนเจ็บที่นั่งอดทนหน้าซีดเผือดไร้สีเลือด ไม่แม้แต่จะชายตามองเปลือกหอยเปื้อนเลือดชิ้นโตที่ถูกดึงออกไปวางไว้ในถาดเครื่องมือแพทย์ใกล้ๆ เลยสักนิด อาการเจ็บจนชายังคงหน่วงอยู่ที่ฝ่าเท้า ภาพเลือดเปื้อนสำลีและแผลที่ถูกเย็บยังคงติดตาทำเอารู้สึกวิงเวียนศีรษะคล้ายจะหน้ามืด ดีว่ามีร่างสูงของว่าที่สามียืนเป็นหลักพักพิงอยู่ข้างๆ เตียง ไม่อย่างนั้นคนเจ็บอาจจะเป็นลมล้มพับไปตั้งแต่ตอนที่คุณหมอดึงเปลือกหอยออกจากเท้าก็เป็นได้"เก่งมาก นึกว่าจะร้องไห้ขี้มูกโป่ง" วรธันย์แซวยิ้มๆ ในตอนที่คนเจ็บเงยหน้าขึ้นมองสบตา มือใหญ่ยกขึ้นวางบนศีรษะเล็กก่อนลูบเบาๆ อย่างปลอบใจ แผลใหญ่และลึกขนาดต้องเย็บถึงสี่เข็ม ตอนดึงเปลือกหอยออกจากเท้าว่าเจ็บมากแล้ว ตอนล้างแผลและเย็บก็เจ็บไม่ต่างกัน น่านับถือไม่น้อยที่ร่างบางไม่มีน้ำตาให้เห็นสักหยด ทั้งที่ไม่มีตัวช่วยบรรเทาความเจ็บเลยอย่างสัก เธอผ่านมาได้เพร

วิวาห์(ไม่)ไร้รักWriter : Aile'Nตอนที่ 24หลังจากจบทริปครอบครัวครั้งแรกในวันนั้น ตอนนี้ก็ผ่านมาถึงสามวันแล้วที่รินลดาถูกสั่งให้หยุดพักเนื่องจากแผลที่ขายังไม่หายดี และตอนนี้ก็ใช่ว่าจะหายแต่ดีขึ้นมากแล้วเธอถึงยืนกรานว่าจะกลับไปฝึกงานตามเดิม แม้จะยังเดินเหินไม่สะดวกแต่ก็ไม่ยากเกินความพยายาม เธอสามารถประคับประคองช่วยเหลือตัวเองได้โดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น ความดื้อดึงของร่างบางมีไม่แพ้คุณหญิงนาฏยาในตอนที่อยากให้เธอลงเอยกับวรธันย์ไวๆ นั่นแหละ วันนี้เธอถึงได้เหยียบเข้ามาในบริษัทเขาจนได้แน่นอนว่าเธอกับท่านประธานบริษัทถูกจับตามองเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือสนใจมากเป็นพิเศษเพราะถึงจะรู้ข่าวมาบ้างว่าเธอกับเขาเป็นอะไรกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นสวีตกันออกสื่อเลยสักครั้ง ครั้งนี้ก็ยังไม่เข้าข่ายอะไรแบบนั้น แค่เห็นร่างสูงประคองว่าที่ภรรยาเดินเข้ามาเพราะอีกฝ่ายขาเจ็บก็เท่านั้น ซึ่งมันก็เป็นสิ่งปกติที่สุภาพบุรุษทั่วๆ ไปพึงจะกระทำ แต่พอเขาทำกลับดึงดูดความสนใจคนอื่นได้เป็นอย่างดี"สวัสดีครับท่านประธาน" เสียงทักตรงหน้าลิฟต์ทำคนทั้งคู่หันไปมองพร้อมกัน ก็เห็นว่าเป็น 'คราม' หัวหน้าแผนกบัญชีนั่นเอง"พี่ครามสวัสดีค่ะ" คนถ

วิวาห์(ไม่)ไร้รักWriter : Aile'Nตอนที่ 26การอยู่เฉยๆ ในห้องชุดอันแสนกว้างใหญ่มันไร้ประโยชน์อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน อยากทำอะไรก็ขยับไม่ได้ดั่งใจ แต่จะให้อยู่เฉยๆ ทั้งวันรินลดาก็ทำไม่ได้ เมื่อทำงานบ้านทุกอย่างเสร็จสิ้นเธอก็ตั้งใจว่าจะลงไปเดินเล่นที่ซุปเปอร์มาเก็ตข้างล่างคอนโด เพราะตอนดูทีวีบังเอิญเปิดไปเจอรายการทำอาหารและขนม เลยนึกอยากทำขนมอร่อยๆ ไว้รอเจ้าของห้องกลับจากที่ทำงานร่างบางพาตัวเองค่อยๆ เดินไปที่ลิฟต์อย่างไม่รีบร้อน โชคดีที่คอนโดหรูแห่งนี้เงียบสงบ ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านเลยไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหรือกลัวว่าจะไปยืนเก้ๆ กังๆ ขวางทางใครเข้า"หญิง! " ใครสักคนที่กำลังจะเดินสวนเข้ามาในคอนโดเรียกชื่อเธอเสียงดัง ครั้นหันไปมองก็เห็นอีกฝ่ายยืนยิ้มแฉ่งก่อนจะปรี่เข้ามาลูบหัวลูบหาง (?) เธอด้วยความดีใจ"พี่อิฐ! " คราแรกที่ถูกเรียกเสียงดังยอมรับว่าค่อนข้างตกใจ แต่พอรู้ว่าเป็นใครรินลดาก็ออกอาการดีใจไม่ต่างกัน บุรุษเพศนั้นผ่านเข้ามามีบทบาทในชีวิตของเธอแค่ไม่กี่คน หนึ่งในนั้นก็คือพี่รหัสคนนี้นี่เอง"โหย ไม่เจอกันนาน คิดถึงนะเนี่ย" อิทธิพัทธ์เขย่าไหล่เล็กเบาๆ ด้วยความตื่นเต้น ก่อนที่สุดท้ายจะอดใ

วิวาห์(ไม่)ไร้รักWriter : Aile'Nตอนที่ 28"คุณพิมพ์ วันนี้ผมไม่เข้าบริษัทนะ เลื่อนงานออกไปทั้งหมด บอกศรัณซื้อยาลดไข้กับข้าวต้มมาให้ผมที่คอนโดด้วย ขอบคุณ" มือเรียวกดวางสายทันทีหลังจากพูดธุระกับผู้เป็นเลขาจบ โทรศัพท์เครื่องหรูถูกวางทิ้งไว้อย่างไม่ใยดีหลังจากหมดประโยชน์ เนื่องจากเจ้าของเครื่องมีสิ่งสำคัญมากกว่าให้สนใจร่างบอบบางภายใต้เสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ของเขากำลังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอทว่าร่างกายแผ่ไอร้อนออกมาจนรู้สึกได้ คนเป็นไข้ต้องเช็ดตัว...คิดได้แบบนั้นวรธันย์จึงผละออกไปหาผ้าสะอาดกับชามใบเล็กๆ รองน้ำเกือบเต็ม ก่อนจะเดินกลับเข้ามาหาคนหลับอีกครั้งมือเรียวคว้ารีโมทมากดปิดแอร์เพราะกลัวคนป่วยจะหนาวระหว่างที่เช็ดตัวให้ ก่อนทำการขุดร่างคนป่วยขึ้นมาจากผ้าห่มผืนใหญ่ เปลื้องผ้าเธอจนหมด แล้วนำผ้าชุบน้ำบิดหมาดเช็ดไปตามลำตัวขาวผ่องซึ่งเต็มไปด้วยร่องรอยสีแดงเรื่อที่เขาฝากไว้เมื่อคืนอย่างระมัดระวังวรธันย์ข่มใจเช็ดตัวให้คนรักจนเสร็จก็ใส่เสื้อผ้ากลับคืนให้ ดึงผ้าห่มคลุมถึงลำคอก่อนกดเปิดแอร์และเพิ่มอุณหภูมิให้อุ่นขึ้น ก่อนเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำบ้าง ออกมาทันตอนได้ยินเสียงก