All Chapters of ร้อยวิธีพลีชีพในวันสิ้นโลก: Chapter 21 - Chapter 30

[21] [เผาทำลายให้หมด]หลังจากจัดการเรื่องศพแล้วเรียบร้อยดราก้อนก็พบว่ารถของพวกเขามีปัญหาเรื่องพลังงาน นั่นเป็นเพราะว่าพวกเขาใช้พลังงานเกือบทั้งหมดไปกับปืนใหญ่เพื่อต่อกรกับปรสิต พลังงานที่เหลืออยู่ตอนนี้มันจึงไม่เพียงพอที่จะพาพวกเขาไปถึงโดมที่ใกล้ที่สุดด้วยซ้ำแต่โชคดีที่พวกเขาไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องพลังงานนานนักเพราะทางข้างหน้ามีพลังงานสำรองให้พวกเขาได้ใช้งานอีกมาก นั่นก็คือพลังงานจากรถบรรทุกสินค้าของขบวนขนส่งสินค้าที่เพิ่งถูกปรสิตโจมตีไป คาร่าที่เป็นผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวไม่สามารถทำหน้าที่ขนส่งสินค้าเพียงคนเดียวได้ รถและสินค้าต่างๆ จึงจำเป็นต้องถูกทิ้งไว้ที่นี่เพื่อให้บริษัทขนส่งสินค้าที่เป็นเจ้าของมาจัดการเก็บเอง แต่กว่าจะถึงตอนนั้นรถพวกนี้อาจจะถูกทิ้งร้างไว้อีกนาน การที่พวกดราก้อนจะขอยืมพลังงานของรถไปใช้ก่อนก็ไม่ถือว่าเป็นปัญหาอีกอย่างพวกเขาก็ไม่ได้เอาพลังงานจากรถบรรทุกไปอย่างเปล่าๆ พวกเขาช่วยเก็บกวาดรถขนส่งสินค้าไปไว้ข้างทางอย่างดีและนำร่างของพนักงานของขบวนขนส่งสินค้าไปเผาทำลายให้ด้วย เกือบครึ่งพวกเขากำลังจะกลายร่างไปแล้ว แม้ว่าจะมั่นใจว่าตายแล้วแต่การเผามันจะทำให้คนที่ตายไปแล้

[23] [บนรถไฟ]อุโมงค์รถไฟใต้ดินอันมืดสลัว รถไฟแล่นไปตามเส้นทางด้วยความเร็วคงที่ เงาดำที่ยืนอยู่บนรางรถไฟกระโดดขึ้นไปบนหลังคารถไฟอย่างเงียบเชียบ ไร้วี่แววของสิ่งที่รับรู้ถึงตัวตนของเงาดำ…ณ หัวรถไฟซึ่งเป็นห้องควบคุมของรถไฟ เสียงแจ้งเตือนฉุกเฉินจากสถานีปลายทางได้เกิดดังขึ้นอย่างกะทันหัน[ขณะนี้สถานีปลายทางได้ทำการปิดทำการฉุกเฉิน ประตูนิรภัยเปิดใช้งาน เส้นทางถูกปิดกั้น ไม่สามารถใช้เส้นทางได้ชั่วคราว]เสียงเตือนอัตโนมัติดังซ้ำอีกสองครั้งและเงียบไป ไม่มีการอธิบายสาเหตุ เพิ่มเติม นั่นทำให้เจ้าหน้าที่ในห้องควบคุมรถเป็นกังวล การที่โดมเปิดใช้งานประตูนิรภัยมันหมายความว่าโดมกำลังตกอยู่ในอันตราย หากเป็นเพราะมนุษย์ด้วยกันก็อาจไม่ต้องกังวลนักแต่หากเป็นปรสิตมันจะน่ากังวลมาก ไม่บ่อยนักหรอกที่โดมจะเปิดใช้งานประตูนิรภัยหากไม่ใช่เหตุร้ายแรงจริงๆ“ถ้าปรสิตหลุดเข้ามาในอุโมงค์ได้มันเป็นปัญหาแน่ ถอยดีไหมนะ” เจ้าหน้าที่รถไฟพึมพำอย่างกังวล ในขณะที่จะตัดสินใจหยุดรถไฟและถอยกลับทางเดิมเงาดำก็ได้ปรากฏตัวข้างหลังเขา..สโนว์ลืมตาขึ้นมา ดวงตาสีเขียวของเธอตวัดไปมองด้านข้าง เคียร่าที่กำลังถือโทรศัพท์ถ่ายรูปถึงกับสะด

[25] [ลักพาตัว] [จบ part 1]ฟรอสต์และวินเตอร์ถูกล้อมไว้ทุกทางโดยปรสิตเพราะพวกเขากลายเป็นเป้าหมายของความโกรธแค้นของพวกปรสิต แต่ตอนนี้วินเตอร์และฟรอสต์ไม่สามารถหนีไปจากตรงนี้ได้ วินเตอร์จำเป็นต้องปิดปากหลุมด้วยพลังโล่ของเขาเพื่อไม่ให้แก๊สพิษและปรสิตที่เหลือรอดเล็ดลอดออกมา ในขณะเดียวกันฟรอสต์ก็คอยปกป้องวินเตอร์ที่ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ชั่วคราวการรับมือกับฝูงปรสิตร่างมดที่ไม่ได้มีพลังโจมตีมากนักไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฟรอสต์ เขายังมีอาวุธเหลืออยู่มากมายในคลังมิติของเขา เขายืนอย่างมั่นคงต่อหน้าฝูงปรสิตแล้วนำปืนกลอัตโนมัติออกมาสองกระบอกและปล่อยให้พวกมันทำงานกำจัดปรสิตโดยอัตโนมัติ ถ้ามีปรสิตที่หลบวิถีกระสุนของปืนกลได้พวกมันก็จะถูกระเบิดไฟฟ้าของฟรอสต์โจมตีแทนระยะการระเบิดของระเบิดไฟฟ้าไม่กว้างนักแต่อานุภาพของมันไม่อาจดูถูกได้ ปรสิตร่างมดที่ถึงแม้จะมีเกราะหุ้มตัวที่หนาในระดับหนึ่ง แต่ก็พ่ายแพ้ให้กับไฟฟ้าแรงสูงได้อย่างง่ายดายแต่ยังไงระยะการโจมตีของระเบิดไฟฟ้าก็แคบเกินไป การใช้ระเบิดไฟฟ้าจึงถือว่าเปลืองเกินไป ฟรอสต์จึงโจมตีเป็นหลักด้วยปืนที่มีอานุภาพในการทำลายสูงทั้งสองกระบอกในมือ เขายิงปืนอย

[27] [เจรจา]เมื่อตื่นขึ้นมาสโนว์รู้สึกเหมือนกับว่าเธอได้นอนหลับไปยาวนานมาก ไม่สิ มันไม่ใช่ความรู้สึก ความจริงแล้วเธอรู้ตัวว่าตัวเองนอนหลับไปยาวนานมากแล้วจริงๆ แม้ว่ายาสลบยังไม่หมดฤทธิ์แต่สโนว์ก็ได้สติกลับมาเป็นบางช่วงจึงสามารถรับรู้ถึงสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นรอบตัวได้ในช่วงเวลาสั้นๆ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าตัวเธอจะกำลังถูกคนบางกลุ่มพาตัวไปที่ไหนสักแห่งโดยระหว่างทางคนกลุ่มนั้นก็จะคอยให้ยาสลบกับเธอตามเวลาเพื่อไม่ให้เธอตื่นขึ้นมากลางคันแต่ตอนนี้สโนว์ไม่รับรู้ถึงคนกลุ่มนั้นอยู่รอบตัวอีกแล้ว หลังจากตื่นมารอบนี้ก็ไม่มีใครให้ยาสลบอย่างต่อเนื่องกับเธออีก สโนว์จึงเริ่มกลับมาควบคุมร่างกายของเธอได้อีกครั้งและในที่สุดก็ลืมตาขึ้นมาได้แล้วดวงตาของสโนว์ปรับเข้ากับแสงบนเพดานห้องได้อย่างรวดเร็ว อย่างแรกคือสำรวจรอบตัว ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาดค่อนข้างใหญ่แต่มันไม่มีอะไรเลยนอกจากเตียงสีขาวที่เธอนอนอยู่และหน้าต่างกระจกบานหนึ่งที่มีขนาดเท่าผนังห้อง ส่วนผนังอีกสามด้าน พื้น และเพดานห้องก็เป็นแค่สีขาวว่างเปล่า สโนว์เดินเข้าไปใกล้หน้าต่างกระจกใส ภาพหลังกระจกที่ได้ปรากฏให้เห็นก็คือภูเขาหิมะ หากว่าหลังกระ

[29] [หลบหนี]บนหน้าต่างยังฉายภาพภูเขาหิมะเช่นเดิม สวยงามแต่ก็น่าเบื่อ สโนว์ยืนมองออกไปอย่างไร้อารมณ์ เฝ้ารอการมาของคนเพียงคนเดียวที่เข้ามาหาเธอในห้องสีขาวอันว่างเปล่านี้ตามช่วงเวลาเดิมของทุกวันประตูห้องที่เหมือนกับห้องปิดตายนี้ก็เปิดออก ในเสี้ยววินาทีที่ประตูปลดล็อกและแง้มเปิดพลังพิเศษของสโนว์ก็พุ่งตรงเข้าไปทำลายประตู แต่ในเสี้ยววินาทีเดียวกันปลอกคอและกำไลบนข้อเท้าและข้อมือของเธอก็เริ่มทำงานเช่นกันแม้ว่าประตูจะหยุดทำงานชั่วคราวและมีโอกาสให้หนีออกไปจากห้องขังนี้แต่สโนว์ก็ได้ทรุดลงไปนอนกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงหนีแล้ว อีธานเดินเข้ามาและหยุดอยู่ตรงหน้าสโนว์“ผมไม่คิดว่าคุณจะเป็นเด็กดื้อขนาดนี้” สโนว์มองปลายเท้าที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ ทันใดนั้นแขนที่น่าจะขยับไม่ได้ของเธอได้เอื้อมไปคว้าข้อเท้าของอีธานอย่างรวดเร็ว “!?” อีธานที่ไม่ทันระวังตัวพยายามชักเท้าหนี แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้มึนงงราวกับสมองกลับด้านอย่างกะทันหัน อีธานล้มลงไปนั่งกับพื้นอย่างอ่อนแรงโดยที่สโนว์ไม่จำเป็นต้องออกแรงดึงข้อเท้าของเขาเลยดวงตาสีฟ้าของเขาเบิกกว้างขณะมองสโนว์ที่ยืนขึ้นได้ทั้งที่กำไลข้อมือและข้อเท้ากำลังทำงานด้