Lahat ng Kabanata ng พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ: Kabanata 1 - Kabanata 9

“ปัง ปัง ปัง!”เสียงดอกไม้ไฟดังมาจากนอกหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง และเสียงของระบบปลุกฉันให้ตื่นจากความเจ็บปวดของการคลอดบุตร [บุคคลที่ให้ทำกลยุทธ์นั้นรู้สึกผิดเนื่องจากเจ้านายเสียลูกไป และความก้าวหน้าของกลยุทธ์ถึง 10% ข้อความของระบบเหมือนกับค้อนใหญ่ที่กระแทกเข้าที่ใจของฉันโดยไม่สนใจว่าตัวเองเปลือยเปล่า ฉันก็คว้ามือสาวใช้ที่ยืนอยู่ฉันงๆ"ลูกของข้า!"สาวใช้ถูกฉันเรียกจนตกใจ และคุกเข่าลงกับพื้นพลางกระซิบ “คุณหนู...คุณหนูน้อยถูกพวกแม่ทัพนำตัวไปแล้วเจ้าค่ะ” “โดยบอกว่าเลือดของทารกแรกเกิดจะเป็นยาที่ดีที่สุด เลือดก็เลยถูกปล่อยออกไปหมดเพื่อทำยาให้กับคุณหนูอาเยว่แล้วเจ่าค่ะ” “จุดดอกไม้ไฟเหล่านี้เพื่อเฉลิมฉลองการฟื้นตัวของคุณหนูอาเยว่หรือ”ฉันตัวแข็งอยู่กับที่ เพียงรู้สึกว่าทุกคำพูดที่เข้ามาในหูนั้นต่างแสบแก้วหูมากทีเดียวถูกล่ามโซ่ไว้กับเตียง ลูกที่อุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือน ยังไม่ได้ลืมตามาดูโลกก็ถูกท่านพ่อและท่านปู่ดูดเลือดให้หมดเสียก่อนด้วยความโกรธ ฉันจึงก้มลงไปพลางพ่นเลือดออกมาเต็มปากสาวใช้ตกใจมากจึงลุกขึ้นแล้วตะโกนด้วยความตื่นตระหนกทันทีเพื่อเรียกแม่ทัพ โดยทิ้งให้ฉันอยู่ในห้องมื

ฉันเพิกเฉยต่อเขา หลับตาพลางกัดฟันแล้วกลิ้งต่อไปเหงื่อปนกับเลือด ฉันคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่าหนึ่งรอบ สองรอบ สามรอบ...ทุกสิ่งในอดีตแวบขึ้นมาในสมองฉันราวกับแสงวาบในกระทะ และในที่สุดก็สลายไปเหมือนเงาที่แตกสลายเมื่อสิ้นสุดเจ็ดรอบ เสื้อผ้าสีขาวบนร่างกายของฉันก็เต็มไปด้วยเลือดฉันลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก และเว่ยจือชวนก็โยนข้อตกลงการหย่าให้ฉันด้วยสีหน้าซับซ้อนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ซูกุยหลี่ ในอนาคตอย่าคิดจะมาขอร้องข้าให้ยกเลิกข้อตกลงนี้จะดีกว่า”เมื่อมองดูแผนหลังที่เดินจากไปของเว่ยจือชวน ฉันคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่าจะไม่มีอนาคตอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฉันหรือคุณก็ตามการหย่าได้ใช้เวลาไปสามชั่วยาม ฉันก็ปฏิเสธความหวังดีของเจ้าสำนักเขตจิงจ้าวที่เตรียมส่งฉันไปที่โหรหมอ จากนั้นก็รีบออกจากเมืองโดยไม่ลังเลใจทุ่งยาทั่วภูเขาและที่ราบส่งกลิ่นหอมของสมุนไพรออกมา และเสิ่นจี้โจวก็ขมวดคิ้วและมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ “ซูกุยหลี่ เจ้ากำลังมาทำตัวน่าสงสารต่อหน้าข้าอีกหรือ”ฉันมองดูตัวเองทำเรือนร่างเต็มไปด้วยเลือด และเนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงต้องหยิบกิ่งไม้มาพยุงตัวเองและเดินโซเซกว่าจะมาที่นี่ได้

ด้วยความช่วยเหลือจากชาวบ้านเก็บยา ตอนที่ฉันกลับเมืองหลวงนั้นท้องฟ้ายังไม่มืดบาดแผลที่ถูกงูพิษกัดนั้นถูกเสื้อผ้าปกคลุมเอาไว้ แต่ความเจ็บปวดที่หายใจไม่ออกก็ไม่เคยจางหายไปไม่นานหลังจากที่ฉันเพิ่งเข้าไปในเมืองหลวง ก็มีกลุ่มคนเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ อีกฝ่ายใช้เชือกมัดมือและเท้าของฉันแน่น แล้วโยนฉันขึ้นรถม้าอย่างเกรี้ยวกราดรถม้านั้นแคบและถนนก็เป็นหลุมเป็นบ่อ และฉันก็ชนเข้ากับรถม้าอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ เลือดก็ทะลักออกมาทีละนิดทีละน้อย และตอนแรกยังมีสติที่ชัดเจนอยู่นั้น ตอนนี้ก็ค่อยๆ ตาพร่ามัวไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร รู้แค่ว่ารถม้าถูกเปิดออก และฉันก็ถูกคนหลายคนลากออกไป พวกเขาโยนฉันลงไปที่พื้นเหมือนทิ้งขยะอย่างไรอย่างนั้น“ท่านโหว พาคุณหนูใหญ่มาแล้วขอรับ”ฉันพยายามเงยหน้าขึ้น และผ่านไปพักใหญ่กว่าจะฉันได้เห็นบุคคลนั้นอย่างชัดเจน “ซูกุยหลี่ เจ้ารู้ไหมว่าเรื่องที่เจ้าจะหย่ากับเว่ยจือชวนนั้นมันโดนคนอื่นหัวเราะเยาะยัไงกัน”ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร พ่อของฉันก็ใช้เท้าเตะฉันล้มลงไปที่พื้นอย่างแรงใบหน้าที่มีแต่สีหน้าจริงจังตามปกติของเขา ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ"หัวเราะเยาะ"ฉันกระตุกมุมปาก ม

“ท่านพ่ออยู่นี่นะ พวกเขาแค่ทำให้ลูกกลัวก็เท่านั้น ไม่เป็นไร”ท่านพ่อคุกเข่าอยู่หน้าเตียงของฉันและพยายามถูมือของฉันเพื่อทำให้มือที่เย็นๆ ของฉันจะได้อุ่นขึ้นหมอหลวงและหมอจากร้านฮ่วยเฉิงก็มาถึงในไม่ช้า แต่หลังจากที่ทุกคนตรวจชีพจรเสร็จแล้ว ต่างก็เหงื่อออกมาก“ท่านโหว คุณหนูใหญ่สิ้นหายใจแล้ว บัดนี้ทำอะไรไม่ได้แล้วขอรับ”“ขอแสดงความเสียใจด้วยขอรับ”เว่ยจือชวนที่เพิ่งเข้ามาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลังจากตั้งสติอยู่พักหนึ่งแล้วเขาก็รีบเตะหมอที่พูดคำพูดนั้น“เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไรกัน”เว่ยจือชวนคว้าหมอที่พูดอย่างนั้นแล้วถามจี้“เห็นได้ชัดว่าซูกุยหลี่ยังดีๆ อยู่ จะตายได้ยังไง”เสิ่นจี้โจวผลักหมอคนอื่นๆ ออกไป และก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรของฉันด้วยเขาเองแต่แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีและพึมพำว่า“จะเป็นไปได้ยังไง?”หมอที่ถูกจับไว้ก็ขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้งว่า“คุณหนูใหญ่หญิงเพิ่งคลอดลูก และร่างกายยังอ่อนแออยู่”“ได้กลิ้งข้ามเตียงตะปูเหล็ก ทั้งยังถูกงูพิษกัดหลายที่ และถูกแทงที่หัวใจเพื่อดูดเลือด”“หนึ่งในสามอย่างนี้ก็มากพอที่อ

หลังจากที่ทุกอย่างถูกเปิดเผยแล้ว ทั่วทั้งเมืองหลวงก็ตกใจมาก และต่างก็อุทานว่าสองแม่ลูกอย่างซูหรานหรานไม่ธรรมดาเลยเมื่อฮ่องเต้ถามว่าจะจัดการกับซูหรานหรานอย่างไร ท่านพ่อซึ่งนิ่งเงียบมาเป็นเวลานานจึงเอ่ยปากว่าจะรับซูหรานหรานกลับฮ่องเต้ก็ช่วยไม่ได้ ถอนยศถาบรรดาศักดิ์ของท่านพ่อ ไล่เว่ยจือชวนออกจากตำแหน่งแต่เดิมซูหรานหรานคิดว่าท่านพ่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่อยู่ด้วยกันหลายปี จึงจึงพนางกลับจวนแม้ว่าฮ่องเต้จะให้ความกดดันก็ตามจนกระทั่งนางเห็นเว่ยจือชวนและเสิ่นจี้โจว ในที่สุดนางก็ตระหนักว่ามันมิใช่อย่างที่นางคิดในเวลานี้ เนื่องจากการยกเลิกจากระบบ ร่างกายของท่านพ่อค่อยๆ กลับไปสู่ลักษณะที่อ่อนแอและเจ็บปวดในก่อนหน้านี้ขาของเว่ยจือชวนก็พิการและได้แต่นั่งบนรถเข็นเท่านั้น ทางจวกแม่ทัพได้ไล่เขาออกไปแล้วตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ให้พี่ชายเขาเข้ามารับช่วงต่อและเสิ่นจี้โจวกจากคนมากความสามารถในเมืองหลวงกลายเป็นคนธรรมดาในชั่วข้ามคืน ตระกูลเสิ่นรังเกียจเขาเป็นคนไร้ค่าและไล่เขาออกจากบ้าน แต่แล้วให้น้องชายที่เกิดจากอนุที่มีความสามารถเป็นทายาทสืบทอดตระกูลจากนั้นผู้คนในเมืองหลวงก็นึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ แล้