LOGINShare
บทที่ 7
Related chapters
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 8
เสิ่นจี้โจวถึงกับนั่งกับพื้นอย่างสิ้นหวัง จากนั้นก็ระเบิดร้องไห้ออกมาอย่างหนักฉันมองดูสามคนนี้โดยไม่มีความรู้สึกแต่อย่างใดดูสิ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสามคนเป็นฆาตกรที่ฆ่าฉันชัดๆ แต่ตอนนี้ต่างก็พยายามหลบเลี่ยงความรับผิดชอบเห็นแก่ตัว ขี้ขลาด และเจ้าเล่ห์ระบบไม่เข้าใจอารมณ์ของมนุษย์และเพียงแค่กล่าวเสียใจว่า [เจ้านาย ถ้าคุณเปลี่ยนภารกิจเป็นวรรณกรรมคนตาย ก็มีโอกาสสูงที่จะทำสำเร็จ] ฉันหัวเราะออกมาและเยาะเย้ย“ให้ฉันลงโทษพวกเขาด้วยความตายของฉันเองงั้นเหรอ?”“ทำไมฉันและลูกของฉันต้องตายอย่างอนาถ แต่พวกเขาแค่ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ใจก็เท่านั้น แถมยังเพลิดเพลินกับสุขภาพแข็งแรง อำนาจ ความมั่งคั่ง และชื่อเสียงที่ฉันนำมาให้พวกเขาล่ะ”“ระบบ นี่มันไม่ยุติธรรม”“ฆ่าคนไปแล้วก็ต้องได้รับผลกรรม”“ให้ฉันใช้ความตายของตัวเองไปเดิมพันกับความเสียใจของพวกเขา นั่นคือสิ่งที่คนโง่ถึงจะทำ”“จะเริ่มเอาทุกอย่างกลับคืนเมื่อไหร่กัน”เมื่อเห็นว่าฉันหงุดหงิดขึ้นมา ระบบก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว[ใกล้จะถึงเวลาแล้ว]ไม่นานฉันก็เข้าใจว่าเวลาที่ระบบกำลังพูดถึงนั้นคืออะไรฉันตายแล้ว แต่งานศพจะจัดที่ไหนมันกลายเป็นป
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 9
หลังจากที่ทุกอย่างถูกเปิดเผยแล้ว ทั่วทั้งเมืองหลวงก็ตกใจมาก และต่างก็อุทานว่าสองแม่ลูกอย่างซูหรานหรานไม่ธรรมดาเลยเมื่อฮ่องเต้ถามว่าจะจัดการกับซูหรานหรานอย่างไร ท่านพ่อซึ่งนิ่งเงียบมาเป็นเวลานานจึงเอ่ยปากว่าจะรับซูหรานหรานกลับฮ่องเต้ก็ช่วยไม่ได้ ถอนยศถาบรรดาศักดิ์ของท่านพ่อ ไล่เว่ยจือชวนออกจากตำแหน่งแต่เดิมซูหรานหรานคิดว่าท่านพ่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่อยู่ด้วยกันหลายปี จึงจึงพนางกลับจวนแม้ว่าฮ่องเต้จะให้ความกดดันก็ตามจนกระทั่งนางเห็นเว่ยจือชวนและเสิ่นจี้โจว ในที่สุดนางก็ตระหนักว่ามันมิใช่อย่างที่นางคิดในเวลานี้ เนื่องจากการยกเลิกจากระบบ ร่างกายของท่านพ่อค่อยๆ กลับไปสู่ลักษณะที่อ่อนแอและเจ็บปวดในก่อนหน้านี้ขาของเว่ยจือชวนก็พิการและได้แต่นั่งบนรถเข็นเท่านั้น ทางจวกแม่ทัพได้ไล่เขาออกไปแล้วตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ให้พี่ชายเขาเข้ามารับช่วงต่อและเสิ่นจี้โจวกจากคนมากความสามารถในเมืองหลวงกลายเป็นคนธรรมดาในชั่วข้ามคืน ตระกูลเสิ่นรังเกียจเขาเป็นคนไร้ค่าและไล่เขาออกจากบ้าน แต่แล้วให้น้องชายที่เกิดจากอนุที่มีความสามารถเป็นทายาทสืบทอดตระกูลจากนั้นผู้คนในเมืองหลวงก็นึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ แล้
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 1
“ปัง ปัง ปัง!”เสียงดอกไม้ไฟดังมาจากนอกหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง และเสียงของระบบปลุกฉันให้ตื่นจากความเจ็บปวดของการคลอดบุตร [บุคคลที่ให้ทำกลยุทธ์นั้นรู้สึกผิดเนื่องจากเจ้านายเสียลูกไป และความก้าวหน้าของกลยุทธ์ถึง 10% ข้อความของระบบเหมือนกับค้อนใหญ่ที่กระแทกเข้าที่ใจของฉันโดยไม่สนใจว่าตัวเองเปลือยเปล่า ฉันก็คว้ามือสาวใช้ที่ยืนอยู่ฉันงๆ"ลูกของข้า!"สาวใช้ถูกฉันเรียกจนตกใจ และคุกเข่าลงกับพื้นพลางกระซิบ “คุณหนู...คุณหนูน้อยถูกพวกแม่ทัพนำตัวไปแล้วเจ้าค่ะ” “โดยบอกว่าเลือดของทารกแรกเกิดจะเป็นยาที่ดีที่สุด เลือดก็เลยถูกปล่อยออกไปหมดเพื่อทำยาให้กับคุณหนูอาเยว่แล้วเจ่าค่ะ” “จุดดอกไม้ไฟเหล่านี้เพื่อเฉลิมฉลองการฟื้นตัวของคุณหนูอาเยว่หรือ”ฉันตัวแข็งอยู่กับที่ เพียงรู้สึกว่าทุกคำพูดที่เข้ามาในหูนั้นต่างแสบแก้วหูมากทีเดียวถูกล่ามโซ่ไว้กับเตียง ลูกที่อุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือน ยังไม่ได้ลืมตามาดูโลกก็ถูกท่านพ่อและท่านปู่ดูดเลือดให้หมดเสียก่อนด้วยความโกรธ ฉันจึงก้มลงไปพลางพ่นเลือดออกมาเต็มปากสาวใช้ตกใจมากจึงลุกขึ้นแล้วตะโกนด้วยความตื่นตระหนกทันทีเพื่อเรียกแม่ทัพ โดยทิ้งให้ฉันอยู่ในห้องมื
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 2
เว่ยจือชวนรู้สึกซาบซังใจกับฉันมากหลังจากรู้ว่าขาของเขาได้หายดีแล้ว ต่อมาเขาก็ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทั้งวันทั้งคืนอย่างหนักและในที่สุดก็ได้ประสบความสำเร็จ เขาถึงได้รับอนุญาตจากพ่อให้แต่งงานกับฉันแต่จุดเริ่มต้นของเรื่องก็เหมือนกับหนังสือนิทานแต่กลับไม่มีตอนจบที่มีความสุขในหนังสือนิยายเลยในตอนแรก เว่ยจือชวนและฉันก็เคยมีชีวิตรักใคร่ที่มีความสุข และกลยุทธ์ก็สูงถึง 85% เลยจนกระทั่งซูหรานหรานปรากฏตัวซูหรานรานเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อของเธอพากลับมา ในสถานการณ์เดียวกันกับที่ต้องพึ่งพาคนอื่น ทำให้เว่ยจือชวนดูเหมือนจะได้เห็นตัวเองตอนยังเด็กเขาช่วยเหลือซูหรานรานซ้ำแล้วซ้ำอีกด้วยคำว่าความเห็นใจและตำหนิฉันไม่เข้าใจเขาจนกระทั่งในงานเลี้ยงหนึ่ง ซูหรานหรานถูกวางยาและเกือบจะสูญเสียความบริสุทธิ์ไป เว่ยจือชวนเป็นคนพบเรื่องนี้เข้าทันเวลาและได้ช่วยเหลือซูหรานหรานเอาไว้แต่ซูรานรานผู้รอดชีวิตมาได้ กลับหลั่งน้ำตาทันทีที่เห็นฉันเข้า “หรานหรานรู้ดีว่าสถานะของตนนั้นต่ำต้อย ข้ามักจะอ่อนข้อให้เพื่อความอยู่รอด” “เหตุใดท่านพี่ไม่ปล่อยหรานหรานไปเล่า”มันเป็นข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริง และใครก็ตามที่พอมีสม
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 3
ฉันเพิกเฉยต่อเขา หลับตาพลางกัดฟันแล้วกลิ้งต่อไปเหงื่อปนกับเลือด ฉันคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่าหนึ่งรอบ สองรอบ สามรอบ...ทุกสิ่งในอดีตแวบขึ้นมาในสมองฉันราวกับแสงวาบในกระทะ และในที่สุดก็สลายไปเหมือนเงาที่แตกสลายเมื่อสิ้นสุดเจ็ดรอบ เสื้อผ้าสีขาวบนร่างกายของฉันก็เต็มไปด้วยเลือดฉันลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก และเว่ยจือชวนก็โยนข้อตกลงการหย่าให้ฉันด้วยสีหน้าซับซ้อนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ซูกุยหลี่ ในอนาคตอย่าคิดจะมาขอร้องข้าให้ยกเลิกข้อตกลงนี้จะดีกว่า”เมื่อมองดูแผนหลังที่เดินจากไปของเว่ยจือชวน ฉันคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่าจะไม่มีอนาคตอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฉันหรือคุณก็ตามการหย่าได้ใช้เวลาไปสามชั่วยาม ฉันก็ปฏิเสธความหวังดีของเจ้าสำนักเขตจิงจ้าวที่เตรียมส่งฉันไปที่โหรหมอ จากนั้นก็รีบออกจากเมืองโดยไม่ลังเลใจทุ่งยาทั่วภูเขาและที่ราบส่งกลิ่นหอมของสมุนไพรออกมา และเสิ่นจี้โจวก็ขมวดคิ้วและมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ “ซูกุยหลี่ เจ้ากำลังมาทำตัวน่าสงสารต่อหน้าข้าอีกหรือ”ฉันมองดูตัวเองทำเรือนร่างเต็มไปด้วยเลือด และเนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงต้องหยิบกิ่งไม้มาพยุงตัวเองและเดินโซเซกว่าจะมาที่นี่ได้
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 4
ในตอนแรก เสิ่นจี้โจวและฉันมีจี้หยกคนละอัน แต่ตอนนี้พอต้องการตัดขาดความสัมพันธ์งั้นก็ต้องทำลายมันพร้อมกันด้วย“ซูกุยหลี่ ข้าแนะนำให้เจ้ารู้ตัวให้ดี”เสิ่นจี้โจวมองมาที่ฉันด้วยความรังเกียจและพูดประชดว่า“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจที่เรานำลูกของเจ้าไปทำยาให้หรานหราน แต่นี่เป็นสิ่งที่เจ้าติดค้างหรานหราน” “หย่าสันติภาพกับเว่ยจือชวนก่อน แล้วให้ข้าคืนจี้หยกอีก ทำไม เจ้าเตรียมแก้แค้นหรานหรานหรือ”“ข้าจะบอกอะไรให้ ฝันไปเถอะนะ”ฉันรู้ว่าเสิ่นจี้โจวไม่ยอมคืนจี้หยกให้ฉัน ไม่ใช่เพราะเขาให้ความสำคัญกับมิตรภาพในอดีตของเรามากแค่ไหน แต่เพราะเขาแค่ชอบเหยียบย่ำทุกสิ่งที่ฉันต้องการเพื่อล้างแค้นให้ซูหรานหราน อันเป็นสุดที่รักของเขาพอนึกขึ้นว่าต้องเสียคะแนนให้กับคนแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจ“งั้นเจ้าบอกมาสิ ต้องทำยังไงถึงยอมคืนจี้หยกให้ข้า”“หรือว่าเจ้าไร้ความสามารถจนกลัวว่าข้าจะทำร้ายซูหรานหราน คนโปรดของเจ้าเพียงเพราะจี้หยก ทั้งๆ ที่นางมีคนมากมายที่คอยคุ้มครองเอาไว้เล่า?”เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองที่เยาะเย้ยของฉัน เสิ่นจี้โจวก็พูดด้วยความโกรธทันที“ซูกุยหลี่ เจ้ากล้าดียังไง”จากนั้นเขาก็ตระ
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 5
ด้วยความช่วยเหลือจากชาวบ้านเก็บยา ตอนที่ฉันกลับเมืองหลวงนั้นท้องฟ้ายังไม่มืดบาดแผลที่ถูกงูพิษกัดนั้นถูกเสื้อผ้าปกคลุมเอาไว้ แต่ความเจ็บปวดที่หายใจไม่ออกก็ไม่เคยจางหายไปไม่นานหลังจากที่ฉันเพิ่งเข้าไปในเมืองหลวง ก็มีกลุ่มคนเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ อีกฝ่ายใช้เชือกมัดมือและเท้าของฉันแน่น แล้วโยนฉันขึ้นรถม้าอย่างเกรี้ยวกราดรถม้านั้นแคบและถนนก็เป็นหลุมเป็นบ่อ และฉันก็ชนเข้ากับรถม้าอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ เลือดก็ทะลักออกมาทีละนิดทีละน้อย และตอนแรกยังมีสติที่ชัดเจนอยู่นั้น ตอนนี้ก็ค่อยๆ ตาพร่ามัวไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร รู้แค่ว่ารถม้าถูกเปิดออก และฉันก็ถูกคนหลายคนลากออกไป พวกเขาโยนฉันลงไปที่พื้นเหมือนทิ้งขยะอย่างไรอย่างนั้น“ท่านโหว พาคุณหนูใหญ่มาแล้วขอรับ”ฉันพยายามเงยหน้าขึ้น และผ่านไปพักใหญ่กว่าจะฉันได้เห็นบุคคลนั้นอย่างชัดเจน “ซูกุยหลี่ เจ้ารู้ไหมว่าเรื่องที่เจ้าจะหย่ากับเว่ยจือชวนนั้นมันโดนคนอื่นหัวเราะเยาะยัไงกัน”ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร พ่อของฉันก็ใช้เท้าเตะฉันล้มลงไปที่พื้นอย่างแรงใบหน้าที่มีแต่สีหน้าจริงจังตามปกติของเขา ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ"หัวเราะเยาะ"ฉันกระตุกมุมปาก ม
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 6
ฉันพยายามยืนขึ้น ยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเลือดออกจากปากแล้วเลียมันกลิ่มคาวเลือดที่เข้มข้นมีรสเค็มเล็กน้อย พอชิมมันให้ดีๆ ดูเหมือนว่าจะมีรสขมด้วย ราวกับว่ามีน้ำตาปนอยู่ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าฉันเพิ่งคลอดบุตรไม่นานและกลิ้งบนเตียงตะปูด้วย แต่ก็ไม่ลังเลที่จะขอเลือดหัวใจของฉันตั้งสามชาม เห็นได้ชัดว่านี่จะฆ่าฉันชัดๆ!“ดูสิ พวกท่านก็รู้ว่าข้าสนใจแต่ลูกเท่านั้น”ฉันดึงกริชออกมาจากเอวและปักมันลงบนพื้นเพื่อเป็นกำลังให้ตัวเองได้ลุกขึ้นยืน“ข้าสามารถให้เลือดหัวใจของข้าแก่ท่านได้”“แต่ข้าต้องการจดหมายตัดขาดความเป็นพ่อลูกกัน”“ไม่เช่นนั้น ท่านจะได้แค่เลือดหัวใจของคนตายเท่านั้น”"เจ้ากล้าหรือ"ท่านพ่อโกรธจัดขึ้นมาทันทีและรีบเข้ามาทุบตีฉันอีกครั้งแต่ฉันรีบเอากริชไปวางไว้ที่คอของฉันทันทีและตะโกนว่า“ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ”“พวกเจ้าทำลายชื่อเสียงของข้า หลอกลวงข้า ข่มเหงข้า ทรมานข้า และแม้กระทั่งกล้าดูดเลือดลูกของข้าทั้งเป็น”“ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ”“พวกเจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครกัน”"หากแน่จริงก็ให้ตายพร้อมกันเลย"ราวกับว่าเขาตกใจกับท่าทางที่บ้าคลั่งของฉัน ท่านพ่อก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่ส
Latest chapter
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 9
หลังจากที่ทุกอย่างถูกเปิดเผยแล้ว ทั่วทั้งเมืองหลวงก็ตกใจมาก และต่างก็อุทานว่าสองแม่ลูกอย่างซูหรานหรานไม่ธรรมดาเลยเมื่อฮ่องเต้ถามว่าจะจัดการกับซูหรานหรานอย่างไร ท่านพ่อซึ่งนิ่งเงียบมาเป็นเวลานานจึงเอ่ยปากว่าจะรับซูหรานหรานกลับฮ่องเต้ก็ช่วยไม่ได้ ถอนยศถาบรรดาศักดิ์ของท่านพ่อ ไล่เว่ยจือชวนออกจากตำแหน่งแต่เดิมซูหรานหรานคิดว่าท่านพ่อเห็นแก่ความสัมพันธ์ที่อยู่ด้วยกันหลายปี จึงจึงพนางกลับจวนแม้ว่าฮ่องเต้จะให้ความกดดันก็ตามจนกระทั่งนางเห็นเว่ยจือชวนและเสิ่นจี้โจว ในที่สุดนางก็ตระหนักว่ามันมิใช่อย่างที่นางคิดในเวลานี้ เนื่องจากการยกเลิกจากระบบ ร่างกายของท่านพ่อค่อยๆ กลับไปสู่ลักษณะที่อ่อนแอและเจ็บปวดในก่อนหน้านี้ขาของเว่ยจือชวนก็พิการและได้แต่นั่งบนรถเข็นเท่านั้น ทางจวกแม่ทัพได้ไล่เขาออกไปแล้วตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ให้พี่ชายเขาเข้ามารับช่วงต่อและเสิ่นจี้โจวกจากคนมากความสามารถในเมืองหลวงกลายเป็นคนธรรมดาในชั่วข้ามคืน ตระกูลเสิ่นรังเกียจเขาเป็นคนไร้ค่าและไล่เขาออกจากบ้าน แต่แล้วให้น้องชายที่เกิดจากอนุที่มีความสามารถเป็นทายาทสืบทอดตระกูลจากนั้นผู้คนในเมืองหลวงก็นึกขึ้นมาได้ว่าจริงๆ แล้
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 8
เสิ่นจี้โจวถึงกับนั่งกับพื้นอย่างสิ้นหวัง จากนั้นก็ระเบิดร้องไห้ออกมาอย่างหนักฉันมองดูสามคนนี้โดยไม่มีความรู้สึกแต่อย่างใดดูสิ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาทั้งสามคนเป็นฆาตกรที่ฆ่าฉันชัดๆ แต่ตอนนี้ต่างก็พยายามหลบเลี่ยงความรับผิดชอบเห็นแก่ตัว ขี้ขลาด และเจ้าเล่ห์ระบบไม่เข้าใจอารมณ์ของมนุษย์และเพียงแค่กล่าวเสียใจว่า [เจ้านาย ถ้าคุณเปลี่ยนภารกิจเป็นวรรณกรรมคนตาย ก็มีโอกาสสูงที่จะทำสำเร็จ] ฉันหัวเราะออกมาและเยาะเย้ย“ให้ฉันลงโทษพวกเขาด้วยความตายของฉันเองงั้นเหรอ?”“ทำไมฉันและลูกของฉันต้องตายอย่างอนาถ แต่พวกเขาแค่ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ใจก็เท่านั้น แถมยังเพลิดเพลินกับสุขภาพแข็งแรง อำนาจ ความมั่งคั่ง และชื่อเสียงที่ฉันนำมาให้พวกเขาล่ะ”“ระบบ นี่มันไม่ยุติธรรม”“ฆ่าคนไปแล้วก็ต้องได้รับผลกรรม”“ให้ฉันใช้ความตายของตัวเองไปเดิมพันกับความเสียใจของพวกเขา นั่นคือสิ่งที่คนโง่ถึงจะทำ”“จะเริ่มเอาทุกอย่างกลับคืนเมื่อไหร่กัน”เมื่อเห็นว่าฉันหงุดหงิดขึ้นมา ระบบก็ตอบกลับอย่างรวดเร็ว[ใกล้จะถึงเวลาแล้ว]ไม่นานฉันก็เข้าใจว่าเวลาที่ระบบกำลังพูดถึงนั้นคืออะไรฉันตายแล้ว แต่งานศพจะจัดที่ไหนมันกลายเป็นป
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 7
“ท่านพ่ออยู่นี่นะ พวกเขาแค่ทำให้ลูกกลัวก็เท่านั้น ไม่เป็นไร”ท่านพ่อคุกเข่าอยู่หน้าเตียงของฉันและพยายามถูมือของฉันเพื่อทำให้มือที่เย็นๆ ของฉันจะได้อุ่นขึ้นหมอหลวงและหมอจากร้านฮ่วยเฉิงก็มาถึงในไม่ช้า แต่หลังจากที่ทุกคนตรวจชีพจรเสร็จแล้ว ต่างก็เหงื่อออกมาก“ท่านโหว คุณหนูใหญ่สิ้นหายใจแล้ว บัดนี้ทำอะไรไม่ได้แล้วขอรับ”“ขอแสดงความเสียใจด้วยขอรับ”เว่ยจือชวนที่เพิ่งเข้ามาก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลังจากตั้งสติอยู่พักหนึ่งแล้วเขาก็รีบเตะหมอที่พูดคำพูดนั้น“เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไรกัน”เว่ยจือชวนคว้าหมอที่พูดอย่างนั้นแล้วถามจี้“เห็นได้ชัดว่าซูกุยหลี่ยังดีๆ อยู่ จะตายได้ยังไง”เสิ่นจี้โจวผลักหมอคนอื่นๆ ออกไป และก้าวไปข้างหน้าเพื่อตรวจชีพจรของฉันด้วยเขาเองแต่แล้วสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีและพึมพำว่า“จะเป็นไปได้ยังไง?”หมอที่ถูกจับไว้ก็ขอความเมตตาครั้งแล้วครั้งเล่า และพูดด้วยหน้าตาบูดบึ้งว่า“คุณหนูใหญ่หญิงเพิ่งคลอดลูก และร่างกายยังอ่อนแออยู่”“ได้กลิ้งข้ามเตียงตะปูเหล็ก ทั้งยังถูกงูพิษกัดหลายที่ และถูกแทงที่หัวใจเพื่อดูดเลือด”“หนึ่งในสามอย่างนี้ก็มากพอที่อ
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 6
ฉันพยายามยืนขึ้น ยกมือขึ้นเพื่อเช็ดเลือดออกจากปากแล้วเลียมันกลิ่มคาวเลือดที่เข้มข้นมีรสเค็มเล็กน้อย พอชิมมันให้ดีๆ ดูเหมือนว่าจะมีรสขมด้วย ราวกับว่ามีน้ำตาปนอยู่ทั้งๆ ที่เขารู้ว่าฉันเพิ่งคลอดบุตรไม่นานและกลิ้งบนเตียงตะปูด้วย แต่ก็ไม่ลังเลที่จะขอเลือดหัวใจของฉันตั้งสามชาม เห็นได้ชัดว่านี่จะฆ่าฉันชัดๆ!“ดูสิ พวกท่านก็รู้ว่าข้าสนใจแต่ลูกเท่านั้น”ฉันดึงกริชออกมาจากเอวและปักมันลงบนพื้นเพื่อเป็นกำลังให้ตัวเองได้ลุกขึ้นยืน“ข้าสามารถให้เลือดหัวใจของข้าแก่ท่านได้”“แต่ข้าต้องการจดหมายตัดขาดความเป็นพ่อลูกกัน”“ไม่เช่นนั้น ท่านจะได้แค่เลือดหัวใจของคนตายเท่านั้น”"เจ้ากล้าหรือ"ท่านพ่อโกรธจัดขึ้นมาทันทีและรีบเข้ามาทุบตีฉันอีกครั้งแต่ฉันรีบเอากริชไปวางไว้ที่คอของฉันทันทีและตะโกนว่า“ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ”“พวกเจ้าทำลายชื่อเสียงของข้า หลอกลวงข้า ข่มเหงข้า ทรมานข้า และแม้กระทั่งกล้าดูดเลือดลูกของข้าทั้งเป็น”“ทำไมข้าจะไม่กล้าล่ะ”“พวกเจ้าคิดว่าตนเองเป็นใครกัน”"หากแน่จริงก็ให้ตายพร้อมกันเลย"ราวกับว่าเขาตกใจกับท่าทางที่บ้าคลั่งของฉัน ท่านพ่อก็ตะลึงอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่ส
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 5
ด้วยความช่วยเหลือจากชาวบ้านเก็บยา ตอนที่ฉันกลับเมืองหลวงนั้นท้องฟ้ายังไม่มืดบาดแผลที่ถูกงูพิษกัดนั้นถูกเสื้อผ้าปกคลุมเอาไว้ แต่ความเจ็บปวดที่หายใจไม่ออกก็ไม่เคยจางหายไปไม่นานหลังจากที่ฉันเพิ่งเข้าไปในเมืองหลวง ก็มีกลุ่มคนเข้ามาจับตัวฉันเอาไว้ อีกฝ่ายใช้เชือกมัดมือและเท้าของฉันแน่น แล้วโยนฉันขึ้นรถม้าอย่างเกรี้ยวกราดรถม้านั้นแคบและถนนก็เป็นหลุมเป็นบ่อ และฉันก็ชนเข้ากับรถม้าอย่างควบคุมตนเองไม่ได้ เลือดก็ทะลักออกมาทีละนิดทีละน้อย และตอนแรกยังมีสติที่ชัดเจนอยู่นั้น ตอนนี้ก็ค่อยๆ ตาพร่ามัวไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร รู้แค่ว่ารถม้าถูกเปิดออก และฉันก็ถูกคนหลายคนลากออกไป พวกเขาโยนฉันลงไปที่พื้นเหมือนทิ้งขยะอย่างไรอย่างนั้น“ท่านโหว พาคุณหนูใหญ่มาแล้วขอรับ”ฉันพยายามเงยหน้าขึ้น และผ่านไปพักใหญ่กว่าจะฉันได้เห็นบุคคลนั้นอย่างชัดเจน “ซูกุยหลี่ เจ้ารู้ไหมว่าเรื่องที่เจ้าจะหย่ากับเว่ยจือชวนนั้นมันโดนคนอื่นหัวเราะเยาะยัไงกัน”ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร พ่อของฉันก็ใช้เท้าเตะฉันล้มลงไปที่พื้นอย่างแรงใบหน้าที่มีแต่สีหน้าจริงจังตามปกติของเขา ตอนนี้เต็มไปด้วยความโกรธ"หัวเราะเยาะ"ฉันกระตุกมุมปาก ม
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 4
ในตอนแรก เสิ่นจี้โจวและฉันมีจี้หยกคนละอัน แต่ตอนนี้พอต้องการตัดขาดความสัมพันธ์งั้นก็ต้องทำลายมันพร้อมกันด้วย“ซูกุยหลี่ ข้าแนะนำให้เจ้ารู้ตัวให้ดี”เสิ่นจี้โจวมองมาที่ฉันด้วยความรังเกียจและพูดประชดว่า“ข้ารู้ว่าเจ้าไม่พอใจที่เรานำลูกของเจ้าไปทำยาให้หรานหราน แต่นี่เป็นสิ่งที่เจ้าติดค้างหรานหราน” “หย่าสันติภาพกับเว่ยจือชวนก่อน แล้วให้ข้าคืนจี้หยกอีก ทำไม เจ้าเตรียมแก้แค้นหรานหรานหรือ”“ข้าจะบอกอะไรให้ ฝันไปเถอะนะ”ฉันรู้ว่าเสิ่นจี้โจวไม่ยอมคืนจี้หยกให้ฉัน ไม่ใช่เพราะเขาให้ความสำคัญกับมิตรภาพในอดีตของเรามากแค่ไหน แต่เพราะเขาแค่ชอบเหยียบย่ำทุกสิ่งที่ฉันต้องการเพื่อล้างแค้นให้ซูหรานหราน อันเป็นสุดที่รักของเขาพอนึกขึ้นว่าต้องเสียคะแนนให้กับคนแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเจ็บใจ“งั้นเจ้าบอกมาสิ ต้องทำยังไงถึงยอมคืนจี้หยกให้ข้า”“หรือว่าเจ้าไร้ความสามารถจนกลัวว่าข้าจะทำร้ายซูหรานหราน คนโปรดของเจ้าเพียงเพราะจี้หยก ทั้งๆ ที่นางมีคนมากมายที่คอยคุ้มครองเอาไว้เล่า?”เมื่อเผชิญหน้ากับการจ้องมองที่เยาะเย้ยของฉัน เสิ่นจี้โจวก็พูดด้วยความโกรธทันที“ซูกุยหลี่ เจ้ากล้าดียังไง”จากนั้นเขาก็ตระ
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 3
ฉันเพิกเฉยต่อเขา หลับตาพลางกัดฟันแล้วกลิ้งต่อไปเหงื่อปนกับเลือด ฉันคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่าหนึ่งรอบ สองรอบ สามรอบ...ทุกสิ่งในอดีตแวบขึ้นมาในสมองฉันราวกับแสงวาบในกระทะ และในที่สุดก็สลายไปเหมือนเงาที่แตกสลายเมื่อสิ้นสุดเจ็ดรอบ เสื้อผ้าสีขาวบนร่างกายของฉันก็เต็มไปด้วยเลือดฉันลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก และเว่ยจือชวนก็โยนข้อตกลงการหย่าให้ฉันด้วยสีหน้าซับซ้อนแล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “ซูกุยหลี่ ในอนาคตอย่าคิดจะมาขอร้องข้าให้ยกเลิกข้อตกลงนี้จะดีกว่า”เมื่อมองดูแผนหลังที่เดินจากไปของเว่ยจือชวน ฉันคิดในใจอย่างเงียบๆ ว่าจะไม่มีอนาคตอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นฉันหรือคุณก็ตามการหย่าได้ใช้เวลาไปสามชั่วยาม ฉันก็ปฏิเสธความหวังดีของเจ้าสำนักเขตจิงจ้าวที่เตรียมส่งฉันไปที่โหรหมอ จากนั้นก็รีบออกจากเมืองโดยไม่ลังเลใจทุ่งยาทั่วภูเขาและที่ราบส่งกลิ่นหอมของสมุนไพรออกมา และเสิ่นจี้โจวก็ขมวดคิ้วและมองมาที่ฉันอย่างไม่พอใจ “ซูกุยหลี่ เจ้ากำลังมาทำตัวน่าสงสารต่อหน้าข้าอีกหรือ”ฉันมองดูตัวเองทำเรือนร่างเต็มไปด้วยเลือด และเนื่องจากได้รับบาดเจ็บสาหัส จึงต้องหยิบกิ่งไม้มาพยุงตัวเองและเดินโซเซกว่าจะมาที่นี่ได้
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 2
เว่ยจือชวนรู้สึกซาบซังใจกับฉันมากหลังจากรู้ว่าขาของเขาได้หายดีแล้ว ต่อมาเขาก็ฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทั้งวันทั้งคืนอย่างหนักและในที่สุดก็ได้ประสบความสำเร็จ เขาถึงได้รับอนุญาตจากพ่อให้แต่งงานกับฉันแต่จุดเริ่มต้นของเรื่องก็เหมือนกับหนังสือนิทานแต่กลับไม่มีตอนจบที่มีความสุขในหนังสือนิยายเลยในตอนแรก เว่ยจือชวนและฉันก็เคยมีชีวิตรักใคร่ที่มีความสุข และกลยุทธ์ก็สูงถึง 85% เลยจนกระทั่งซูหรานหรานปรากฏตัวซูหรานรานเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อของเธอพากลับมา ในสถานการณ์เดียวกันกับที่ต้องพึ่งพาคนอื่น ทำให้เว่ยจือชวนดูเหมือนจะได้เห็นตัวเองตอนยังเด็กเขาช่วยเหลือซูหรานรานซ้ำแล้วซ้ำอีกด้วยคำว่าความเห็นใจและตำหนิฉันไม่เข้าใจเขาจนกระทั่งในงานเลี้ยงหนึ่ง ซูหรานหรานถูกวางยาและเกือบจะสูญเสียความบริสุทธิ์ไป เว่ยจือชวนเป็นคนพบเรื่องนี้เข้าทันเวลาและได้ช่วยเหลือซูหรานหรานเอาไว้แต่ซูรานรานผู้รอดชีวิตมาได้ กลับหลั่งน้ำตาทันทีที่เห็นฉันเข้า “หรานหรานรู้ดีว่าสถานะของตนนั้นต่ำต้อย ข้ามักจะอ่อนข้อให้เพื่อความอยู่รอด” “เหตุใดท่านพี่ไม่ปล่อยหรานหรานไปเล่า”มันเป็นข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริง และใครก็ตามที่พอมีสม
พอนางจากไป ชายสามคนก็เริ่มเสียใจ บทที่ 1
“ปัง ปัง ปัง!”เสียงดอกไม้ไฟดังมาจากนอกหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง และเสียงของระบบปลุกฉันให้ตื่นจากความเจ็บปวดของการคลอดบุตร [บุคคลที่ให้ทำกลยุทธ์นั้นรู้สึกผิดเนื่องจากเจ้านายเสียลูกไป และความก้าวหน้าของกลยุทธ์ถึง 10% ข้อความของระบบเหมือนกับค้อนใหญ่ที่กระแทกเข้าที่ใจของฉันโดยไม่สนใจว่าตัวเองเปลือยเปล่า ฉันก็คว้ามือสาวใช้ที่ยืนอยู่ฉันงๆ"ลูกของข้า!"สาวใช้ถูกฉันเรียกจนตกใจ และคุกเข่าลงกับพื้นพลางกระซิบ “คุณหนู...คุณหนูน้อยถูกพวกแม่ทัพนำตัวไปแล้วเจ้าค่ะ” “โดยบอกว่าเลือดของทารกแรกเกิดจะเป็นยาที่ดีที่สุด เลือดก็เลยถูกปล่อยออกไปหมดเพื่อทำยาให้กับคุณหนูอาเยว่แล้วเจ่าค่ะ” “จุดดอกไม้ไฟเหล่านี้เพื่อเฉลิมฉลองการฟื้นตัวของคุณหนูอาเยว่หรือ”ฉันตัวแข็งอยู่กับที่ เพียงรู้สึกว่าทุกคำพูดที่เข้ามาในหูนั้นต่างแสบแก้วหูมากทีเดียวถูกล่ามโซ่ไว้กับเตียง ลูกที่อุ้มท้องมาตั้งเก้าเดือน ยังไม่ได้ลืมตามาดูโลกก็ถูกท่านพ่อและท่านปู่ดูดเลือดให้หมดเสียก่อนด้วยความโกรธ ฉันจึงก้มลงไปพลางพ่นเลือดออกมาเต็มปากสาวใช้ตกใจมากจึงลุกขึ้นแล้วตะโกนด้วยความตื่นตระหนกทันทีเพื่อเรียกแม่ทัพ โดยทิ้งให้ฉันอยู่ในห้องมื
