Semua Bab ลูกสาวตายไป สามีฉันกลับโพสต์รูปครอบครัวกับรักแรก: Bab 1 - Bab 9

“น่าจะพลัดตกลงมาจากที่สูง...”ตํารวจพูดกับฉันแบบตัวต่อตัว แต่ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยในสายตาของฉันมีแต่ลูกสาวของฉัน ลูกสาวตัวน้อยของฉันเธออายุเพียง 5 ขวบ น่ารักเหมือนนางฟ้า แต่ดวงตากลมโตที่เปล่งประกายอยู่เสมอของเธอปิดสนิทในขณะนี้และจะไม่มีวันลืมตาได้อีกแล้วฉันคุกเข่าลงตรงหน้าเธออย่างช้า ๆ และจับมือเล็ก ๆ ที่เต็มไปด้วยบาดแผลของเธอขึ้นมา นาฬิกาโทรศัพท์ที่สวมให้เธอหายไปแล้ว"ซีซี ลูกลืมตามองแม่หน่อยได้ไหม? แม่ซื้อตุ๊กตาตัวโปรดมาให้ลูกแล้ว ลูกบอกว่าวันหลังจะกอดมันนอนด้วยกันไม่ใช่เหรอ?“แล้วลูกแอบหลับคนเดียวได้ยังไง”แต่ไม่ว่าฉันจะเรียกเธอยังไง เธอก็ไม่ตอบสนองฉันเปิดฝ่ามือของเธอ และพบภาพครอบครัวที่เธอวาดให้กับครอบครัวของเราสามคน ฉันอดไม่ได้ที่จะร้องไห้อย่างขมขื่นตอนนี้เป็นเวลาตี 3 เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ฉันพบศพของเธอที่เชิงเขาที่เธอกําลังตั้งแคมป์กับ ฟู่เยว่ชวน พ่อของเธอและเมื่อเธอออกไปข้างนอกในบ่ายวันก่อน เธอยังคงกระโดดโลดเต้นอยู่ตอนนั้นฉันเป็นคนอุ้มเธอขึ้นเบาะหลังของฟู่เยว่ชวนด้วยตัวเอง“ซีซี ตอนกลางคืนจะไปนอนกับพ่อในเต๊นท์บนภูเขาแล้ว มีความสุขไหม?”เธอพยักหน้าอย่างแรงและทํา

หลิ่วเวยเวยยืนอยู่ข้างหลังฟู่เยว่ชวน มองฉันอย่างน่าสงสาร“พี่เยว่เยว่ วันนี้พี่ชวนกลับมา ลูกสาวของฉันอยากเจอเขา ฉันเลยชวนเขาไปกินข้าวที่บ้าน พี่โกรธฉันก็ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แต่พี่แช่งให้ลูกสาวของฉันไปตายได้ยังไงกัน”นางพูดพลางหลั่งน้ำตาไปด้วย ทําให้สีหน้าของฟู่เยว่ชวนร้องไห้จนปวดใจแทบตาย“เวยเวย คุณอย่าร้องไห้เลย ทำอะไรไว้ กรรมจะต้องตอบสนองตัวเขาเอง”ฟู่เยว่ชวนปลอบเธอใบหน้าของฉันเจ็บจนชา หัวใจของฉันแตกสลายดั่งผงธุลีลูกสาวของเธอยังไม่ตาย แถมยังถูกฟู่เยว่ชวนอุ้มไปกินข้าวด้วยแต่ลูกสาวของฉันตายไปแล้วจริง ๆการแต่งงานกับฟู่เยว่ชวนเป็นกรรมตามสนองของฉัน“เจี่ยนเยว่ คนที่ใบ้คือลูกสาวของเธอต่างหาก ไม่ใช่เธอ! อย่ามาทําตัวน่าสงสาร แค่เห็นก็รู้สึกสะอิดสะเอียนแล้ว !”ฟู่เยว่ชวนตะคอกใส่ฉันหัวใจของฉันถูกแทงอีกครั้งเขาสามารถว่าฉันได้ แต่เขาจะว่าซีซีไม่ได้เด็ดขาดฉันยกมือขึ้นตบกลับไปอย่างแรงเพียะฟู่เยว่ชวนอึ้งไป หันหน้ามาจ้องจะกินคน “เธอกล้าตบฉันหรือ? !”“คุณตบฉันได้ แต่ฉันตบคุณไม่ได้เนี่ยนะ?”ฉันยิ้มเยาะฟู่เยว่ชวนอึ้งไปครู่หนึ่ง สายตาที่มองมาที่ฉันมีความสงสัยอยู่บ้าง“เจี่ยนเยว

ในสถานที่จัดงานศพช่างตกแต่งใบหน้าได้เปลี่ยนกระโปรงเล็กตัวใหม่ให้ซีซี เป็นกระโปรงสโนว์ไวท์ตัวหนึ่งเธอรักเรื่องราวของสโนว์ไวท์มาก เธอบอกฉันว่าสโนว์ไวท์มีเพื่อนที่ดีเจ็ดคนและเธอก็อิจฉามากเธอพูดไม่ได้ตั้งแต่เด็ก เด็กคนอื่น ๆ จึงไม่ชอบเล่นกับเธอ แม้แต่ผู้ปกครองของเด็ก ๆ เหล่านั้น ยังพูดว่าการเป็นใบ้ของซีซี เป็นโรคติดต่อได้ ห้ามเด็ก ๆ เล่นกับเธอเธอจึงอยู่คนเดียวมาโดยตลอดและตอนนี้ ฉันก็ต้องอยู่คนเดียวเหมือนกันแสงแดดแรกในตอนเช้าส่องลงบนใบหน้าเล็ก ๆ ที่ซีดเซียวของเธอ ฉันคอยเฝ้าดูเธอจนถึงสุสานที่นี่เป็นที่ราบ ไม่มีภูเขาสูง ไม่มีหน้าผา และไม่มีสุนัขป่าด้วยตอนฝัง ฉันเอาตุ๊กตาตัวนั้นวางไว้ในอ้อมอกของเธอ แล้วสุดท้ายก็พูดกับเธอว่า"ลูกรัก ชาติหน้าลูกเกิดเป็นสัตว์เล็ก ๆ ที่มีปีกดีไหม? เอบแบบชนิดที่ว่าบินได้จะได้ไม่หกล้ม”พอฉันพูดจบ ผีเสื้อสีขาวทั้งตัวตัวหนึ่งก็หยุดลงที่ตําแหน่งหัวใจของฉันดูเหมือนว่าซีซีกลับมาแล้วมันกระพือปีกเหมือนกําลังพูด“แม่ดูสิ หนูมีปีกแล้ว”“แม่คะ อย่าปวดใจแทนหนู อย่าร้องไห้เลย”ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป ร้องไห้ออกมาทันใดนั้น เสียงของฟู่เยว่ชวนก็ดังมาจากด้านห

เดินออกจากสถานีตํารวจ ในหัวฉันยังนึกถึงคําพูดที่ตํารวจเพิ่งพูดกับฉันนั่นเป็นภูเขาป่าแห่งหนึ่ง ไม่มีกล้องวงจรปิด วันนั้นคนที่ไปตั้งแคมป์ไม่ได้มีแค่ซีซีกับฟู่เยว่ชวนไม่กี่คน ยังมีคนอื่นด้วย“คุณวางใจได้ เราจะหาฆาตกรตัวจริงโดยเร็วที่สุดและคืนความยุติธรรมให้ลูกสาวของคุณ”ตํารวจเห็นฉันเสียลูกสาวไปอย่างน่าสงสาร จึงเอานาฬิกาเรือนนั้นที่ควรจะเป็นหลักฐานคืนให้ฉันเพื่อเป็นที่ระลึกแสงแดดส่องเหนือศีรษะ แต่ฉันกลับไม่รู้ตัวเลย เดินอยู่บนถนนเหมือนซากศพเดินได้ฉันหวนนึกถึงคําพูดและการกระทําทั้งหมดของฟู่เยว่ชวนในสองวันนี้จะเป็นฟู่เยว่ชวนหรือเปล่า!เป็นไปได้ไหมที่เขาฆ่าลูกสาวของตัวเองเพื่ออยู่กับหลิ่วเวยเวยแม่ลูกคู่นั้น? !ฉันแค่รู้สึกว่าทั้งตัวจมลงไปในน้ำเย็น หนาวจนฉันสั่นฉันกลับถึงบ้าน ตั้งใจจะไปถามเขาให้รู้เรื่องแต่ฉันเพิ่งมาถึงบ้าน ก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมาไม่รอให้ฉันเปิดประตู ฟู่เยว่ชวนก็เปิดประตูออกก่อนตาของเขายังคงแดงอยู่ มุมปากของเขาฝืนยิ้มออกมา“เยว่เยว่ ผมได้ยินเสียงฝีเท้า รู้ว่าคุณกลับมาแล้ว”ฉันอึ้งไปสักพัก รู้สึกกระอักกระอ่วนนิดหน่อยเมื่อก่อนนี่เป็นบทพูดของฉันทั้งหมด

หัวใจของฉันเริ่มเต้นอย่างบ้าคลั่งและเกือบจะกระโดดออกจากหน้าอกของฉัน"แล้วทําไมเธอไม่พาซีซีไปเรียกแท็กซี่ที่เชิงเขาด้วยล่ะ? ถ้าเธอพาลูกไปที่เชิงเขา อาจมีคนเห็นพวกเขา บางทีลูกอาจจะไม่... ไม่ตายก็เป็นไปได้”ขอบตาของฉันแดงแล้วฟู่เยว่ชวนหลับตาลง “เพราะซีซีบอกว่า ผีเสื้อบนภูเขานั้นสวยงามมาก ลูกอยากดูอีกสักพัก”ฉันนึกถึงผีเสื้อสีขาวตัวนั้นที่สุสานอีกแล้วในตอนนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงของหลิ่วเวยเวยดูเป็นกังวลเล็กน้อย“พี่ชวน พี่บล็อคฉันแล้ว ฉันติดต่อพี่ไม่ได้ พี่เปิดประตูได้หรือเปล่า ฉันพาเถียนเถียนมาเยี่ยมพี่แล้ว”“จากนี้ไป พี่สามารถถือเถียนเถียนเป็นลูกสาวแท้ ๆ ของพี่ได้แล้วนะ พี่ชอบเถียนเถียนมากไม่ใช่เหรอ?”ฉันยิ้มเยาะใบหน้าของฟู่เยว่ชวนเต็มไปด้วยความอับอาย“เปิดประตูสิ”ฉันสั่งฟู่เยว่ชวนเปิดประตูตามที่ฉันปรารถนาหลิ่วเวยเวยกระโจนเข้าหาเขาทันที แต่ถูกเขาขวางไว้อย่างรังเกียจ“เธอทําอะไรน่ะ?”หลิ่วเวยเวยมองเขาอย่างน่าสงสาร “พี่ชวน ฉันรู้ว่าพี่เสียใจมาก แต่...”หลิวเว่ยเว่ยเห็นฉันอยู่ในห้องนั่งเล่นและไม่ได้พูดต่อฉันมองแธออย่างสุขุมเยือกเย็น“ต่