บททั้งหมดของ รักอำมหิตที่ไม่มีวันหวนคืน: บทที่ 1 - บทที่ 8

“ปล่อยซูจื่อฉิงออกมา ให้เธอทำความสะอาดตัวเองให้เรียบร้อยก่อนแล้วค่อยมาแก้ตัว อย่าให้เธอมาพร้อมกลิ่นเหม็นของอุจจาระและปัสสาวะ มันจะทำให้เอินเอินรังเกียจ”ฟู่สิงโจวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ผู้ช่วยตอบรับอย่างอึดอัดหลินซ่างเอินมองฟู่สิงโจวด้วยดวงตาเป็นประกาย พลางวนเวียนอยู่ใกล้ ๆ เขา“พี่ฟู่ รอพี่จื่อฉิงออกมาแล้ว พี่ต้องปลอบเธอให้ดีนะ อย่าทำให้เธอโกรธอีกเลย ยังไงพวกพี่ก็เป็นสามีภรรยากัน ไม่ควรทะเลาะกันจนเรื่องมันดูแย่ขนาดนี้นะคะ”แววตาของฟู่สิงโจวฉายแววรำคาญเล็กน้อย แต่เขากลับนวดนิ้วของหลินซ่างเอินอย่างอ่อนโยน“หล่อนกล้าอย่างนั้นเหรอ? เพราะความผิดพลาดของเธอ ทำให้เธอต้องติดอยู่ในช่องลิฟต์ตั้งครึ่งชั่วโมง ฉันไม่กล้าคิดเลยว่าเธอจะกลัวและสิ้นหวังแค่ไหนในตอนนั้น เอินเอิน เธอสวยแบบนี้อยู่เสมอ มันถึงทำให้ซูจื่อฉิงได้ใจมากขึ้นเรื่อย ๆ”ฟู่สิงโจวพยายามกดกลั้นความโกรธในน้ำเสียง ราวกับกลัวว่าจะทำให้หลินซ่างเอินตกใจแต่คำพูดเหล่านั้น เมื่อมาถึงหูของฉัน กลับกลายเป็นคำเสียดสีและเย้ยหยันทั้งหมดหนึ่งสัปดาห์ก่อน หลินซ่างเอินฉวยโอกาสตอนที่ฟู่สิงโจวกำลังประชุม มาหาเรื่องฉันถึงบ้าน“ท้องแล้วยังไง? คลอ

“ใครเอาของน่าสยดสยองแบบนี้มาวางไว้ตรงนี้! ซูจื่อฉิงอยู่ไหน? หาเธอให้เจอ คิดว่าเอาหุ่นปลอม ๆ มาวางไว้แล้วฉันจะเชื่อว่าเธอหนีไปได้อย่างปลอดภัยหรือไง? ฉันฟู่สิงโจวไม่ได้โง่ขนาดนั้นนะ รีบหาเธอให้เจอเดี๋ยวนี้!”ฉันหัวเราะจนน้ำตาไหลอาบแก้มนี่คิดจะทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หรืออย่างไร? ฉันนอนอยู่ตรงนี้ชัด ๆ แถมร่างของฉันก็ยังเน่าเหม็นอีกคุณยังจะไปหาฉันจากที่ไหนอีกล่ะ?“ท่านประธานฟู่ครับ...คุณผู้หญิงเธอ... เธอเสียชีวิตแล้วครับ ร่างของเธอก็เน่าแล้วด้วย!”ฟู่สิงโจวจ้องเขม็งใส่ผู้ช่วยอย่างดุดัน“แกโกหก! แกก็ร่วมมือกับหล่อนมาหลอกฉันด้วยเหรอ? คิดว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยหรือไง? กับอีแค่หุ่นปลอมเหม็นเน่าตัวเดียว แล้วฉันจะเชื่อว่าเธอตายแล้วอย่างนั้นเหรอ? ต่อให้ต้องขุดหาทั่วทุกซอกทุกมุม ฉันก็จะต้องหาเธอให้เจอให้ได้!”เขาเดินออกไปโดยไม่สนใจสิ่งใด สั่งให้คนล็อกประตูห้องไว้อย่างแน่นหนา แล้วไปสืบหาตามรอยของฉันจากข้างนอกหลินซ่างเอินเห็นสีหน้าของเขาดูเคร่งเครียด ก็เลยรีบวิ่งเข้ามาหาเขา แล้วยืนเขย่งกอดคอเขาไว้“พี่สิงโจว เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? พี่ซูทำให้พี่โกรธอีกแล้วใช่ไหม? ไม่ต้องกลัวนะ เอินเอินอยู่เคียงข้างพี

ภายใต้แสงสลัว กระเป๋าเดินทางกลางห้องที่มีคราบเลือดสีแดงเข้มซึมออกมา ดูโดดเด่นสะดุดตาอย่างน่าหวาดหวั่นบรรยากาศช่างน่าขนลุกจนฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อยแต่แล้วก็คิดได้ว่า ฉันควรจะเป็นผีที่มีความแค้นมากที่สุดในที่นี่ แล้วจะมีอะไรให้ฉันต้องกลัวอีกล่ะ?ช่วยไม่ได้ เพราะฉันเป็นคนขี้ขลาดมาโดยตลอด พอเห็นว่าตัวเองตายไม่สวยเท่าไหร่ ฉันก็กลัวศพของตัวเองโดยไม่รู้ตัวฟู่สิงโจวเดินมาที่กลางห้อง และหยุดอยู่ตรงหน้ากระเป๋าเดินทางของฉันฉันลอยวนอยู่รอบตัวเขา และสังเกตได้อย่างชัดเจนว่าขาของเขากำลังสั่นเล็กน้อยไม่รู้ทำไม จู่ ๆ ฉันก็อยากจะแกล้งเขาขึ้นมาฉันจึงเป่าลมเบา ๆ ที่คอของเขาเขาทรุดลงกับพื้นในพริบตา ขาอ่อนจนล้มลงไปอย่างจัง และบังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อว่าเขาได้ล้มทับลงบนกระเป๋าเดินทางใบนั้นฉันเริ่มรู้สึกเสียใจ เพราะเขานั่งทับลงบนศพของฉัน ฉันกลัวเหลือเกินว่าร่างกายของฉันจะยิ่งดูน่าเกลียดมากกว่าเดิมฟู่สิงโจวผละออกทันที เขากวาดตามองไปรอบ ๆ ด้วยความหวาดระแวง ก่อนจะตั้งสติได้ในที่สุด“ถ้าฉันรู้ว่าเธอแกล้งเล่นตลกกับฉัน ฉันจะถลกหนังเธอแน่!”ฉันส่ายหัวเบา ๆฉันใกล้จะบวมพองเหมือนศพยักษ์ที่เน

ครึ่งเดือนต่อมา กลิ่นของศพเริ่มไม่สามารถปกปิดได้อีกต่อไป ตำรวจเข้ามาตรวจสอบและพบว่าฟู่สิงโจว ประธานบริษัท กำลังนั่งยอง ๆ อยู่ข้างศพด้วยสายตาเหม่อลอยไร้ชีวิตชีวาหลังจากการสืบสวนชัดเจนแล้ว ฟู่สิงโจวถูกจับกุมตามกฎหมาย ขณะที่ถูกควบคุมตัวออกจากอาคารบริษัท เขาดิ้นรนขัดขืนไม่หยุดและตะโกนว่า“ไม่มีใครจะพรากฉันกับจื่อฉิงออกจากกันได้”แม้จะถูกลากขึ้นรถตำรวจ แต่เสียงตะโกนของเขาก็ยังคงดังไม่ขาดสายที่จริงแล้ว ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงแค่นำหลักฐานความรักครั้งก่อนที่เคยมีต่อเขามาวางตรงหน้าเขาทีละนิด ๆในฐานะดวงวิญญาณ นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ฉันทำได้เขาเห็นที่ตรวจครรภ์นั้นเมื่อสัปดาห์ก่อนเมื่อหลินซ่างเอินเห็นว่าเขายังคงจมปลักอยู่ในความทุกข์ เธอก็หมดความอดทนและตัดสินใจตัดขาดจากเขา โดยนำข้อมูลภายในบริษัทของเขาไปใช้จนสามารถเข้าทำงานกับบริษัทคู่แข่งได้สำเร็จฟู่สิงโจวโกรธจัด แต่ความหยิ่งทะนงในตัวเองทำให้เขาไม่ยอมก้มศีรษะลงฉันทรมานเขาไม่หยุดจนเขาทรุดโทรมลงอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งที่ตรวจครรภ์นั้นหล่นลงไปในแก้วน้ำบ้วนปากของเขาในที่สุดเขาก็ทนไม่ไหว เขาวิ่งเข้าไปในห้องกักขัง ตะโกนลั่นพร้อมกอดศพขอ