บทที่ 1

“ช่วงนี้แม่คนขี้อิจฉาไม่มาป่วนเลยนี่? หรือว่าจะเชื่อฟังแล้ว? เริ่มรู้จักกฎระเบียบมากขึ้นแล้วใช่ไหม?”

“ยังไงก็ต้องให้บทเรียนสักหน่อย หล่อนถึงจะรู้จักเชื่อฟัง”

ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา สีหน้าชะงักไปทันที

“ท่านประธาน...ดูเหมือนว่าคุณซู...เธอยังไม่ได้ถูกปล่อยออกมาเลยครับ”

สายตาของฟู่สิงโจวสั่นไหวเล็กน้อย แต่เขารีบเก็บอารมณ์ทันที

“ให้หล่อนคิดทบทวนอยู่ในนั้นอีกสักสองสามวันก็ไม่เป็นไรหรอก”

ผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างเขาทำท่าจะพูดอยู่หลายครั้งแต่ก็ชะงักไป สุดท้ายจึงเอ่ยปากอย่างลังเล

“ท่านประธาน ห้องที่ขังคุณซูไว้เริ่มมีกลิ่นเหม็นโชยออกมา ท่าน...ท่านจะเข้าไปตรวจดูหน่อยไหมครับ?”

เสียงของฟู่สิงโจวเปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที

“เหม็นงั้นเหรอ? มันก็เป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้ว ผู้หญิงแบบนี้ที่ทำทุกอย่างเพื่อเอาชีวิตรอด เพื่อให้ร่างกายยังทำงานได้ แน่นอนว่าหล่อนไม่ปล่อยให้แม้แต่อุจจาระและปัสสาวะถูกขับถ่ายหรอก คงปล่อยให้ย่อยซ้ำใหม่จนหมด จะไม่เหม็นได้ยังไง?”

ผู้ช่วยยังพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับถูกฟู่สิงโจวขัดขึ้นมาก่อน

เขาขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด

“พอเถอะ อย่าพูดอะไรอีกเลย พรุ่งนี้ฉันจะปล่อยหล่อนออกมา หลายวันมานี้หล่อนก็น่าจะรู้จักสำนึกและเชื่องขึ้นบ้างแล้ว เมื่อออกมา ก็ให้ขอโทษเอินเอินให้ดี ๆ เรื่องนี้ฉันจะถือว่าเป็นอันจบ”

ทันทีที่เขาพูดจบ หลินซ่างเอินก็เดินเท้าเปล่าเข้ามา

สายตาของฟู่สิงโจวพลันอ่อนโยนขึ้นทันที

“เอินเอิน ยังฝันร้ายอยู่หรือเปล่า? ไม่ต้องห่วงนะ ฉันได้ลงโทษซูจื่อฉิงอย่างหนักหน่วงแล้ว ฉันจะทำให้หล่อนต้องชดใช้ความเจ็บปวดที่เอินเอินได้รับเป็นร้อยเท่าพันเท่า”

เขาอุ้มหลินซ่างเอินขึ้น ปลายนิ้วค่อย ๆ ลูบไล้เส้นผมของเธออย่างอ่อนโยน

“พี่สิงโจว พี่ดีกับฉันที่สุดเลย”

หลินซ่างเอินซบศีรษะเข้ากับอ้อมอกของเขา และทำน้ำเสียงออดอ้อน

“ฉันคิดว่าพี่ซูก็คงรู้สึกผิดแล้ว ฉันแค่อยากให้เธอมาขอโทษ ไม่ได้ต้องการให้เธอโดนลงโทษหรอกค่ะ พี่ซูคงไม่โกรธฉันใช่ไหมคะ?”

ฉันมองดูพวกเขาที่แสดงความรักกันอย่างหวานชื่น แล้วอดหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ใครสังเกตเห็น

เพราะฉันตายไปแล้ว

ในช่วงวินาทีสุดท้ายที่ฉันรู้สึกหมดลมหายใจและสิ้นหวัง ฉันล่องลอยออกจากกระเป๋าเดินทางอันแคบและน่าสะพรึงกลัวนั้น

ในมุมมองที่สาม กระเป๋าเดินทางใบนั้นชุ่มโชกไปด้วยเลือด

ตู้เสื้อผ้าที่ใช้ซ่อนกระเป๋ายังถูกล็อกด้วยแม่กุญแจ ราวกับตั้งใจจะขังฉันไว้ข้างใน ไม่ให้หลบหนีไปได้ชั่วนิรันดร์

แม้ฉันกลายเป็นวิญญาณ ฉันก็ยังตกใจกับฉากอันน่าอึดอัดนั้นจนต้องปิดตาลง

อีกด้านหนึ่ง ฟู่สิงโจวยังค่อย ๆ ปลอบโยนหลินซ่างเอิน

“ฝันร้ายอีกแล้วเหรอ? ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะอยู่ข้างเธอเสมอ”

เขาเอานิ้วลูบแก้มของหลินซ่างเอินเบา ๆ

"ทำให้เธอต้องลำบากอีกแล้วนะ เอินเอิน"

"เธอรู้ไหม? เพื่อเอาชีวิตรอด หล่อนถึงกับไม่ขับถ่ายอุจจาระและปัสสาวะของตัวเอง หล่อนหวงแหนชีวิตตัวเองขนาดนี้ แต่กลับกล้าทำร้ายเธอ ฉันจะทำให้หล่อนต้องชดใช้!"

ฉันยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แม้แต่น้ำตาก็ไม่ไหลออกมา

สิ่งที่ฟู่สิงโจวพูดนั้นไม่ผิดเลย เพราะฉันอยากมีชีวิตรอดมากเหลือเกิน

กระเป๋าเดินทางใบนั้นเล็กมาก ฟู่สิงโจวจึงต้องหักแขนของฉันอย่างโหดเหี้ยมเพื่อยัดฉันเข้าไปได้

ฉันกัดฟันทนความเจ็บปวด พยายามหาทางหนี แต่เมื่อรู้ว่าไม่มีประโยชน์ ฉันจึงพยายามเก็บแรงเอาไว้ เพื่อยื้อเวลาชีวิตให้นานที่สุด

แต่เขาลืมไปว่า ก่อนจะถูกยัดเข้าไป ฉันตั้งท้องอยู่แล้ว

การอยู่ในท่าทางที่คุดคู้เป็นเวลานานกดทับซึ่งท้องของฉัน ทำให้เกิดความเจ็บปวดแสนสาหัส ฉันสูญเสียการควบคุมอารมณ์แต่ก็ไม่สามารถต่อต้านอะไรได้

ในช่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิต ฉันเกิดความปรารถนาที่จะรอดชีวิตขึ้นมาอย่างรุนแรง

ฉันกรีดร้อง ดิ้นรน พยายามใช้เล็บเท้ารูดซิปอย่างสิ้นหวัง หวังเพียงแค่จะได้โอกาสรอดชีวิตสักนิด

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือการพิพากษาอย่างไร้ปรานีของเขา

“หล่อนกลัวขนาดนี้ แล้วตอนนั้นเอินเอินจะไม่รู้สึกสิ้นหวังยิ่งกว่าหรือ? เรียนรู้ความเจ็บปวดนี้อยู่ที่นี่เถอะ แล้วหล่อนจะเชื่องขึ้นเอง”

ฉันจำนนต่อข้อกล่าวหาที่ไม่ใช่มาจากฉันด้วยความหมดหนทาง เพียงหวังว่าเขาจะปล่อยฉันไป จนกระทั่งเลือดไหลออกจากใต้หว่างขา ฉันก็หมดแรงโดยสิ้นเชิง

ในความเลือนราง ฉันได้ยินเพียงเสียงของเขาพูดว่า

“หล่อนเสียงดังเกินไป ยังไม่รู้จักกฎเกณฑ์อีก ปิดตายหล่อนซะ ปล่อยให้หล่อนได้คิดทบทวนคนเดียวเงียบ ๆ”

ฉันพยายามร้องขอด้วยเสียงที่แหบพร่า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากปล่อยให้แม่กุญแจนั้นลั่นเอง

จนกระทั่งแสงสุดท้ายดับลง