บททั้งหมดของ วสันตกาลพานพบ: บทที่ 21 - บทที่ 30

หลินเซินงัวเงียจะหลับตานอนกลางวันได้ยินเสียงเยี่ยนฟางร้องเรียกก็ตกใจตื่นทันควัน เขามองหน้าเจียลี่ก่อนจะหายตัวไปช่วยนาง การที่เขาปรากฏตัวกระทันหันในห้องทำให้หญิงสาวเหล่านั้นขวัญหายอย่างกับเจอผีหลอก หลินเซินสะบัดสายลมเบา ๆ เพื่อเตือนให้พวกนางหยุด“ท่าน! ท่านเป็นผู้ใด” หลิวอิงรีบถามเสียงตะกุกตะกัก“อื้ม พวกเจ้าควรแนะนำตัวเองก่อนมิใช่หรือ ทำไมต้องมีแต่คนถามข้าทุกครั้งว่าข้าเป็นใคร ทั้ง ๆ ที่พวกเจ้าทำร้ายคนของข้า” หลินเซินแยกเขี้ยวขู่พวกนาง เขารู้ว่าหญิงสาวข้างหน้าเป็นจิ้งจอกแดง แต่ไม่แน่ใจว่ามีเบื้องหลังเกี่ยวข้องกับทหารรับจ้างหรือไม่ ครั้นจะลงมือรุนแรงกับสตรีก็คงจะไม่ได้“คุณชาย ช้าก่อน ข้าจะอธิบายให้ท่านฟัง” น้ำเสียงนุ่มลึกของชายผู้หนึ่งดังมาจากด้านหลังม่านหลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากปากชายหนุ่มที่เข้ามาใหม่ หลินเซินจึงได้รู้ว่าคนที่ทหารรับจ้างต้องการตัวคือเขา เฉิงซาน จิ้งจอกแดงเจ็ดหางผู้นี้หญิงสาวในหอคณิกาส่วนหนึ่งเป็นผู้อพยพจากดินแดนจิ้งจอก พวกนางมีร่องรอยตราประทับนักโทษของดินแดนอยู่ที

เมื่อเรือจอดเทียบท่า เฉิงซานพาหมิงเฟยและเยี่ยนฟางตรงไปที่คุกใต้ดิน ไม่มีใครรู้ว่าทางลับเชื่อมระหว่างดินแดนจิ้งจอกกับเมืองหลวงแคว้นเป่ยจะอยู่ใกล้กับคุกใต้ดิน จากมุมมองของคนใน คุกใต้ดินแห่งนี้อยู่ด้านในสุดของอาณาจักร ยากต่อการบุกเข้ามาจึงมีทหารเฝ้าประตูคุกเพียงหยิบมือ เฉิงซานเป็นคนเดียวที่จำแผนที่ข้างในได้จึงรออยู่อีกฝั่งหนึ่งหมิงเฟยร่ายเวทให้ยามพวกนี้หลับในแต่ยังคงสภาพให้เหมือนกับว่าทหารยามพวกนี้กำลังตื่นอยู่ สั่งให้เดินตรวจพื้นที่ตามเวรยามปกติไม่ให้คนอื่นผิดสังเกต แล้วให้เยี่ยนฟางยืนเฝ้าต้นทางคอยกันคนอื่นไม่ให้เข้าไปข้างใน“รักษาตัวด้วย” เยี่ยนฟางบอกพวกเขาหมิงเฟยและเฉิงซานเดินตามทางในแผนที่ คุกใต้ดินแห่งนี้มีสภาพเปียกชื้น ด้านข้างมีรอยแตกรั่วจนน้ำซึมออกมา ตะไคร่เขียวเกาะตามบันไดทางเดิน ปากทางเข้าที่พอมีแสงส่องเข้ามาบ้างทำให้พอมองเห็นทาง แต่หากเดินเข้าไปข้างในแล้วมีเพียงแสงเทียนบางเบาเป็นระยะเท่านั้นเสียงสะท้อนของลมหายใจตัวเองทำให้รู้ว่าไม่ได้อยู่ในความฝันอันมืดมิด ทุกย่างก้าวที่สัมผัสพื้นด้านล่างทำให้เขานึกถึงคืนวันอันเลวร้ายยามถูกกักขัง เผ

กาลครั้งหนึ่ง ณ ดินแดนสวรรค์เซียนน้อยหยางซือซือนั่งเล่นอยู่บนก้อนเมฆน้อยที่ลอยไปลอยมารอบตำหนัก วันนี้นางจัดการภาระงานทั้งหมดได้เสร็จลุล่วงจึงมีเวลาพักผ่อนหย่อนใจเร็วกว่าที่คิดไว้ พลันสายตาเหลือบเห็นเงาตะคุ่มอยู่ในกลุ่มเมฆด้านหน้าจึงกระโดดเข้าไปดูใกล้ ๆหยางซือซือผู้ใสซื่ออ่อนต่อโลกนั้นไม่ทันได้ระวังตัว ทั้งยังไม่คิดมาก่อนว่าที่แห่งนี้จะมีผู้ใดแวะเวียนผ่านมากระโดดไปชนกับร่างใครบางคนพอดิบพอดีจนร่างบางของนางแทบจะปลิวตกก้อนเมฆ เพียงแต่ว่าคนผู้นั้นหันมาคว้าข้อมือเอาไว้ทันจึงรอดไปได้อย่างหวุดหวิด“เอ่อ ขอบคุณท่านเซียนที่ช่วยเหลือแล้วก็ขออภัยท่านด้วย เป็นข้าเองที่ไม่ทันระวัง” หยางซือซือยืนเก้ ๆ กัง ๆ ทำตัวไม่ถูก ดูจากรูปร่างหน้าตา ท่าทางและเครื่องอาภรณ์ของเขาแล้ว คงจะเป็นเซียนที่อยู่ตำแหน่งสูงกว่านางเป็นแน่ นางไม่ค่อยได้เจอผู้คนมากนัก เรื่องพิธีต่าง ๆ จึงไม่จดจำไว้สักเท่าใด“อย่าโทษตนเองเลย ข้าก็มีส่วนผิด ท่านบาดเจ็บที่ใดหรือไม่” เขาถามนางอย่างสุภาพนอบน้อม ในใจนึกสงสัยทำไมที่ห่างไกลเพียงนี้ถึงได้มีเซียนน้อยอาศัย

เซียวอวี้เทียนเพิ่งออกมาจากห้องทรงงานของเทียนจวิน เขารีบตรงดิ่งไปยังลานจุติ เพียงแต่ว่ามาช้าไปก้าวเดียว เขาเห็นเพียงแผ่นหลังของนางที่กำลังหายลับไปโดยไม่ได้กล่าวลา นึกเสียใจอยู่ไม่น้อย ไม่ว่าจะทำอะไรดูจะไม่ทันการณ์ไปทุกอย่าง พอเห็นนางต้องเผชิญด่านเคราะห์ยาวนานก็นึกเป็นห่วงจึงไปหาซือมิ่งที่ตำหนักเพื่อถามข่าวคราว“เทพสงคราม ท่านมีอะไรหรือ” ซือมิ่งออกมาต้อนรับเขาหน้าตำหนักตอนเช้าตรู่ เห็นสีหน้าของเขาจึงถามออกมา“ซือมิ่ง ข้ามีเรื่องรบกวนท่าน” เซียวอวี้เทียนเขยิบเข้ามาใกล้ แม้ทั้งสองจะสนิทกันมากแต่เมื่อซือมิ่งได้ยินเรื่องที่เขาอยากรบกวนแล้วต้องรีบปฏิเสธในทันที“ไม่ได้ ๆ เรื่องนี้อย่ารบกวนข้าเลย” ซือมิ่งถอยห่างหนึ่งก้าว ยกมือปัดไปมาพัลวัน“ทำไมเล่า ข้าไม่ได้ขอมากมายเสียหน่อย เห็นแก่ที่เป็นเพื่อนกันมานาน ท่านช่วยข้าหน่อยเถอะ นี่สุราดอกท้อของท่าน ของดีที่หนึ่งในแคว้นเป่ย ยกให้ท่านหมดเลย” เซียวอวี้เทียนพยายามหว่านล้อมซือมิ่งอยู่พักใหญ่จนเขาไม่เป็นอันทำงานอื่น ๆ“ดูสิ ดูสิ เทพสงครามผู้นี้ติดสินบนข้า ว่าแต่

เช้าวันหนึ่งของฤดูใบไม้ผลิ เจียลี่ชวนทุกคนออกไปนั่งเล่นชมสวนที่ริมลำธารในเขตป่าของแคว้นเป่ย เยี่ยนฟางนั่งอยู่บนโขดหินกลางสายน้ำไหลเอื่อยกับหลิวอิง ทั้งคู่หย่อนขาลงไปแช่ในน้ำใสเย็น สายตาจ้องมองปลาตัวเล็กแหวกว่ายไปมา ด้านหมิงเฟยเดินตามหลังถังลี่ฮวาคอยถือตะกร้าดอกไม้ใบใหญ่“ถังลี่ฮวา” เขาหยิบดอกไม้สีชมพูหวานทัดที่เรือนผมสลวยของนางแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ถังลี่ฮวายิ้มเขินรีบเปลี่ยนเรื่อง “ไปดูผีเสื้อตรงโน้นกันเถอะ” แล้วจูงมือเขาไปพร้อมกันสายลมพัดพากลิ่นดอกไม้หลากหลายชนิดหอมฟุ้งอบอวลทั่วทั้งป่า หลินเซินที่นั่งหลบอยู่ใต้ต้นไม้มองทุกคนพลางจิบน้ำชาดอกท้อ ครั้นผ่านมาสักพักหัวของเขาก็ค่อย ๆ เอนลงมาซบไหล่ของเจียลี่อย่างเป็นธรรมชาติ“หลินเซิน ง่วงนอนแล้วหรือ” เจียลี่ลูบใบหน้าของเขาอย่างอ่อนโยน “เจ้าจะกินขนมไปหลับไปไม่ได้นะ” นางก้มมองดูใบหน้าของเขา พอเห็นว่าหลินเซินหลับตาพริ้มจึงหยิบขนมที่เขาถือไว้มาเก็บ แล้วค่อย ๆ ขยับศีรษะมาหนุนที่ตักของนางสายตาของนางจ้องมองใบหน้าของเขาเนิ่นนาน ใบหน้า รูปคิ้