All Chapters of แค้นนี้ฉันจะชำระเอง: Chapter 11 - Chapter 20

แม่เฉินร้องไห้น้ำตานองหน้า บอกเล่าความทุกข์ของตัวเองฉันมองรอยแผลเป็นที่ไม่เปียกน้ำตา แล้วยิ้มมุมปากพูดเยาะเย้ยว่า [เรื่องราวนี้คุณคงเล่าให้เด็กสาวที่หายตัวไปฟังทุกคนสินะ]มือที่กำลังเช็ดน้ำตาของแม่เฉินชะงักยิ้มพูดว่า [ฉันแค่อยากระบายอารมณ์ มันผิดด้วยเหรอ]ฉันส่ายหน้า [คุณไม่ผิดหรอก แต่เขาตื่นแล้ว][เรื่องพวกนี้เขาก็คงรู้ใช่ไหม]แน่นอน พอแม่เฉินมองไปที่พ่อเฉิน สายตาก็เต็มไปด้วยการเยาะเย้ย[ผู้ชายที่ควบคุมส่วนล่างของตัวเองไม่ได้ ไม่สมควรตายหรือไง]พูดจบ เธอก็หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมาฉีดยาใหม่แล้วเดินมาหาฉัน[เจียอี๋ ไม่ต้องกลัว หลังจากเธอตาย จะไม่มีใครรู้เรื่องทั้งหมดนี้หรอก][ตอนนั้นเธอก็จะได้นอนอยู่กับไป๋หมิน พวกเธอทั้งสองคนเป็นผลงานศิลปะที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่ฉันเคยเห็น]เธอหัวเราะจนตัวสั่น ใบหน้าบิดเบี้ยวไปหมดดูน่ากลัวมาก[นั่นเท่ากับคุณยอมรับว่าคุณฆ่าไป๋หมินใช่ไหม?]ฉันเงยหน้าถามเธอเธอยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ [แน่นอน ใครใช้ให้เธอไม่ให้ความร่วมมือกับฉัน แถมยังคิดจะยั่วสามีฉันอีก][ถ้าไม่ใช่เพราะเธอหน้าตาเหมือนฉัน ฉันคงให้เธอกลายเป็นเถ้าถ่านไปนานแล้ว!]ฉันมองเธอนิ่งๆ แล้วมองไปท

เสิ่นโม่เฉิงไม่คิดว่าฉันจะบ้าขนาดนี้ มองฉันด้วยสายตาตกใจส่วนแม่เฉินตอนนี้พยายามดิ้นรนแต่ก็ถูกเสิ่นโม่เฉิงกดลงบนแท่นอย่างแรง[เธอจะทำอะไรกันแน่!][เสิ่นโม่เฉิงทำเพื่อไป๋หมิน เธอทำเพื่ออะไร ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลเฉินพวกเรา][เธอคงถูกพวกลูกคุณหนูพวกนั้นฆ่าตายไปนานแล้ว เฉินเจียอี๋ เธอไม่มีความกตัญญูเลยหรือไง!]เสียงของพ่อเฉินดังมาก ทำให้ฉันยิ่งรู้สึกรำคาญมือที่กดหัวเขาออกแรงกดลง ใบหน้าทั้งหมดของเขาเกือบจะแตะกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลของไป๋หมิน[ฉันจะทำอะไรน่ะเหรอ ก็ให้คุณเล่าขั้นตอนการฆ่าไป๋หมินด้วยปากตัวเองไงล่ะ][ไม่พูด พวกคุณทั้งสองคนต้องตาย ถ้าพูดแล้วจะรอดหนึ่งคน]พูดจบ พ่อเฉินก็ตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีดึงแขนเสื้อฉัน บอกว่าตัวเองเป็นคนลงมือฆ่าไป๋หมินเองเพราะรักแต่ไม่ได้รับความรักตอบฉันมองท่าทางที่เขาพยายามแก้ตัวสุดชีวิต แล้วอึ้งไป[ดูสิ ถึงขนาดนี้แล้ว เขายังช่วยเธออยู่][เธอแค่เพราะความผิดที่เขาทำเมื่อหลายปีก่อน เลยทำร้ายคนมากมายขนาดนี้][ตอนกลางคืนเธอไม่ฝันร้ายบ้างเหรอ]ฉันมองสีหน้าไม่อยากเชื่อของแม่เฉินแล้วพูดเยาะเย้ยเสิ่นโม่เฉิงขมวดคิ้วมองแม่เฉินอย่างไม่พอใจแ

ปากพึมพำคำพูดบ้าคลั่ง[ฉันทำแบบนี้ได้อย่างเดียว มีแค่วิธีนี้เท่านั้นที่จะทำให้เธอดีขึ้นได้][ฉันเป็นคนทำผิดต่อเธอก่อน พวกแกไปตายซะ!]เพราะในร่างกายฉันถูกฉีดยาไม่ทราบชนิดเข้าไปจำนวนมาก ทำให้ตอนนี้ฉันไม่มีแรงเลยสักนิดและในตอนที่ไม้เบสบอลของพ่อเฉินกำลังจะฟาดลงบนตัวฉันเสิ่นโม่เฉิงก็พุ่งเข้ามาบังหน้าฉันทันที ไม้กระเบสบอลฟาดเข้าที่ท้ายทอยเขาโดยตรงส่วนพ่อของเฉินก็ถูกเสิ่นโม่เฉิงเตะกระเด็นออกไป[เสิ่นโม่เฉิง!]ฉันกรีดร้องพลางโอบกอดร่างที่โงนเงนของเขา พยายามห้ามเลือดที่ไหลออกจากท้ายทอยแต่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่เป็นผลเสิ่นโม่เฉิงฝืนยิ้มมุมปาก พูดว่า[ไม่ต้องห่วง...ฉันไม่เป็นไร...][ศพของเสี่ยวหมิน...เธอต้องช่วยฉัน...เอาออกไปให้ได้...]ฉันมองมือทั้งสองข้างที่เปื้อนเลือด รู้สึกสะอึกในลำคอทันทีส่วนแม่เฉินไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ไม่มีท่าทีคลุ้มคลั่งเหมือนก่อนหน้านี้แล้วเธอลุกขึ้นมาขยี้ผมตัวเองอย่างสับสน สีหน้ากลับเป็นท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนเมื่อก่อนเดินมาหน้าฉัน เอาผมฉันไปไว้หลังหูอย่างอ่อนโยน[ฉันตรวจสอบแล้ว เสิ่นโม่เฉิงไม่มีครอบครัว][เธอก็ไม่มี ฉันคิดว่าการทดลองของพวกเราต

ตอนที่ได้พบพ่อแม่ตระกูลเฉิน พวกเขาไม่มีความสง่างามเหมือนแต่ก่อนแล้วดวงตาแดงก่ำไปด้วยเส้นเลือดตั้งแต่วันที่ถูกตำรวจจับไป เรื่องสกปรกที่พวกเขาทำก็ถูกสื่อรายงานออกไปหมดแล้วพ่อเฉินดูเหมือนไม่แปลกใจเลยกับการมาของฉันเขามองฉันแล้วยิ้มเยาะตัวเอง[ฉันน่าจะเดาได้แต่แรก เธอดื้อเหมือนเขาไม่มีผิด][แม้แต่แววตาก็คล้ายกัน ตอนนี้ดูท่าเธอมาเพื่อแก้แค้นให้เขาสินะ]ฉันพยักหน้า[ดังนั้นเป้าหมายของเธอไม่เคยเป็นไป๋หมิ่นเลย]พูดจบ เขาก็เอามือกุมหัวก้มลงแล้วหัวเราะเสียงดัง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยน้ำตาคลอ[แล้วตอนนี้เธอมาหาฉันเพื่อจะพูดอะไร ฉันเป็นแบบนี้แล้ว หรือเธอจะฆ่าฉัน?]ฉันยิ้มมุมปาก แต่ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นชา[แน่นอนว่าฉันอยากแทงมีดเข้าหัวใจคุณตอนนี้เลย เพราะคุณก็ทำแบบนั้นกับพ่อฉัน][แต่เขาบอกว่า ฉันต้องเป็นคนดี][ดังนั้นการทำให้พวกคุณสูญเสียทุกอย่าง แบบนี้ถึงจะทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นหน่อย][แต่ยังมีอีกเรื่องที่ฉันคิดว่าคุณจะสนใจ]ฉันหยิบผลตรวจดีเอ็นเอออกมาจากกระเป๋า ชูขึ้นตรงหน้าเขา[นี่คือผลตรวจดีเอ็นเอระหว่างไป๋หมิ่นกับพวกคุณ ดูสิ คุณว่าการฆ่าลูกสาวตัวเองด้วยมือตัวเองมันร

นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ที่ฉันทะเลาะกับพ่อในเดือนนี้ตั้งแต่เขาเป็นตำรวจ ก็มักจะลืมมารับฉันที่โรงเรียนบ่อยๆหลายครั้งฉันเกือบจะหลับอยู่ที่โรงเรียนแล้วพ่อถึงจะมาวันนี้เป็นวันเกิดฉัน แต่ฉันรอทั้งคืนกลับเห็นพ่อจูงเด็กผู้หญิงคนอื่นมาหาฉัน[เจียอี๋ลูกรัก พ่อมีธุระติดขัดนิดหน่อย][นี่เค้กวันเกิด เรากลับบ้านไปกินด้วยกันนะ]พ่อโบกเค้กในมือตรงหน้าฉันฉันขมวดคิ้วมองเด็กผู้หญิงข้างๆ พ่อ แล้วผลักเธอแรงๆ [ทำไมวันเกิดหนูถึงพาคนอื่นกลับบ้านด้วย!]พ่ออธิบายว่าเธอเป็นพี่สาว ชื่อไป๋หมินมีคดีหนึ่งต้องการความช่วยเหลือจากเธอ และตอนนี้งานของพ่อคือปกป้องไป๋หมินฉันมองไป๋หมินที่ดูโตกว่าฉันมากทำหน้าบึ้ง แต่สุดท้ายก็กลับบ้านกับพ่อต่อมาฉันถึงรู้ว่าไป๋หมินคือคุณหนูที่มหาเศรษฐีรับกลับมาแต่กลับทำการทดลองบนตัวเธอตอนนั้น ฉันค่อยๆ ยอมรับการมีอยู่ของไป๋หมินเธอใจดีมาก สอนการบ้านที่ฉันไม่เข้าใจด้วยความอดทนแต่ในดวงตาเธอมักมีความเศร้าอยู่เสมอจนกระทั่งครั้งหนึ่งฝนตกหนัก ฉันเป็นไข้สูง อยากให้พ่ออยู่เป็นเพื่อนแต่เขากลับบอกว่าไป๋หมินกำลังตกอยู่ในอันตรายต้องไปปกป้องเธอ[หนูเป็นลูกสาวพ