Semua Bab แค้นนี้ฉันจะชำระเอง: Bab 1 - Bab 10

ในที่สุด กลุ่มคนที่นำโดยผู้หญิงคนนั้นก็ถูกพาตัวไปสถานีตำรวจทั้งหมดส่วนแขกเหรื่อก็สังเกตเห็นบรรยากาศที่ไม่ชอบมาพากลต่างพากันหาข้ออ้างเพื่อจากไปในชั่วพริบตา คฤหาสน์หลังใหญ่ก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้งเหลือเพียงเสียงของเหลวในแก้วที่กระเพื่อมไหว เผยให้เห็นบรรยากาศอันน่าขนลุกในตอนนั้นเอง ฉันก็คุกเข่าลงต่อหน้าแม่เฉิน กอดขาของเธอพลางสะอื้นว่า[แม่คะ หนูผิดไปแล้ว หนูไม่ควรเสียมารยาทแบบนั้นเลย][แต่เธอเกือบจะฆ่าหนู แม่ไม่เห็นเหรอว่าในมือของเธอมี...]เพี๊ยะ!เสียงตบดังกังวานทั่วทั้งคฤหาสน์[ฉันเคยบอกว่าอะไร ให้เรียกฉันว่าคุณนายเฉิน แม่น่ะเธอมีสิทธิ์เรียกด้วยเหรอ!]สีหน้าของแม่เฉินดูมืดมนตอนที่ฉันเงยหน้าขึ้นมาอ้อนวอนต่อ แม่เฉินก็ส่งสัญญาณให้พ่อเฉินที่ยืนเงียบอยู่ข้างๆไม่นาน พ่อเฉินก็หยิบเข็มฉีดยาออกมาจากด้านหลังแล้วเดินตรงมาที่ฉันเห็นสีหน้าหวาดกลัวของฉัน แม่เฉินก็ยิ้มอย่างพอใจกระชากผมฉันแล้วดึงไปด้านหลังอย่างแรง[กลัวอะไร เธอไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดด้วยซ้ำ แค่เข็มฉีดยาเท่านั้นเอง][นี่คือเงื่อนไขที่เธอตกลงที่จะมาเป็นคุณหนูลูกเศรษฐีไงล่ะ ลูกสาวที่รักของฉัน]เสียงของแม่เฉินแผ่ว

[คุณเสิ่น เด็กสาวแต่งตัวนานหน่อย อย่าถือสาเลยนะคะ]แม่เฉินโค้งตัวพลางยิ้มประจบพ่อเฉินนั่งอยู่บนโซฟาตั้งแต่แรก คอยรินน้ำชาโดยไม่พูดอะไรดูเหมือนไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ฉันก้มหน้าไม่พูดอะไรไปตลอด แต่ในตอนนั้นเอง เสิ่นโม่เฉิงก็ลุกขึ้นทันทีเดินตรงมาที่ฉัน ยกคางฉันขึ้นพิจารณาอยู่พักใหญ่แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า [คุณนายเฉิน ไม่ทราบว่าเจียอี๋มีแฟนแล้วหรือยังครับ?]สิ้นเสียงของเขา ทั้งห้องรับแขกก็ตกอยู่ในความเงียบสงัดทันทีไม่มีใครคาดคิดว่าเสิ่นโม่เฉิงจะพูดแบบนี้ขึ้นมาฉันมองหน้าชายคนนั้น ใบหน้าก็แดงขึ้นมาทันที มองไปทางแม่เฉินอย่างเขินอายตอนนี้สีหน้าของแม่เฉินดูมืดมน แต่บนใบหน้ายังคงยิ้มแย้ม[คุณเสิ่นอย่าล้อเล่นสิคะ เจียอี๋เพิ่งบรรลุนิติภาวะปีนี้เองนะคะ]สายตาของเสิ่นโม่เฉิงที่มองสำรวจยิ่งชัดเจนขึ้น เขายิ้มแล้วพูดว่า[บรรลุนิติภาวะก็ดีแล้ว งั้นเอาแบบนี้ คุณให้เจียอี๋มาอยู่กับผมสักสองสามวัน ผมจะรับผิดชอบการลงทุนโครงการบริษัทของคุณเอง]พูดจบ พ่อเฉินที่เงียบมาตลอดก็ลุกพรวดขึ้นมาทันทีตวาดเสียงดัง [ไม่ได้!]เห็นทุกคนหันมามองเขา เขาก็กระแอมแล้วพูดว่า[เจียอี๋เป็นลู

ไม่กี่วันต่อมา ฉันควงแขนเสิ่นโม่เฉิงเดินเข้างานการกุศลเมื่อเห็นความประหลาดใจในดวงตาของแม่เฉิน ฉันก็ยิ้มพยักหน้าให้เธอในสายตาของเธอ เสิ่นโม่เฉิงเป็นแค่เพลย์บอยคนหนึ่งจะเก็บฉันไว้ในใจจริงๆ ได้ยังไงแต่ความประหลาดใจบนใบหน้าของเธอก็ผ่านไปเพียงแวบเดียว จากนั้นเธอก็ยิ้มชูแก้วให้ฉันแต่ในดวงตากลับเต็มไปด้วยการเตือนฉันรู้ความหมายของเธอ ตอนนี้ฉันมีสถานะเป็นคุณหนูตระกูลเฉินสักวันฉันก็ต้องกลับไปอยู่ข้างพวกเขา ถ้าตอนนี้ฉันไม่เชื่อฟัง เมื่อถึงเวลานั้น สิ่งที่รอฉันอยู่ก็คือการทรมานไม่รู้จบหลังจากงานเริ่ม ฉันก็ถือโอกาสมานั่งข้างแม่เฉินเอนพิงไหล่เธออย่างสนิทสนม แต่รอยยิ้มกลับไม่ปรากฏในดวงตา [แม่คะ ช่วงนี้หนูได้ยินข่าวลือบางอย่าง ไม่ทราบว่าแม่เคยได้ยินไหมคะ]ท่ามกลางสายตางุนงงของเธอ ฉันก็พูดต่อ[พวกเขาบอกว่าหนูเป็นลูกสาวคนที่สิบที่ตระกูลเฉินหาตัวกลับมาได้ แล้วทำไมหนูถึงไม่เคยเห็นพวกเธอเลยล่ะคะ]พอพูดจบ พ่อเฉินที่ถือแก้วไวน์อยู่ข้างๆ ก็มือสั่นไวน์ในแก้วหกเลอะพื้นสีหน้าแม่เฉินก็เปลี่ยนไปทันที บีบข้อมือฉันแน่นพูดเสียงดุว่า [เรื่องที่ไม่ควรถามก็อย่าถาม ถ้าเธอยังอยากได้สถานะนี้อยู

เสิ่นโม่เฉิงมองพ่อเฉินอย่างประหลาดใจ ฉันงงไปชั่วขณะ ส่งสัญญาณให้เสิ่นโม่เฉิงแล้วก็เดินตามหลังพ่อเฉินออกไปนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินพ่อเฉินพูดจาเย็นชาขนาดนี้ดูเหมือนเรื่องนี้จะทำให้พวกเขาถอดหน้ากากที่ใส่มาตลอดออกคิดถึงตรงนี้ ฉันมองสองคนที่เดินพยุงกันอยู่ข้างหน้า แล้วยิ้มมุมปากพอเข้าประตูคฤหาสน์ สีหน้าแม่เฉินก็เปลี่ยนไปทันทีสั่งให้คนรับใช้ค้นตัวฉันเอาอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดออกมาแล้วโยนทิ้งลงถังขยะต่อหน้าฉันฉันยังไม่ทันได้อ้าปาก แม่เฉินก็พูดเยาะเย้ยว่า[เฉินเจียอี๋ ดูเหมือนเธอจะเก่งไม่ใช่น้อยนะ][บอกมาซิ เสิ่นโม่เฉิงให้อะไรดีๆ กับเธอ ถึงกล้าทำให้ฉันอับอายต่อหน้าคนอื่นแบบนี้]ฉันแสร้งทำเป็นตกใจมองเธอน้ำตาคลอส่ายหน้า [แม่คะ เรื่องนี้หนูไม่รู้จริงๆ ค่ะ][เขาบอกหนูว่าหนูเป็นลูกสาวคนที่สิบที่แม่กับพ่อตามหาตัวกลับมาได้ หนูกลัวมากเลยค่ะ เลยถามแม่ในงานเลี้ยง หนูแค่กลัวว่าจะมีลูกสาวคนต่อไปโผล่มาอีก]พูดไปเสียงฉันก็เริ่มสั่นพ่อเฉินที่ขมวดคิ้วมาตลอดตอนนี้เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดเต็มใบหน้า ดึงฉันขึ้นมาจากพื้น[พอเถอะ เรื่องนี้จบแล้ว][เธอก็เหมือนกัน จะให้เจียอี๋ไปอยู่กับ

[หลายปีมานี้ ฉันคิดว่าฉันจะหาคนที่เหมาะสมไม่ได้แล้ว][ไม่คิดว่าเธอจะมาส่งตัวเองถึงที่แบบนี้ ตอนแรกยังคิดจะให้เธอได้สนุกกับชีวิตคุณหนูต่อไปอีกสักหน่อย][แต่เธอไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันเลยต้องเร่งแผนขึ้นมา]เห็นท่าทางบ้าคลั่งของเธอ ฉันเตรียมจะเดินหนี แต่กลับพบว่าตัวเองไม่มีแรงเลย[ไม่มีประโยชน์หรอก เฉินเจียอี๋ ตั้งแต่เธอเลือกให้พวกเราคุ้มครอง เธอก็ควรรู้ว่าต้องจ่ายราคาที่เหมาะสม]พูดพลางลากแขนฉันไปที่แท่นที่มีหมอกล้อมรอบเธอลูบใบหน้าฉัน [ฉันรู้ว่ามันโหดร้าย แต่ฉันไม่มีทางเลือก][เราต่างก็เป็นผู้หญิง เธอควรรู้ว่าหน้าตาสำคัญกับผู้หญิงแค่ไหน]ฉันหัวเราะเยาะ [เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีศัลยกรรมก้าวหน้าขนาดนี้แล้ว คุณยังต้องทำแบบนี้อีกเหรอ?]แม่เฉินพูดเสียงดังทันที[พวกมันไร้ประโยชน์ ฉันรักษามาหลายปี แต่แล้วยังไงล่ะ ก็แค่ให้ฉันเปลี่ยนหนังไปเรื่อยๆ!][ฉันต้องการความถาวร เธอยอมแพ้เถอะ ยาที่ฉันให้เธอใช้มีประโยชน์มาก ตอนถลกหนังจะเร็วมาก เธอจะไม่รู้สึกเจ็บ ฉันเชื่อว่านี่จะเป็นการผ่าตัดที่ประสบความสำเร็จที่สุด]พูดจบ เธอก็ถือมีดผ่าตัดเดินยิ้มเข้ามาใกล้ฉันตอนที่ฉันกำลังจะโต้กลับ แม่เฉินก็ล้มลงตรงหน้าฉ