All Chapters of คลั่งรักไม่หยุด: Chapter 1 - Chapter 10

บนรถโดยสารยามค่ำคืน ทันใดนั้นเองก็มีมือๆหนึ่งยื่นเข้ามาใต้กระโปรงของฉัน ลมหายใจร้อนระอุของชายคนนั้นพ่นใส่หลังใบหูของฉันฉันพยายามแนบตัวเองกับประตูกระจกจนสุด แต่ก็ไม่อาจเห็นใบหน้าของชายคนนั้นได้ ฉันสัมผัสได้เพียงเข่าของเขาที่เบียดชิดต้นขาของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกประหม่าอย่างมาก“สาวน้อย นี่คือก้าวแรกสู่จุดตกต่ำของเธอ”ในช่วงกลางฤดูร้อน ความร้อนอบอ้าวและความชื้นแผ่ซ่านไปทั่ว อากาศยามค่ำคืนยังคงอวลไปด้วยความเหนียวเหนอะจากฝนที่เพิ่งตกลงมาฉันขึ้นรถบัสทั้งตัวที่เปียกโชกกลิ่นของน้ำฝนผสมปนเปไปกับกลิ่นเหงื่ออบอวลไปทั่วในรถ ฉันหาที่ว่างใกล้ประตูแล้วยืนอยู่ตรงนั้น หยดน้ำฝนที่กระเด็นมาโดนหน้าของฉันเป็นครั้งคราว ทำให้รู้สึกเย็นวาบฉันสูดหายใจเข้าลึก มองดูเสื้อผ้าที่เปียกแนบติดกับร่างกาย รู้สึกอึดอัดจนอดไม่ได้ที่จะดึงคอเสื้อออกสองสามครั้ง เนื้อผ้าติดแน่นกับผิวหนังนี่มันช่างไม่สบายเอาเสียเลยระแวกนี้มีบริษัทอินเทอร์เน็ตชื่อดังตั้งอยู่ใกล้ๆ รถจึงแน่นไปด้วยผู้คนที่เพิ่งเลิกงาน แต่จู่ๆก็มีบางอย่างมากระทบกับต้นขาของฉันเป็นระยะ จนกระทั่งฉันรู้สึกแปลกใจและหันไปมองกลับเป็นเพียงแค่กระเป๋าถือเท่านั้น

บ้านฝั่งตรงข้ามฉันไม่มีคนอาศัยอยู่ เขารู้ที่อยู่ของฉันและช่องทางที่จะติดต่อฉันได้อย่างไร ยังย้ายเข้าไปอยู่บ้านฝั่งตรงข้ามในเวลาอันรวดเร็วแบบนี้ เขาต้องวางแผนมาอย่างดีเพื่อจะจัดการกับฉันแน่ๆ ถ้าฉันไม่ไป คลิปวิดีโอและรูปภาพพวกนั้นอาจจะถูกเผยแพร่ออกไปให้ใครต่อใครดู ทั้งความกลัว และความคาดหวังบางอย่างผุดขึ้นในใจของฉัน เช้าวันถัดมา ฉันเดินเหยียบน้ำขังบนพื้นมาก่อนจะขึ้นไปบนรถเมล์ วันนี้คนบนรถไม่เยอะมากนัก ฉันยืนอยู่ที่ตำแหน่งเดิมของเมื่อวาน พร้อมใจที่เต้นแรงด้วยความกังวล รอชายคนนั้นมาถึง มือที่จับราวเริ่มกำแน่นขึ้นเรื่อยๆ สายตาของฉันกวาดไปที่ทุกคนที่อยู่บนรถ เป็นคนใส่แว่นคนนั้น หรือคนที่ก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ หรือว่าผู้ชายที่ถือกระเป๋าอยู่ใกล้ๆ ฉันที่สุดกัน ฉันกัดริมฝีปาก แยกแยะไม่ออกเลยว่าใครเป็นใคร ทุกคนดูมีพิรุธทั้งนั้น ทันใดนั้น ผ้าหยาบๆ ที่แข็งกระด้างก็ค่อยๆ ลากผ่านต้นขาของฉัน ฉันเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าไหลผ่านไปทั่วร่างกายของฉันชั่วขณะหนึ่ง ฉันไม่กล้าขยับตัว ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นและไม่กล้าเปล่งเสียงออกมาแม้แต่นิดเดียว สิ่งนั้นยิ่งหนักขึ้น ล

เขาตาเบิกกว้างขึ้น มองฉันด้วยความเหลือเชื่อ“เป็นไปไม่ได้ เขาตามสืบประวัติของเธอมาดีแล้ว จะเป็นไปได้ยังไง…”ฉันไม่ได้ตอบคำถามเขา ดึงเขาไปยังหน้าปากซอยช่วงนี้มีข่าวเกี่ยวกับการคุกคามทางเพศและการหายตัวไปของหญิงสาวมากมายในระยะนี้บ่อยๆ ฉันเลยถูกส่งตัวมาที่เมืองนี้ และยังไม่เคยปรากฏตัวในฐานะตำรวจมาก่อน เลยทำให้ดึงดูดความสนใจของพวกเขามาที่ฉันฉันรอให้พวกเขาเริ่มลงมือชายคนนี้ที่ฉันจับเห็นได้ชัดว่าเป็นคนที่มีจิตใจชั่วร้ายแต่ไม่มีความกล้า เขาแค่ซื้อข้อมูลจากคนอื่นมา เพราะงั้นการจับตัวเขาจะช่วยให้คดีดำเนินต่อไปได้ฉันไม่เชื่อว่าจะไม่สามารถจับตัวคนบงการเบื้องหลังได้หรอกฉันโทรแจ้งทีมให้มารับตัวฉันแสงอาทิตย์สาดส่องผ่านใบหน้าของฉัน ในขณะที่ฉันเตรียมจะพาเขาไปยังสถานีตำรวจ จู่ๆเขาก็หัวเราะเยาะขึ้นฉันรู้สึกไม่ดีทันที พอหันกลับไปฉันก็ถูกคลุมด้วยกระสอบฉันดิ้น แต่ก็ไม่สามารถมองเห็นข้างนอกได้ เอาแต่ต่อยและเตะกับอากาศงานนี้ฉันทำคนเดียว คนที่ฉันเรียกมาก็ยังมาไม่ถึงฉันมองอะไรไม่เห็นเลย เขาปลดกุญแจมือออก เสียงกุญแจมือก็ดังตกกระทบกับพื้นมีคนเดินเข้ามาใกล้และกระซิบเยาะเย้ยข้างหูฉันว่า “แล้ว

ฉันไม่รู้ว่าสลบไปนานแค่ไหน รู้ตัวอีกทีเสียงพูดบางอย่างก็แว่วดังเข้ามาในหู ราวกับมีใครบางคนพยายามจะปลุกฉันแรงกระทบจากฝ่ามือที่ตบลงบนแก้มฉันเบาๆ เรียกให้ฉันลืมตาขึ้นมา“ตื่นสิ ตื่นเร็ว”ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น รู้สึกตัวว่าตัวเองนอนอยู่บนพื้นปูนแข็งๆ สายตาเบลอมองขึ้นไปเห็นท้องฟ้าสีเทาหม่น ฉันรีบลุกขึ้นนั่งทันทีเพราะฉันถูกวางยาสลบเมื่อสักครู่นี้ เลยยังมึนๆหัวอยู่“ในที่สุดเธอก็ตื่นสักที” เสียงพูดที่ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัวทำให้ฉันสะดุ้งเฮือก ฉันหันไปมองและพบว่าเป็นผู้ชายที่ซื้อฉันมา เขานั่งอยู่ข้างๆ ฉัน เขาทำเสียงจิ๊จ๊ะด้วยความรำคาญ และสวมแว่นที่กรอบแตกซึ่งยังวางอยู่บนดั้งจมูกแต่ทำไมเขาถึงช่วยฉันไว้ล่ะ?ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ถามอะไร เขาก็ยื่นมือมาตรงหน้าฉัน “ฉันเป็นทีมเสริมที่ถูกส่งมาช่วย ชื่อซ่งชวน”ซ่งชวน? ไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อนเลยเหมือนว่าเขาจะเห็นฉันมีท่าทางไม่ไว้ใจ เขาจึงไอเบาๆ สองครั้ง “แก๊งนี้มันแสบมาก ฉันเลยต้องปลอมตัวมาเหมือนเธอ เราทั้งคู่ถูกส่งมาจากต่างถิ่นเพื่อไม่ให้พวกมันสงสัย”ฉันพยักหน้า แล้วพยายามฝืนความเจ็บปวดตามร่างกายเพื่อที่จะยืนขึ้นแล้วต่อไปเราจะท

ใจฉันหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม ฉันกำหมัดแน่นจนรู้สึกเจ็บ ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของชายทั้งสองคน แต่ฉันรู้สึกได้ว่า ซ่งชวนกำลังพยายามแก้เชือกที่ข้อมือฉันเขาคงไม่บ้าไปแล้วใช่ไหม? ฉันเห็นเขากำลังเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว จนกระทั่งเห็นรองเท้าที่เต็มไปด้วยโคลนปรากฏอยู่ในสายตาของฉัน ขณะที่มือของฉันถูกปลดออก นี่มันจบแล้วสินะความกลัวทำให้ฉันกำเชือกแน่นเพื่อสร้างภาพหลอกว่าฉันยังถูกมัดอยู่ แต่ไม่คิดว่าซ่งชวนจะเดินเข้ามาข้างๆ พร้อมกับสีหน้าที่แสดงถึงความไม่พอใจ ก่อนจะพูดขึ้นว่า “แล้วผู้หญิงที่เราพูดถึงกันไว้ล่ะ? ที่พาฉันมาที่นี่ไม่ใช่แค่เพราะหลอกฉันใช่ไหม” “ฉันเพิ่มเงินให้นายได้นะ” คนตรงข้ามเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ไม่สนใจที่จะพูดอะไรต่ออีก ดึงซ่งชวนแล้วหันหลังไปเดินต่อไปฉันจึงค่อยๆ ตามไปอย่างระมัดระวัง มีเสียงดังเอี๊ยดขึ้นประตูถูกเปิดออกกลิ่นเหม็นฉุนพุ่งเข้ามาเตะที่จมูก ทำให้ฉันต้องขมวดคิ้วอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ฉันตามหลังซ่งชวนไป เขาทำทีเหมือนเลือกดูของในบ้านอยู่นาน แล้วจู่ๆ เขาก็ยื่นมือมาให้ฉันถือสิ่งของเย็นเฉียบชิ้นๆหนึ่ง มันคือมีดสั้นเล่มหนึ่งตั้งแต่ก้าวเข้ามาใน