บททั้งหมดของ เงียบงัน: บทที่ 11 - บทที่ 20

วันที่ออกจากโรงพยาบาล ฉันก็ได้เจอเฮ่อซือเหยียนอีกครั้งเขาดูโทรมไปมาก เส้นผมก็ยุ่งเหยิงใบหน้าของเขาก็มีหนวดเคราเต็มไปหมดเขาพยายามพุ่งเข้ามาหาฉัน แต่ถูกฉีโม่ขวางเอาไว้ทำได้เพียงจ้องฉันด้วยดวงตาแดงก่ำพร้อมกับพูดอย่างเกรี้ยวกราด"หลินชูถง เรายังไม่หย่ากัน เธอรีบร้อนขนาดนี้ได้ยังไง ทำไมเธอมันต่ำทรามได้ถึงขนาดนี้"คำพูดดูถูกเหล่านั้นทำให้ฉันไม่อยากฟัง ฉันถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว มือทั้งสองข้างสั่นเทาจนแทบจะควบคุมไม่ได้ปฏิกิริยาเล็กน้อยนี้ไม่รอดพ้นจากสายตาของฉีโม่ เขาดึงฉันไปหลบอยู่ข้างหลัง แล้วสวนหมัดใส่เฮ่อซือเหยียนทันที"ไสหัวไป!"แม้แผ่นหลังของเขาจะไม่ได้กว้างมากนัก แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดเฮ่อซือเหยียนไม่ได้ตอบโต้อะไร เพียงแค่เช็ดเลือดที่มุมปากของเขา“ถ้าต้องการหย่า ก็กลับไปกับฉัน”“ถึงเธอไม่กลับไปกับนาย แต่การหย่าก็จะดำเนินต่อไปแน่นอนอยู่ดี”เฮ่อซือเหยียนไม่ได้สนใจฉีโม่เลย แต่กลับมองมาที่ฉันและรอคอยคำตอบจากฉันฉันก้าวออกมาจากด้านหลังของฉีโม่ ตั้งใจทำให้ดูสงบ“ตกลง ฉันจะกลับไปกับคุณ”ฉันต้องการหย่า และต้องการตัดขาดจากอดีต เพราะงั้นจึงยอมทำตามเ

ฉันไม่ได้บอกเรื่องเหล่านี้กับเฮ่อซือเหยียนเพราะถึงบอกเขาไป เขาก็คงไม่เชื่อฉันไม่หวังให้เขาเชื่อฉันอีกต่อไปหลังจากที่ฉันถามย้ำเขาหลายครั้ง เขาก็ตอบตกลงที่จะหย่ากับฉันแต่ต้องทำหลังจากที่จัดงานวันครบรอบวันเกิด 50 ปีให้พ่อเขาเสร็จฉันจึงตอบรับในวันงานครบรอบนั้น ฉันใส่ชุดเดรสยาวสีดำที่เขาเลือกให้โดยเฉพาะฉันช่วยเขาต้อนรับแขกและยุ่งอยู่กับการจัดงานบนจอ LED ขนาดใหญ่ กำลังฉายเรื่องราวชีวิตของคุณลุงเฮ่อภาพเสียงและความทรงจำของเขา รวมถึงผลงานและข่าวสารต่างๆฉันนั่งมองจออย่างเหม่อลอย และจมดิ่งอยู่ในความทรงจำความทรงจำนั้นไม่ค่อยสวยงามนักจริงๆแล้ว ความประทับใจที่ฉันมีต่อเขาไม่ลึกซึ้งนักในความทรงจำของฉัน เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยยิ้มแย้มเขาพูดคุยกับฉันน้อยมาก และในวันหมั้นเขาได้ให้กำไลหยกแก่ฉันได้ยินมาว่ากำไลนั้นใช้เฉพาะกับลูกสะใภ้ของครอบครัวเฮ่อแต่หลังจากนั้น เฮ่อซือเหยียนก็เอามันกลับไปเมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันก็หัวเราะเยาะตัวเองเบาๆจอภาพดับลงทันทีเมื่อมันกลับมาสว่างอีกครั้ง ก็ได้เปลี่ยนเป็นภาพใหม่และนั่นคือวิดีโอจากโทรศัพท์ของเจียงอี่โม่เสียงฮือฮาในงานดังสนั่นฉันยืนเห

เมื่อได้ใบหย่า ฉันรู้สึกเหมือนน้ำหนักที่หนักอึ้งถูกปลดออกจากตัวไม่รู้ตัวเลยว่า ความรักที่เคยลึกซึ้งในวัยเยาว์ได้กลายเป็นโซ่ที่ดึงฉันไว้ในท่ามกลางความเข้าใจผิดมากมาย ความรักจึงเริ่มจางหายสิ่งที่เข้ามาแทนที่คือการทรมานอย่างไม่รู้จบเมื่อปล่อยวางแล้ว ฉันก็ไม่อยากแบกรับความผิดที่ไม่มีอยู่จริงอีกฉันอยากจะอธิบายกับเขาครั้งสุดท้ายฉันกำUSBในกระเป๋าแน่นแล้วเปิดปากด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย“เฮ่อซือเหยียน การตายของพ่อนายไม่เกี่ยวกับฉัน นายเชื่อไหม?”เขาก้มหน้าลง เงียบอยู่นานฉันยิ้มออกมาความเงียบได้แสดงคำตอบของเขาแล้วฉันไม่ลังเลอีกต่อไป นำUSBส่งให้เขา“ถ้านายพบว่านายเกลียดคนผิด และทำร้ายคนผิด นายจะทำยังไง?”“เฮ่อซือเหยียน ฉันเริ่มรู้สึกตื่นเต้นแล้วล่ะ”ความกลัวจะเปลี่ยนที่ แต่จะไม่หายไปฉันยิ้มให้แล้วหันหลังกลับฉีโม่รออยู่ข้างหลังฉัน

หนึ่งเดือนหลังจากที่เจียงอี่โม่หายดีออกจากโรงพยาบาลฉันส่งUSBสำรองไปยังสถานีตำรวจ ในUSBนั้นบันทึกการสนทนาระหว่างฉันและเจียงอี่โม่ในวันนั้นเธอไม่มีทางรู้ว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่บนระเบียงเมื่อก่อน มีแมวจรจัดตัวหนึ่งมาหาอาหารที่บ้านบ่อยๆเพราะเฮ่อซือเหยียน เขาเกลียดแมวมาก ฉันเลยแอบทำที่นอนให้มันบนระเบียงในช่วงเวลาที่มืดมน ตัวแมวจรจัดนี้คือความสุขเพียงอย่างเดียวของฉันเพื่อที่จะได้เห็นมันบ่อยๆ ฉันจึงติดกล้องไว้แต่โชคร้ายที่เฮ่อซือเหยียนกลับจับได้เขาโกรธมากและทำร้ายแมวจรจัดตัวนั้นทำให้มันตายตรงหน้าฉันฉันกอดร่างเล็กๆของมันและร้องไห้อยู่เป็นเวลานานแต่เฮ่อซือเหยียนกลับมีสีหน้ารังเกียจและกล่าวว่า "หลินชูถง เธอน่าขยะแขยงเหมือนแมวตัวนี้เลย"ถึงแม้ว่าจะแมวไม่มีอยู่แล้ว แต่กล้องก็ยังคงติดอยู่วันนั้น ฉันได้พาเจียงอี่โม่ไปที่ระเบียงและเก็บรวบรวมหลักฐานการกระทำผิดของเธอไว้อาจจะเป็นเจ้าแมวจรตัวนั้นช่วยฉันไว้ก็ได้เมื่อมีUSBและการเปรียบเทียบลายมือในจดหมายลาตายการตัดสินของเจียงอี่โม่ก็ออกมาอย่างรวดเร็วเธอถูกตั้งข้อหาฆ่าคนตายโดยเจตนา และถูกต้องโทษประหารชีวิตแบบรอการประหารไม่น

วันแรกที่ฉันเห็นหลินชูถง เป็นวันที่ฉันได้รู้ว่าตัวเองเป็นคุณชายแห่งตระกูลฉีเธอกำลังถูกกลุ่มอันธพาลล้อมอยู่ข้างถังขยะและถูกกลั่นแกล้งอย่างไร้ความปราณีพวกเขาด่าทอด้วยคำพูดที่ชั่วร้ายพร้อมขยี้หัวของเธอเธอนั่งคุกเข่าลง มือทั้งสองประสานกันขอร้องถึงความเห็นใจในขณะนั้น ฉันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาฉันไม่คิดอะไรมาก และเดินเข้าไปยืนอยู่ข้างเธอวันนั้น ฉันได้ช่วยชีวิตเด็กสาวที่งุนงงคนหนึ่งและนั้นเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันได้รับบาดเจ็บเธอผอมบางและขี้กลัวเพราะความเห็นใจ ฉันจึงพาเธอกลับบ้านฉันซื้อเสื้อผ้าให้เธอด้วยเงินเก็บที่มีอยู่ไม่มากหลังจากล้างหน้าให้เธอแล้ว ฉันถึงได้เห็นว่าเธอสวยจริงๆครอบครัวของแม่เลี้ยงฉันนั้นยากจนและมักอารมณ์เสีย ไม่ยอมให้ฉันช่วยเธอโชคดีที่เธอยังมีที่พักแม้จะเก่า แต่ก็พอให้หลบฝนหลบลมได้เธอต้องดิ้นรนอยู่คนเดียวในโคลนตมเป็นครั้งแรกในชีวิตวัยยี่สิบห้าปีของฉัน ที่ฉันรู้สึกเห็นใจคนแปลกหน้าตั้งแต่นั้นมา ฉันมักจะคอยสังเกตเงาของเธออยู่เสมอในใจฉันก็เริ่มมีความคิดหนึ่งเกิดขึ้นฉันจะต้องปกป้องเธอ และพาเธอออกจากที่นี่ให้ได้